We zijn al midden december 2010. Nog even en we kunnen opnieuw een jaar uitwuiven. Die jaren gaan toch zo vlug voorbij. En soms mag het wel eens. Laat ons stellen dat het een zeer complex jaar was. Overwegend lastig wel en daarom hoop ik dat het snel voorbij is. Ik hoop alvast dat 2011 toch weer mooiere perspectieven zal bieden.
Toch is niet het hele jaar een ramp geworden. Zo beleefde ik heel wat interessante momenten.
Het begon al in februari. Op uitnodiging van mijn Deense naamgenote Grith Reinhardt kon ik de zesdaagse van Kopenhagen meemaken. Dit leek me iets interessanter dan het WK. Vooral ook omdat dit WK op dezelfde moment als de E3-prijs viel. Daarbij kon ik ook het definitieve afscheid van Bruno Risi van dichtbij beleven. Dat laat je dan ook niet zomaar liggen. Het werd een superweekend om zeker nooit meer te vergeten (thx again Grith)
De twee weekends in Londen dit jaar had ik ook niet willen missen. Het eerste was in mei, het tweede het eerste weekend van december.
Ondanks dat ik Zumba achter mij heb gelaten, heb ik in mei toch heel veel bijgeleerd en vooral veel leuke mensen ontmoet. En bovenal, ik verlies me altijd in die stad. Ik zou er zo kunnen wonen. Mocht ik er een interessante job vinden, ik ben onmiddellijk weg. Het weekendje begin december betekende echter veel meer voor mij. Ik heb eindelijk mijn moeder mee getroond. Jaren geleden beloofde ze me dat als de Eurostar er zou zijn, ze toch eens mee zou gaan. Tot op heden was dit nog niet gelukt of wist ze wel een reden te verzinnen om niet mee te (moeten) gaan. Toen ik mijn trip in mei had gepland, gaf de buurvrouw van mijn ouders aan dat zij anders wel eens zin zou hebben om me te vergezellen. Zo kreeg ik mijn moeder ook over de brug. Toch hing onze trip nog even aan een zijden draadje. Door het slechte weer hier werden treinen afgeschaft en hadden mijn ouders schrik dat we niet veel plezier zouden hebben. Uiteindelijk hebben we toch doorgezet en het bleek zelfs nog beter weer te zijn in Londen dan thuis. Wat een meevaller dus.
Mijn hart klopt ook nog steeds voor musical. Ik had eind april Notre Dame de Paris gezien in Antwerpen en The Phantom of the Opera in Londen. Dans der Vampieren wou ik ook zien. September werd musicalmaand. Begin september trok ik naar Dans der Vampieren in de Stadsschouwburg te Antwerpen en eind september naar Tell me on a Sunday in het Capitole te Gent. Als klap op de vuurpijl had ik tickets weten te bemachtigen voor de Vlaamse musicalprijzen in Viage in Brussel. Het werd een mooie show en mijn favoriet, Tim Driesen, haalde zijn prijs binnen, al kwam hij die niet zelf ophalen. Hij vertrok die week nog vanuit Italië met het nieuwe Cunard-cruiseschip Queen Elisabeth II. Die zullen we dus zeker tot in april volgend jaar niet op een podium in Londen of België zien staan, tenzij je genoeg geld hebt om een trip met het schip te betalen. Niet voor mij dus ;-)
Tot slot was er ook nog de zesdaagse van Gent. Op een onverwachts moment kon ik een ticket bemachtigen voor de donderdag en werd extra beloond met een boeket bloemen. Op zondag woonde ik de grote finale bij. Iljo Keisse won samen met zijn teamgenoot Peter Schep (waarmee ik in Kopenhagen nog een leuke babbel had). Na wat hij afgelopen jaar beleefd had, was dit duidelijk een fantastisch moment voor de Gentenaar en zeker verdiend. Hopelijk mag ook voor hem 2011 een beter jaar worden met een volledige vrijspraak zodat hij ons terug mooie dingen kan tonen, zowel op de weg als op de piste.
13/12/2010
27/07/2010
Eviva Espana... de sportzomer
Het is al even geleden dat ik hier nog iets 'sportiefs' schreef. De laatste maanden was het op TV weer allemaal sport wat de klok sloeg. Het begon met het WK voetbal in Zuid-Afrika, tussendoor nog wat tennis op Wimbledon en tot slot de Ronde van Frankrijk. En jawel Spanje overheerste telkens.
Tijdens het WK, bij gebrek aan onze eigenste nationale voetbalploeg, supporter ik altijd voor de 'latino' ploegen en dan bij voorkeur Brazilië, Portugal en Spanje. De enige niet-latinoploeg die ik ook altijd een warm hart toedraag is de Engelse nationale ploeg. Deze laatste werd uitgeschakeld na het afkeuren van een geldig doelpunt tegen Duitsland. Enkele enorme 'flaters' zoals deze deden de discussie opnieuw oplaaien om technische hulpmiddelen in te schakelen om de scheids- en lijnrechters bij te staan bij hun beslissingen. De halve finale tussen Duitsland en Spanje was voor mij één van de betere, zoniet de beste wedstrijd die ik het hele tornooi gezien heb. De finale tussen Nederland en Spanje kon helemaal niet tippen aan het niveau van die halve finale. Dat had mijns inziens vooral te maken met het spel van onze noorderburen. Nu, eind goed al goed zegt het spreekwoord: Spanje werd verdiend wereldkampioen.
Ondertussen kregen we ook Wimbledon. Al bij al deden onze landgenoten het niet zo slecht maar wat wil je als Kim, Justine, Yanina en Kirsten in het zelfde kwart ingedeeld zitten en door omstandigheden ook nog eens hun wedstrijden kort op elkaar moeten afhandelen... Geen van de vier in de finale dus. Ook onze heren deden het niet zo heel slecht maar ook van hen hoefden we geen finale te verwachten. Zelfs een certitude als Roger Federer werd voortijdig uitgeschakeld. Enkel Rafael Nadal maakte zijn favorietenrol waar. Opnieuw Spanje aan het feest dus.
Afgelopen zondag eindigde de Ronde van Frankrijk traditiegetrouw in Parijs na een drie weken durende fietstocht (zo'n 3600 km bij elkaar). Jurgen Vandenbroeck wist vriend en vijand te verbazen met zijn vijfde plaats in de eindrangschikking. Wij zijn natuurlijk tevreden dat we na 25 jaar (of toch zo ongeveer) weer een renner hebben die top vijf rijdt in de Tour. Ook onze andere landgenoten hebben zich laten zien. Er is dus nog hoop. Maar ook hier mocht een Spanjaard op het hoogste schavotje stappen. Na het 'interne duel' vorig jaar met Lance Armstrong werd dit jaar gevreesd voor een nieuw intern duel met Vinokourov. Maar Alberto Contador bleek toch wel de enige echte kopman te zijn bij Astana. Hij kreeg wel heel wat weerwerk, zoals ook wel verwacht was, van Andy Schleck maar mag toch voor de derde maal de 'Tour de France' op zijn naam schrijven.
De sportzomer zit er weer op. Het is nu opnieuw twee jaar wachten voor de volgende lange sportieve zomer. In 2012 krijgen we dan EK voetbal, Olympische Spelen in Londen en tussendoor de traditionele evenementen met de Tour en Wimbledon.
Tijdens het WK, bij gebrek aan onze eigenste nationale voetbalploeg, supporter ik altijd voor de 'latino' ploegen en dan bij voorkeur Brazilië, Portugal en Spanje. De enige niet-latinoploeg die ik ook altijd een warm hart toedraag is de Engelse nationale ploeg. Deze laatste werd uitgeschakeld na het afkeuren van een geldig doelpunt tegen Duitsland. Enkele enorme 'flaters' zoals deze deden de discussie opnieuw oplaaien om technische hulpmiddelen in te schakelen om de scheids- en lijnrechters bij te staan bij hun beslissingen. De halve finale tussen Duitsland en Spanje was voor mij één van de betere, zoniet de beste wedstrijd die ik het hele tornooi gezien heb. De finale tussen Nederland en Spanje kon helemaal niet tippen aan het niveau van die halve finale. Dat had mijns inziens vooral te maken met het spel van onze noorderburen. Nu, eind goed al goed zegt het spreekwoord: Spanje werd verdiend wereldkampioen.
Ondertussen kregen we ook Wimbledon. Al bij al deden onze landgenoten het niet zo slecht maar wat wil je als Kim, Justine, Yanina en Kirsten in het zelfde kwart ingedeeld zitten en door omstandigheden ook nog eens hun wedstrijden kort op elkaar moeten afhandelen... Geen van de vier in de finale dus. Ook onze heren deden het niet zo heel slecht maar ook van hen hoefden we geen finale te verwachten. Zelfs een certitude als Roger Federer werd voortijdig uitgeschakeld. Enkel Rafael Nadal maakte zijn favorietenrol waar. Opnieuw Spanje aan het feest dus.
Afgelopen zondag eindigde de Ronde van Frankrijk traditiegetrouw in Parijs na een drie weken durende fietstocht (zo'n 3600 km bij elkaar). Jurgen Vandenbroeck wist vriend en vijand te verbazen met zijn vijfde plaats in de eindrangschikking. Wij zijn natuurlijk tevreden dat we na 25 jaar (of toch zo ongeveer) weer een renner hebben die top vijf rijdt in de Tour. Ook onze andere landgenoten hebben zich laten zien. Er is dus nog hoop. Maar ook hier mocht een Spanjaard op het hoogste schavotje stappen. Na het 'interne duel' vorig jaar met Lance Armstrong werd dit jaar gevreesd voor een nieuw intern duel met Vinokourov. Maar Alberto Contador bleek toch wel de enige echte kopman te zijn bij Astana. Hij kreeg wel heel wat weerwerk, zoals ook wel verwacht was, van Andy Schleck maar mag toch voor de derde maal de 'Tour de France' op zijn naam schrijven.
De sportzomer zit er weer op. Het is nu opnieuw twee jaar wachten voor de volgende lange sportieve zomer. In 2012 krijgen we dan EK voetbal, Olympische Spelen in Londen en tussendoor de traditionele evenementen met de Tour en Wimbledon.
20/06/2010
Essence
Zo heet het boek geschreven door Mieke Vandromme en geïllustreerd met foto's van Dagmar Blommaert. Het boek vertelt het levensverhaal van 10 ondernemende vrouwen vertrekkend vanuit de invalshoek 'geuren'.
Enige tijd geleden ontving ik een uitnodiging via e-mail van de Uitgeverij Davidsfonds. Lang hoefde ik niet na te denken of ik al dan niet zou gaan. Tuurlijk wou ik aanwezig zijn. De samenwerking met Mieke ten tijde van mijn periode bij markant, het netwerk van ondernemende vrouwen, is er nog altijd één van de beste die ik mocht ervaren. Van haar heb ik ontzettend veel geleerd. Trouwens, het was ook al veel te lang geleden dat we elkaar zagen.
Vorige zaterdag was het zover. De locatie had ik al vlug gevonden. De voorstelling vond plaats in een (oude) school. We kregen eerst een inleiding over de geschiedenis en de betekenis van de verschillende geuren. Daarna konden we op verschillende plekjes in het gebouw naar vijf vertelsters luisteren. Ze lazen telkens fragmenten uit de verhalen van twee ondernemende vrouwen. In andere lokalen in het gebouw kon je dan weer genieten van allerlei geuren. Ik vond het allemaal heel origineel gevonden. We hadden tijd van 18 tot 20 u. De tijd vloog voorbij. Daarna was er een receptie vooral bedoeld om te netwerken. Mieke is nu eenmaal voorzitter van markant.
We konden het boek ter plaatse kopen. De prijs viel echt mee en dus aarzelde ik geen moment. Een handtekening mocht eveneens niet ontbreken in het boek.
Tussen het drukke signeren door had Mieke toch even tijd om een babbeltje te slaan. Terwijl we wat bijpraatten, kwam ineens een koppel om een handtekening vragen. De dame kwam me niet onbekend voor. Toen ik haar naam hoorde, wist ik het meteen: mijn docente Spaans van in Antwerpen. Vreemd om oud-docenten zo nog eens tegen het lijf te lopen. Het werd een leuke babbel over vroeger en nu. Er is al heel veel veranderd blijkbaar. Normaal zou er ergens in oktober, november een oud-studentenavond moeten zijn. Hopelijk kan ik er heen gaan.
Tot slot heb ik dankzij dit boek ook weer zin om verder te schrijven aan mijn eigen boek. Het ligt al meer dan een jaar stil maar het wordt stilaan tijd dat ik er een 'einde' aan brei. Met de zomer in het vooruitzicht zal er (misschien toch wel) weer wat tijd vrij komen om mijn plannen uit te voeren. Althans, dit zijn toch de voornemens.
Enige tijd geleden ontving ik een uitnodiging via e-mail van de Uitgeverij Davidsfonds. Lang hoefde ik niet na te denken of ik al dan niet zou gaan. Tuurlijk wou ik aanwezig zijn. De samenwerking met Mieke ten tijde van mijn periode bij markant, het netwerk van ondernemende vrouwen, is er nog altijd één van de beste die ik mocht ervaren. Van haar heb ik ontzettend veel geleerd. Trouwens, het was ook al veel te lang geleden dat we elkaar zagen.
Vorige zaterdag was het zover. De locatie had ik al vlug gevonden. De voorstelling vond plaats in een (oude) school. We kregen eerst een inleiding over de geschiedenis en de betekenis van de verschillende geuren. Daarna konden we op verschillende plekjes in het gebouw naar vijf vertelsters luisteren. Ze lazen telkens fragmenten uit de verhalen van twee ondernemende vrouwen. In andere lokalen in het gebouw kon je dan weer genieten van allerlei geuren. Ik vond het allemaal heel origineel gevonden. We hadden tijd van 18 tot 20 u. De tijd vloog voorbij. Daarna was er een receptie vooral bedoeld om te netwerken. Mieke is nu eenmaal voorzitter van markant.
We konden het boek ter plaatse kopen. De prijs viel echt mee en dus aarzelde ik geen moment. Een handtekening mocht eveneens niet ontbreken in het boek.
Tussen het drukke signeren door had Mieke toch even tijd om een babbeltje te slaan. Terwijl we wat bijpraatten, kwam ineens een koppel om een handtekening vragen. De dame kwam me niet onbekend voor. Toen ik haar naam hoorde, wist ik het meteen: mijn docente Spaans van in Antwerpen. Vreemd om oud-docenten zo nog eens tegen het lijf te lopen. Het werd een leuke babbel over vroeger en nu. Er is al heel veel veranderd blijkbaar. Normaal zou er ergens in oktober, november een oud-studentenavond moeten zijn. Hopelijk kan ik er heen gaan.
Tot slot heb ik dankzij dit boek ook weer zin om verder te schrijven aan mijn eigen boek. Het ligt al meer dan een jaar stil maar het wordt stilaan tijd dat ik er een 'einde' aan brei. Met de zomer in het vooruitzicht zal er (misschien toch wel) weer wat tijd vrij komen om mijn plannen uit te voeren. Althans, dit zijn toch de voornemens.
24/05/2010
I'll 'Never Forget' this weekend in London ;-)
Ik keek er al enige tijd naar uit maar ondertussen ligt het weekendje Londen alweer een week achter mij. Het is net als het weekendje Kopenhagen weer een leuke belevenis geworden.
De trip werd er eentje van 'business and pleasure'. De aanleiding was oorspronkelijk 'business' in de zin van mijn tweede basisopleiding Zumba. Ik zocht een sessie om de Basic 2 Zumba-opleiding te volgen maar op dat moment stonden geen data hier in België op de website genoteerd. Uit nieuwsgierigheid of er in de omliggende landen ergens wel al data gepland stonden, keek ik ook onder de opleidingen in de UK. Mijn oog viel meteen op de opleiding op 15 mei in hartje Londen. Aangezien mijn laatste trip naar Londen al van ruim 8 en een half jaar geleden dateerde, hoefde ik niet lang na te denken. Ik boekte meteen de opleiding en aan de hand van de locatie ging ik op zoek naar een hotel in de buurt. Ik vond een leuk 'low-budget' hotelletje niet ver van King's Cross/St.Pancras-station. Het bleek een goede zet aangezien de Eurostar nu in St.Pancras aankomt in plaats van Waterloo. Ook mijn treinticket werd een financiële meevaller. Op het ogenblik dat ik moest reserveren, was er een speciale actie. Het enige 'nadeel', als je al van nadeel kan spreken, was dat ik in Brussel Zuid moest vertrekken. Het is eens iets anders dan Rijsel. Natuurlijk mocht een bezoekje aan één of andere musical niet ontbreken. Dan zou ik zeker het gevoel gehad hebben dat ik niet in Londen was geweest. Ik boekte een ticket voor 'The Phantom of the Opera' in de hoop David Shannon nog eens aan het werk te zien. Elf jaar geleden zag ik hem al twee keer aan het werk als Chris in Miss Saigon. Ik was benieuwd hoe hij als 'Phantom' zou overkomen.
14 mei leek eerst zo ver af. Naarmate de dag naderde, werd ik zelfs nerveus. Wat zou het geven? Zou ik me er nog herkennen? Hoe zou de Zumba-opleiding meevallen? Maar bovenal heerste het zalige gevoel om nog eens terug naar Londen te kunnen. Twaalf jaar geleden kwam ik er voor het eerst en verloor er meteen mijn hart.
Veel te vroeg arriveerde ik in Brussel Zuid maar ik wou het risico niet lopen om mijn trein te missen. Beter te vroeg dan te laat, nietwaar?! Na een aangename treinrit met enkele 'gekke' meiden die duidelijk in een feeststemming verkeerden en een interessante metgezel waarmee ik nog eens mijn kennis van het Frans kon testen, arriveerde ik in St Pancras International. Amper 10 minuten later stond ik aan het Swinton Hotel, een klein maar gezellig hotelletje. Nadat ik al mijn spullen een plaats had gegeven, besloot ik tot aan de studio te wandelen. Ik rekende op een half uurtje. Het werd net iets meer waardoor ik besloot om op zeker te spelen en 's anderendaags de metro te nemen. Na een lekkere pasta met een heerlijk glas witte wijn achter de kiezen, trok ik tijdig richting mijn hotel. Ik hoopte op een zalige nachtrust om fit op de opleiding te kunnen verschijnen. Wat het ook was, het was allesbehalve een rustige nacht. Gelukkig hield Caroline, onze ZES (Zumba Education Specialist) ons de hele dag actief waardoor de vermoeidheid uitbleef. Ik kreeg zo ook de kans om heel wat nieuwe mensen te ontmoeten. Het werd een fantastische dag met heel wat nieuwe moves.
Gelukkig voor mij eindigde die iets vroeger dan op de planning stond. Normaal zou de opleiding pas om 18 u. afgelopen zijn wat zou betekenen dat ik me opnieuw in het zweet zou mogen werken om tijdig in het theater te geraken waar 'The Phantom of the Opera' speelt. Ik kreeg een extra half uurtje om tot in het hotel te geraken, te douchen, terug tot aan King's Cross te wandelen om vandaar de metro naar Picadilly Circus te nemen. Kwart voor zeven had ik mijn ticket al opgehaald. Ik kon nog even op adem komen voor de show begon. Eén kleine teleurstelling toen ik ontdekte dat David Shannon niet op de castlijst stond maar het kon mijn pret niet bederven. Zijn vervanger deed het even goed.
Na de show kreeg ik toch mijn figuurlijk klopje van de hamer en besloot het Londense nacht (avond) leven te laten voor wat het was en mijn hotelkamer op te zoeken in de hoop op een betere nacht.
Dag twee verscheen ik volledig uitgerust aan de ontbijttafel. Normaal stond een wandeling in Hyde Park gepland maar het weer liet het wat afweten. 's Voormiddags scheen het zonnetje nog even. Een mede-cursiste raadde me Camden-market aan. Maar toen ik er aankwam, bleek ik nog veel te vroeg te zijn. Ik had echter geen zin om er nog een tweetal uur rond te hangen voor de winkels open gingen. Met de metro ging het richting London Bridge. Genietend van het frêle zonnetje liep ik van London Bridge naar de Tower Bridge en terug om dan de boot te nemen richting Waterloo. Normaal ben ik niet zo aan de echte toeristische attracties maar de London Eye leek me nu wel iets om toch eens uit te proberen. Eerst kreeg ik nog een 4D-filmpje te zien, een speciale ervaring. Daarna stapte ik op het reuzenrad. Door het mindere weer was de wachtrij nog te overzien. Ruim een half uurtje kon ik genieten van het zicht over Londen. Vandaar wandelde ik naar Trafalgar Square waar ik in de buurt even tijd nam om te eten. Mijn tocht was nog niet voorbij. Wat ik op de middag van bovenaf gezien had, kon ik nu eens wat dichterbij bekijken: het parlement, de Big Ben, het plein aan het 'kasteel' waar de koninklijke wachten verblijven, Downing Street. Dat laatste moest ik toch gezien hebben, misschien kon ik zelfs een glimp opvangen van de nieuwe premier die amper een week voordien verkozen was. Helaas... het hek dat de straat afsluit was superstreng bewaakt omwille van een betoging.
Vandaar ging het met de metro richting Marble Arch, met de bedoeling even een wandeling door Hyde Park te maken maar het weer liet het nog niet echt toe. De winkels in Oxford Street waren ondertussen open en dus besloot ik die kant op te gaan. Ik wou enkele cd's en dvd's van musicals kopen op maandag in The Dress Circle, waar ik meestal wel vind wat ik zoek. Om prijzen te kunnen vergelijken ging ik even kijken in HMV. Mochten die toch goedkoper blijken dan in The Dress Circle, dan kon ik ze toch nog daar gaan halen op maandag. Van het winkel in en uit slenteren werd ik toch wat moe en besloot ik even tussendoor naar het hotel te gaan. Een zalige douche en 'schoonheids'slaapje deden wonderen zodat ik nog even een stapje in de wereld kon zetten. Althans dat was toch de bedoeling. Het werd echter een zoektocht naar een 'doodgewone' pub. Ik wou nog even langs de pub waar ik elf jaar geleden met de cast van Miss Saigon verbroederd had. Helaas was het nu één of ander Indisch of dergelijk restaurant geworden. Uiteindelijk vond ik een gezellige zaak waar ik een Duvelke kon drinken. Helaas weten ze in Groot-Brittanië nog steeds niet hoe je een deftige pint, laat staan een Duvel, moet serveren. Toch smaakte het me.
Nog een dag te gaan. Ik vertrok pas om half acht 's avonds op maandag waardoor ik nog een drukke shoppingdag tegemoet ging. Ik liet mijn bagage achter aan de balie van het hotel die ik pas om 18.30 zou oppikken en vertrok richting Covent Garden. Daar ergens in de buurt bevindt zich The Dress Circle. Helaas was ik het adres vergeten te noteren waardoor mijn zoektocht iets langer duurde. Gelukkig hielpen de loketbedienden van het Aldwych theater me op de goede weg. Het winkeltje bestond nog. Ik vond nogal vlug wat ik zocht. De dvd-box met drie A.L. Webbermusicals stond er aan de halve prijs van wat ik in HMV had zien staan. De keuze was dus snel gemaakt. Ook de musical 'Never Forget' was er goedkoper. Deze laatste wou ik absoluut. Ik had namelijk amper een maand voordien kennis gemaakt met een acteur uit de cast van deze musical. De Vlaming Tim Driesen had me tijdens Notre Dame de Paris in Antwerpen weten te overtuigen. En ik wou wel eens weten hoe een musical met muziek van Take That overkwam. Ik heb me deze aankoop nog geen moment beklaagd. Het zit doorspekt met humor, romantiek en bekende, noem het jeugdsentiment, deuntjes van Take That. De DVD is zowat al grijs gedraaid nu.
Het einde van de trip naderde. Het weer zat nu meer mee dan op zondag. Zo kon nu wel een kleine wandeling door Hyde park. Toen ik aan de Italiaanse tuin even wou pauzeren, spraken twee New Yorkse jongedames me aan. Ze waren op doorreis naar IJsland maar waren door de 'Aswolk' gestrand op Heathrow. Ze wilden nog eventjes Londen verkennen. Ik gaf ze mijn kaart van Londen mee zodat ze niet verloren zouden lopen. Zelf ging ik nog even langs Covent Garden op mijn weg naar het hotel. En toen werd het tijd om richting hotel en Eurostar te vertrekken. Op de terugweg kreeg ik een Franstalige landgenote als reisgezel. De tijd vloog zo snel voorbij dat we al terug in Frankrijk waren voor we het goed en wel beseften. Ik stapte af in Rijsel waar mijn ouders me zouden oppikken.
Het wordt nu uitkijken naar de eindejaarsperiode. Samen met mijn moeder, oudste schoonzus en de buurvrouw van mijn ouders ga ik terug om de 'X-masshopping'-sfeer op te snuiven. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is... Maar tot dan is het genieten van mijn foto's, dvd's en de herinneringen...
De trip werd er eentje van 'business and pleasure'. De aanleiding was oorspronkelijk 'business' in de zin van mijn tweede basisopleiding Zumba. Ik zocht een sessie om de Basic 2 Zumba-opleiding te volgen maar op dat moment stonden geen data hier in België op de website genoteerd. Uit nieuwsgierigheid of er in de omliggende landen ergens wel al data gepland stonden, keek ik ook onder de opleidingen in de UK. Mijn oog viel meteen op de opleiding op 15 mei in hartje Londen. Aangezien mijn laatste trip naar Londen al van ruim 8 en een half jaar geleden dateerde, hoefde ik niet lang na te denken. Ik boekte meteen de opleiding en aan de hand van de locatie ging ik op zoek naar een hotel in de buurt. Ik vond een leuk 'low-budget' hotelletje niet ver van King's Cross/St.Pancras-station. Het bleek een goede zet aangezien de Eurostar nu in St.Pancras aankomt in plaats van Waterloo. Ook mijn treinticket werd een financiële meevaller. Op het ogenblik dat ik moest reserveren, was er een speciale actie. Het enige 'nadeel', als je al van nadeel kan spreken, was dat ik in Brussel Zuid moest vertrekken. Het is eens iets anders dan Rijsel. Natuurlijk mocht een bezoekje aan één of andere musical niet ontbreken. Dan zou ik zeker het gevoel gehad hebben dat ik niet in Londen was geweest. Ik boekte een ticket voor 'The Phantom of the Opera' in de hoop David Shannon nog eens aan het werk te zien. Elf jaar geleden zag ik hem al twee keer aan het werk als Chris in Miss Saigon. Ik was benieuwd hoe hij als 'Phantom' zou overkomen.
14 mei leek eerst zo ver af. Naarmate de dag naderde, werd ik zelfs nerveus. Wat zou het geven? Zou ik me er nog herkennen? Hoe zou de Zumba-opleiding meevallen? Maar bovenal heerste het zalige gevoel om nog eens terug naar Londen te kunnen. Twaalf jaar geleden kwam ik er voor het eerst en verloor er meteen mijn hart.
Veel te vroeg arriveerde ik in Brussel Zuid maar ik wou het risico niet lopen om mijn trein te missen. Beter te vroeg dan te laat, nietwaar?! Na een aangename treinrit met enkele 'gekke' meiden die duidelijk in een feeststemming verkeerden en een interessante metgezel waarmee ik nog eens mijn kennis van het Frans kon testen, arriveerde ik in St Pancras International. Amper 10 minuten later stond ik aan het Swinton Hotel, een klein maar gezellig hotelletje. Nadat ik al mijn spullen een plaats had gegeven, besloot ik tot aan de studio te wandelen. Ik rekende op een half uurtje. Het werd net iets meer waardoor ik besloot om op zeker te spelen en 's anderendaags de metro te nemen. Na een lekkere pasta met een heerlijk glas witte wijn achter de kiezen, trok ik tijdig richting mijn hotel. Ik hoopte op een zalige nachtrust om fit op de opleiding te kunnen verschijnen. Wat het ook was, het was allesbehalve een rustige nacht. Gelukkig hield Caroline, onze ZES (Zumba Education Specialist) ons de hele dag actief waardoor de vermoeidheid uitbleef. Ik kreeg zo ook de kans om heel wat nieuwe mensen te ontmoeten. Het werd een fantastische dag met heel wat nieuwe moves.
Gelukkig voor mij eindigde die iets vroeger dan op de planning stond. Normaal zou de opleiding pas om 18 u. afgelopen zijn wat zou betekenen dat ik me opnieuw in het zweet zou mogen werken om tijdig in het theater te geraken waar 'The Phantom of the Opera' speelt. Ik kreeg een extra half uurtje om tot in het hotel te geraken, te douchen, terug tot aan King's Cross te wandelen om vandaar de metro naar Picadilly Circus te nemen. Kwart voor zeven had ik mijn ticket al opgehaald. Ik kon nog even op adem komen voor de show begon. Eén kleine teleurstelling toen ik ontdekte dat David Shannon niet op de castlijst stond maar het kon mijn pret niet bederven. Zijn vervanger deed het even goed.
Na de show kreeg ik toch mijn figuurlijk klopje van de hamer en besloot het Londense nacht (avond) leven te laten voor wat het was en mijn hotelkamer op te zoeken in de hoop op een betere nacht.
Dag twee verscheen ik volledig uitgerust aan de ontbijttafel. Normaal stond een wandeling in Hyde Park gepland maar het weer liet het wat afweten. 's Voormiddags scheen het zonnetje nog even. Een mede-cursiste raadde me Camden-market aan. Maar toen ik er aankwam, bleek ik nog veel te vroeg te zijn. Ik had echter geen zin om er nog een tweetal uur rond te hangen voor de winkels open gingen. Met de metro ging het richting London Bridge. Genietend van het frêle zonnetje liep ik van London Bridge naar de Tower Bridge en terug om dan de boot te nemen richting Waterloo. Normaal ben ik niet zo aan de echte toeristische attracties maar de London Eye leek me nu wel iets om toch eens uit te proberen. Eerst kreeg ik nog een 4D-filmpje te zien, een speciale ervaring. Daarna stapte ik op het reuzenrad. Door het mindere weer was de wachtrij nog te overzien. Ruim een half uurtje kon ik genieten van het zicht over Londen. Vandaar wandelde ik naar Trafalgar Square waar ik in de buurt even tijd nam om te eten. Mijn tocht was nog niet voorbij. Wat ik op de middag van bovenaf gezien had, kon ik nu eens wat dichterbij bekijken: het parlement, de Big Ben, het plein aan het 'kasteel' waar de koninklijke wachten verblijven, Downing Street. Dat laatste moest ik toch gezien hebben, misschien kon ik zelfs een glimp opvangen van de nieuwe premier die amper een week voordien verkozen was. Helaas... het hek dat de straat afsluit was superstreng bewaakt omwille van een betoging.
Vandaar ging het met de metro richting Marble Arch, met de bedoeling even een wandeling door Hyde Park te maken maar het weer liet het nog niet echt toe. De winkels in Oxford Street waren ondertussen open en dus besloot ik die kant op te gaan. Ik wou enkele cd's en dvd's van musicals kopen op maandag in The Dress Circle, waar ik meestal wel vind wat ik zoek. Om prijzen te kunnen vergelijken ging ik even kijken in HMV. Mochten die toch goedkoper blijken dan in The Dress Circle, dan kon ik ze toch nog daar gaan halen op maandag. Van het winkel in en uit slenteren werd ik toch wat moe en besloot ik even tussendoor naar het hotel te gaan. Een zalige douche en 'schoonheids'slaapje deden wonderen zodat ik nog even een stapje in de wereld kon zetten. Althans dat was toch de bedoeling. Het werd echter een zoektocht naar een 'doodgewone' pub. Ik wou nog even langs de pub waar ik elf jaar geleden met de cast van Miss Saigon verbroederd had. Helaas was het nu één of ander Indisch of dergelijk restaurant geworden. Uiteindelijk vond ik een gezellige zaak waar ik een Duvelke kon drinken. Helaas weten ze in Groot-Brittanië nog steeds niet hoe je een deftige pint, laat staan een Duvel, moet serveren. Toch smaakte het me.
Nog een dag te gaan. Ik vertrok pas om half acht 's avonds op maandag waardoor ik nog een drukke shoppingdag tegemoet ging. Ik liet mijn bagage achter aan de balie van het hotel die ik pas om 18.30 zou oppikken en vertrok richting Covent Garden. Daar ergens in de buurt bevindt zich The Dress Circle. Helaas was ik het adres vergeten te noteren waardoor mijn zoektocht iets langer duurde. Gelukkig hielpen de loketbedienden van het Aldwych theater me op de goede weg. Het winkeltje bestond nog. Ik vond nogal vlug wat ik zocht. De dvd-box met drie A.L. Webbermusicals stond er aan de halve prijs van wat ik in HMV had zien staan. De keuze was dus snel gemaakt. Ook de musical 'Never Forget' was er goedkoper. Deze laatste wou ik absoluut. Ik had namelijk amper een maand voordien kennis gemaakt met een acteur uit de cast van deze musical. De Vlaming Tim Driesen had me tijdens Notre Dame de Paris in Antwerpen weten te overtuigen. En ik wou wel eens weten hoe een musical met muziek van Take That overkwam. Ik heb me deze aankoop nog geen moment beklaagd. Het zit doorspekt met humor, romantiek en bekende, noem het jeugdsentiment, deuntjes van Take That. De DVD is zowat al grijs gedraaid nu.
Het einde van de trip naderde. Het weer zat nu meer mee dan op zondag. Zo kon nu wel een kleine wandeling door Hyde park. Toen ik aan de Italiaanse tuin even wou pauzeren, spraken twee New Yorkse jongedames me aan. Ze waren op doorreis naar IJsland maar waren door de 'Aswolk' gestrand op Heathrow. Ze wilden nog eventjes Londen verkennen. Ik gaf ze mijn kaart van Londen mee zodat ze niet verloren zouden lopen. Zelf ging ik nog even langs Covent Garden op mijn weg naar het hotel. En toen werd het tijd om richting hotel en Eurostar te vertrekken. Op de terugweg kreeg ik een Franstalige landgenote als reisgezel. De tijd vloog zo snel voorbij dat we al terug in Frankrijk waren voor we het goed en wel beseften. Ik stapte af in Rijsel waar mijn ouders me zouden oppikken.
Het wordt nu uitkijken naar de eindejaarsperiode. Samen met mijn moeder, oudste schoonzus en de buurvrouw van mijn ouders ga ik terug om de 'X-masshopping'-sfeer op te snuiven. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is... Maar tot dan is het genieten van mijn foto's, dvd's en de herinneringen...
28/04/2010
Notre Dame de Paris
Dankzij een goede vriendin kreeg ik de kans om naar een voorstelling van Notre Dame de Paris in de Antwerpse stadsschouwburg te gaan. Ik kende de originele Engelse muziek van deze musical. Altijd ben ik afwachtend wat een vertaling in het Nederlands zal geven. Ook wat de cast betreft ben ik altijd wat sceptisch. Als musicalliefhebber ben ik nu eenmaal verknocht aan de Londense West End. En toch weten ze me telkens positief te verrassen.
Ik zag ondertussen al The Phantom of the Opera, Les Miserables en Evita in het Nederlands. Telkens kon zowel de vertaling als de cast me bekoren. En bij Notre Dame de Paris was het wederom niet anders. Van begin tot eind zat ik geboeid te kijken. Eigenlijk had ik zelfs ogen te kort. Er gebeurde zo ontzettend veel op de scène, dat ik zelfs spijt kreeg dat ik pas zo laat naar de show ben gaan kijken.
Kenners van de musical weten dat de muziek geschreven werd door Riccardo Cocciante. Hier in ons land werd hij o.a. bekend van het nummer 'Sincerità' uit 1983. Het verhaal is gebaseerd op het boek van Victor Hugo over Quasimodo, de klokkenluider van de Parijse Notre Dame.
Hoewel deze musical al in verschillende talen werd gespeeld, zijn enkel de originele Franstalige en Engelstalige versie mij bekend. De Engelse score heb ik trouwens al enkele jaren in mijn bezit.
Net als bij de originele versies stonden ook in de Vlaamse versie popartiesten in de cast. De hoofdrollen waren weggelegd voor Gene Thomas (X-session) en Sandrine. Van Gene Thomas was ik al fan. Het is iemand die verschillende stijlen aandurft. En hij heeft meteen ook bewezen dat hij het musicalgenre aankan. Hij presteerde super in zijn rol van Quasimodo. Sandrine nam de rol van Esmeralda voor haar rekening. Haar uiterlijk is al een plus om de Zigeunerin Esmeralda gestalte te geven. Ze heeft een krachtige stem en die kwam ook goed tot haar recht in deze musical. Ik hoop beide popsterren zeker nog eens in één of andere musical aan het werk te kunnen zien.
De grootste verrassing, voor mij althans, was de vertolker van Phoebus. Tim Driesen is afkomstig uit de Kempen maar vertoeft ondertussen al enige jaren in Londen waar hij een musicalopleiding genoot en al op verschillende podia in de Londense West End stond. Ik besefte dus maar eens te meer dat het al VEEEEEEEEEEEEEEEL te lang geleden was dat ik nog in de Britse hoofdstad was. Maar daar komt weldra verandering in. Ik vermoed dat het kortbij zal zijn om een musical te vinden waar hij een belangrijke rol zal vertolken. Maar zeker is dat ik dit Vlaams talent in een musical in Londen zal/wil zien staan.
De kans is zelfs zeer groot dat ik kies om naar The Phantom te gaan. Daar speelt David Shannon de hoofdrol. Ik zag hem al eerder de hoofdrol vertolken in Miss Saigon en ging er nadien samen met enkele andere acteurs mee op stap.
Ik had ook nog voor Les Miserables kunnen kiezen. Daar staat Bruggeling Hans Peter Janssens nog steeds op de planken. Maar enkele jaren geleden zag ik hem als Valjean al in Londen.
Maar nog eens terug naar Notre Dame de Paris. Nadien signeerden de hoofdacteurs CD's en/of brochures. Dat was nog een leuke meenemer en vooral aandenken aan een prachtige woensdagavond in april.
Ik zag ondertussen al The Phantom of the Opera, Les Miserables en Evita in het Nederlands. Telkens kon zowel de vertaling als de cast me bekoren. En bij Notre Dame de Paris was het wederom niet anders. Van begin tot eind zat ik geboeid te kijken. Eigenlijk had ik zelfs ogen te kort. Er gebeurde zo ontzettend veel op de scène, dat ik zelfs spijt kreeg dat ik pas zo laat naar de show ben gaan kijken.
Kenners van de musical weten dat de muziek geschreven werd door Riccardo Cocciante. Hier in ons land werd hij o.a. bekend van het nummer 'Sincerità' uit 1983. Het verhaal is gebaseerd op het boek van Victor Hugo over Quasimodo, de klokkenluider van de Parijse Notre Dame.
Hoewel deze musical al in verschillende talen werd gespeeld, zijn enkel de originele Franstalige en Engelstalige versie mij bekend. De Engelse score heb ik trouwens al enkele jaren in mijn bezit.
Net als bij de originele versies stonden ook in de Vlaamse versie popartiesten in de cast. De hoofdrollen waren weggelegd voor Gene Thomas (X-session) en Sandrine. Van Gene Thomas was ik al fan. Het is iemand die verschillende stijlen aandurft. En hij heeft meteen ook bewezen dat hij het musicalgenre aankan. Hij presteerde super in zijn rol van Quasimodo. Sandrine nam de rol van Esmeralda voor haar rekening. Haar uiterlijk is al een plus om de Zigeunerin Esmeralda gestalte te geven. Ze heeft een krachtige stem en die kwam ook goed tot haar recht in deze musical. Ik hoop beide popsterren zeker nog eens in één of andere musical aan het werk te kunnen zien.
De grootste verrassing, voor mij althans, was de vertolker van Phoebus. Tim Driesen is afkomstig uit de Kempen maar vertoeft ondertussen al enige jaren in Londen waar hij een musicalopleiding genoot en al op verschillende podia in de Londense West End stond. Ik besefte dus maar eens te meer dat het al VEEEEEEEEEEEEEEEL te lang geleden was dat ik nog in de Britse hoofdstad was. Maar daar komt weldra verandering in. Ik vermoed dat het kortbij zal zijn om een musical te vinden waar hij een belangrijke rol zal vertolken. Maar zeker is dat ik dit Vlaams talent in een musical in Londen zal/wil zien staan.
De kans is zelfs zeer groot dat ik kies om naar The Phantom te gaan. Daar speelt David Shannon de hoofdrol. Ik zag hem al eerder de hoofdrol vertolken in Miss Saigon en ging er nadien samen met enkele andere acteurs mee op stap.
Ik had ook nog voor Les Miserables kunnen kiezen. Daar staat Bruggeling Hans Peter Janssens nog steeds op de planken. Maar enkele jaren geleden zag ik hem als Valjean al in Londen.
Maar nog eens terug naar Notre Dame de Paris. Nadien signeerden de hoofdacteurs CD's en/of brochures. Dat was nog een leuke meenemer en vooral aandenken aan een prachtige woensdagavond in april.
13/02/2010
Kopenhagen: citytrip met een zesdaagse
Ik weet het, het is veel te lang geleden dat ik nog iets heb gepost, en dit ondanks mijn goede voornemens na de zomervakantie vorig jaar om terug wat meer te bloggen. Helaas, hoewel ik materiaal genoeg had om over te schrijven (denken we maar aan de vele bekende culturele en sportieve BV en internationale vedetten van ons zijn heen gegaan, of over tal van culturele en sportieve evenementen die ik heb bijgewoond of zelf actief aan deelnam), het ontbrak me steeds aan tijd en voldoende inspiratie om het op het wereldwijde web te plaatsen. De immense drukte van de afgelopen maanden, eisten eigenlijk een beetje hun tol en dus moest ik er even uit. 'Het hoofd leeg maken', heet dat dan ;-) .
Als een geschenk uit de hemel kreeg ik het voorstel om Kopenhagen te gaan verkennen. Zo een voorstel laat ik me niet ontglippen. Als ik het dan nog kan combineren met een sportevenement, dan kan mijn geluk helemaal niet meer op.
Ik wist dat er van 4 tot 9 februari de 6-daagse van Kopenhagen was. Het WK op de piste komt net iets te laat en vooral op een heel slecht moment. Als inwoner van Harelbeke hoor ik natuurlijk hier bij de E-3 prijs te zijn. Dus de 6-daagse leek het perfecte alternatief, vooral omdat het het definitieve afscheid zou zijn van Bruno Risi als actief renner. Daar wou ik toch bij zijn. Ik had al een mooi afscheid gezien van Bruno tijdens zijn 'laatste' zesdaagse in het Kuipke van Gent.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Mijn eerste voornemen voor 2010 was gemaakt: een trip naar Kopenhagen. Omwille van mijn job kon ik er helaas niet de volle 6 dagen bij zijn. Maar ik wou er toch op zijn minst de helft meemaken. Ik boekte een vlucht op vrijdagavond heen en terug op maandagnamiddag. Zo had ik de volle zaterdag, zondag en een groot deel 's maandags de tijd om naast het sportieve evenement er ook een culturele trip met bezoek aan de stad Kopenhagen.
De laatste dagen voor het vertrek keek ik ontzettend uit naar mijn trip. En het werd een droomweekend dat werkelijkheid werd.
Na het werk op vrijdag trok ik rechtstreeks richting onze nationale luchthaven. Ruimschoots op tijd kon ik me inchecken en bleef nog wat rondkuieren in de regio van de shops. Een beetje eten hoorde daar ook bij aangezien ik pas om iets voor acht uur opsteeg. Ik wou niet met een lege maag het vliegtuig op.
Vijf voor acht: eindelijk het vertrek. Over een anderhalf uur zou ik al op mijn bestemming zijn. Of toch zo ongeveer. Ik zou blijven logeren bij mijn Deense 'naamgenote' Grith. Maar die was al in de Ballerup Super Arena, de wielerbaan van Kopenhagen waar tevens ook het WK op de piste zal doorgaan. Bij mijn aankomst moest ik dus met het openbaar vervoer tot aan Ballerup Station waar Grith me dan zou oppikken om naar de piste te rijden. Als iemand van De Lijn of de NMBS dit zou lezen: neem eens een voorbeeld aan het openbaar vervoer in Kopenhagen.
Perfect zoals afgesproken stond Grith me op te wachten en reden we samen naar de piste. Daar was de derde dag bijna afgelopen. Ik kon er echter nog de laatste ploegkoers meepikken. Ook de introductie met enkele vrienden van Grith verliep gezellig en leuk.
Na een gezellige babbel in 'Café Grith' gingen we pas vroeg in de morgen slapen. Het was pas na 10 u. toen we onze ogen opnieuw openden. Er stond heel wat op het programma. Dus een sterk en stevig ontbijt bracht ons al op krachten. Terwijl Grith 's middags naar de arena moest, zou ik even het centrum (lees: vooral de winkelstraten) eens verkennen. Zo ontdekte ik op zaterdag al hoe mooi Kopenhagen en zeker hoe eigen de gebouwen er zijn. Ik wandelde door Nyhavn, de grote winkelstraat, stond op het grote plein aan het stadhuis, ... De opsomming zou te lang worden. Je moet er gewoon geweest zijn. 's Namiddags ben ik 35 jaar na mijn vader ook in Christiania geweest. Een eigen dorp in de stad waar ze op een vrij alternatieve manier leven. Het was een hele ervaring.
's Avonds stond natuurlijk de derde avond van de zesdaagse op het programma. Ik was de arena amper betreden of ik kreeg al een overwinningsboeket in mijn handen gestopt. Jonathan Mould had met zijn Britse ploegmaat George Atkins de dagprijs bij de UIV (onder 23 jaar, of hier ook de Toekomstzesdaagse) gewonnen. Toen hij na de ereronde het middenplein opwandelde, kwam hij mijn richting uit. Plots overhandigde hij mij zijn bloemenruiker. Ik voelde me enorm trots. Het boeket heeft dan ook de reis huiswaarts mee gemaakt en is tot op vandaag (13 februari), dus bijna een week later, nog even mooi.
Op zondagmorgen waren we al vrij vroeg op. Samen met Mikkel en Celina (familie van Grith) zouden we eerst een lekker brunchen om dan tegen een uur of 12 richting Super Arena te trekken. Grith had een echte Deense brunch klaar gemaakt en ik moet zeggen: het ging er smakelijk in.
Ook in Denemarken kennen ze carnaval. Op zondag tijdens de zesdaagse mochten alle kinderen verkleed naar de arena komen. Het liep er vol met ridders, levende skeletten, prinsesjes en ik kon zelfs enkele Pipi Langkousen tellen. Tussen de races door waren er tal van randactiviteit en voor de kinderen. Er was de stand waar ze zich konden laten sminken, enkele wedstrijden, kortom heel wat animatie. Zelfs de heren profrenners zorgden voor plezier. Toen de renners op de baan werden gevraagd voor de voorstelling van de teams, verscheen ineens een kuiken op een fiets. Pas toen alle renners op de piste reden, zagen we dat het om de Amerikaan Daniel Holloway ging. Hij was ook telkens de 'ceremoniemeester' bij de 'Giant sprint' om het publiek te laten mee klappen in de handen of de Mexican Wave te doen.
Na de wedstrijden gingen we nog niet onmiddellijk huiswaarts. Omdat het mijn laatste avond in Kopenhagen was, en dus ook mijn laatste dag van de zesdaagse, gingen we eten in het restaurant waar ook de renners elke avond zitten te eten. Terwijl we onze pizza en penne naar binnen werkten, zagen we renners in en uit komen. Plots ging Sebastian Donadio, die ik al zowel als renner als entertainer aan het werk zag op de laatste zesdaagse in Hasselt, aan de keyboards zitten. Hij gaf er een leuk 'privé'concertje bijgestaan door applausmeester Franco Marvulli. Het was het begin van een superleuke avond om nooit meer te vergeten. Een gezellige babbel met enkele dernygangmakers waaronder een oude bekende: Walter Huybrechts, enkele leuke foto's met de huidige Deense wereldkampioenen en natuurlijk mocht er één met Bruno Risi niet ontbreken. Hij was bezig aan zijn laatste zesdaagse en meteen ook zijn laatste koers als actief renner. Dit wordt een foto om in te lijsten.
Het werd uiteindelijk nogal laat toen we terug thuis arriveerden en bleven 's maandags toch wat uitslapen. Toch stond er me nog een druk programma te wachten voor ik richting België vertrok. We gingen nog langs alle klassieke bezienswaardigheden, die je als toerist zeker moet gezien hebben. Zo hebben we op de middag de grote wissel van de wachten meegemaakt. Het is een heel traditioneel gebeuren met alle toeters en bellen. Zeker leuk om te zien. Daarna ging het richting Gefion fontein. Ook hier had ik terug een link met mijn vader. Voor ik vertrok, toonde hij me een foto die 25 jaar eerder was genomen van hem zittend op de boord voor deze fontein. Natuurlijk wou ik een gelijkaardige foto. Tot slot mocht ook de kleine zeemeermin niet ontbreken tijdens mijn sightseeing.
En dan was het tijd om te vertrekken. Na een laatste rit langs de Kopenhaagse kust werd ik aan de luchthaven afgezet. Met pijn in het hart moest ik huiswaarts. Maar één ding weet ik zeker: ik kom hier zeker terug.
Als een geschenk uit de hemel kreeg ik het voorstel om Kopenhagen te gaan verkennen. Zo een voorstel laat ik me niet ontglippen. Als ik het dan nog kan combineren met een sportevenement, dan kan mijn geluk helemaal niet meer op.
Ik wist dat er van 4 tot 9 februari de 6-daagse van Kopenhagen was. Het WK op de piste komt net iets te laat en vooral op een heel slecht moment. Als inwoner van Harelbeke hoor ik natuurlijk hier bij de E-3 prijs te zijn. Dus de 6-daagse leek het perfecte alternatief, vooral omdat het het definitieve afscheid zou zijn van Bruno Risi als actief renner. Daar wou ik toch bij zijn. Ik had al een mooi afscheid gezien van Bruno tijdens zijn 'laatste' zesdaagse in het Kuipke van Gent.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Mijn eerste voornemen voor 2010 was gemaakt: een trip naar Kopenhagen. Omwille van mijn job kon ik er helaas niet de volle 6 dagen bij zijn. Maar ik wou er toch op zijn minst de helft meemaken. Ik boekte een vlucht op vrijdagavond heen en terug op maandagnamiddag. Zo had ik de volle zaterdag, zondag en een groot deel 's maandags de tijd om naast het sportieve evenement er ook een culturele trip met bezoek aan de stad Kopenhagen.
De laatste dagen voor het vertrek keek ik ontzettend uit naar mijn trip. En het werd een droomweekend dat werkelijkheid werd.
Na het werk op vrijdag trok ik rechtstreeks richting onze nationale luchthaven. Ruimschoots op tijd kon ik me inchecken en bleef nog wat rondkuieren in de regio van de shops. Een beetje eten hoorde daar ook bij aangezien ik pas om iets voor acht uur opsteeg. Ik wou niet met een lege maag het vliegtuig op.
Vijf voor acht: eindelijk het vertrek. Over een anderhalf uur zou ik al op mijn bestemming zijn. Of toch zo ongeveer. Ik zou blijven logeren bij mijn Deense 'naamgenote' Grith. Maar die was al in de Ballerup Super Arena, de wielerbaan van Kopenhagen waar tevens ook het WK op de piste zal doorgaan. Bij mijn aankomst moest ik dus met het openbaar vervoer tot aan Ballerup Station waar Grith me dan zou oppikken om naar de piste te rijden. Als iemand van De Lijn of de NMBS dit zou lezen: neem eens een voorbeeld aan het openbaar vervoer in Kopenhagen.
Perfect zoals afgesproken stond Grith me op te wachten en reden we samen naar de piste. Daar was de derde dag bijna afgelopen. Ik kon er echter nog de laatste ploegkoers meepikken. Ook de introductie met enkele vrienden van Grith verliep gezellig en leuk.
Na een gezellige babbel in 'Café Grith' gingen we pas vroeg in de morgen slapen. Het was pas na 10 u. toen we onze ogen opnieuw openden. Er stond heel wat op het programma. Dus een sterk en stevig ontbijt bracht ons al op krachten. Terwijl Grith 's middags naar de arena moest, zou ik even het centrum (lees: vooral de winkelstraten) eens verkennen. Zo ontdekte ik op zaterdag al hoe mooi Kopenhagen en zeker hoe eigen de gebouwen er zijn. Ik wandelde door Nyhavn, de grote winkelstraat, stond op het grote plein aan het stadhuis, ... De opsomming zou te lang worden. Je moet er gewoon geweest zijn. 's Namiddags ben ik 35 jaar na mijn vader ook in Christiania geweest. Een eigen dorp in de stad waar ze op een vrij alternatieve manier leven. Het was een hele ervaring.
's Avonds stond natuurlijk de derde avond van de zesdaagse op het programma. Ik was de arena amper betreden of ik kreeg al een overwinningsboeket in mijn handen gestopt. Jonathan Mould had met zijn Britse ploegmaat George Atkins de dagprijs bij de UIV (onder 23 jaar, of hier ook de Toekomstzesdaagse) gewonnen. Toen hij na de ereronde het middenplein opwandelde, kwam hij mijn richting uit. Plots overhandigde hij mij zijn bloemenruiker. Ik voelde me enorm trots. Het boeket heeft dan ook de reis huiswaarts mee gemaakt en is tot op vandaag (13 februari), dus bijna een week later, nog even mooi.
Op zondagmorgen waren we al vrij vroeg op. Samen met Mikkel en Celina (familie van Grith) zouden we eerst een lekker brunchen om dan tegen een uur of 12 richting Super Arena te trekken. Grith had een echte Deense brunch klaar gemaakt en ik moet zeggen: het ging er smakelijk in.
Ook in Denemarken kennen ze carnaval. Op zondag tijdens de zesdaagse mochten alle kinderen verkleed naar de arena komen. Het liep er vol met ridders, levende skeletten, prinsesjes en ik kon zelfs enkele Pipi Langkousen tellen. Tussen de races door waren er tal van randactiviteit en voor de kinderen. Er was de stand waar ze zich konden laten sminken, enkele wedstrijden, kortom heel wat animatie. Zelfs de heren profrenners zorgden voor plezier. Toen de renners op de baan werden gevraagd voor de voorstelling van de teams, verscheen ineens een kuiken op een fiets. Pas toen alle renners op de piste reden, zagen we dat het om de Amerikaan Daniel Holloway ging. Hij was ook telkens de 'ceremoniemeester' bij de 'Giant sprint' om het publiek te laten mee klappen in de handen of de Mexican Wave te doen.
Na de wedstrijden gingen we nog niet onmiddellijk huiswaarts. Omdat het mijn laatste avond in Kopenhagen was, en dus ook mijn laatste dag van de zesdaagse, gingen we eten in het restaurant waar ook de renners elke avond zitten te eten. Terwijl we onze pizza en penne naar binnen werkten, zagen we renners in en uit komen. Plots ging Sebastian Donadio, die ik al zowel als renner als entertainer aan het werk zag op de laatste zesdaagse in Hasselt, aan de keyboards zitten. Hij gaf er een leuk 'privé'concertje bijgestaan door applausmeester Franco Marvulli. Het was het begin van een superleuke avond om nooit meer te vergeten. Een gezellige babbel met enkele dernygangmakers waaronder een oude bekende: Walter Huybrechts, enkele leuke foto's met de huidige Deense wereldkampioenen en natuurlijk mocht er één met Bruno Risi niet ontbreken. Hij was bezig aan zijn laatste zesdaagse en meteen ook zijn laatste koers als actief renner. Dit wordt een foto om in te lijsten.
Het werd uiteindelijk nogal laat toen we terug thuis arriveerden en bleven 's maandags toch wat uitslapen. Toch stond er me nog een druk programma te wachten voor ik richting België vertrok. We gingen nog langs alle klassieke bezienswaardigheden, die je als toerist zeker moet gezien hebben. Zo hebben we op de middag de grote wissel van de wachten meegemaakt. Het is een heel traditioneel gebeuren met alle toeters en bellen. Zeker leuk om te zien. Daarna ging het richting Gefion fontein. Ook hier had ik terug een link met mijn vader. Voor ik vertrok, toonde hij me een foto die 25 jaar eerder was genomen van hem zittend op de boord voor deze fontein. Natuurlijk wou ik een gelijkaardige foto. Tot slot mocht ook de kleine zeemeermin niet ontbreken tijdens mijn sightseeing.
En dan was het tijd om te vertrekken. Na een laatste rit langs de Kopenhaagse kust werd ik aan de luchthaven afgezet. Met pijn in het hart moest ik huiswaarts. Maar één ding weet ik zeker: ik kom hier zeker terug.
Abonneren op:
Posts (Atom)