Het winter-wieler-seizoen deel 3

Deze post is een reactie op de berichten in de media van vorige en deze week over het 'dopinggebruik' van Iljo Keisse en over de veroordelingen van de ex-renners Museeuw, Peers, Planckaert en Declercq.
Het gaat er mij vooral om dat ik die 'heksenjacht' zo stilaan beu word. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil hier geen pleidooi houden voor het gebruik van doping. Maar op het vlak van de aanpak en de publicatie omtrent dopinggebruik werkt men wel met twee maten en twee gewichten. Eerst plakt de pers Iljo Keisse aan de schandpaal en daarna publiceren ze een artikel over hoe Sporta de voetballers mee helpt verdedigen zodat ze hun dagelijkse bezigheden niet hoeven door te geven, al is het dan enkel één uurtje per dag. Verbeter me gerust, maar voor zover ik op de hoogte ben, moeten renners dit 365 dagen (in een schrikkeljaar 366 :p) 24 op 24 doen. Dus van eerlijkheid gesproken?!
En dan de dopinglijst. Jammer genoeg ben ik geen apothekeres of iets in die aard. Ik heb de lijst eens gedownload maar eerlijk gezegd snap ik er niet zo veel van. Er wordt wel onderscheid gemaakt tussen producten die zowel binnen als buiten wedstrijdverband niet mogen, alleen in wedstrijdverband en dan ook nog welke producten verboden zijn voor enkele sporten. Eigenlijk zou ik eens een lijst willen zien van producten waarin de verschillende verboden middelen aanwezig zijn. Dat zou al veel meer duidelijkheid scheppen. In elk geval staat onderaan de lijst nog dit vermeld: “De dopinglijst kan specifieke stoffen vermelden die gemakkelijk kunnen leiden tot het onbedoeld overtreden van anti-dopingregels doordat ze veel worden gebruikt in medicijnen of waarvan het minder waarschijnlijk is dat ze met succes worden gebruikt als doping.” Een dopingovertreding betreffende een dergelijke stof kan leiden tot een verlaagde sanctie zoals gesteld in de Code op voorwaarde dat: “…een sporter kan aantonen dat het gebruik van een dergelijke specifiek genoemde stof niet is geschied met het oogmerk de sportprestaties te verbeteren…” Wellicht wordt door de sporters hier vaak aan verzaakt omdat ze meestal door professionele medici begeleid worden en dus veronderstellen dat wat ze nemen niet (altijd) zo'n kwaad kan. Net als zo'n doodgewone burger als ik, kunnen ze niet alles weten. Een sporter moet zich concentreren op het trainen en zorgen dat ze fit zijn om hun sport te beoefenen. Dokters, kinesisten en verzorgers zijn er om hen met de rest bij te staan. Nu ja er zijn overal wel malafide personen die brood willen slaan uit 'illegale' praktijken.
Hierbij besluit ik met een bedenking/open vraag: wordt het niet tijd om 'topsport' even nader te onderzoeken (altijd hoger, verder, langer, vlugger, ...)? Er zal toch ooit eens een tijd komen dat men niet hoger, verder, langer of vlugger kan? Nu heeft de techologie nog een belangrijke impact alsook de voeding, vitaminen, andere producten om het uithoudingsvermogen en de kracht aan te scherpen. Misschien moet er gewoon onderzocht worden tot waar het allemaal medisch verantwoord kan? Uiteindelijk ben ik er van overtuigd dat je van een 'boerepaard' geen 'racepaard' kan maken en is het in die zin minder verantwoord om 'het boerepaard op te fokken' zodat het toch nog net mee zou kunnen.

Het winter-wieler-seizoen deel 2

Er zijn twee wielerdisciplines die vooral 's winters volk trekken. Enerzijds is dit het pistegebeuren dat ik met de Gentse 6-daagse uitvoerig in mijn vorige post aan bod liet komen. Nu wil ik het even over die andere discipline hebben: het veldrijden.
Dit weekend waren er opnieuw twee heel belangrijke crossen. Zaterdag vond een wereldbekerwedstrijd plaats in Koksijde. Gisteren, zondag, was er de manche van de Superprestige in Gieten. De eerste werd onverwachts gewonnen door Erwin Vervecken die het in de sprint haalde van topfavoriet Sven Nys. Met deze overwinning kroont hij zich meteen tot recordhouder wat zeges in Koksijde betreft. Gisteren in Gieten toonde Klaas(ke) Vantornhout zich de sterkste van ex-ploeggenoot Bart Wellens.
Geen overwinning voor Nys dus, maar hij heeft er al een sterk seizoen opzitten. Enkele nederlagen zullen zijn seizoen niet vergallen.
Bij Niels Albert daarentegen zit het seizoen er zo goed als zeker op. Normaal kon hij vandaag voor het eerst weer inspanningen doen na zijn ernstige val met een scheur van de milt en een ribbreuk tot gevolg. Ik ben eens benieuwd. Het is zo jammer want hij was in bloedvorm. Het was een plezier om hem de duels met streekgenoot Nys te zien uitvechten, en zelfs winnen. Nu moeten we helaas de rest van het seizoen zonder hem doen. Samen met Nys is Albert één van de weinige veldrijders van wie we technisch hoogstaand veldrijden kunnen verwachten. Ik wil hier echter de overige crossers geen onrecht aandoen. We kunnen best tevreden zijn met het Belgische (lees vrijwel exclusief Vlaamse) veldrijderspeloton. Als je de aankomstlijsten bekijkt van de afgelopen crossen, staan er vooral landgenoten bij de eerste tien op een Tsjech en/of een Nederlander na.
Toch mis ik de duels Nys/Albert. Dat is voor mij het veldrijden op topniveau. De technische vaardigheid die ze beiden hebben, het koersinzicht, ... Hopelijk verloopt de revalidatie van Niels voorspoedig zodat we hem toch nog op het eind van dit seizoen nog even aan het werk kunnen zien.
Bij deze: Niels, veel beterschap gewenst en een voorspoedige revalidatie!

Het winter-wieler-seizoen

Afgelopen week was het weer drukte in en rond het Gentse Kuipke. Reden: De zesdaagse van Vlaanderen of beter bekend als de Gentse zesdaagse waren er aan de gang. Ik had me oorspronkelijk voorgenomen om elke avond te gaan, maar omstandigheden verhinderden deze plannen. Maar dat ik niet zou gaan, dat bestond niet. In Hasselt had ik immers beloofd om zeker in Gent te zijn en misschien nog andere zesdaagses in de nabijliggende landen.
Zo gezegd, zo gedaan. Het moest wel lukken dat we met het Bevers Harmonieorkest aan de achterkant van het Kuipke, met name in het ICC een optreden moesten geven. Traditiegetrouw is er altijd nog een repetitie op voorhand en aangezien ik al mee was met de 'slagwerkverhuizers' vond ik makkelijk plaats aan het SMAK. Vooraleer mijn handen uit de mouwen te steken, liep ik nog vlug langs het loket om me te verzekeren van een ingangsticket van de zesdaagse.
Het concert verliep goed en vlot en ik kon zelfs nog even nadien genieten van de receptie. Maar ik wou ook nog wat renners aan het werk zien. De toekomstzesdaagse was al lang voorbij maar ik zou zorgen dat ik op zondag vroeg genoeg was, zodat ik mijn favorieten Stijn Steels en Tosh Van der Sande nog zou zien rijden. Toen ik het middenplein betrad, zat de tweede ploegkoers er al op en was er al heel wat volk verdwenen. Voor mij geen probleem, had ruimte zat dan om de laatste koersen vanuit verschillende standpunten te bekijken. Tussendoor ook hier en daar nog een praatje gemaakt. Het was al vlug 2 uur en dan staken de renners meestal de strijd. Het zou trouwens ook maar een kort nachtje worden, aangezien het zondag altijd de slotdag is en die om 13 u. begint.
Voor mij was er ook niet veel slapen bij want de toekomstzesdaagse startte een uurtje vroeger dan de 'grote' jongens. Gelukkig vond ik ook nu weer vlug een parkeerplaatsje al moest ik wel iets verder stappen. Toch was ik op tijd op de afspraak om Stijn en Tosh hun beslissende ploegkoers te zien rijden. En het werd een prachtige race. Deze jonge zeer beloftvolle jongeren bewezen weer eens te meer dan de aanval de beste verdediging is. Ze stonden al twee rondes voor op hun naaste belagers, de Amerikanen East-Carroll. Telkens gingen ze in de aanval maar kregen natuurlijk telkens hun dichtste achtervolgers mee of gingen die kort daarna in de tegenaanval. Uiteindelijk slaagden Steels en Van der Sande erin om hun voorsprong van twee rondes op de Amerikanen te behouden en liepen zelfs nog een ronde verder uit op de derdes in de eindstand het Belgische duo Van Immerseel-Vlasselaar. Bij deze nogmaals proficiat en bedankt Stijn en Tosh. Ik kijk al uit naar jullie volgende zesdaagse samen. Hasselt misschien?
En dan was het natuurlijk tijd voor de meer ervaren jongens. Op zaterdag waren Risi-Aesbach en Zabel-Lampater er in geslaagd om Keisse-Bartko op een ronde te plaatsen. Het puntenaantal echter van 'onze' Belgisch-Duits duo liet vermoeden dat ze voor de belangrijke ploegkoers genoeg punten zouden sprokkelen om een extra winstronde in de wacht te slepen en zo terug de koppositie in te nemen. Mijn vermoedens werden bevestigd. Vooral tijdens de tijdrit over 166m liet Iljo Keisse zien waarom hij de nummer 1 is van onze nationale pisterenners. Zoals hij op het ovaal 'vloog'... Fantastisch gewoon. Het publiek wist het overduidelijk te smaken.
Wat het ook wist te appreciëren, was het 'showke' dat ene Tim Mertens, een jonge beloftvolle pistier, opvoerde bij het begin van de scratch. Hij jutte het publiek op om mee in de handen te klappen op het ritme van 'We will rock you', toonde samen met de collega-renners de Mexican-wave voor en tot slot nog in 'rups'-beweging over de piste. Op zaterdag deed Mertens er nog een klein schepje bovenop met een mini-stripact. "Rare jongens, die renners", zou Obelix het stellen. En hoe ze dan nog niet op hun bek gaan tijdens die zotte 'kuren', het is me een raadsel. Maar het maakt natuurlijk het pistegebeuren nog aantrekkelijker.
Tot slot wil ik ook nog even de aandacht vestigen op onze andere jonge talenten die we aan het werk zagen tijdens deze zesdaagse. Ze stonden misschien wel voornamelijk achteraan maar toch bewezen Ingmar De Poortere en Nicky Cocquyt dat ze iets in hun mars hebben. Hopelijk is bij de volgende zesdaagse geen van beiden ziek zodat ze eens goed voluit kunnen gaan. Ook om de 'oude' rotten in het vak Dimi De Fauw en Steven De Neef terug te zien, was het zeker de moeite. En natuurlijk Kenny 'Ketelke' De Ketele bewees eveneens dat hij een renner is die nog hoge toppen zal scoren.
Er zijn nog enkele leuke zesdaagses in aantocht. De Lotto-zesdaagse in Hasselt staat zeker en vast genoteerd in mijn agenda. Of er nog een ander bijkomt, valt nog met alle andere drukke activiteiten te bekijken. Al zou Rotterdam tijdens de eerste week van januari wel meegenomen zijn. We zien het nog wel.

High School Musical - Krea Show

De laatste dagen loop ik met een melancholisch gevoel, heb ik last van jeugdsentiment :s. Kortom het is weer 'die goede oude tijd'-tijd ;-)
Neen, alle gekheid op een stokje: ik heb dit weekend maar liefst de drie High School Musicals op rij gezien. De eerste twee huurde ik op DVD. De derde loopt momenteel in de bioscoop en ben deze op groot scherm gaan bekijken.
Maar wat is de link tussen mijn 'zogezegd jeugdsentiment' en High School Musical? denk je dan.
We keren terug naar de jaren waar ik nog op de 'High School' zat, mijn laatste jaren humaniora dus op het Vrij Handelsinstituut (dat nu bekend staat als het Vrij Handels- en Sportinstituut). Twee leerkrachten richtten elk jaar een Krea Show in. Zij waren de regisseurs, de leerlingen de zangers, dansers, acteurs, ... Het spektakel draaide telkens rond één centraal thema. Ik herinner me nog alle shows.
Schooljaar 1988-1989: Europa 1992. Dat speelde zich nog af in de sporthallen op het domein zelf. Kristine Perpête (fans van familie kennen haar als Els) kroop in de rol van Europa. Wendy en Gert waren haar collega's voor presentatie. Met de vierdejaars uit de danshumaniora brachten we een 'rugbywedstrijd' tussen Europa en de Wereldploeg in dansvorm. Onze groep haalde zelfs de krant. Daarnaast gaf ik nog samen met enkele andere leerlingen demonstraties van Japanse gevechtsporten onder het mom van 'gevaar dreigt van buiten Europa'.
Schooljaar 1989-1990: L'Amore, de liefde dus. Een duo (Caroline en Igor als ik me nog goed herinner) praatte het geheel aan elkaar. Alle aspecten van 'liefde' kwamen aan bod: de platonische liefde, de liefde voor een idool, de liefde voor de sport, ... Het vijfde en zesde jaar danste samen. Tijdens de tweede dans hoefde ik zelf niet veel te dansen maar speelde ik een 'bodyguard' voor de 'grote ster'. 't Was eigenlijk nog plezant ook.
Schooljaar 1990-1991: Money makes the world go round. In mijn 'senior year' was ik ook naast het podium actief. Met een aantal vrienden van het internaat waren we podiummeester. Het leuke eraan was dat we na de repetities altijd later op het internaat belandden. Zogezegd omdat we nog heel wat tijd nodig hadden om de podiumattributen terug op hun plaats te zetten voor de volgende repetitie. We speelden dan ook voor het eerst op verplaatsing, in het Cultuurcentrum De Dijk op Brugge Sint-Pieters. De presentatie gebeurde door Nico Deruwe, een klasgenoot van mij en Filip Ledeine (nu presentator op Radio 2, hij had het dus duidelijk in hem). Naast het podiummeester(es)schap mocht ik ook nog meedansen. Toen heb ik de musical 'Starlight Express' leren kennen. We dansten namelijk op 'Pumping Iron' uit die Musical. Verder herinner ik me vooral de sketsch van Delphine, een andere klasgenote, over een WC-madam, of liever ze speelde die zelf. Dat was echt een hilarisch goed stukje. Nu nog als ik een openbaar toilet bezoek, zie ik het terug voor me en moet dan binnensmonds lachen.
Dus, toen ik dit weekend de High School Musical-films zag, kreeg ik heimwee naar die tijd. Vooral de derde film bracht al die herinneringen terug naar boven. Deze is volgens mij ook wel de beste van de drie films. De acteurs zijn duidelijk gegroeid in hun rol en volwassener geworden. Ik heb gemerkt dat ze al volop met een vierde bezig zijn, maar de hoofdacteurs zijn er niet meer bij. Of dat een goed idee is? Dat is nog maar de vraag. High School Musical, Senior Year is duidelijk een climax die voortvloeit uit de vorige twee. Om nog beter te doen, lijkt me sterk. Vooral de vergelijking met Zac Efron, Vanessa Hedgens, Corbin Bleu, Monique Coleman, Lucas Grabeel, Ashley Tisdale en de rest van de 'Wildcats' zal moeilijk te vermijden zijn.
Voor wie de film al zag, mag dit hopelijk een even mooie herinnering zijn. Wie hem nog niet gezien heeft, laat dit dan een voorsmaakje zijn om dit zeker te doen.

Alias!

Deze week heb ik de dvd's van Alias! nog eens uit de kast gehaald. Er was niet zoveel op TV en ik dacht bij mezelf: "Ik ga nog eens mijn favoriete afleveringen bekijken." Het werd iets meer.
Toen de serie indertijd op TV kwam (de eerste maal was vrij laat op TV1, nu één), was ik onmiddellijk geboeid en verlangde telkens om het vervolg te zien. Het was één van de spannendste TV-series die er tot dan toe gemaakt werden (volgens mijn bescheiden mening dan toch).
Voor wie nog nooit van Alias! gehoord heeft, hier even een korte voorstelling: Zoals de titel doet vermoeden, moet het hoofdpersonage Sydney Bristow (Jennifer Garner) veel verschillende gedaantes aannemen. Zij is dubbelagente voor de CIA en SD6, dat zich uitgeeft als 'black ops' afdeling van de CIA maar uiteindelijk een onderdeel is van de criminele organisatie 'de Alliantie'. Sydney ontdekt dat haar vader Jack Bristow (Victor Garber) ook dubbelagent is bij deze twee organisaties. Samen met hun collega's van de CIA gaan ze dan ook verder 'Het Kwaad' te lijf.
Naast deze twee figuren zijn er natuurlijk nog een aantal personages die de vijf seizoenen lang een belangrijke rol in haar leven spelen zoals Arvin Sloane (Ron Rifkin), Irina Derevko (Lena Olin), Michael Vaughn (Michael Vartan), Marcus Dixon (Carl Lumbly), Marshall Flinkman (Kevin Weisman) en Eric Weiss (Greg Grunberg). Verder heb je nog haar huisgenoten Will Tippin (Bradley Cooper) en Francie Calfo (Merrin Dungey) in de eerste twee seizoenen en halfzus Nadia Santos (Mia Maestro) vanaf het derde tot het laatste seizoen en tussendoor loopt ze ook regelmatig de immer knappe, charmante maar oh zo kwaadaardige Julian Sark (David Anders) tegen het lijf. Zoals je merkt, kende deze serie heel wat topnamen in de cast en ik heb ze nog niet allemaal vernoemd. Natuurlijk mag ik Milo Rambaldi niet vergeten... ;-) maar om te weten wie of wat dat is, moet je de dvd's eens kopen of huren in de videotheek.
Naast deze 'aantrekkelijke' cast vind ik ook de kostumering fantastisch. Die afdeling verdient echt wel een pluim. Ook het verhaal en de plots vond en vind ik nog steeds boeiend. De slechteriken die ook hun goede kant laten zien en waarbij je dan ook twijfelen gaat of ze nog steeds slechterik zijn. Ook omgekeerd wanneer enkele 'goede' hun slechte kant laten zien, doet je dan weer denken dat ze je al enkele afleveringen in de maling hebben genomen.
Het zit vol intriges dat is zeker. De spanning is soms echt niet te snijden. Maar er is ook plaats voor humor (vooral dankzij Marshall) romantiek en vooral vriendschap.
Misschien één klein minpuntje, maar het zal wel ergens logisch zijn. Voor sommigen waarmee ik het al over Alias! had, vinden het vijfde seizoen net het seizoen teveel. In zekere zin hebben ze wel gelijk. Ook ik vond bepaalde zaken aan het vijfde seizoen jammer. Zo hoorden (hoe goed hun prestatie ook was) de twee nieuwe recruten er niet echt meer bij mijns inziens. Als ik punten moet geven op de verschillende seizoenen dan staan seizoen 2 en 4 op kop. Maar begrijp me niet verkeerd... ik ben blij dat ik de box gekocht heb met alle seizoenen en waar nog een extra dvd bij zat en zal die nog wel vaak bekijken.

Veldrijden duurt een uur...

... en op het einde wint Sven Nys
Gisteren ging ik naar de eerste superprestigewedstrijd in Ruddervoorde kijken. Voor wie een leek is, en zelfs de naam Sven Nys nog nooit hoorde (moet dan allicht uit een ander land of zelfs een andere planeet komen ;-) even uitleggen.
Het veldritseizoen is terug van start gegaan. Dat is dus 'koersen' in het veld (zoals het woord dus zegt). Net als op de weg, heb je in het veld ook verschillende competities. Je hebt de Wereldbeker, de GVA-trofee, de Superprestige en natuurlijk ook aparte wedstrijden en de kampioenschappen.

Gisteren ging dus de Superprestige van start. En het werd een zeer spannende wedstrijd gecombineerd met het prachtige weer een ongelooflijke aangename namiddag uit.
Alle toppers stonden aan de start: wereldkampioen Boom, Stybar, Wellens, Nys, Albert, Vervecken, Vantornout en zelfs de 'oude' getrouwe Groenendaal. Al van bij het begin koersten de veldrijders hard door. Het veld lag er mooi en technisch perfect bij. Klaas Vantornout trok en sleurde het hele pak uit elkaar. Even kon Lars Boom aanpikken maar naarmate de wedstrijd vorderde zagen we hem steeds verder achterop geraken. Ook Stybar was blijkbaar nog niet top. Sven Nys en Niels Albert daarentegen toonden zich overduidelijk. Nys was de enige die in eerste instantie bij Vantornout kon blijven en zelfs overnam. Albert moest al enkele 'cartouches' verschieten om tot bij het duo te kunnen komen. Dat deed hem uiteindelijk de das om bij de eindsprint die gemakkelijk gewonnen werd door Nys.
Zowel in Dottenijs (zaterdag) als in Ruddervoorde stond de man uit Baal op het hoogste schavotje. Ben al benieuwd naar het verdere verloop van het nieuwe veldritseizoen.

En dans...

OK. Ik geef het toe. Ik ben verslaafd. Niet aan drugs, alcohol, koffie.. maar aan dansen. Wie me al heel lang kent, denkt nu wellicht: "Dat is toch niets nieuws onder de zon. We weten al langer dat ze nooit kan blijven stilzitten en heel graag danst."
Dat klopt. Jaren geleden (in de jaren stillekes zouden we bijna kunnen stellen ;-) liep ik school op de danshumaniora in Brugge. Soms heb ik toch wel even spijt dat ik er vrijwel niets meer mee deed. Ik merk nog steeds dat ik, wanneer ik dans, alle zorgen en problemen vergeet.
Mijn 'verslaving' kwam terug naar boven door de dansfilms die ik de laatste tijd heb gezien. De laatste jaren raak ik moeilijk in de bioscoop tenzij af en toe eens met vrienden. De drukte op en naast het werk en het feit dat het financieel nogal een prijselijke bedoening zou worden als ik alle films die ik wil zien, zou bekijken op groot scherm, zorgden er voor dat mijn bezoekjes beperkt bleven. Ik kan het dus niet beter treffen dat mijn huisje dichtbij een videotheek ligt. Zo kan ik rustig mijn schade inhalen en de kosten blijven ook binnen de perken.
Ik heb dus onlangs een aantal dansfilms gehuurd: de twee Step Up films en Take the Lead. Man... de 'goesting' om terug te beginnen dansen is er meer dan ooit. Wat ik allemaal op het scherm te zien kreeg... Gewoonweg zalig! Ook de muziek in de films is aanstekelijk. Als ik die muziek beluister, fleur ik terug helemaal op. De benen kriebelen dan weer om te beginnen dansen of toch iets wat er op lijkt ;-) .
Voor wie deze films nog niet heeft gezien, eventjes korte synthese van de films.
Step Up begint bij drie vrienden die de toneelzaal van de Maryland School of Arts (MSA) vernielen. Tyler Gage (gespeeld door de knappe Channing Tatum) wordt aangehouden en moet als taakstraf schoonmaken in de bewuste school. Nora Clark (Jenna Dewan) werkt aan haar 'showcase' maar haar danspartner valt met een blessure uit. Tyler biedt haar aan om als vervanger in te springen. De rest kan je wel raden...
We zien Tyler (nog steeds een koppel met Nora (ook in het echt trouwens) en met wie hij samen op tournee zal vertrekken) in Step Up 2 (lees to) The Streets even terug als hij onze nieuwe heldin Andie West (Briana Evigan) de kans biedt om een auditie te doen bij MSA. Dat redt haar zodat ze bij haar vrienden kan blijven. In de school ontmoet ze Chase Collins (Robert Hoffman), mister populair en broer van de nieuwe directeur Blake Collins. Chase is de klassieke dans een beetje beu en hoopt om een crew op te starten om zo te kunnen deelnemen aan 'The Streets'.
Een leuk gegeven bij deze twee films: de twee hoofdrolspelers Channing en Robert zijn ook te zien aan de zijde van Amanda Bynes in 'She's the man'.
Tot slot: Take the lead. Terwijl in de Step Up-films het over een combinatie klassiek ballet en streetdance/hip hop gaat, is het centrale thema bij Take the lead 'Ballroom dancing', standaarddansen dus. Maar ook hier mengen de jongeren hun hip hop cultuur tussen de tango-, wals- en salsabewegingen. Tussen de jongelui herkennen we een bekend gezicht: Jenna Dewan als Sasha. Deze film dateert uit 2006 (het jaar Step Up ook uitkwam). De dansleraar Pierre Dulaine (dit verhaal is op zijn leven gebaseerd en zijn project dat hij in de publieke scholen van New York opgestart heeft) wordt ook prachtig vertolkt door Antonio Banderas. Het is zeker de moeite waard om deze film te huren. Er zit een belangrijk fragment in waardoor je zal begrijpen wat dansen voor mij betekent.

Peter Live

Het was gisteren de eerste uitzending van Peter Live. Radiostem Peter Vandeveire heeft een nieuw TV-programma op één. Helemaal heb ik het niet gezien maar tijdens het sporten heb ik toch een groot stuk van de show kunnen volgen.
Ik stond er oorspronkelijk een beetje sceptisch tegenover. Als presentator van de Provincieshow vond ik Peter niet echt geslaagd. Het is niet omdat je op radio scoort dat dit per definitie op tv ook zo is. Maar gisteren heeft hij me dan toch wel overtuigd. Peter Live bevat (naar mijn bescheiden mening dan toch;-) een groot gehalte aan amusement, humor en een sterk showelement. Als je dan als presentator nog 'in de maling' wordt genomen door je 'show'band en je eigen redactie, dan krijg je wel hilarische toestanden.
En nu we het over de band hebben... Nu snap ik wat mijn ex-collega bedoelde toen ze zei dat de MFT's (The Magical Flying Thunderbirds) een sabatjaar zouden nemen. Ze zijn dit najaar al ingepalmd als de 'Peter Live-band'. Aangezien dit één van mijn favoriete groepen is, kan dit aspect van de show zeker al niet meer stuk voor mij. Al had ik hen graag terug op het podium van Sint-Baafs tijdens de Gentse Feesten zien staan. Wie hen ooit al eens aan het werk zag, zal het met mij eens zijn: dit is gewoon de beste coverband die er bestaat. Enne... Peter Vandeveire weze gewaarschuwd... Ik vermoed dat ze hem nog wel eens voor 'voldongen feiten' (zoals zijn vroegere bandleden uitnodigen en dergelijke meer) zullen durven stellen.
De eerste Peter Live kon me dus zeker bekoren maar ik ben benieuwd of hij dit niveau, zal kunnen aanhouden. En vooral... zal hij er in slagen een hit te scoren?! ;-) De komende vrijdagen zijn alvast gereserveerd om lekker onderuit gezakt vanuit mijn gezellige, ruime sofa zijn vorderingen te volgen.

Olympische Spelen deel 2

"Onze 'prestaties' onder de loep"
Ze zijn al een tijdje afgelopen: De Olympische Spelen. Zelfs de Paralympics hebben we al achter de rug. Het is geen grote oogst van medailles geweest maar toch hebben onze atleten (want anderen ook mogen beweren) het nog niet zo slecht gedaan.
Dat ik er pas zo laat over schrijf heeft met tal van factoren te maken. Het belangrijkste was, het eerst afkicken. Ik was net met vakantie dus heb het gros van de uitzendingen gezien. En het was soms echt wel serieus genieten, vond ik. Maar van zo'n overdosis topsport, daar moet je natuurlijk eerst van bekomen. En daarna was het net iets te druk en begonnen ook de Paralympics. Ik wou dus wachten tot ook die afgelopen waren om eens terug te blikken.
De Olympische atleten zijn met z'n 96 (waarvan twee ploegsporten met het voetbal en hockey) richting Peking vertrokken. Daarvan haalden we 'slechts' twee medailles: zilver voor de 4x100 m bij de dames en goud voor Tia Hellebaut bij het hoogspringen. Maar toch wisten nog heel wat Olympiërs een Olympisch diploma te veroveren. Zo werd Mario Aerts 8ste in de wegrit bij de heren. Ilse Heylen hoopte allicht op meer maar pikte toch nog de 7de plaats in bij het damesjudo -52kg. Ook haar judocollega Dirk Van Tichelt droomde van meer maar als je in de eerste ronde tegenover de latere Olympisch kampioen staat en heel nipt verliest, mag je zijn 5de plaats toch een goede prestatie noemen. In het roeien werden Bart Poelvoorde en Christophe Raes tweede in de B-finale maar haalden zo toch wel nog hun Olympisch diploma. Tim Maeyens greep net naast de bronzen medaille maar legde een prachtig parcours af. Evi Van Acker begon sterk aan haar zeilcompetitie maar kende daarna wat problemen en uiteindelijk eindigde ze 8ste. Persoonlijk vond ik Iljo Keisse en Kenny De Ketele de grootste pechvogels van onze nationale selectie: op 200 m van een gouden medaille strandden. Hadden ze wat meer 'steun' gekregen van hun Zwitserse zesdaagse collega's en hadden de Nederlanders (die toch niets meer te winnen of te verliezen hadden) hun benen stilgehouden, hadden we in de ploegkoers op de piste nog een gouden medaille binnen. Nu vielen ze net naast het podium. Brian Ryckeman had zelf hogere ambities maar mag toch trots zijn op zijn 7de plaats. Onze heren voetballers daarentegen hadden misschien wel een zilveren plak kunnen veroveren. Maar ze speelden net iets te 'wispelturig' voetbal. Tip voor onze 'beloften': probeer in de toekomst meer voetbal te spelen zoals tegen Italië en vooral aanvallend voetbal te spelen in plaats van bij een voorsprong voor eigen doel te 'kruipen'. Toch gefeliciteerd met die vierde plaats. De heren van de 4x400 m die als allerlaatste Belgen in de 'arena' stapten, wisten ook vriend en vijand te verrassen met hun 5de plek in de finale. Dus ook voor hen een Olympisch diploma en zeker verdiend.
Tot slot wil ik nog even aandacht voor de prestaties van de overige atleten die misschien geen top 8 plaats haalden maar toch een pluim verdienen.
Het hockeyteam (9de) bestaande uit voornamelijk 'amateurs', gaven elke match het beste van zichzelf met wisselend succes. Ook onze twee Liesbet(h)s (9de) in het beachvolley zetten knappe resultaten neer en wisten de latere Olympisch kampioenen bijna een set af te snoepen. Ze hebben hen zeker in de eerste set toch serieus het vuur aan de schenen gelegd. Ook ons jonge gymnaste Gaelle Mys wist een finaleplaats te versieren. Zowel in het zwemmen en atletiek sneuvelden nationale records en een talent om op te blijven volgen is Elise Matthysen. En 'last but not least' mag ik 'onze' Sven Nys niet vergeten. In het veld heer en meester maar wat hij in het mountainbike zou verwezelijken, was nog af te wachten. De voorbereiding was nogal 'verwarrend' te noemen. Na enkele tests besloot hij eerst van deelname af te zien maar nadien toch zijn kans gewaagd. En wat voor kans... Met een betere startplaats had hij allicht een medaille op zak.
Dan onze Paralympische atleten. Zij vertrokken met 21 atleten richting Peking. Ze kwamen uit in 7 verschillende competities: wielrennen, tafeltennis, tennis, paardrijden, atletiek, zwemmen en goalbal. En al van bij het begin lag de lat hoog. Terwijl we bij de Olympiërs tot op het laatst moesten wachten op een medaille, had we er met Jan Boyen op de piste al vlug een te pakken. Het werd jammer genoeg enkel deze bronzen medaille maar toch wisten ook de anderen wel goede resultaten neer te zetten. Boyen werd ook nog vierde in de tijdrit en ook vierde op de weg. Gino De Keersmaeker eindigde 5de bij het discuswerpen. In het zwemmen haalde Sven Decaesstecker tweemaal een finale: in de 100 m schoolslag werd hij 8ste en bij de 200 m wisselslag (SM10) greep hij nipt naast de bronzen medaille. Kevin Lambrechts finishte op de 200 m wisselslag (SM7) nog op een zesde stek, maar in de finale van de 50 m vlinder legde Kevin beslag op de 5de plaats. Ook de tennissers, tafeltennissers, het goalbalteam en de ruiters hebben knappe prestaties neergezet.
Wie de uitslagen van de Olympische en Paralympische atleten nog eens volledig wil bekijken raad ik aan om te surfen naar: http://www.olympic.be/ en http://www.supporterparalympics.be/.
Hopelijk zien we heel wat van deze atleten over vier jaar terug in Londen. Wie weet, zijn we er dan zelf live bij.

De kom, kommer en komkommertijd

Tijdens de zomermaanden is het zowat overal 'komkommertijd' zoals dat heet. De kranten moeten meer dan anders hun plaats vullen met 'faits divers'. Behalve dan op sportief vlak, daar is deze zomer geen gebrek aan.
Mijn vakantie zit er bijna op. Naast het opruimen van mijn nieuwe stek waar ik ondertussen al bijna een half jaar geleden ingetrokken ben, heb ik ook tijd genomen om wat te 'komkommeren'. Het weer was niet op zijn best en dus had ik tijd om mijn achterstand van filmkennis bij te werken. Zowel op TV als in de videotheek ben ik toch weer op een heel aantal leuke films gebotst. Sommigen zullen bij het lezen van de titels wel denken: mhm heeft ze die nu pas ontdekt? Wel ja, vandaar dat ik ook spreek van mijn 'achterstand'.
Net heb ik 'Diarios de Motocicleta' (the motorcycle diaries) (2004) bekeken. Je krijgt een compleet ander beeld over Che Guevara. En bovenal begrijp je meer het waarom van zijn ommekeer naar het communisme. De film heeft me overtuigd om zeker het boek te lezen. Alles moet in een beperkte tijdspanne verteld worden en dan is een boek beter om alle verhaallijnen wat uitgebreider aan bod te laten komen.
De volgende film die me absoluut kon bekoren was Copying Beethoven (2006) met de overbekende Ed Harris en de al wat minder bekende Diane Kruger in de hoofdrollen. Net als de 'Diarios' rust deze film hoofdzakelijk op de twee hoofdrolspelers. Persoonlijk vind ik het heel sterk en vooral moedig om een film voornamelijk op twee karakters te laten steunen. Vooral in Copying Beethoven krijg je voornamelijk dialogen tussen de componist (Harris) en zijn copyiste (Kruger). De bijrollen zijn inderdaad 'bij'-rollen. Als muzikante kon ik ook de uitvoering van de 9de symfonie best smaken. Nu zou je denken dat voor niet-muziekkenners deze scène gaat vervelen, maar integendeel. Van begin tot eind blijft de film boeien. Aanrader nummer twee dus.
Toch hoefde ik mij niet altijd zo te 'concentreren'. Ik geniet ook wel van die typische 'meidenfilms' of hoe moet ik ze anders noemen.
Chasing Liberty (2004): Zoals veel van de typische vrouwenfilms voorspelbaar maar toch geestig. De cast is alvast super met Matthew Goode (dat typisch Engels taaltje doet het hem ;-)) als de 'verdoken' geheimagent Ben Calder en Mandy Moore, Anna de presidentsdochter die vrij wil zijn. Daarnaast staan in de 'bijrollen' o.a. Mark Harmon als de vader/president Foster en Jeremy Piven als geheimagent Weiss. Het zijn acteurs met naam en faam.
Imagine me and you (2005): Ook dit is zo'n zeemzoeterige en toch aandoenlijke film. Het is zoals het op de omslag staat: "A romantic comedy... with a twist". Ook hier neemt Matthew Goode (Heck) één van de hoofdrollen voor zijn rekening. Naast hem is er Piper Perabo als Rachel die moet kiezen tussen haar beste maatje/echtgenoot Heck en haar grote liefde de bloemiste Lucy (gespeeld door Lena Heady). Vader Ned is Anthony Head (bekend uit Buffy the vampire slayer).
Because I said so (2007). Hilarisch goed met Diane Keaton als 'gestoorde' en vooral overbezorgde moeder Daphne Wilder voor haar drie dochters: Maggie (Lauren Graham), Mae (Piper Perabo) en Milly (Mandy Moore). Vooral deze laatste moet de bemoedering zwaar ondergaan en staat voor de moeilijke keuze welke man de liefde van haar leven wordt: de mysterieuze muzikant Johnny (Gabriel Macht) of de zelfzekere architect Jason (Tom Everett Scott).
Catch and release (2006): In een vorig leven werd ze bekend als CIA-agente Sydney Bristow. Ondertussen is ze mevrouw Ben Affleck geworden. Ik heb het natuurlijk over Jennifer Garner. Catch and release is ook zo'n typische zomer 'romantic movie'. Gray (Garner) verliest haar verloofde Grady en trekt in bij de vrienden Dennis (Sam Jaeger) en Sam (Kevin Smith). Ze komt stilaan tot het besef dat haar verloofde belangrijke geheimen voor haar had. Stilaan geeft ze zichzelf de kans om opnieuw de liefde in haar leven toe te laten. Daar heeft vooral de knappe verschijning van Fritz (Timothy Olyphant) waarschijnlijk veel mee te maken ;-)
En zo kom ik bij de vier Die Hard films (Olyphant speelt de slechterik Thomas Gabriel in Die Hard 4.0). Ik heb ze alle vier nog eens de revue laten passeren. Ik vind Bruce Willis als John Mc Clane heel sterk. Wat ik bovenal fantastisch vind aan deze vier actiefilms is dat alle geweld ontzettend goed gerelativeerd wordt met de grote dosis humor die vooral Mc Clane hemzelve levert.
Voila, 't zit er bijna op en ik heb mijn lijstje films weer voor eventjes afgewerkt. Het volgende lijstje maak ik dan weer op om tijdens de koude wintermaanden gezellig voor de kachel in mijn supergezellige hoeksalon te genieten.

Olympische Spelen 2008 - Peking

Vrijdag op de speciale dag 8/8/8 zijn de Olympische Spelen in Peking begonnen. Dat het gros van de medailles naar China, USA en Rusland zullen gaan, kunnen we nu al voorspellen. Wie kan nu op tegen dergelijke grote naties? Zeker ons klein landje niet met een 96-tal atleten die ons nationale eer zullen verdedigen. En er zitten dan al twee ploegsporten met het voetbal en hockey tussen.
Nu zijn onze landgenoten toch al goed bezig. OK, tot nu toe nog geen medailles al stond Dirk Vantichelt in het judo er zeer dicht bij. Met het kleinste verschil moest hij tevreden zijn met een vijfde plek.
Toch zijn de prestaties vrij goed: in en op het water zijn er al een aantal halve finales versierd. Elise Matthysens eindigde uiteindelijk op een dertiende plaats. Voor de roeiers moeten we nu afwachten of ze al dan niet een finale kunnen halen. Tim Maeyens ging toch vrij vlot naar zijn halve finale. Bart Poelvoorde en Christophe Raes moesten het via de herkansingen doen en slaagden perfect in hun opzet: halve finale halen.

Van de wielrenners zagen we nog niet zo veel. Mario Aerts toonde zich toch mooi met een achtste plaats. Lieselotte Decroix moest in verschillende weersomstandigheden en als enigste landgenote de eer verdedigen bij de dames op de weg. Ze werd uiteindelijk 44ste.
In het eventing zou Karin De Doncker ook nog wel iets kunnen betekenen. Na de dressuur stond ze tweede maar door een te sterke tijdslimiet bij de crosscountry zakte ze enkele plaatsen. Nu staat nog wel de jumping op het programma en als ze daar zeer sterk kan in presteren en minder strafpunten pakken dan haar concurrenten, zit er toch nog misschien een medaille in.
Bij het beach volley staan ook de twee Liesbet(h)s sterk te spelen al hebben ze hun beide wedstrijden verloren. Tegen de Chinezen hadden ze een kans om de match in hun voordeel te beslechten. We hopen voor hen dat ze tegen de Zwitsers wel kunnen winnen.
Onze hockeyers komen straks voor het eerst aan bod en na deze wedstrijd kunnen we ook al een oordeel vormen, al nemen ze het tegen een van de grootste kanshebbers op de eindwinst.
Verder kunnen we nog niet zo veel vertellen. Pas als het zwemmen voorbij is, komen de atleten in de atletiekpiste in actie.
We blijven dus met argusogen de spelen van onze Olympische atleten volgen. Je kan dit ook op volgende site van het BOIC.
Maar natuurlijk volgen we enkele internationale grootheden. In het zwemmen zijn zeker alle ogen op Phelps gericht. Iedereen wil natuurlijk zien of hij zijn doel, 8 gouden medailles, kan bereiken. Hij is alvast goed op weg. Momenteel heeft hij er al twee binnen en heeft zich al naar een volgende halve finale gezwommen.
En verder... ;-) wordt het vooral bij de wedstrijden in de zwembaden (heb naast het zwemmen ook al het duiken gevolgd) genieten van die mooie gespierde mannenlichamen. Tjah, een vrouw mag ook al eens iets hebben, nietwaar?:p

EVA, you made me swing, baby

Onverwachts ben ik zaterdagmorgen op de Gentse Feesten beland. Vrijdagavond kwam ik per toeval te weten dat Eef Van Acker, één van de twee fantastische zangeressen van Mucho Gusto met haar eigen project 'EVA' optrad in het Duvel Droomschip. Na een kort nachtje toch maar richting Gent getrokken en ik heb er allerminst spijt van gekregen.
De smaak voor jazzmuziek kreeg ik 'ingedramd' (of hoe moet ik het anders noemen met een broer die Jazzstudio in Antwerpen volgde en dus ook veel jazzmuziek thuis liet horen). Nu ingedramd is misschien wel overdreven uitgedrukt want uiteindelijk hoor ik het nu wel graag.
Ik had ook via de website en via haar 'myspace' al kennis gemaakt met de muziek van EVA. Het klonk toen al veelbelovend dus ik verwachtte ook wel topkwaliteit van het optreden.
En het IS ook kwaliteit geworden. Amai. Ik wist dat Eef een goede stem had, maar ze heeft me (voor zover dat natuurlijk nog kon) nog meer overtuigd van haar zangkwaliteiten. Zoals ze bij ons zeggen: 't is een straffe madam.
Om dan nog maar te zwijgen over de schare muzikanten die ze rondom zich heeft verzameld. Ook niet van de poes moet ik toegeven. Persoonlijk kende ik enkel Frank Deruytter (saxofonist). Maar de andere blazers waren er duidelijk ook wel van topniveau evenals de ritmesectie met drums, percussie, bas, gitaar en piano.
Het werd twee uur genieten en amuseren. Hier geef ik je een voorproefje.

Ik heb alvast haar CD gekocht en al beluisterd. Ook zin gekregen? Surf dan snel naar eefvanacker.be en bestel maar vlug een exemplaar!

Sportieve zomer 2008

Om de vier jaar hebben we een extra lange sportieve zomer. Die start meestal in juni met het Europees Kampioenschap voetbal gevolgd in juli door de Ronde van Frankrijk en afgerond met de Olympische Zomerspelen in augustus.
2008 is opnieuw zo'n jaar. Het EK hebben we al gehad en kennen de winnaar al: Spanje dus. Hier heb ik toch enkele matchen kunnen van meepikken en die waren nog redelijk te smaken vond ik.
De 'Tour de France' is momenteel nog bezig. Hiervan heb ik nog niet zo heel veel gezien eigenlijk. Enerzijds is dit te wijten aan het feit dat we met het orkest een weekje in Valencia hebben vertoefd. Maar vreemd genoeg nu ik terug thuis ben, spreekt het me ook niet meteen aan om te kijken. Misschien ben ik het hypocriete gedoe rond het hele gebeuren wel moe. Het is een beetje een te groot commercieel circus geworden met machtsspelletjes van de organisatoren. Soms vraag ik me af waar het nu om draait in de Tour. Geef me dan maar gewoon een plezant programma zoals Tour 2008 met Karl Vannieuwkerke. Daar heb je de essentie van de wedstrijd, enkele leuke annekdotes uit de 'Goeie ouwe wielertijd' en elke dag een stunt van Lieven Van Gils en zijn 'bende' om de gele truidrager en/of ritwinnaar aan tafel te krijgen.
De Olympische Spelen in Peking: daar kijk ik pas naar uit. Persoonlijk hoop ik dat we er een aantal medailles kunnen halen. Vooral in de sporten op twee wielen zitten er toch een aantal kanshebbers bij. Kenny en Iljo op de piste (ik voorspel brons als ze geen tegenslagen hebben in de ploegkoers na Cavendish/Wiggins en Risi/Marvulli). Op de weg hebben we natuurlijk zonder ons 'Volderke' een kanshebber minder maar toch... denk maar aan vier jaar geleden in Athene. Er was niemand die Axel Merckx nog verwachtte en toch pikte hij zijn bronzen medaille mee. Bij het mountainbiken zijn we ook niet kansloos. Sven Nys zal wellicht gebrand zijn om iets te tonen. Aangezien zijn discipline noch aan bod komt in de zomer- noch in de winterspelen moest hij het wel via het mountainbiken doen. Ik duim voor hem (misschien wel goud). En tot slot ons Lieselotje bij de dames, onderschat haar maar niet.
Maar ook in de andere sportdisciplines mogen we verwachtingen koesteren op mooie prestaties en zelfs op medailles: Onze jonge beloftenploeg voetbal en onze mannen-hockeyploeg. Op het water hebben we bij de kajakkers, roeiers en zeilers ook wel namen die iets kunnen betekenen. Vooral Evi Van Acker bewees onlangs nog dat ze een podiumplaats kan behalen. Natuurlijk van onze 4x100 m dames in de atletiek met Kim Gevaert voorop en hoogspringster Tia Hellebaut verwachten we ook wel veel. Hopelijk kunnen ze die verwachtingen ook inlossen.
Kortom we hebben zo'n 94 (71 mannen-23 vrouwen) atleten die zich binnenkort zullen meten met hun 'concurrenten' uit de rest van de wereld. Bij deze veel succes gewenst en ik volg zeker jullie prestaties op de voet.

Certamen de Bandas de Musica 2008

Sinds dinsdagmiddag zijn we met het Bevers Harmonieorkest terug in het land. We beleefden een leuke 5-daagse in het (toch niet altijd even) zonnige Valencia met als hoogtepunt onze prachtige prestatie tijdens het Certamen de Bandas de Musica in de stierenarena van Valencia.
We vertrokken op donderdag 10 juli. Na nog een halve dag sprinten van hier naar daar op het werk, haalde ik nog een laatste sprint uit mijn benen om tijdig mijn trein vanuit het Brusselse noordstation naar dat van de nationale luchthaven te nemen.
Na een kort telefoontje met Claude, één van onze reislei(ij)ders ;-) had ik de groep al vlug gevonden. Zij waren er ook maar net en waren al met het inchecken begonnen. Ik hing dus aan de staart van het peloton en moest dus nog een tijd wachten tot het mijn beurt was. Ik kreeg het 'internationaal' gezelschap van twee voor mij tot dan toe onbekende muzikanten met Anne, een Finse clarinetiste en Wim, een Limburgse (wereldburger dus) bastrombonist. We raakten aan de praat en tot mijn eigen scha en schande ontdekte ik dat ik dat ik Wim eigenlijk al aan het werk gezien had bij Mucho Gusto.
Mijn 'kompanen' bleken ook mijn reisgenoten te zijn op het vliegtuig. Van het geplande 'schoonheidsslaapje' (had 's nachts wat te onrustig geslapen en dacht op het vliegtuig dit in te halen) kwam niets in huis. Het werd een plezante en interessante babbel van een uurtje of twee in de plaats.
In Valencia stonden een aantal bussen ons op te wachten om ons naar het hotel waar we de volle periode zouden verblijven, te voeren. We hadden al één en ander vernomen over het hotel maar het bleek er nog luxueuzer te zijn dan ik had verwacht.
Onze 'tolk' Griet (ook muzikante) was al een aantal dagen voordien vertrokken om de organisatie in goede banen te leiden. Met de avonturen van vijf jaar terug nog in het achterhoofd wilden we ons niet meer zo laten verrassen. Ze had alles perfect voorbereid en riep kamer per kamer af. Mijn kamergenote Ingrid en ik verbleven op kamer 107, mooi zicht op het industriepark waarin het hotel zich bevond, al hebben we niet zo veel in onze kamer doorgebracht.
De eerste dagen stonden vooral in het teken van onze deelname aan het tornooi. Vrijdagmorgen repetitie en 'stap'repetitie (zie foto). 's Namiddags waren we een beetje vrij maar tegen 18 u. moesten we al klaar staan voor het vertrek naar het stadje Sax. Na een busrit van 2 uur kwamen we er aan. Iedereen zette zijn instrument aan de kant en ging eten en drank halen. Wij met het slagwerk hadden er geen tijd voor want alles moest klaargezet worden. Toen bleek dat er te weinig lunchpakketten mee waren, ging Liesbet nog enkele broodjes met tortilla voor ons halen. Zo hoefden we toch niet met een lege maag te spelen.
Het werd een tof optreden met aandachtige toehoorders. We speelden in het eerste deel de werken die we 's anderendaags zouden spelen. Het tweede deel omvatte: The Rock, Santorini, Filipe Gomez en Banda Sucre. Het was al ruim 4 uur in de morgen toen we terug bij het hotel aankwamen. Op dat moment waren de meesten al hun vermoeide moment voorbij. Toch zijn we nog een paar uurtjes onder de wol gekropen. We moesten namelijk fris genoeg zijn om 's avonds het tornooi te spelen.
Opnieuw om 18 u. moesten we klaar staan om naar de 'Plaza de Toros' te vertrekken. De intrede in de arena was om een uur of 19.30 u. Onze staprepetities hadden duidelijk iets opgeleverd en iedereen deed het zeer gedisciplineerd. Ik wil niet teveel 'stoefen' maar ik denk wel dat wij ons het best hebben voorgesteld. Het publiek was alvast hoorbaar tevreden.
Het weer zat ons echter niet te veel mee. Toen het tweede orkest op het podium zou verschijnen, stak er een windhoos op. Een pauze van 20 minuten die tot een drie kwartier zou oplopen werd aangekondigd. Uiteindelijk kon dit orkest zijn ding doen. Opnieuw problemen toen het derde orkest al op het podium zat. Een stortbui gooide opnieuw roet in het eten. Het zag er ineens naar uit dat het allemaal letterlijk in het water zou vallen en dat we alle instrumenten zouden moeten verhuizen naar de Palau de la Musica (mooie concertzaal). De bui ging echter over en ook Bunol kon zich van zijn beste kant tonen. We waren het laatste orkest dus wisten we dat het heel laat zou worden. Na Cullera was het dan (om 3 u. in de morgen, ruim een uur later dan voorzien) onze beurt. Al bij al een goede prestatie geleverd. We werden uiteindelijk derde na Cullera en Bunol. We mogen dus best tevreden zijn in de gegeven omstandigheden. En dat waren we ook. Ons feest aan het hotel duurde zowat tot 10.30 u. Nog een tweetal uurtjes gaan slapen en dan weer er tegen aan. Het zijn nog twee leuke rustdagen geweest en vooral het Valenciaanse nachtleven verkend.
We hebben al enkele foto's gezien en 't is duidelijk dat het plezant is geweest.
Nu is het terug werken voor ons concert in november in het ICC in Gent, onze nieuwjaarsconcerten en volgend jaar dit moment in Kerkrade gaan we voor de wereldtitel in de concertreeks. Wie weet krijgen we dan eindelijk eens de media-aandacht die ze in de sportwereld WEL geven aan Europees en Wereldkampioenen.

Eviva Espana... Proficiat Jurgen

In mijn vorige post haalde ik aan dat het weekend voornamelijk cultureel getint was. Dat was natuurlijk buiten de zondag gerekend met het Belgisch Kampioenschap wielrennen en de finale van het Europees kampioenschap voetbal.
Het BK wielrennen was er ondanks het vlakke parcours toch nog eentje die de spanning er inhield. De traditionele vluchters konden nog eventjes profiteren van de live-uitzending om hun sponsors tevreden te stellen. Maar ook de 'kanonnen' hebben er de spanning weten in te brengen. Zeker naar het einde van de wedstrijd was het nog steeds koffiedik kijken wie er nu die tricolore trui zou mogen aantrekken. Eventjes had ik de hoop dat mijn favoriet Nick Nuyens zou winnen. Hij ging een groepje vluchters achterna. Maar die werden helaas toch weer bijgehaald.
Met de laatste kilometers in het verschiet ging Philippe Gilbert nog aan de haal maar hij kreeg Gert Steegmans als blok aan zijn been en dus ging ook die ontsnapping niet door. Het zou dus op een massasprint eindigen. Zelfs enkele pistiers en veldrijders kwamen zich in de debatten mengen. En wisten, ondanks de smak van Weylandt (hoe doet hij het toch weer ;-) binnen de top tien te eindigen. Het werd voor de niet-kenners een onverwachte winnaar met Jürgen Roelandts. Voor de insiders echter komt hij niet zo verrassend als winnaar uit de bus en we zullen er nog veel over horen. Feestje dus in 'Bodegem city' (zoals op zijn website te lezen staat).
Maar 's avonds zou het nog een groter feest worden in Wenen. Daar werd namelijk de finale gespeeld tussen Duitsland en Spanje om de felbegeerde beker en titel van Europees Kampioen.
Het was al vrij vlug duidelijk geweest in het kampioenschap dat Griekenland zichzelf niet zou opvolgen. Het werd des te spannender wie het wel zou worden. Het waren dus de Duitsers waarvan Gary Lineker ooit nog zei: "Voetbal wordt gespeeld met 22 spelers en op het einde winnen de Duitsers" tegen de vurige Spanjaarden. Ikzelf (met mijn Spaanse roots natuurlijk, al is die al heel ver in het verleden te zoeken ;-) was natuurlijk fervent supporter van 'Espana'. Groot was mijn vreugde dan ook toen Torres de 0-1 scoorde. Het werd wel nog bibberen en beven maar uiteindelijk bleef Spanje recht. Bij deze werd de stelling van Gary Lineker ook weer eens teniet gedaan. :-)
Xavi, Torres, Casillas, Villa, ... ze hebben die titel meer dan verdiend. In mijn ogen hebben ze het hele tornooi het mooiste voetbal neergezet. OK ook de Nederlanders hebben pracht prestaties neergezet maar in de wedstrijd tegen de Russen vergingen ze in het niet. Dus voor mij: Spanje meer dan terecht Europees kampioen. En als het volgende week tot een verbroedering komt in Valencia, zullen we der nog een Sangria (of twee, drie...) op drinken.

Film- en muziekweekendje

Ja het is dit weekend overwegend een cultureel weekendje geworden. Vrijdagavond had ik een drietal films gehuurd en bekeken. Gisteren, zaterdag, hadden we het dubbelconcert met Belgian Brass en daarna de Spaanse afterparty met Mucho Gusto.
Maar eerst mijn filmavond dus. Zoals ik al in eerdere blogs vertelde, ben ik niet onmiddellijk de grote filmkenner en vooral geen analiste. Als ik een film bekijk, is het om te genieten en niet alle details en alle fouten in de film te gaan uitzoeken.
Film nummer 1 was Waitress. Een vriend had het op zijn blog als "ongewoon goed en een aanrader" vermeld. Eerlijk gezegd was ik toch wat ontgoocheld. Misschien na het commentaar had ik wat te hoge verwachtingen.
De tweede dvd in de reeks was "We are Marshall". Wie me goed kent, weet dat cultuur en sport heel belangrijk voor me zijn, om niet te zeggen mijn grootste passies. Deze film combineerde beide. Het verhaal speelt zich af in 1970 en handelt over een 'American Football'-ploeg uit West Virginia die omkomt in een vliegtuigcrash. Of liever over de gevolgen die deze crash op de universiteit en de gemeenschap heeft. In eerste instantie wil niemand nog een nieuw team oprichten omdat ze bang zijn dat zo de verongelukte ploegleden vergeten zouden worden. Enkele spelers die door omstandigheden niet in het vliegtuig zaten, willen ter nagedachtenis van hun teamgenoten, toch verder met een nieuwe ploeg. Een football-coach, Jack Lengyel, neemt contact op en stampt een nieuwe ploeg uit de grond. En het leven in het stadje neemt ook een nieuwe start.
Het verhaal op zich deed me denken aan het vliegtuigongeval dat de 'Busby Babes', de ploeg van Manchester United in 1958 overkwam.
Deze film met de twee Matthew's (Mc Conaughey en Fox) in de hoofdrollen is zeker een aanrader. Zeker als je liefhebber bent van 'American Football'.
Nummer drie in mijn film'trilogie' was Music and Lyrics. Hugh Grant en Drew Barrymore zetten naar mijn bescheiden mening (nog eens ik ben maar een liefhebber ;-) een goede prestatie neer. Geen hoogstaand verhaal misschien maar zeker een humoristische film en die me in zekere zin doet terugdenken aan mijn jeugd. Het groepje PoP is der eentje in het genre van Wham, Modern Talking en New Kids on the Block (weliswaar iets later dan).
Het was voor mij een perfecte afsluiter van een drukke week, een aanrader om lekker onderuit gezakt in de zetel de stress van je te laten afvallen.
Vrijdag de film, zaterdag muziek. Ik had het in mijn bijdrage over Valencia al aangekondigd: ons dubbelconcert met Belgian Brass en de afterparty met Mucho Gusto.
Onze tryout voor Valencia viel al bij al goed mee. Hier en daar nog een 'haperingetje' maar die kunnen er de komende twee weken uitgehaald worden. Het optreden van Belgian Brass was ook best te smaken. Zo'n twaalf man (als ik goed geteld heb, kunnen er ook meer geweest zijn) bracht allerlei muziek zowel typische brassmuziek als werken die speciaal herwerkt werden voor het brassensemble. 'k Moet zeggen dat het echt wel een aangename kennismaking was met die groep. Ik ken er natuurlijk een aantal muzikanten persoonlijk. Maar toch... Tof en prachtig gedaan, zeer verrassend. En natuurlijk ook de slagwerkers in de gaten gehouden (voor zover dat toch wat kon wegens geen podium).
Tot slot was er de afterparty met Mucho Gusto en dat was zoals gewoonlijk weer steengoed. De dansvloer raakte mondjesmaat gevuld. Maar ineens stond hij goed vol en het bleef zo tot het einde van het optreden. 't Was dus weer ontzettend 'hot hot hot'.

125 jaar BK - 100 jaar VK

Het Belgisch Kamioenschap en het Vlaams Kampioenschap bestaan dus respectievelijk een eeuw en een kwart en een eeuw. Al hebben we vooral de laatste jaren de indruk dat het BK net zo goed een VK is. Je kan de Waalse renners in het peloton vrijwel op je ene hand tellen. De belangrijkste onder hen zijn Philippe Gilbert, Maxime Monfort en jawel Rik Verbrugghe, die spreekt zo goed Nederlands dat ik het vroeger zelfs niet eens geloofde dat hij een Franstalige is.
Het bewijs van mijn stelling, het BK is net zo goed een VK, vond ik terug in het boek dat ik kocht over 125 jaar nationale driekleur. In de naoorlogse geschiedenis (na 40-44) wonnen er dus meer Vlamingen het BK dan Waalse renners. Het is dus maar weer bewezen dat wielrennen hoofdzakelijk een Vlaamse sport is.
Het boek zelf is een grote aanrader. Het is prachtig geïllustreerd met foto's zowel uit de oude als hedendaagse doos. Informatief is het één van de beste naslagwerken die er (kunnen) bestaan over het Belgisch Kampioenschap. Je krijgt alle informatie over het kampioenschap zelf met een uitgebreid ritverslag en klassement en een gedetailleerde fiche per kampioen. En dit jaar per jaar. Kortom een must voor elke wielerkenner en zelfs -liefhebber.
Wat ik ook kan aanraden, is de tentoonstelling rond 100 jaar Koolskamp koers ook bekend als het Vlaams Kampioenschap. In plaats van de tricolore trui, krijgt de winnaar de leeuwentrui om de lenden. Ook hier krijg je een uitgebreid overzicht van alle winnaars uit recente en vervlogen tijden.
Beide kampioenschappen komen er weer aan: het BK is nu zondag 29 juni in Knokke-Heist, het VK is pas na de grote vakantie op vrijdag 19 september in... Koolskamp natuurlijk.
Aan beide kampioenschappen hangt er zelfs een 'Bevers' (van Beveren-Leie dus) sfeertje.
In 1941 (ik was er toen wel nog niet, zelfs mijn ouders niet ;-) werd een Bevernaar Belgisch Kampioen: André Defoort. Jarenlang hing zijn kampioenenfoto in het café dat tot een paar jaar voor haar dood werd uitgebaat door zijn echtgenote Yvonne 'Vontje Foories' Deneve.
De recordhouder in het Vlaams kampioenschap is ook een renner die 'roots' heeft in Beveren-Leie. Of liever, hij bracht er zijn kinderjaren door. Nico Eeckhout heeft momenteel vier overwinningen op zijn naam en kan dit jaar nog een vijfde Vlaamse titel aan zijn palmares toevoegen.

Valenciaaaaaaaa...

Het liedje 'Valencia' spookt weer door mijn hoofd. Niet zo onlogisch als je weet dat we over een goede twee weken richting Valencia trekken. Op vakantie? Ook ja, maar vooral om er te musiceren.
Na vijf jaar vond het onze dirigent tijd om terug eens richting Valencia te trekken om deel te nemen aan het prestigieuze 'Certamen de Bandas de Mùsica'. Wie er in 2003 bij was, weet dat het een uniek optreden is. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe het voelde toen we 'Amparito Roca' spelend de stierenarena binnenkwamen. Zo'n tweeduizend Spanjaarden applaudisseerden voor ons. Het gaf me kippenvel.
Ook de dag voordien hadden we een leuk moment beleefd in het stadje Alaquàs, dichtbij Valencia. Daar hadden we een dubbelconcert gegeven met het plaatselijk harmonieorkest, dat gedirigeerd werd door de arrangeur van het plichtwerk. We ontmoetten er zelfs de originele componist die zeer tevreden bleek met onze prestatie. Het was dus al min of meer een grote test voor de dag nadien.
En het werd ook een succes: we werden tweede in de tweede hoogste categorie en haalden een eerste prijs.
Nu nemen we deel in de hoogste categorie, de 'Seccion Honor'. Met zo'n 130 muzikanten trekken we op donderdag 10 juli richting Valencia. Op vrijdag 11 juli vieren we onze Vlaamse feestdag in Spanje in het stadje Sax. We geven er een concert met onder andere de werken die we 's anderendaags in de arena zullen brengen. Dat zijn Pinocho (Ferrer Ferran, het plichtwerk) en Vetrate di Chiesa (Ottorino Respighi, het keuzewerk).
Over het plichtwerk wil ik nog wat kwijt. Het werk verhaalt het sprookje van Pinokkio. Het begint bij de 'geboorte' van Pinokkio bij over alle avonturen die hij beleeft (o.a. het opgeslokt worden door de walvis) tot zijn bevrijding en … een aanzet tot zijn verdere leven. Ik vind het prachtig omgezet in muziek. Het laat je opnieuw meedrijven in de fantasiewereld die het leven van het 'houten mannetje met de lange neus' is.
Wil je het nog eens horen voor we richting Spanje trekken? Dat kan.
Het Bevers Harmonieorkest brengt nu zaterdag 28 juni beide tornooiwerken tijdens een dubbelconcert met Belgian Brass. Na het concert is er ook nog een 'Spaanse' afterparty met een optreden van Mucho Gusto. Dit alles enkel en alleen voor de prijs van 10 euro (een sangria of bordje paella inbegrepen).
The Places to be: Sint-Jan de Doperkerk en O.C. 't Klokhuis.
Concert begint om 19 u., fuif achteraf start om 21.30 u. Allen daarheen! Je bent zeker welkom.

Manchester United forever

Groot was mijn vreugde vorige week woensdag. Manchester United won de Champions League-finale van Chelsea. In een 'All-England'-finale was het best spannend. Uiteindelijk moesten strafschoppen beslissen over winst en verlies.
Gelukkig voor mij dus werd het Manchester, al was Chelsea natuurlijk ook een mooie winnaar geweest. Ik was al best tevreden dat het een volledige Engelse finale was, als groot liefhebber van het Engelse voetbal.
Terug nu naar Manchester United. In 1998 bezocht ik mijn Engelse pennevriendin, die op zo'n 20 km van Manchester woonde. Ze wist dat ik wel van voetbal hield en had een uitstapje naar Manchester gepland. Zo had ik het geluk om Old Trafford, het stadion van de club, te bezichtigen. Helaas was het enkel van de buitenkant. Ter compensatie kocht ik enkele souvenirs in de immense souvernirshop aan de zijkant van het stadion.
Het seizoen dat er op volgde, speelde de ploeg de pannen van het dak. Ze haalden 'the TREBLE' (je weet wel de tripel ;-) ) binnen. Ze wonnen de FA-cup (de Engelse beker voor voetbal-analfabeten) en het Engelse kampioenschap. Als klap op de vuurpijl haalden ze het tijdens een bloedstollende finale van Bayern München in Nou Camp (Barcelona) in de Champions League finale. Ik herinner me die wedstrijd nog als de dag van gisteren. Vrijwel de hele match keek Man United tegen een 1-0 achterstand aan. De 'jokers' Sheringham en Solskjaer kwamen in de laatste minuten nog een tandje bijsteken en duwden er elk in de toegevoegde minuten een doelpunt binnen. Resultaat: 1-2 winst en winst in alle belangrijke competities.
Ook voor die andere Engelse rood-witten uit het 'naburige' Liverpool heb ik wel een boontje. Hopelijk is het volgend jaar terug hun beurt om veel prijzen te pakken.

VIVA BRASIL

Ik heb in lange tijd niet meer zo'n gezellig multicultureel feest gehad. Vorige zondag was ik namelijk te gast op een 'babyborrel' bij mijn Braziliaanse vriendin Lia.
We leerden elkaar zo'n drie en een half jaar geleden kennen. Ze was nog niet zo lang in Vlaanderen. Maar twee babbelwaters zoals wij, dat kon niet lang duren of we raakten in een geanimeerd gesprek.
Sindsdien hebben we heel veel meegemaakt samen. En ondanks haar verhuis naar Aalst zijn we steeds vriendinnen gebleven. Het contact was weliswaar iets minder dan voorheen, maar de techniek van internet kan op zo'n momenten zeer handig zijn.
Begin maart spraken we nog eens af in Gent om lekker met z'n tweetjes te gaan shoppen: zij voor haar toekomstige baby, ik voor mijn huisje waar ik toen nog maar pas ingetrokken was. Heel veel gebabbeld (hoe kon het ook anders) en we keken allebei uit naar 18 mei, naar het feestje voor haar kindje, Bella dat op 25 april geboren werd.
Zondag was het dan zover. Het was in het begin natuurlijk wat wennen want ik kende enkel het koppel zelf, de kersverse ouders dus. Maar een beetje alcohol en een covergroepje dat goede muziek brengt kunnen wonderen doen. Hoe vreemd het ook mag lijken, maar op de dansvloer komen de gesprekken makkelijkst op gang.
Ook het cliché dat Zuid-Amerikanen dat typische temperament hebben, klopt, in positieve zin dan wel te verstaan. De hartelijkheid die van haar ouders en familie uitging... Het gaf zo'n goed gevoel. Je voelt je er onmiddellijk aanvaard. Helaas kende ik geen Portugees en zij net iets te weinig Engels om een lange conversatie te voeren. Gelukkig waren haar tante en nicht uit de States er ook zodat we toch tolken hadden zodat we elkaar toch nog enigszins konden begrijpen.
En zoals ik al zei: goede muziek is de beste taal om mensen te laten communiceren. Er werd gedanst, veel gedanst. Toen ik huiswaarts deden mijn voeten nog pijn.
En de kans dat we er nog eens toe komen om samen te dansen, is groot. Danny vroeg Lia op het einde van de avond ten huwelijk. Langs deze weg wil ik beide nog eens van harte een grote proficiat wensen.
En als het feest van zondag nog maar een voorbode was, dan hebben we het beste nog in het vooruitzicht.

Dernycriteriums... het SMA(a)KT naar meer...

Het stond al een paar weken in mijn agenda genoteerd: 11 mei 2008, dernycriterium Drongen. Tijdens de zesdaagse van Hasselt waren we op stap geweest met de gangmakers en we hadden hen beloofd ons nog wel eens op zesdaagses en als het kon op één of ander dernycriterium te laten zien. We wisten dus zeker dat we onze 'maatjes' gingen terugzien. Met de 'drie zussies' vertrokken we richting Drongen.
Het was prachtig om niet te zeggen schitterend weer. Dus we hadden ons op 'ons zomers' gekleed. En de ambiance zat er al in van bij het vertrek in Roeselare. Ik had de CD van Mucho Gusto (hint hint) opgezet en natuurlijk werd het van begin tot eind meebrullen in de auto. Vooral de 'Hot Hot Hot' was erg van toepassing. We hadden er duidelijk zin in.
Na een beetje rondrijden en zoeken, vonden we toch nog vlug een parkeerplaatsje aan het station van Drongen. Van daar was het een minuutje of vijf stappen tot aan de start/finish. De wedstrijd was al begonnen. Het werd dus even kijken en proberen uit te vissen welke renners er die eerste reeks meereden en wie bij welke gangmaker reed. Ik schat dat de deelnemers al een ronde of vier, vijf hadden afgelegd toen we eindelijk bij de startlijn aankwamen.
Het weer was te dorstig om te wachten tot de eerste reeks afgelopen was om een drankje te halen. Terwijl we onze grote dorst stonden te lessen, zagen we hoe Tim Mertens de eerste reeks op zijn naam schreef.
De gangmakers Walter, Luc en Christophe kregen ons al vlug in het visier en we werden zeer hartelijk begroet. Lang konden ze echter niet blijven om een babbeltje te slaan. Ze moesten zich alweer opmaken voor de tweede reeks met tal van kleppers op de deelnemerslijst: Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Kenny De Ketele, Philippe Gilbert, Wouter Van Mechelen en Steven De Neef. Het was dus moeilijk in te schatten wie de grote finale zou halen en wie de kleine finale zou moeten rijden. Dus we onthielden ons van elke pronostiek en besloten dan maar een toertje te wandelen en onszelf te trakteren op een ijsje.
We, en dan vooral de middelste zussie, waren zeer tevreden met de overwinning van Steven De Neef. Die zagen we dus zeker al terug in de grote finale. Met hem gingen ook Kenny De Ketele, Steve Schets, Iljo Keisse, Wouter Weilandt en Philippe Gilbert naar de grote finale. Daar kwamen dan nog Tim Mertens, Maxime Monfort, Bart Wellens, Lars Crocket, Wim Beirnaert en de Fransman Gaudillat bij.
Het duurde nog wat voor we de volgende wedstrijd zouden krijgen, en de maagjes begonnen stil te grommen. We eigenden ons een tafeltje op het terras van de plaatselijke pitabar toe en bestelden ons een klein pitabroodje. Ondertussen werd het startschot voor de kleine finale gegeven. Hier was het uitkijken naar pistier Kieran De Fauw (neef van prof Dimitri De Fauw). Tijdens de reeksen kwam hij er in de slotfase niet meer aan te pas. "Ik hou alles voor de kleine finale. Dan ga ik eens iets tonen", beloofde hij ons. Het spreekwoord zegt: belofte maakt schuld. Ik moet toegeven: de schuld werd op een schitterende manier ingelost. Enkele ronden voor het einde ging hij er vandoor, liet vriend en vijand voor wat ze waren en behaalde met lengten voorsprong de finish. We waren blij voor hem. 't Is een ontzettende lieverd, hij verdiende die overwinning.
Nu nog de grote finale. Ondertussen hadden we ons rechts (of links als je het vanuit ons standpunt bekeek) van het podium opgesteld. Naast ons stond een luidspreker waar we de wedstrijdcommentator te vaak door hoorden roepen zodat we bijna halfdoof werden.
En toen begon het... Ik vermoed een zonneslag of ze moesten iets speciaals in de pita gedaan hebben. In elk geval, we lieten onze verbeelding los op het commentaar van de speaker. Wellicht heb je de reclame nog gezien over Het Nieuwsblad waar het commentaar letterlijk werd genomen. Wel in die stijl ging het er dus aan toe. Resultaat: drie vrouwen, gierend van het lachen langs de kant van de weg. Ondergetekende kwam zelfs op een bepaald moment even niet meer bij. En het beste moest nog komen.
We hadden het er al over gehad hoe, in ons geval, Iljo Keisse, over de meet vloog. Het was uiteindelijk Wouter Weylandt die de sprint tegen Keisse en Gilbert won. Hij stak zijn arm omhoog van blijdschap maar ging met een te grote snelheid naar de bocht toe. Hij kon zich blijkbaar niet meer corrigeren en ging tegen de vlakte. Op zich niet zo'n lachwekkend feit maar het voedde onze inspiratie nog net iets meer om enkele krantenkoppen te bedenken. Tijdens de weg terug van Drongen naar Harelbeke bleef het one-liners regenen.
Ik geef hier enkele om te illustreren: "Uit respect voor gangmaker Luc, ging Weylandt strike" of "Weylandt gaat ploeggenoot Boonen achterna in reclamespot voor Quick-Step. Helaas was het beton in plaats van laminaatvloer."
Kan je ook nog dergelijke koppen bedenken? Laat ze achter in een reactie.

Reis rond de wereld

Eigenlijk droom ik er al heel lang van: een reis rond de wereld te maken. De voornaamste redenen waarom ik er nog niet aan toe kwam, zijn: ten eerste de financiële zekerheid en ten tweede zie ik het niet onmiddellijk zitten om er als vrouw alleen de aardbol rond te trekken.
Wie me als klein meisje kende, zal verbaasd opkijken als ze dit lezen. Ik was altijd al een huisduif. Op kamp met de jeugdbeweging meegaan, was niet direct mijn ding. Ik kon ook niet goed in een vreemd bed slapen.
Maar dat veranderde voor een deel toen ik op 15-jarige leeftijd op internaat ging. De voorwaarde om naar de danshumaniora te gaan, was op internaat blijven. Toen moest ik wel verplicht in een vreemd bed slapen. De echte grote ommekeer kwam er pas echt toen ik op kot ging in Antwerpen. Die zelfstandigheid deed me op alle vlakken deugd.
Toen ik een jaar werkte, ging ik op mijn dooie eentje naar Londen, en ben er sindsdien nog een aantal keer alleen geweest. Dus die angst lijkt toch ook al in zekere zin overwonnen. Ik dacht er zelfs al stiekem aan om eens een jaar in het buitenland te gaan werken. In de jobaanbiedingen keek ik vaak naar de internationale vactures.
En ineens kreeg ik een leuke aanbieding. Call-agent voor Rank Xerox worden in Dublin, Ierland. De job hield in om telefonisch technische bijstand te verlenen. Het leek me leuk om te doen en solliciteerde. Ik was bij de geselecteerden. De koffers waren bijna gepakt toen ik een jobaanbieding in eigen land vond, meer in de richting van wat ik gestudeerd had. Ik stond voor een serieus dilemma. Uiteindelijk koos ik om hier te blijven.
Maar ik ontmoette hier wel voortdurend mensen uit verre landen en streken: Chili, IJsland, Brazilië, Mexico, Cuba, ... Vooral Latijns-Amerika intrigeert me wel om ooit eens te doorkruisen. En ik zou wellicht al een aantal plekjes vinden, waar ik zonder problemen zou kunnen logeren.
Vreemder komt mijn fascinatie voor Azië over. Vooral de landen Vietnam, Cambodja, Laos spreken mij ontzettend aan. Al die films over de oorlogen daar hebben er me ergens wel toe aangezet dat ik die landen ooit eens 'in het echt' wil zien. Het klinkt misschien luguber, ik weet het.
Ook door China wil ik eens trekken. Ik las ooit in mijn 'boekenwurmperiode' (en dat is al lang geleden ;-) de trilogie van romanschrijver Paul-Loup Sulitzer over Kate Killinger, een 'erfgename' van een Amerikaans krantenmagnaat die zelf een dagblad wil beginnen. Ze wordt verliefd op HH Rourke, een Franse journalist die de hele wereld rond trekt op zoek naar de belangrijkste gebeurtenissen. Zo maakt hij o.a. de Spaanse burgeroorlog en het begin van Nazi-Duitsland mee en raakt verzeild midden in het Rode Leger dat begonnen is aan de Lange Mars. De boeken waren zo aantrekkelijk en aanstekelijk geschreven dat ik het in mijn verbeelding ook allemaal mee beleefde. Maar wie weet, overtreft de werkelijkheid wel mijn stoutste dromen en verbeelding mocht ik ooit zelf er toe komen om op wereldreis te vertrekken.
In het afgelopen jaar ontmoette ik een aantal mensen die wel al de stap hadden durven zetten om gave en goed achter te laten en er een jaar (of twee) op uit te trekken. En het misschien nog eens zouden doen... En na het kampeerweekendje van vorige week heb ik de smaak zeker terug te pakken.
Nog eventjes sparen en wie weet over een aantal jaar... wordt er toch nog eens een droom werkelijkheid.

147 WK Snooker 2008

Mijn blog bestaat nu ongeveer een jaar en het werd tijd dat ik de eerste filmpjes op mijn blog plaatste ;-) En aangezien het WK snooker één van mijn eerste onderwerpen was, vond ik het wel leuk om dit onderwerp nog eens aan te snijden.
Het zijn twee filmpjes over de fantastische prestaties van twee toppers in het snooker tijdens het WK snooker. De '147' van Allister 'Ali' Carter en Ronnie 'The Rocket' O' Sullivan.
'The Rocket' was dit jaar de eerste om een topscore neer te zetten. Als je het filmpje bekijkt, is het gewoon zalig om hem te zien spelen. Soms lijkt het wel of het niets uithaalt om een balletje te potten. Zijn bijnaam heeft hij niet voor niets te danken aan de hoge snelheid waarmee hij speelt. Tjah... een snookergenie maar soms ook een beetje te veel 'enfant terrible'. Zelf heb ik zijn 147 niet live gezien.
Die van Ali Carter daarentegen wel. Hij moest het opnemen tegen Peter Ebdon, ook geen klein bier in 't snookerwereldje. 'k Vond het dan ook heel mooi van Ebdon hoe hij Carter feliciteerde met zijn 'maximum break'.
We zijn al aan de halve finales toe. De eerste halve finale is eigenlijk al een finale waard. Stephen Hendry (mijn persoonlijke favoriet) tegen Ronnie O'Sullivan belooft zeker al een 'battle of the titans' te zijn. Ze spelen 'best of 33' frames. 't Zou best eens een lange wedstrijd kunnen worden. Een stand 16-17 of 17-16 (zoals je wilt) behoort zeker tot de mogelijkheden. In de andere halve finale treedt Ali Carter aan tegen Joe Perry, die toch nog verrassend Stephen Maguire uitschakelde.
Wie er ook de finale zal spelen, het wordt er zeker eentje om U tegen te zeggen. Ik zal alvast voor mijn scherm gekluisterd zitten.

147 - Carter en O' Sullivan

And the points of the jury are...

Vorige week donderdag iets leuks meegemaakt. Zelf ben ik bijna 12 jaar afgestudeerd. Toch deed het vreemd toen ze me vroegen om te zetelen in een jury voor laatstejaars studenten Office Management (OM).
Even verduidelijken: Onlangs hadden we op het werk opnieuw een stageair. Er waren er de vorige jaren al twee geweest die ik mocht begeleiden. Normaal was dit de derde keer geweest maar door omstandigheden moest ik ze van iets verderaf begeleiden.
Nu goed. Ze heeft het er puik van af gebracht: vlot in de omgang, goede werkkracht... Met andere woorden we hebben niet te klagen gehad.
Nu moest zij en haar collega-studenten hun stages presenteren voor een externe jury. De opleidingsverantwoordelijke had me gecontacteerd met de vraag of ik soms geen zin had om in één van die jury's te zetelen. Het leek me eens leuk om dit te doen, al heb ik zelf eigenlijk niet onmiddellijk een opleiding OM genoten.
En het werd ook leerrijk. Ten eerste was het leuk om de evolutie eens tussen een laatstejaars studente van 12 jaar geleden (mezelf dus) en van nu. Ook de evolutie in de opleiding, de mogelijkheden die ze nu hebben... Amai soms denk ik dat ik veel te vroeg geboren ben. Aan de andere kant... ik heb het ook leuk gehad en heb ook wel best mijn ding kunnen doen. En het is nog maar de vraag of het er allemaal inderdaad gemakkelijker is geworden.
Terug naar de presentaties. Je merkt wel dat de jongeren van nu toch iets mondiger zijn geworden maar het taalgebruik... Dat laat toch wel te wensen over. Is het een gevolg van de sms- en MSN-cultuur? Maar studenten vroeger en studenten nu. Er zijn toch ook nog veel gelijkenissen. Elk van de studenten zat eigenlijk heel nerveus. Dus... op dat vlak is er zeker niets veranderd. Examens zijn examens, een jury blijft een jury. En aan persoonlijkheden, daar verander je blijkbaar ook niet zomaar iets aan. Best grappig eigenlijk om te ontdekken dat studenten op 12 jaar tijd dus toch niet zo ontzettend veel veranderd zijn op een paar kleine details na.
Het was dus heel leerrijk en op de koop toe interessant om contacten met collega-juryleden te leggen. Netwerking heet dat dan. Nog zo'n modewoord maar wel heel effectief. Als je het ergens wil brengen, heb je een groot netwerk nodig.
Tot slot: de studenten die ik mee moest beoordelen hebben het er al bij al goed van af gebracht. Ik wens hen en hun andere collega's alvast goede eindexamens toe en hopelijk vlot een job na het afstuderen.

29 maart dubbel D-day - deel 2

Gisteren was het een van de langste gezellige dagen in tijden. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, waren er twee leuke evenementen gepland en die zou ik voor geen geld gemist willen hebben.
Het begon al 's morgens. Samen met de drie 'zussies' zijn we naar de start van de E3-prijs Vlaanderen geweest. En niet zomaar eventjes op de markt van Harelbeke naar de renners kijken die hun handtekening kwamen plaatsen op het startblad. Nope, wij gingen eens polshoogte nemen bij de bussen/campers van de ploegen of onze 'maatjes' in vorm waren. De bus van Quickstep lieten we maar links (of was het rechts) liggen, daar stond al genoeg volk. We hielden wel eventjes halt bij de bus van Topsport Vlaanderen. Enkele jonge renners aangemoedigd en bij Kristof Vandewalle bleek dat effect te hebben gehad ;-) Anderen hadden het terechte commentaar dat het vooral buiten mooi weer was.
Naar de volgende stop. Eventjes blijven hangen bij 'Veranda's Willems' om dan door te steken tot bij Mitsubishi-Jartazi. We wachtten er op James Vanlandschoot en Allan Davis. Die laatste kon ons nog eventjes ontlopen doordat we met James in gesprek waren. Even later vatten we hem toch even bij de kraag. "En of hij blij was terug te kunnen koersen". Na maanden van inactiviteit (door gebrek aan een ploeg) kwam hij eindelijk weer aan de start van een grote wielerwedstrijd. Winnen zat er volgens hem nog niet in. De bloemen zullen dus nog even op zich laten wachten.
Na het startschot gingen we richting mijn huisje om er op tv het verdere verloop van de wedstrijd te volgen. Tussendoor ook even het WK in Manchester gevolgd. Daar was de ploegkoers met Iljo Keisse en Kenny Deketele aan de gang. Ze moesten uiteindelijk tevreden zijn met een vierde plaats. Op de Olympische Spelen zal het wel lukken!
Toen de kopgroep nog zo'n 25 km van Harelbeke verwijderd was, trokken we terug richting centrum om de aankomst in levende lijve mee te maken. Geen vijfde keer Boonen op rij. Geen nood, het wielervoorjaar is nog lang.
Terug thuis begonnen de voorbereidingen voor het avondspektakel met Mucho Gusto. Een douchke, de juiste kleertjes uitzoeken, beetje bij'plamuren'.
Nog steeds met z'n drieën stapten we richting het CC 't Spoor. We begonnen de avond rustig met een lekker cocktailke. Toen Anja Vandenbroucke ons initiatie 'salsa solo' gaf, kregen de danskriebels ons te pakken. Tijdens het optreden van Mucho Gusto konden we gewoon niet meer stil blijven staan. En de hele zaal deed mee.
Voor de groep was het een speciaal moment. Ze namen onlangs hun eerste CD op en stelden die niet zonder trots voor aan het grote publiek. Moreel verplicht of niet: ik heb er al ééntje gekocht. Vooral nummer 8, The size of my love, draai ik hier al zo goed als grijs. Het is het enige nummer op de CD dat zelf geschreven is. Percussionist Karel Van de Casteele componeerde het. Het liedje werkt echt aanstekelijk.
Wil je het ook horen: de CD (slechts 18 euro) kan je bestellen bij Para Que Viva La Musica Latina vzw, Beversestraat 181, Harelbeke, contact@muchogusto.be.
Wil je ze zelf ook eens live aan het werk zien: volg hun kalender op http://www.muchogusto.be/.
Voorlopig is het eerstvolgende optreden op 5 juli in De Vonke in Heule. Maar deze zomer zullen ze her en der op de Vlaamse podia te zien en te horen zijn.

29 maart dubbel D-day

't Is eens iets anders. Sport en Cultuur in dezelfde blog. Maar zaterdag wordt zo'n mix van beide die voor mij normaal tot een ware hoogdag zullen leiden. Ik verklaar mij nader.
Komende zaterdag, 29 maart is er de E3-prijs Vlaanderen in Harelbeke. Ben net hierheen verhuisd en 'k kan al een interessant wielerevenement van dichtbij beleven. 'k Heb al afgesproken met een aantal vrienden en vooral vriendinnen om er een leuk dagje van te maken.
's Morgens gaan we de 'knappe' wielrenners eens gaan keuren. En vooral eens gaan aftasten (niet letterlijk te begrijpen) hoe onze favorieten er fysisch voorstaan.
De kans bestaat dat er een renner, die ik nog ontmoette op de Hasseltse zesdaagse, er aan de start komt. Ben eens benieuwd hoe zijn reactie zal zijn als hij ons aan de start ziet verschijnen.
Verder zal Tommeke Boon(en) ;-) wel weer topfavoriet zijn. Toen ik laatst de deelnemerslijst controleerde, stond mijne 'sjoe' der niet bij. Yep, Nickske Nuyens. Maar die zal hem koest houden voor zondag vermoed ik. Evy'tje, soigneert em maar nog eens goed zaterdagavond ;-)
's Middags is het de bedoeling om hier iets te eten en de wedstrijd op tv te volgen. De finish willen we natuurlijk nog live zien. Gelukkig moeten we dan niet zo ver meer stappen.
Tot zover de sportieve dag - en kunnen we ons klaarmaken voor een grote, spetterende Salsanacht.
Mucho Gusto, de latino-jazzband met onder andere mijn broeri Jan, geeft al voor het derde jaar op rij present voor 'Bailando con Mucho Gusto'. Dit jaar is het echter een speciale editie. De groep brengt officieel hun eerste CD uit. En naar ik vernomen heb, zou die ontzettend goed zijn.
Bij deze: iedereen die deze blog leest, is van harte welkom in CC 't Spoor, Eilandstraat, Harelbeke (je kan er niet naast kijken), nu zaterdag 29 maart om 20 u.
Kaarten zijn bij mij te verkrijgen aan 10 euro 't stuk. Wees erbij!!
(verslag volgt later)

Sport... een beke van alles wa

'k Weet het wel. Geen originele titel. Maar de vlag dekt de lading wel. De sportactualiteit heeft al weer heel wat in petto gehad de afgelopen maanden. Maar door de drukte van de laatste maanden heb ik nog geen tijd gehad om er iets over neer te pennen.
Om te beginnen: Operatie Winterberg. Een tof project met zes dames die zich klaar maken om deel te nemen aan de Olympische winterspelen in 2010. België is niet meteen het meest typische wintersport land. Laat staan dat er over twee jaar één of meerdere bobsleeteams zullen deelnemen. Ik zag een tijdje geleden het tweede deel van een reportage hierover op Sporza. Een zestal sportieve vrouwen worden klaargestoomd om een team te vormen. Ze komen elk uit een verschillende tak van de sportwereld en zijn sterk gemotiveerd om iets te bereiken. En dat doen ze ook. In Winterberg en op het WK voor juniores wisten de teams mooie resultaten te boeken. Zo wordt het natuurlijk moeilijk om een beslissing te nemen om een of meerdere teams thuis te laten en met de rest verder te doen. Als ik de blog van deze dames lees, merk je al vlug dat het zes vriendinnen zijn geworden die graag samen de Olympische spelen willen bereiken. Eigenlijk zouden ze met deze zes moeten blijven werken, wie weet maken ze dan wel nog meer kans om in 2010 iets te bewijzen.
Deel 2: Voetbal. Zondag kon mijn dag niet meer stuk toen ik hoorde dat Standard 1-2 was gaan winnen in Brugge tegen blauw-zwart. Sorry voor de fans van Club maar ik ben er niet zo voor. Zeker niet toen ik Jacky Mathijssen hoorde. Die kon niet toegeven dat Standard verdiend gewonnen had. Ik had beetje een déjà vu. Net zoals de Williams-zussen ook nooit kunnen toegeven dat hun tegenstander net iets beter was die dag. Nu ja, persoonlijk ben ik nooit supporter geweest van Club. Daarentegen droeg ik de 'kleine' broer Cercle altijd al een warm hart toe. De mentaliteit van die club staat mij erg aan en ik heb natuurlijk ook andere leuke herinneringen aan groen-zwart. Dit seizoen doen ze het supergoed in de competitie. Ze hebben altijd al een goede jeugdopleiding gehad en ik vind het leuk dat het vooral echte Vlaamse jonge gasten zijn die er nog steeds hun kans er krijgen.
Tot slot met de start van het Vlaamse wielerseizoen in het vooruitzicht nog een beetje wielrennen. Twee weken geleden ben ik tot tweemaal toe in Hasselt beland. De Lotto Zesdaagse was er aan de gang. Heel veel plezier beleefd. De renners deden goed hun best om de spanning er in te houden. Maar af en toe kregen we ook eens een leuke show op de piste. Met iemand als Gerd Dörich die in Hasselt zijn actieve rennerscarrière afsloot, is 'ambiance' verzekerd. En met 'oude rot' Steven De Neef aan zijn zijde kregen we 'ambiance in het dubbel' geserveerd. Ik kreeg ook de kans om de sfeer achter de schermen mee te pikken. Ik ontmoette enkele van de renners die in actie kwamen in de Ethias Arena: Mark Hester, Allan Davis, Franco Marvulli, ... Ook een babbeltje gedaan met enkele 'gangmakers' zoals Cees Stam, Walter Huybrechts, Christophe Lievens. En kwam tot de ontdekking dat ik nog een jaar samen in de klas zat met de presentator. Het heeft alleen mijn honger om meer zesdaagses mee te maken verhoogd. We hebben al afgesproken om zeker een aantal mooie zesdaagses in buitenland bij te wonen: Rotterdam, Stuttgart, ... We zien wel waar we terecht komen. In Gent zullen we er alvast zeker weer bij zijn. Maar eerst nog weer genieten van het Vlaamse wegseizoen dat zaterdag 1 maart start met de Omloop Het Volk.

Mega Mindy wordt sterartieste

Dat kopten de kranten deze morgen. En terecht. Free Souffriau is de terechte winnares van steracteur/sterartiest.
Gisteravond keek ik aandachtig naar het slot van een mooie tweede reeks van steracteur/sterartiest. Het was dit seizoen wel één van de 'ontdekkingen'. Eline Demuynck, Guillaume Devos, Free Souffriau. Het zijn acteurs die nog niet zo heel bekend waren. De voorbije 12 weken lang bewezen ze tegenover het ruime publiek dat ze alvast beschikken over een echt zangtalent.
Nu merk ik ook wel op dat het vooral de 'steracteurs' die ook in het musicalmilieu actief en/of opgeleid zijn, die bij de laatsten overgebleven zijn.
Zoals ik al aanhaalde: ons 'megamindy'tje' won deze tweede reeks terecht. Eigenlijk om verscheidene redenen. Ze komt van heel ver terug. Net toen ze op het punt stond om door te breken, kreeg ze kanker. Die overwon ze en werd de Vlaamse superheldin Mega Mindy. Nu heeft ze Vlaanderen overtuigd van haar zangkunsten.
Toch zullen we haar straks eventjes moeten missen. Ze is voorbij de helft van haar zwangerschap. En het ziet er naar uit dat het een zeer muzikaal baby'tje zal worden. Papa is namelijk niemand minder dan pianist Miguel Wiels (bekend van de Notenclub, Magical Flying Thunderbirds en componeert de liedjes van o.a. K3).
We wensen haar langs deze weg nog een goede zwangerschap en een voorspoedige bevalling. En dat we nog veel mogen horen van haar in de toekomst.

Nieuwjaarsconcert Bevers Harmonieorkest OPNIEUW GROOT SUCCES (met veel kunst- en vliegwerk voor 't slagwerk)

Vorige vrijdag was er ons jaarlijks nieuwjaarsconcert met het Bevers Harmonieorkest. Dirigent Bert had voor een zeer gevarieerd programma gezorgd. Zowel technisch moeilijke werken als wat moderner en bekendere muziekstukken stonden op onze pupiter.
Persoonlijk keek ik uit naar solist Stef Pillaert op euphonium (is een kleine tuba). Ik had al veel over hem gehoord en hem ook al op de tubadag jaren geleden eens horen spelen. Nu was ik wel in de overtuiging dat hij beroepsmuzikant was. Blijkt nu dat hij ook burgerlijk ingenieur bouwkunde is en les geeft aan het KAHO Sint-Lieven te Gent. Naar ik heb horen vertellen zou hij zijn muzikale studies samen met die van burgerlijk ingenieur hebben afgewerkt. Van een genie gesproken want als je hem hoort spelen... Eén van de beste, zoniet de beste tubist in België. En dat speelt met ons mee.
Over het algemeen hebben we met het slagwerk wel ons werk gehad dit keer. Enkel in Spartacus van Kachaturian is het slagwerk beperkt. In het tweede deel van The Rock en in Santorini daarentegen hadden we zelfs handen tekort. Het was dus op bepaalde momenten zelfs een beetje hectisch in The Rock. Zeker als je weet dat ik op de generale repetitie donderdag nog een aantal nieuwigheden op mijn partituur te zien kreeg. Nu al bij al is het nog goed afgelopen. Het was een beetje springen en vliegen op bepaalde momenten. Maar het publiek was na het concert laaiend enthousiast. Dan zijn wij als muzikant ook tevreden. Of toch redelijk. Wij gaan straks de opnames beluisteren en dan natuurlijk al onze fouten terughoren en van commentaar voorzien.
Morgen, zaterdag, voeren we hetzelfde concert nog eens uit in de Brielpoort in Deinze op uitnodiging van Vakantiegenoegens Deinze. Het is al voor de 16de keer dat we er te gast zullen zijn. Het zal weer een klein feestje worden zoals andere jaren.
En nadien is het volle kracht vooruit in de voorbereiding van het Certamen de Bandas de Musica in Valencia begin juli 2008.