MiCo, we gaan je ontzettend missen

Dinsdagmorgen 3 januari 2012 om 6.30 u. Het was mijn eerste dag terug werken na ruim een weekje vakantie. Maandagavond, me nog van geen kwaad bewust, ging ik met een goed gevoel slapen na een deugddoende repetitie voor ons nieuwjaarsconcert.
Maar dat goed gevoel verdween meteen toen mijn wekkerradio om 6.30 u. opsprong. Niet omwille van de gedachte terug aan het werk te moeten maar wel door een van de eerste berichten van het West-Vlaamse regionaal nieuws. Een journalist van De Krant van West-Vlaanderen was de dag voordien omgekomen in een tragisch ongeval. De beschrijving die ze gaven, deed me meteen aan Michael denken, maar ik wou het niet meteen geloven. Ik liep alle ex-collega's van KW af maar ofwel kwamen ze niet uit Roeselare of waren jonger of ouder. Het kon toch niet waar zijn.
Een bericht op nieuwsblad.be bevestigde echter dat het om Michael Cornette ging. Het liedje van Billy Joel 'Only the good die young' is helaas hier van toepassing.

Even voor ik in 1999 in Roularta aan de slag ging, was hij zijn stage gestart als journalist. Hij werkte deels bij de Krant van West-Vlaanderen en deels bij De Zondag West-Vlaanderen als editieverantwoordelijke. De Zondagen stonden toen nog in de kinderschoenen. Samen hebben we er in zekere zin aan gewerkt zodat ze wekelijks op zondag bij de bakker lagen. Ik werkte op de maquettedienst, hij op de redactie.
Maar de mensen van KW hadden zijn groot schrijftalent duidelijk goed opgemerkt en al snel trokken ze hem weg bij De Zondag om hem fulltime bij de kernredactie van De Krant van West-Vlaanderen in te lijven. Ik herinner nog goed hoe jammer het zijn toenmalige collega Steven vond, toen hij de redactie van De Zondag verliet. Hij had niet alleen een goede pen, maar als collega was hij tevens een ongelooflijke zalige kerel.
Ongeveer een jaar later werden we echter terug nauwer collega's toen ik van de gratis pers de overstap maakte naar de maquettedienst van De Krant van West-Vlaanderen. Ik vond het altijd leuk om met hem en zijn collega Nancy te werken. Als je hem bezig zag, kon je niet anders dan lachen. Michael was gewoon Michael, eigenlijk moeilijk onder woorden te brengen.
En zo was het ook als je zijn columns las of een ander leesstuk. Hoe druk, hectisch en heftig het ook in de week was geweest, mijn dag was weer goed toen de kranten 's vrijdags op mijn bureau landden en ik vooral op zoek ging naar zijn bijdrages.
Ik was altijd al jaloers op zijn schrijfstijl. Ik wou dat ik dat ook kon. Ik ken heel wat goede journalisten maar iemand zoals hij, neen, zo lopen er niet veel rond.
Wat zal ik zijn schrijfsels missen... We zagen elkaar niet zo veel meer in de voorbije acht jaar, tenzij ik nog eens op een verloren keer de redactie binnenstapte, maar wat zal ik die kerel missen.
Michael, het ga je goed daarboven, al hadden we je liever hier nog veel langer bij ons gezien.

Bij deze wens ik zijn familie en de collega's op de redactie mijn oprechte deelneming en veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Andy, Björn, André en Gianni

De vakantie zit er bijna op. Het was weer leuk. Ik heb mijn hartje kunnen ophalen wat het bijwonen van koersen betreft. In het voorjaar had ik er te veel moeten missen (bvb. zoals dwars door Vlaanderen, Nokere Koerse, ...) dus ik moest dringend mijn koerspeil weer optrekken.
De bekendste natourcriteriums waren dan al misschien voorbij. Gelukkig stonden er nog enkele interessante gepland de afgelopen weken. Zo was er eerst het dernycriterium van Antwerpen. Vorig jaar botste ik er toevallig op en kon niet tot het eind blijven. Dit jaar wou ik alle reeksen zien. Er waren een aantal grote namen aangekondigd. De broers Schleck, Thomas De Gendt, Gianni Meersman, Nico Eeckhout, Robbie Mc Ewen tekenden allemaal present. Verdeeld over drie reeksen was het uiteindelijk Andy Schleck die de eindoverwinning boekte, goed gegangmaakt door Walter Huybrechts. Zelf kreeg ik de kans om babbeltjes te doen met Steven De Neef, Nico Eeckhout en enkele gangmakers zoals Luc Van Uytvange en Christophe Lievens.
Dankzij het gezelschap waar ik per toeval bij stond, en waarmee ik de hele namiddag plezier beleefde, vernam ik dat er 's maandags ook een criterium in Wilrijk zou zijn, opnieuw met derny's. Aangezien ik de dernygangmakers ook nog niet veel gezien heb dit jaar, besloot ik dan maar om nog maar eens richting Antwerpen te trekken. Het blijft trouwens een stad waar ik nog steeds niet genoeg van krijg maar waar ik sinds mijn afstuderen te weinig terugkom.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Maandagmiddag trok ik naar Wilrijk. Via Facebook had ik nog even contact gehad met iemand van het gezelschap van de woensdag voordien, maar ze was niet zeker dat ze zou komen. We zouden wel zien. Het weer was nog behoorlijk te doen. Ik had al snel een parkeerplaats gevonden en ging op zoek naar de startplaats. Niet zo evident zo bleek. Uiteindelijk kwam ik eerst voorbij de finish en besloot tijdens de BV-koers het parcours af te stappen tot ik uiteindelijk de start vond. Gelukkig kwam ik er al voor de start van de profkoers. Ook hier stonden een aantal bekende namen op de affiche: Luca Paolini, Björn Leukemans, Gorik Gardeyn. Ook Gianni Meerman, Nico Eeckhout, Tosh Vandesande en Steven De Neef waren weer van de partij. Het was eveneens een leuk weerzien met de gangmakers. Het was nog even wachten op gangmaker Christophe Lievens maar toen konden de renners vertrekken. Het werd een leuke koers die gewonnen werd door Björn Leukemans, gevolgd door Paolini, Eeckhout, Meersman en Sjef Dewilde. Deze vijf mochten het podium op. En jawel, ik wist toch weer een mooie ruiker bloemen te veroveren. Toen Walter Huybrechts, die gangmaker was voor Gianni Meersman, van het podium stapte, begroette ik hem en kreeg prompt de bloemen in mijn handen. Een leuk aandenken.
Afgelopen woensdag stond er de rit tussen Aalter en Ardooie in de Enecotour op mijn programma. Ik had met mijn nicht die Aalter woont, afgesproken. Samen met haar gezin gingen we naar de start. Makkelijk om foto's te nemen van de renners was het niet. Ze bleven bijna tot het laatste moment in de bus tot ze het startblad moesten komen tekenen. We gingen nog even tot bij de minder drukke bussen van Saxo bank en Astana maar ook daar bleven de gordijnen lang dicht. Dan maar terug naar de startplaats waar we bleven staan tot alle renners vertrokken waren. Na een tussenstop bij mijn dooppeter gingen we nog naar de tweede doortocht door Aalter kijken. Een snelle hap bij mijn nicht thuis gegeten en toen vertrok ik richting Ardooie om de aankomst te zien. Ik was er gelukkig ruimschoots op tijd om ook nog even van het mooie weer te genieten. Uiteindelijk zag ik op groot scherm Andre Greipel naar zijn tweede zege in de Enecotour sprinten.
Donderdag sloot ik mijn 'koers'vakantie af met Kortrijk Koerse. De bezetting was niet zo sterk. Gelukkig waren Gorik Gardeyn, Gianni Meersman en Nico Eeckhout er terug zodat er toch wat bekende namen aan de start verschenen. Het was nog een geanimeerde koers en uiteindelijk won Gianni Meersman solo. Gorik Gardeyn en Nico Eeckhout sprintten nog voor plek 2 en 3.
Mijn vakantie zit er nu bijna op. Het wordt nu vooral terug koers kijken vanuit mijn luie zetel of 's avonds het verslag tijdens de nieuwsuitzendingen. Toch hoop ik om naar het WK in Kopenhagen te trekken om onze Belgen aan te moedigen en daar Philippe Gilbert of een andere Belg wereldkampioen te zien worden.

Time for a summary

Het is alweer een tijd geleden dat ik nog iets neerpende. Een combinatie van factoren, maar vooral wegens tijdsgebrek, kwam het er momenteel nog niet van om nog een nieuwe bijdrage te posten.
In de afgelopen maanden is er dus al één en ander gebeurd. Zo ben ik eind april naar de musical Zorro gaan kijken. Aangezien het ook net koninginnedag was, maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat eerder richting Tilburg te trekken en nog eventjes de typische gekke 'Hollandsfeer' op te snuiven.
Halverwege maart was ik ook al met mijn nichtje Trien naar Oliver! geweest. Ze had me al laten weten dat ze de musical wou zien. Het leek me de ideale compensatie voor haar verjaardagscadeau van vorig jaar en deze voor dit jaar inbegrepen. Ze was helemaal in de wolken. Vooral toen ze merkte dat de rol van Oliver vertolkt werd door Seppe Hendrickx. Het was haar favoriet. En toen ze ook nog zijn handtekening kreeg na de voorstelling, kon het helemaal niet meer stuk. Het meisje tevreden en tante nog meer.
Ondertussen zijn we eind juli. En de vakantie is eindelijk in aantocht. Nog een weekje werken en dat kan ik twee weken even uitrusten en relaxen. Al heb ik natuurlijk al weer één en ander gepland. Door de drukte op het werk heb ik nog niet veel koersen live kunnen meemaken. Daar wil ik wel even tijd voor vrij maken tijdens de twee weken vrijaf. Ik heb al enkele data in mijn agenda genoteerd.
Voorlopig moet ik het tot morgen met de Ronde van Frankrijk doen. Maar ik moet zeggen dat ik er, voor wat ik er toch van gezien heb, ontzettend heb van genoten. Het was ongemeen spannend. Tot op de voorlaatste dag, vandaag dus, wisten we niet definitief wie er de Tour zou winnen. De hoofdrolspelers hebben er in de laatste week een prachtig schouwspel van gemaakt. Helaas was er ook de eerste week waarin heel wat valpartijen de ronde ontsierden. Vooral de crash van Flecha en Hoogerland, veroorzaakt door een wagen van de Franse radio en televisie, zal me lang heugen. Ik hield mijn hart vast maar Johnny Hoogerland kon verder. Hij haalt zelfs de eindmeet in Parijs ondanks de 33 hechtingen. Dat maakt mijn respect voor wielrenners alleen maar groter. Zoals ook Hoogerlands' ploeggenoot Björn Leukemans. Helemaal leeg zijn en toch nog volledig Alpe D'Huez oprijden terwijl hij vrijwel zeker wist dat hij buiten tijd zou aankomen en dus twee dagen voor tijd de Tour moest verlaten.
Het zijn allemaal helden. En hopelijk krijg ik ze de komende weken hier terug op de Vlaamse wegen tegen.

RIP Wouter Weylandt

Eigenlijk zou ik hier een iets leuker stukje brengen. Ik hou het voor later want nu heb ik er geen zin in. Even over zes deze avond kreeg ik een berichtje van mijn beste vriendin enkel met de naam Wouter Weylandt... Omdat ik wist dat hij deelnam aan de Giro dacht ik dat hij net als vorig jaar een rit had gewonnen. Helaas.............................. Het antwoord op mijn berichtje was niet wat ik verwacht, laat staan gehoopt had. Ik kon en kan het eigenlijk nog steeds niet vatten.
Het was via die beste vriendin dat ik Wouter Weylandt in het wielerpeloton ontdekte. Volgens de verhalen die ik van haar hoorde, kreeg ik een beeld over hem als een guitige jonge gast, een levensgenieter. De keren dat ik hem op een koers in actie zag, werd dit beeld nog meer bevestigd. Ook de laatste keer toen ik hem zag, het was na de zesdaagse in Gent in De Karper nadat Iljo Keisse, één van zijn beste vrienden, die gewonnen had, kon hij het niet nalaten om eens zot te doen.
En nu... In de wielerwereld en bij iedereen die hem zowel van dichtbij of iets verder gekend heeft, heerst totale verslagenheid. Opnieuw een jonge renner die het leven laat. Waarom toch?
Hierbij wil ik mijn medeleven betuigen aan de familie en de vrienden van Wouter. Veel sterkte in deze moeilijke tijden.

En Zorro is................... Tommie

De afgelopen acht weken heb ik het op de voet gevolgd. In Nederland ging men op zoek naar "Zorro" voor de musical Zorro die vanaf april doorheen Nederland toert. Na enkele voorrondes startten ze met zijn elven aan de liveshows. Daaruit moest dan na een afvallingsrace van acht weken dé Zorro gekozen worden.
De eerste twee shows heb ik live bekeken. Daarna kon ik wegens verschillende redenen (onder andere omdat ik met ons orkest zelf op het podium stond voor ons nieuwjaarsconcert in Deinze) de shows niet meer live volgen maar dankzij de digitale televisie kon ik ze zonder problemen allemaal opnemen. Vaak zat ik dan om een uur of 3 nog voor mijn tv-scherm om de shows te bekijken in uitgesteld relay.
Van alle kandidaten kende ik er slechts één: Dennis ter Vergert. Ik had hem aan het werk gezien tijdens Notre Dame de Paris en vond hem toen zeker niet slecht. Maar ik wou onbevooroordeeld de wedstrijd/open auditie volgen. Met andere woorden, ik had geen favoriet en zou uit de verschillende optredens proberen zelf te distilleren wie de perfecte Zorro zou zijn.
Al van bij de eerste uitzendingen sprong Tommie Christiaan er voor mij toch uit ondanks een zeer hoog niveau van alle kandidaten. Hij heeft iets over hem, vooral die sprekende, blinkende ogen, waarmee hij de kijkers naar de beeldbuis kon trekken. Over alle acht shows heeft hij zeer verscheidene nummers gebracht. Zo was er bij de tweede aflevering 'Make 'em laugh' uit Singing in the rain. De manier waarop hij het nummer bracht, straalde ongelooflijk veel humor en energie uit. Moest echt wel lachen. Met 'Cool' uit West Side Story toonde hij al dat hij super kon dansen én daarbij aan zangkwaliteit niet inboette. Daarnaast bewees hij tevens dat hij ook zeer ingetogen, emotionele nummers perfect kon interpreteren. Hij pakte me vorige week echter definitief in met 'Night Fever' uit Saturday Night Fever. 'k Stond zo goed als zelf mee te dansen.
Ondertussen volgde ik op de website van de Avro de verschillende blogs. Ook hier sprongen enkele van Tommie's berichten weer uit van originaliteit en waren heel leuk geschreven. Vooral de bijdagen in zijn videoblog tijdens de afgelopen week waren best wel grappig en leuk. Zijn reportagewerk deed me denken aan de mannen van de Neveneffecten. Dus mocht het niet gelukt zijn als "Zorro", hij kon nog een programma maken met gekke reportages.
Maar hij heeft het dus wel gehaald. De finale was echt heel spannend. Met Roman en Ruud had hij ook wel heel sterke tegenstanders in deze bloedstollende finale. Als eerste viel Ruud af. En waren ze dus nog met twee. Roman heeft fysisch alles om Zorro te kunnen spelen. Toch vond ik persoonlijk dat hij me te weinig aan het scherm had kunnen kluisteren. Dat vind ik wel heel belangrijk voor een "Zorro", die uiteindelijk nog altijd een Latino is en ook een speciale aantrekkingskracht moet uitstralen.
Maar zoals al gezegd over alle kandidaten: ze waren allen van hoog niveau en zullen hun ideale hoofdrol zeker nog vinden. Zo vind ik persoonlijk dat Ruud perfect zou passen als Jesus of Judas in 'Jesus Christ Superstar' of als 'The Man' in 'Whistle down the wind' mochten ze die in Nederland spelen. En de twee nieuwkomers in het vak zullen zeker ook hun plaats vinden. Zeker Dennis de Groot heeft vriend en vijand verbaasd door de halve finale te halen.
Maar Tommie is dus Zorro geworden en ik ben er van overtuigd dat hij die rol met verve zal vertolken. Ik vrees dat de toer Vlaanderen niet zal aandoen als ik de speellijst bekijk. Maar ik kan mezelf wel een leuk verjaardagscadeau doen door de show in Eindhoven bij te wonen. Hopelijk rijd ik dan geen twee en een half uur (want toch is het nog vrij ver van Harelbeke tot Eindhoven) om dan te ontdekken dat hij voor die vertoning vervangen is door één van de andere 'Zorro's'.

U(nauthorized) C(ycling) I(diots)

Er moet me echt iets van het hart. Ik ben een ontzettende sportliefhebster. Maar wat ik de afgelopen weken weer te horen, zien en lezen kreeg, maakt me woest. Niet op de sporters natuurlijk maar op de instanties die in principe de sporters (hun leden dus) en de sport op zich moeten verdedigen.
In mijn ogen niets van dat. Wie mij kent of althans mijn blog wat volgt, weet dat mijn hart sneller klopt voor het wielrennen. Welke Vaudeville nu weer aan de gang is, hou je niet voor mogelijk.
Neem nu het hele gedoe rond Iljo Keisse. Na allerlei mogelijke testen en opnieuw testen door verschillende professoren wist Iljo samen met zijn raadsheren te bewijzen dat er van doping geen sprake was. Logischerwijze werd hij vrijgesproken. Maar de 'wijzen uit het oosten' (alias het WADA) volgden liever hun eigen 'ster' en trokken richting TAS. In plaats van de renner in kwestie te steunen koos de UCI de kant van het WADA. Gevolg: Iljo werd vorige zomer weer op non-actief gezet. Na verschillende pogingen durfde een rechter in kortgeding de renner 'voorlopig' vrij te spreken en hem de kans te geven te doen wat hij zou moeten doen: koersen. Dat was net voor de Gentse zesdaagse. Samen met Peter Schep stond hij op het hoogste schavotje in 'zijn' Kuipke.
Het zou het een mooi einde van een spannend en ingewikkeld sprookje kunnen zijn. Helaas is dit buiten de UCI gerekend. Misschien kwam het omdat Iljo meteen daarna uitgenodigd werd in het hol van de leeuw: Zwitserland, de thuisbasis van de UCI en het TAS. Hij reed er namelijk de zesdaagse van Zürich en deed het opnieuw niet zo slecht. "Niet met ons", moeten UCI-voorzitter Pat Mc Quaid en zijn vrienden gedacht hebben. Dus trokken ze maar in de aanval. Ze deden vrijwel alles wat ze konden om Keisse te verbieden deel te nemen aan de Zesdaagse van Rotterdam. Via een nieuwe procedure in kortgeding kon hij toch de fiets op en weerom met groot succes. Samen met Kenny De Ketele miste hij nipt de winst in de Ahoy-arena. En toch blijft de UCI lastig doen.
Kan het dan nog verbazen dat deze organisatie niet beseft hoe jammer het is dat de puntenkoers en de ploegkoers op het Olympische programma geschrapt is? Mij alvast niet.
Ze zullen ook niet bij helpen om het veldrijden als Olympische sport te laten erkennen. De reden dat het IOC geeft is dat het om een sport moet gaan die ofwel op ijs of op sneeuw moet plaatsvinden. Ik denk dat ze de wedstrijden tussen kerst en nieuwjaar niet gezien hebben dan. Toen was het zowel op ijs als op sneeuw.
En eigenlijk kunnen we nog een tijdje zo door gaan. Hopelijk hoeft het niet en zien de verschillende instanties dat er toch één en ander zal moeten veranderen.

Afscheid van 2010

We zijn al midden december 2010. Nog even en we kunnen opnieuw een jaar uitwuiven. Die jaren gaan toch zo vlug voorbij. En soms mag het wel eens. Laat ons stellen dat het een zeer complex jaar was. Overwegend lastig wel en daarom hoop ik dat het snel voorbij is. Ik hoop alvast dat 2011 toch weer mooiere perspectieven zal bieden.
Toch is niet het hele jaar een ramp geworden. Zo beleefde ik heel wat interessante momenten.
Het begon al in februari. Op uitnodiging van mijn Deense naamgenote Grith Reinhardt kon ik de zesdaagse van Kopenhagen meemaken. Dit leek me iets interessanter dan het WK. Vooral ook omdat dit WK op dezelfde moment als de E3-prijs viel. Daarbij kon ik ook het definitieve afscheid van Bruno Risi van dichtbij beleven. Dat laat je dan ook niet zomaar liggen. Het werd een superweekend om zeker nooit meer te vergeten (thx again Grith)
De twee weekends in Londen dit jaar had ik ook niet willen missen. Het eerste was in mei, het tweede het eerste weekend van december.
Ondanks dat ik Zumba achter mij heb gelaten, heb ik in mei toch heel veel bijgeleerd en vooral veel leuke mensen ontmoet. En bovenal, ik verlies me altijd in die stad. Ik zou er zo kunnen wonen. Mocht ik er een interessante job vinden, ik ben onmiddellijk weg. Het weekendje begin december betekende echter veel meer voor mij. Ik heb eindelijk mijn moeder mee getroond. Jaren geleden beloofde ze me dat als de Eurostar er zou zijn, ze toch eens mee zou gaan. Tot op heden was dit nog niet gelukt of wist ze wel een reden te verzinnen om niet mee te (moeten) gaan. Toen ik mijn trip in mei had gepland, gaf de buurvrouw van mijn ouders aan dat zij anders wel eens zin zou hebben om me te vergezellen. Zo kreeg ik mijn moeder ook over de brug. Toch hing onze trip nog even aan een zijden draadje. Door het slechte weer hier werden treinen afgeschaft en hadden mijn ouders schrik dat we niet veel plezier zouden hebben. Uiteindelijk hebben we toch doorgezet en het bleek zelfs nog beter weer te zijn in Londen dan thuis. Wat een meevaller dus.
Mijn hart klopt ook nog steeds voor musical. Ik had eind april Notre Dame de Paris gezien in Antwerpen en The Phantom of the Opera in Londen. Dans der Vampieren wou ik ook zien. September werd musicalmaand. Begin september trok ik naar Dans der Vampieren in de Stadsschouwburg te Antwerpen en eind september naar Tell me on a Sunday in het Capitole te Gent. Als klap op de vuurpijl had ik tickets weten te bemachtigen voor de Vlaamse musicalprijzen in Viage in Brussel. Het werd een mooie show en mijn favoriet, Tim Driesen, haalde zijn prijs binnen, al kwam hij die niet zelf ophalen. Hij vertrok die week nog vanuit Italië met het nieuwe Cunard-cruiseschip Queen Elisabeth II. Die zullen we dus zeker tot in april volgend jaar niet op een podium in Londen of België zien staan, tenzij je genoeg geld hebt om een trip met het schip te betalen. Niet voor mij dus ;-)
Tot slot was er ook nog de zesdaagse van Gent. Op een onverwachts moment kon ik een ticket bemachtigen voor de donderdag en werd extra beloond met een boeket bloemen. Op zondag woonde ik de grote finale bij. Iljo Keisse won samen met zijn teamgenoot Peter Schep (waarmee ik in Kopenhagen nog een leuke babbel had). Na wat hij afgelopen jaar beleefd had, was dit duidelijk een fantastisch moment voor de Gentenaar en zeker verdiend. Hopelijk mag ook voor hem 2011 een beter jaar worden met een volledige vrijspraak zodat hij ons terug mooie dingen kan tonen, zowel op de weg als op de piste.