Het stond al een paar weken in mijn agenda genoteerd: 11 mei 2008, dernycriterium Drongen. Tijdens de zesdaagse van Hasselt waren we op stap geweest met de gangmakers en we hadden hen beloofd ons nog wel eens op zesdaagses en als het kon op één of ander dernycriterium te laten zien. We wisten dus zeker dat we onze 'maatjes' gingen terugzien. Met de 'drie zussies' vertrokken we richting Drongen.
Het was prachtig om niet te zeggen schitterend weer. Dus we hadden ons op 'ons zomers' gekleed. En de ambiance zat er al in van bij het vertrek in Roeselare. Ik had de CD van Mucho Gusto (hint hint) opgezet en natuurlijk werd het van begin tot eind meebrullen in de auto. Vooral de 'Hot Hot Hot' was erg van toepassing. We hadden er duidelijk zin in.
Na een beetje rondrijden en zoeken, vonden we toch nog vlug een parkeerplaatsje aan het station van Drongen. Van daar was het een minuutje of vijf stappen tot aan de start/finish. De wedstrijd was al begonnen. Het werd dus even kijken en proberen uit te vissen welke renners er die eerste reeks meereden en wie bij welke gangmaker reed. Ik schat dat de deelnemers al een ronde of vier, vijf hadden afgelegd toen we eindelijk bij de startlijn aankwamen.
Het weer was te dorstig om te wachten tot de eerste reeks afgelopen was om een drankje te halen. Terwijl we onze grote dorst stonden te lessen, zagen we hoe Tim Mertens de eerste reeks op zijn naam schreef.
De gangmakers Walter, Luc en Christophe kregen ons al vlug in het visier en we werden zeer hartelijk begroet. Lang konden ze echter niet blijven om een babbeltje te slaan. Ze moesten zich alweer opmaken voor de tweede reeks met tal van kleppers op de deelnemerslijst: Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Kenny De Ketele, Philippe Gilbert, Wouter Van Mechelen en Steven De Neef. Het was dus moeilijk in te schatten wie de grote finale zou halen en wie de kleine finale zou moeten rijden. Dus we onthielden ons van elke pronostiek en besloten dan maar een toertje te wandelen en onszelf te trakteren op een ijsje.
We, en dan vooral de middelste zussie, waren zeer tevreden met de overwinning van Steven De Neef. Die zagen we dus zeker al terug in de grote finale. Met hem gingen ook Kenny De Ketele, Steve Schets, Iljo Keisse, Wouter Weilandt en Philippe Gilbert naar de grote finale. Daar kwamen dan nog Tim Mertens, Maxime Monfort, Bart Wellens, Lars Crocket, Wim Beirnaert en de Fransman Gaudillat bij.
Het duurde nog wat voor we de volgende wedstrijd zouden krijgen, en de maagjes begonnen stil te grommen. We eigenden ons een tafeltje op het terras van de plaatselijke pitabar toe en bestelden ons een klein pitabroodje. Ondertussen werd het startschot voor de kleine finale gegeven. Hier was het uitkijken naar pistier Kieran De Fauw (neef van prof Dimitri De Fauw). Tijdens de reeksen kwam hij er in de slotfase niet meer aan te pas. "Ik hou alles voor de kleine finale. Dan ga ik eens iets tonen", beloofde hij ons. Het spreekwoord zegt: belofte maakt schuld. Ik moet toegeven: de schuld werd op een schitterende manier ingelost. Enkele ronden voor het einde ging hij er vandoor, liet vriend en vijand voor wat ze waren en behaalde met lengten voorsprong de finish. We waren blij voor hem. 't Is een ontzettende lieverd, hij verdiende die overwinning.
Nu nog de grote finale. Ondertussen hadden we ons rechts (of links als je het vanuit ons standpunt bekeek) van het podium opgesteld. Naast ons stond een luidspreker waar we de wedstrijdcommentator te vaak door hoorden roepen zodat we bijna halfdoof werden.
En toen begon het... Ik vermoed een zonneslag of ze moesten iets speciaals in de pita gedaan hebben. In elk geval, we lieten onze verbeelding los op het commentaar van de speaker. Wellicht heb je de reclame nog gezien over Het Nieuwsblad waar het commentaar letterlijk werd genomen. Wel in die stijl ging het er dus aan toe. Resultaat: drie vrouwen, gierend van het lachen langs de kant van de weg. Ondergetekende kwam zelfs op een bepaald moment even niet meer bij. En het beste moest nog komen.
We hadden het er al over gehad hoe, in ons geval, Iljo Keisse, over de meet vloog. Het was uiteindelijk Wouter Weylandt die de sprint tegen Keisse en Gilbert won. Hij stak zijn arm omhoog van blijdschap maar ging met een te grote snelheid naar de bocht toe. Hij kon zich blijkbaar niet meer corrigeren en ging tegen de vlakte. Op zich niet zo'n lachwekkend feit maar het voedde onze inspiratie nog net iets meer om enkele krantenkoppen te bedenken. Tijdens de weg terug van Drongen naar Harelbeke bleef het one-liners regenen.
Ik geef hier enkele om te illustreren: "Uit respect voor gangmaker Luc, ging Weylandt strike" of "Weylandt gaat ploeggenoot Boonen achterna in reclamespot voor Quick-Step. Helaas was het beton in plaats van laminaatvloer."
Kan je ook nog dergelijke koppen bedenken? Laat ze achter in een reactie.
Het was prachtig om niet te zeggen schitterend weer. Dus we hadden ons op 'ons zomers' gekleed. En de ambiance zat er al in van bij het vertrek in Roeselare. Ik had de CD van Mucho Gusto (hint hint) opgezet en natuurlijk werd het van begin tot eind meebrullen in de auto. Vooral de 'Hot Hot Hot' was erg van toepassing. We hadden er duidelijk zin in.
Na een beetje rondrijden en zoeken, vonden we toch nog vlug een parkeerplaatsje aan het station van Drongen. Van daar was het een minuutje of vijf stappen tot aan de start/finish. De wedstrijd was al begonnen. Het werd dus even kijken en proberen uit te vissen welke renners er die eerste reeks meereden en wie bij welke gangmaker reed. Ik schat dat de deelnemers al een ronde of vier, vijf hadden afgelegd toen we eindelijk bij de startlijn aankwamen.
Het weer was te dorstig om te wachten tot de eerste reeks afgelopen was om een drankje te halen. Terwijl we onze grote dorst stonden te lessen, zagen we hoe Tim Mertens de eerste reeks op zijn naam schreef.
De gangmakers Walter, Luc en Christophe kregen ons al vlug in het visier en we werden zeer hartelijk begroet. Lang konden ze echter niet blijven om een babbeltje te slaan. Ze moesten zich alweer opmaken voor de tweede reeks met tal van kleppers op de deelnemerslijst: Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Kenny De Ketele, Philippe Gilbert, Wouter Van Mechelen en Steven De Neef. Het was dus moeilijk in te schatten wie de grote finale zou halen en wie de kleine finale zou moeten rijden. Dus we onthielden ons van elke pronostiek en besloten dan maar een toertje te wandelen en onszelf te trakteren op een ijsje.
We, en dan vooral de middelste zussie, waren zeer tevreden met de overwinning van Steven De Neef. Die zagen we dus zeker al terug in de grote finale. Met hem gingen ook Kenny De Ketele, Steve Schets, Iljo Keisse, Wouter Weilandt en Philippe Gilbert naar de grote finale. Daar kwamen dan nog Tim Mertens, Maxime Monfort, Bart Wellens, Lars Crocket, Wim Beirnaert en de Fransman Gaudillat bij.
Het duurde nog wat voor we de volgende wedstrijd zouden krijgen, en de maagjes begonnen stil te grommen. We eigenden ons een tafeltje op het terras van de plaatselijke pitabar toe en bestelden ons een klein pitabroodje. Ondertussen werd het startschot voor de kleine finale gegeven. Hier was het uitkijken naar pistier Kieran De Fauw (neef van prof Dimitri De Fauw). Tijdens de reeksen kwam hij er in de slotfase niet meer aan te pas. "Ik hou alles voor de kleine finale. Dan ga ik eens iets tonen", beloofde hij ons. Het spreekwoord zegt: belofte maakt schuld. Ik moet toegeven: de schuld werd op een schitterende manier ingelost. Enkele ronden voor het einde ging hij er vandoor, liet vriend en vijand voor wat ze waren en behaalde met lengten voorsprong de finish. We waren blij voor hem. 't Is een ontzettende lieverd, hij verdiende die overwinning.
Nu nog de grote finale. Ondertussen hadden we ons rechts (of links als je het vanuit ons standpunt bekeek) van het podium opgesteld. Naast ons stond een luidspreker waar we de wedstrijdcommentator te vaak door hoorden roepen zodat we bijna halfdoof werden.
En toen begon het... Ik vermoed een zonneslag of ze moesten iets speciaals in de pita gedaan hebben. In elk geval, we lieten onze verbeelding los op het commentaar van de speaker. Wellicht heb je de reclame nog gezien over Het Nieuwsblad waar het commentaar letterlijk werd genomen. Wel in die stijl ging het er dus aan toe. Resultaat: drie vrouwen, gierend van het lachen langs de kant van de weg. Ondergetekende kwam zelfs op een bepaald moment even niet meer bij. En het beste moest nog komen.
We hadden het er al over gehad hoe, in ons geval, Iljo Keisse, over de meet vloog. Het was uiteindelijk Wouter Weylandt die de sprint tegen Keisse en Gilbert won. Hij stak zijn arm omhoog van blijdschap maar ging met een te grote snelheid naar de bocht toe. Hij kon zich blijkbaar niet meer corrigeren en ging tegen de vlakte. Op zich niet zo'n lachwekkend feit maar het voedde onze inspiratie nog net iets meer om enkele krantenkoppen te bedenken. Tijdens de weg terug van Drongen naar Harelbeke bleef het one-liners regenen.
Ik geef hier enkele om te illustreren: "Uit respect voor gangmaker Luc, ging Weylandt strike" of "Weylandt gaat ploeggenoot Boonen achterna in reclamespot voor Quick-Step. Helaas was het beton in plaats van laminaatvloer."
Kan je ook nog dergelijke koppen bedenken? Laat ze achter in een reactie.
2 opmerkingen:
toevallig geen foto's genomen. Als je er wel hebt mag je ze sturen naar lindsaytjuuh@gmail.com want kben namelijk fan van onzen wouter ;)
reactie op je blog (en aangezien dak genen account eb moete gij t der maar bij zwieren of zo)
mo ben lijk de beste vergeten
- Onder de noemer: de ruwe kantjes van Wouter moesten nog wat bijgeschaafd worden
- Of nog: Hij won met een kinlengte voorsprong
- Vandaag is rood...
- Ook het spreekwoord: kinneklop kwam ter sprake
- Achterbaks of laag bij de grond, kwestie van spreektaal
- Ayerton Weylandt
- En ja, zo waren der zeker nog een stuk of 50; mochten de beste me nog te binnen schieten, dan laat ik ze zeker nog hier achter
Greetz Maika
Een reactie posten