EVA, you made me swing, baby

Onverwachts ben ik zaterdagmorgen op de Gentse Feesten beland. Vrijdagavond kwam ik per toeval te weten dat Eef Van Acker, één van de twee fantastische zangeressen van Mucho Gusto met haar eigen project 'EVA' optrad in het Duvel Droomschip. Na een kort nachtje toch maar richting Gent getrokken en ik heb er allerminst spijt van gekregen.
De smaak voor jazzmuziek kreeg ik 'ingedramd' (of hoe moet ik het anders noemen met een broer die Jazzstudio in Antwerpen volgde en dus ook veel jazzmuziek thuis liet horen). Nu ingedramd is misschien wel overdreven uitgedrukt want uiteindelijk hoor ik het nu wel graag.
Ik had ook via de website en via haar 'myspace' al kennis gemaakt met de muziek van EVA. Het klonk toen al veelbelovend dus ik verwachtte ook wel topkwaliteit van het optreden.
En het IS ook kwaliteit geworden. Amai. Ik wist dat Eef een goede stem had, maar ze heeft me (voor zover dat natuurlijk nog kon) nog meer overtuigd van haar zangkwaliteiten. Zoals ze bij ons zeggen: 't is een straffe madam.
Om dan nog maar te zwijgen over de schare muzikanten die ze rondom zich heeft verzameld. Ook niet van de poes moet ik toegeven. Persoonlijk kende ik enkel Frank Deruytter (saxofonist). Maar de andere blazers waren er duidelijk ook wel van topniveau evenals de ritmesectie met drums, percussie, bas, gitaar en piano.
Het werd twee uur genieten en amuseren. Hier geef ik je een voorproefje.

Ik heb alvast haar CD gekocht en al beluisterd. Ook zin gekregen? Surf dan snel naar eefvanacker.be en bestel maar vlug een exemplaar!

Sportieve zomer 2008

Om de vier jaar hebben we een extra lange sportieve zomer. Die start meestal in juni met het Europees Kampioenschap voetbal gevolgd in juli door de Ronde van Frankrijk en afgerond met de Olympische Zomerspelen in augustus.
2008 is opnieuw zo'n jaar. Het EK hebben we al gehad en kennen de winnaar al: Spanje dus. Hier heb ik toch enkele matchen kunnen van meepikken en die waren nog redelijk te smaken vond ik.
De 'Tour de France' is momenteel nog bezig. Hiervan heb ik nog niet zo heel veel gezien eigenlijk. Enerzijds is dit te wijten aan het feit dat we met het orkest een weekje in Valencia hebben vertoefd. Maar vreemd genoeg nu ik terug thuis ben, spreekt het me ook niet meteen aan om te kijken. Misschien ben ik het hypocriete gedoe rond het hele gebeuren wel moe. Het is een beetje een te groot commercieel circus geworden met machtsspelletjes van de organisatoren. Soms vraag ik me af waar het nu om draait in de Tour. Geef me dan maar gewoon een plezant programma zoals Tour 2008 met Karl Vannieuwkerke. Daar heb je de essentie van de wedstrijd, enkele leuke annekdotes uit de 'Goeie ouwe wielertijd' en elke dag een stunt van Lieven Van Gils en zijn 'bende' om de gele truidrager en/of ritwinnaar aan tafel te krijgen.
De Olympische Spelen in Peking: daar kijk ik pas naar uit. Persoonlijk hoop ik dat we er een aantal medailles kunnen halen. Vooral in de sporten op twee wielen zitten er toch een aantal kanshebbers bij. Kenny en Iljo op de piste (ik voorspel brons als ze geen tegenslagen hebben in de ploegkoers na Cavendish/Wiggins en Risi/Marvulli). Op de weg hebben we natuurlijk zonder ons 'Volderke' een kanshebber minder maar toch... denk maar aan vier jaar geleden in Athene. Er was niemand die Axel Merckx nog verwachtte en toch pikte hij zijn bronzen medaille mee. Bij het mountainbiken zijn we ook niet kansloos. Sven Nys zal wellicht gebrand zijn om iets te tonen. Aangezien zijn discipline noch aan bod komt in de zomer- noch in de winterspelen moest hij het wel via het mountainbiken doen. Ik duim voor hem (misschien wel goud). En tot slot ons Lieselotje bij de dames, onderschat haar maar niet.
Maar ook in de andere sportdisciplines mogen we verwachtingen koesteren op mooie prestaties en zelfs op medailles: Onze jonge beloftenploeg voetbal en onze mannen-hockeyploeg. Op het water hebben we bij de kajakkers, roeiers en zeilers ook wel namen die iets kunnen betekenen. Vooral Evi Van Acker bewees onlangs nog dat ze een podiumplaats kan behalen. Natuurlijk van onze 4x100 m dames in de atletiek met Kim Gevaert voorop en hoogspringster Tia Hellebaut verwachten we ook wel veel. Hopelijk kunnen ze die verwachtingen ook inlossen.
Kortom we hebben zo'n 94 (71 mannen-23 vrouwen) atleten die zich binnenkort zullen meten met hun 'concurrenten' uit de rest van de wereld. Bij deze veel succes gewenst en ik volg zeker jullie prestaties op de voet.

Certamen de Bandas de Musica 2008

Sinds dinsdagmiddag zijn we met het Bevers Harmonieorkest terug in het land. We beleefden een leuke 5-daagse in het (toch niet altijd even) zonnige Valencia met als hoogtepunt onze prachtige prestatie tijdens het Certamen de Bandas de Musica in de stierenarena van Valencia.
We vertrokken op donderdag 10 juli. Na nog een halve dag sprinten van hier naar daar op het werk, haalde ik nog een laatste sprint uit mijn benen om tijdig mijn trein vanuit het Brusselse noordstation naar dat van de nationale luchthaven te nemen.
Na een kort telefoontje met Claude, één van onze reislei(ij)ders ;-) had ik de groep al vlug gevonden. Zij waren er ook maar net en waren al met het inchecken begonnen. Ik hing dus aan de staart van het peloton en moest dus nog een tijd wachten tot het mijn beurt was. Ik kreeg het 'internationaal' gezelschap van twee voor mij tot dan toe onbekende muzikanten met Anne, een Finse clarinetiste en Wim, een Limburgse (wereldburger dus) bastrombonist. We raakten aan de praat en tot mijn eigen scha en schande ontdekte ik dat ik dat ik Wim eigenlijk al aan het werk gezien had bij Mucho Gusto.
Mijn 'kompanen' bleken ook mijn reisgenoten te zijn op het vliegtuig. Van het geplande 'schoonheidsslaapje' (had 's nachts wat te onrustig geslapen en dacht op het vliegtuig dit in te halen) kwam niets in huis. Het werd een plezante en interessante babbel van een uurtje of twee in de plaats.
In Valencia stonden een aantal bussen ons op te wachten om ons naar het hotel waar we de volle periode zouden verblijven, te voeren. We hadden al één en ander vernomen over het hotel maar het bleek er nog luxueuzer te zijn dan ik had verwacht.
Onze 'tolk' Griet (ook muzikante) was al een aantal dagen voordien vertrokken om de organisatie in goede banen te leiden. Met de avonturen van vijf jaar terug nog in het achterhoofd wilden we ons niet meer zo laten verrassen. Ze had alles perfect voorbereid en riep kamer per kamer af. Mijn kamergenote Ingrid en ik verbleven op kamer 107, mooi zicht op het industriepark waarin het hotel zich bevond, al hebben we niet zo veel in onze kamer doorgebracht.
De eerste dagen stonden vooral in het teken van onze deelname aan het tornooi. Vrijdagmorgen repetitie en 'stap'repetitie (zie foto). 's Namiddags waren we een beetje vrij maar tegen 18 u. moesten we al klaar staan voor het vertrek naar het stadje Sax. Na een busrit van 2 uur kwamen we er aan. Iedereen zette zijn instrument aan de kant en ging eten en drank halen. Wij met het slagwerk hadden er geen tijd voor want alles moest klaargezet worden. Toen bleek dat er te weinig lunchpakketten mee waren, ging Liesbet nog enkele broodjes met tortilla voor ons halen. Zo hoefden we toch niet met een lege maag te spelen.
Het werd een tof optreden met aandachtige toehoorders. We speelden in het eerste deel de werken die we 's anderendaags zouden spelen. Het tweede deel omvatte: The Rock, Santorini, Filipe Gomez en Banda Sucre. Het was al ruim 4 uur in de morgen toen we terug bij het hotel aankwamen. Op dat moment waren de meesten al hun vermoeide moment voorbij. Toch zijn we nog een paar uurtjes onder de wol gekropen. We moesten namelijk fris genoeg zijn om 's avonds het tornooi te spelen.
Opnieuw om 18 u. moesten we klaar staan om naar de 'Plaza de Toros' te vertrekken. De intrede in de arena was om een uur of 19.30 u. Onze staprepetities hadden duidelijk iets opgeleverd en iedereen deed het zeer gedisciplineerd. Ik wil niet teveel 'stoefen' maar ik denk wel dat wij ons het best hebben voorgesteld. Het publiek was alvast hoorbaar tevreden.
Het weer zat ons echter niet te veel mee. Toen het tweede orkest op het podium zou verschijnen, stak er een windhoos op. Een pauze van 20 minuten die tot een drie kwartier zou oplopen werd aangekondigd. Uiteindelijk kon dit orkest zijn ding doen. Opnieuw problemen toen het derde orkest al op het podium zat. Een stortbui gooide opnieuw roet in het eten. Het zag er ineens naar uit dat het allemaal letterlijk in het water zou vallen en dat we alle instrumenten zouden moeten verhuizen naar de Palau de la Musica (mooie concertzaal). De bui ging echter over en ook Bunol kon zich van zijn beste kant tonen. We waren het laatste orkest dus wisten we dat het heel laat zou worden. Na Cullera was het dan (om 3 u. in de morgen, ruim een uur later dan voorzien) onze beurt. Al bij al een goede prestatie geleverd. We werden uiteindelijk derde na Cullera en Bunol. We mogen dus best tevreden zijn in de gegeven omstandigheden. En dat waren we ook. Ons feest aan het hotel duurde zowat tot 10.30 u. Nog een tweetal uurtjes gaan slapen en dan weer er tegen aan. Het zijn nog twee leuke rustdagen geweest en vooral het Valenciaanse nachtleven verkend.
We hebben al enkele foto's gezien en 't is duidelijk dat het plezant is geweest.
Nu is het terug werken voor ons concert in november in het ICC in Gent, onze nieuwjaarsconcerten en volgend jaar dit moment in Kerkrade gaan we voor de wereldtitel in de concertreeks. Wie weet krijgen we dan eindelijk eens de media-aandacht die ze in de sportwereld WEL geven aan Europees en Wereldkampioenen.

Eviva Espana... Proficiat Jurgen

In mijn vorige post haalde ik aan dat het weekend voornamelijk cultureel getint was. Dat was natuurlijk buiten de zondag gerekend met het Belgisch Kampioenschap wielrennen en de finale van het Europees kampioenschap voetbal.
Het BK wielrennen was er ondanks het vlakke parcours toch nog eentje die de spanning er inhield. De traditionele vluchters konden nog eventjes profiteren van de live-uitzending om hun sponsors tevreden te stellen. Maar ook de 'kanonnen' hebben er de spanning weten in te brengen. Zeker naar het einde van de wedstrijd was het nog steeds koffiedik kijken wie er nu die tricolore trui zou mogen aantrekken. Eventjes had ik de hoop dat mijn favoriet Nick Nuyens zou winnen. Hij ging een groepje vluchters achterna. Maar die werden helaas toch weer bijgehaald.
Met de laatste kilometers in het verschiet ging Philippe Gilbert nog aan de haal maar hij kreeg Gert Steegmans als blok aan zijn been en dus ging ook die ontsnapping niet door. Het zou dus op een massasprint eindigen. Zelfs enkele pistiers en veldrijders kwamen zich in de debatten mengen. En wisten, ondanks de smak van Weylandt (hoe doet hij het toch weer ;-) binnen de top tien te eindigen. Het werd voor de niet-kenners een onverwachte winnaar met Jürgen Roelandts. Voor de insiders echter komt hij niet zo verrassend als winnaar uit de bus en we zullen er nog veel over horen. Feestje dus in 'Bodegem city' (zoals op zijn website te lezen staat).
Maar 's avonds zou het nog een groter feest worden in Wenen. Daar werd namelijk de finale gespeeld tussen Duitsland en Spanje om de felbegeerde beker en titel van Europees Kampioen.
Het was al vrij vlug duidelijk geweest in het kampioenschap dat Griekenland zichzelf niet zou opvolgen. Het werd des te spannender wie het wel zou worden. Het waren dus de Duitsers waarvan Gary Lineker ooit nog zei: "Voetbal wordt gespeeld met 22 spelers en op het einde winnen de Duitsers" tegen de vurige Spanjaarden. Ikzelf (met mijn Spaanse roots natuurlijk, al is die al heel ver in het verleden te zoeken ;-) was natuurlijk fervent supporter van 'Espana'. Groot was mijn vreugde dan ook toen Torres de 0-1 scoorde. Het werd wel nog bibberen en beven maar uiteindelijk bleef Spanje recht. Bij deze werd de stelling van Gary Lineker ook weer eens teniet gedaan. :-)
Xavi, Torres, Casillas, Villa, ... ze hebben die titel meer dan verdiend. In mijn ogen hebben ze het hele tornooi het mooiste voetbal neergezet. OK ook de Nederlanders hebben pracht prestaties neergezet maar in de wedstrijd tegen de Russen vergingen ze in het niet. Dus voor mij: Spanje meer dan terecht Europees kampioen. En als het volgende week tot een verbroedering komt in Valencia, zullen we der nog een Sangria (of twee, drie...) op drinken.