Zuuuumbaaaa

Ja, sinds deze zomer heb ik ook de Zumba-microbe te pakken. Het was al een tijdje aan het kriebelen hoor. Maar door mijn zoektocht kwam het er maar niet van.
Sinds augustus heb ik weer een meer vast (maar weliswaar zeer druk) patroon te pakken waardoor ik eens kon uitkijken om terug te sporten. Begin juli had ik langs de Gentseweg een gebouw opgemerkt dat compleet in een heus Zumba Paradise werd omgetoverd. Toen ik van mijn thuis naar mijn huis reed, stopte ik eens om te kijken wanneer de openingsuren waren. Ideaal: op donderdag- en vrijdagavond van 19 tot 20 of van 20 tot 21 u. Beter kon het niet lukken voor mij.
Zo gezegd, zo gedaan. Eén telefoontje en ik was ingeschreven. Op 21 augustus ging na enkele weken vakantie het Zumbaparadise terug open. Het was een openbaring. Dit was wat ik nog te kort had om mij helemaal opgetogen te voelen: mij opnieuw kunnen uitleven in een dans-fitnessprogramma. Zumba dus.
Het wordt door 'trendwatchers' omschreven als een nieuwe hype die allicht ook zijn tijd zal kennen. Misschien wel. Toch denk ik wel dat Zumba een lang leven beschoren zal zijn. Het is namelijk een combinatie van dansen en fitnessen. De muziek werkt ontzettend aanstekelijk. Latino muziek heeft me trouwens altijd al kunnen opbeuren. De spirit/inspiratie achter Zumba is voornamelijk om plezier te hebben, energie op te doen en vooral te genieten... Dat kon ik toch ook opmaken toen ik deelnam aan de masterclass met Mr. Zumba himself: Alberto 'Beto' Perez. De Colombiaan ging in op een uitnodiging van enkele enthousiaste Zumba-instructeurs om in Beerse (bij Turnhout) twee masterclasses te geven. Als je 250 superenthousiaste deelnemers het beste van zichzelf ziet geven, dan weet je het wel. Om dan nog niet te spreken van de energie die Beto zelf uitstraalde. Als je die man zo uit zijn dak ziet gaan, kan je niets anders dan in die energie meegezogen worden.
En dat vraagt hij ook van de instructeurs: diezelfde positieve energie over te brengen op de deelnemers in hun fitnessles. Hij duldt trouwens ook niet dat er 'concurrentie' heerst tussen de instructeurs onderling. "Je kan alleen maar van elkaar leren!", stelt hij. En gelijk heeft hij. Iedere persoon heeft namelijk een ander karakter waardoor ook de manier van lesgeven, de manier van de stappen over te brengen, verschillend kunnen zijn maar de spirit blijft wel dezelfde.
Dat heb ik ook meegemaakt bij Zumba Paradise. Ik merkte toen ik er begon dat de lesgeefster Hilde nog niet zo lang fitnessles gaf, maar ze geeft het met een enorme overgave dat ik haar daarvoor enorm bewonder. En ik heb geleerd dat je mensen altijd een kans moet geven. Wel... je zou haar bezig moeten zien... ongelooflijk tof hoe energiek ze elke les geeft. Het zweept je op en mee en voor je het weet is het uurtje voorbij.
Hopelijk kan ik straks met dezelfde energie Zumbales geven. Eind oktober volg ik de basic 1-cursus. Dan kan ik normaal ook Zumba geven... Ik kijk er al naar uit.

Round Up - WMC en ander stuff

OK, toch weer al eventjes geleden dat er nog iets verschenen is op deze blog. Maar ik heb mijn redenen hiervoor. Het is namelijk superdruk geweest de afgelopen maand.
Eerst en vooral is er na het WMC in Kerkrade druk gefeest geweest. Hoezo? Wel, we zijn namelijk met ons orkest derde geworden in de hoogste categorie, de concertreeks, op het Wereld Muziek Concours in Kerkrade, op nog geen procent van de Wereldkampioen. Tot de laatste wedstrijddag stonden we aan de leiding. Enkel de laatste twee orkesten wisten ons voorbij te steken: de buren uit Harelbeke die nipt tweede werden (en mijns inziens eigenlijk de overwinning hadden verdiend) en het Nederlandse Eijsden. Na onze prestatie zelf hadden we al stevig doorgefeest. Na de definitieve uitslag hebben we het weliswaar in mindere mate nog eens overgedaan.
Ik moest me nog enigszins wat inhouden want de dag nadien begon ik na een lange zoektocht op mijn nieuw werk. Ik ben gewoon op een 'deftig' uur naar huis gegaan. Aangezien toen al heel wat muzikanten op vakantie waren, vermoed ik dat we het feestje nog eens fijn zullen overdoen één van de komende weken na de repetitie.
Tussendoor ben ik ook Vlaanderen rondgereden in het spoor van Mucho Gusto. De heren en dames van Mucho Gusto hebben er een drukke zomer op zitten. Tijdens de maanden mei tot en met juli kon je ze her en der zien optreden. Juli was enorm druk: Harelbeke, Blankenberge, Leuven en Diksmuide. Vooral dit laatste optreden was de moeite. In de zin dat ik er een leuke namiddag en avond heb gehad. Het was namelijk het Natourcriterium in Diksmuide en aangezien ik er al enkele jaren naar toe wou, besloot ik dit jaar eindelijk de daad bij het woord te voegen.
Het weer was schitterend. Samen met een vriendin van het orkest, ook wielerliefhebster, trokken we richting Diksmuide. Tijdens de gentlemens race deden we een rustige verkenning van het parcours. Speaker van dienst was opnieuw Niko De Muyter (oud-klasgenoot in Gent en vaste speaker op verschillende koersen en zesdaagses). Enkele oude glorieën zoals Roger Devlaminck, Johan Museeuw, Nico Mattan, e.v.a. namen er aan deel. Het was uiteindelijk Museeuw die op het hoogste schavotje mocht klimmen.
En dan de andere grote jongens. Heel wat renners die we in de Ronde van Frankrijk aan het werk hadden gezien (weliswaar op tv), verschenen er aan de start: groene trui Hushovd, Tyler Farrar, ... een leuke groep renners dus. Uiteindelijk won (zoals ik ergens verwacht had) Thor Hushovd. En dan was het party geblazen. Mucho Gusto gaf zich zoals gewoonlijk weer meer dan 100 procent.
Ondertussen ben ik al bijna vier weken aan de slag bij mijn nieuwe werkgever. Ook de activiteiten bij de krant draaien na een zomerstop van twee weken, weer op volle toeren. Dus je ziet, een drukke tijd achter de rug. Toch hoop ik vanaf nu opnieuw wat frequenter terug iets te posten.

WMC Kerkrade - Vlaamse orkesten boven

Na maanden repeteren was het eergisteren, zondag 19 juli, zover. We stonden op het podium van het World Music Contest, het wereldkampioenschap voor blaasorkesten. Om de vier jaar stelt de Nederlands-Limburgse stad Kerkrade zijn verschillende accommodaties ter beschikking voor dit internationaal tornooi. In het stadion strijden de showkorpsen om de hoogste eer in de verschillende categorieën. Her en der zijn zalen omgetoverd tot heuse concertzalen.
De Rodahal is de plaats waar de fanfares en harmonieën uit 1ste categorie en de concertreeks dingen naar de wereldtitel. Vier jaar geleden haalden we met het Bevers Harmonieorkest de wereldtitel in eerste categorie bij de harmonieën. Onze buren uit Harelbeke, Harmonieorkest Vooruit, werden wereldkampioen in de concertreeks. Dit jaar nemen we beiden deel in de concertreeks. Harelbeke komt pas tijdens het laatste weekend, op 2 augustus, aan de beurt. Wij hebben het dus al gehad... en ik ben niet weinig trots om te melden dat we momenteel met 93.57 % aan de leiding staan. Of we de wereldtitel zullen halen? Dat misschien wel niet. Van de zestien deelnemers in onze reeks, zijn er nu zes geweest. In de tien orkesten die volgen, zitten zeker nog sterke orkesten waar we toch serieuze concurrentie van verwachten. En het zijn dan ook nog landgenoten: Harelbeke en Peer.
We moeten dus nog een tweetal weken wachten op de definitieve rangschikking maar ons resultaat is dus zeker schitterend te noemen. Vooral het was pas de tweede maal dat we aan het WMC deelnamen, en de eerste maal in de concertreeks.
En niet alleen wij, maar ook andere Vlaamse orkesten presteren sterk op het WMC. In de categorie fanfares staan onze andere buren uit Desselgem momenteel ook aan kop in de derde categorie bij de fanfares, net als de fanfare Brass-aux-Saxes uit Westerlo in eerste categorie. Bij de harmonieën staan het jeugdorkest van Peer en de harmonie van Riemst beide eerste in respectievelijk derde en eerste categorie, en wij dus in de concertreeks. Zoals je wellicht al gemerkt hebt, is het nogal een West-Vlaams, Kempens, Limburgse aangelegenheid. Hierbij een signaal naar onze nieuwe Vlaamse minister van Cultuur Joke Schauvliege (weliswaar Oost-Vlaamse): misschien kan er in deze legislatuur iets extra's gedaan worden voor de Vlaamse blaasmuziek. Op internationale tornooien scoren onze orkesten steeds sterk en brengen zo Vlaanderen positief in beeld in het buitenland.
Voor de verdere resultaten en meer nieuws over het WMC verwijs ik naar de site: www.wmc.nl.

Live in Contest

Afgelopen zaterdag werd hij officieel voorgesteld: de CD van het Bevers Harmonieorkest 'Live in Contest'. Eigenlijk kregen de luisteraars van radio Klara vrijdag al de primeur. Tijdens de uitzending 'Brede Opklaringen' van 9 u. tot 12 u. kregen wij wat ruimte om onze CD aan een ruimer publiek al kenbaar te maken.
Wat houdt die CD nu in? Live in Contest? Eigenlijk is het heel eenvoudig. In 2005 werden we wereldkampioen in eerste categorie op het Wereld Muziek Concours (WMC) te Kerkrade. Vorig jaar behaalden we brons op het Certamen de Bandas de Musica in Valencia. Voor veel muzikanten is het dan eens leuk om jezelf aan het werk te horen. Meestal hebben we geen enkel idee van hoe onze concerten in de zaal overkomen.
In dat opzicht leek het ons wel eens interessant om een CD samen te stellen met onze tornooiwerken op. Toen Stad Waregem ons als eerste Cultureel Ambassadeur benoemde, kreeg iemand in het bestuur de idee om deze CD in elkaar te boksen en hem ook te koop te stellen aan een ruimer publiek.
Welke werken staan er dan op? Wel zoals gezegd zijn het de werken die we op de afgelopen internationale tornooien brachten. Het eerste werk is 'Nimrod', van de bekende Engelse componist Edward Elgar. Wellicht heb je al eens meegezongen met zijn 'Land of Hope and Glory' uit Pomp and Circumstance March n° 1. Nimrod is de negende variatie uit Enigma Variations. De variaties stellen allemaal vrienden van Elgar voor. Voor ons heeft het een speciale betekenis. Op de meeste provinciale tornooien en ook het WMC was dit ons inspeelwerk. Het geeft me nog telkens weer kippenvel als ik het hoor.
Daarna komt Dance Movements van Philip Sparke. Dit werk hebben we tweemaal op een tornooi gebracht. Het was zowel de eerste maal in Valencia (2003) als in Kerkrade (2005) ons keuzewerk. De Engelsman Philip Sparke is in de wereld van harmonie, fanfare en brassband een zeer bekende componist. Ook wij met het Bevers Harmonieorkest hadden al enkele van zijn composities op onze pupiter. Zijn werken zijn vrij herkenbaar maar absoluut niet van de minste om te spelen. Ook Dance Movements niet. Voor mij persoonlijk is het derde deel het mooiste. Terwijl het tweede enkel voor houtblazers en slagwerk geschreven is, werd het derde enkel voor koperblaasinstrumenten en slagwerk gecomponeerd. Kippenvelmoment twee op de CD.
Werk nummer drie is ons plichtwerk van Valencia vorig jaar: Pinocho. De muziek vertelt het verhaal van Pinokkio. Je kan bij het begin perfect horen hoe hij uit het hout gesneden wordt en vandaar allerlei avonturen beleeft om op het einde een echte jongen te worden.
Het voorlaatste muziekstuk is net als de twee voorgaande werken bestaande uit vier delen: Vetrate di Chiesa (Kerkvensters) van Respighi. Van deze Italiaanse componist is zeker de trilogie over Rome bekend. Zelf had ik niet veel te doen tijdens dit werk, dat trouwens het keuzewerk was in Valencia. Ik heb er dus met volle teugen kunnen van genieten. Extraatje hierbij, waar we toch trots mogen op zijn: de jury beloondde ons voor deze prestatie met de meeste punten voor het keuzewerk van alle deelnemende orkesten.
Tot slot 'Amparito Roca' dat zeker niet mag ontbreken op deze CD. Hiermee hebben we al tweemaal onze 'entree' gemaakt in de mooie stierenarena van Valencia. Een uniek gevoel dat haast niet te beschrijven valt. Zeker niet wanneer je als enigste buitenlands orkest deelneemt tussen allemaal Spaanse orkesten en toch een even groot applaus en waardering krijgt van het Spaanse publiek. Je merkt het wel, hun Paso Doblés zijn heilig voor hen.
Interesse? Surf eens naar www.beversharmonieorkest.be. Daar vind je alle info terug hoe je een CD kan bestellen.

Rugby Club Waregem

Mijn redacteuren weten me toch altijd te vinden voor iets 'anders'. Blijkbaar vinden ze wel genoeg correspondenten om voetbal, wielrennen te coveren, maar voor andere sporten hebben ze vaak problemen. Eén adres: bibi.
Klagen zal ik zeker niet doen. Sportjournalistiek is altijd mijn droom geweest. Na een stilte van vier jaar kriebelde het weer en ik kreeg de kans om het Waregemse volleybal te volgen. Sinds september vorig jaar kwamen daar enkele clubs bij in de regio Waregem-Kortrijk. Ondertussen kreeg ik er nog handbal, atletiek en op regelmatige tijdstippen ook al eens boks en kickboks bij.
Sinds vorige vrijdag ziet het er naar uit dat ik ook een rugbyploeg zal mogen volgen. Halverwege de week kreeg ik een telefoontje van één van mijn redacteurs. "Of ik vrijdagavond iets te doen had?" Ik moest wel naar het verjaardagsfeestje van mijn nichtje dat 10 jaar werd maar nadien kon het wel. "Ze starten daar met een rugbyploeg. We mikken op een reportage van twee pagina's. Zie je het zitten?" Tuurlijk, zoiets laat ik zeker niet liggen.
Ik had één van de twee voorzitters en één van de twee afgevaardigden (délégués, zoals we ze ook plegen te noemen) al ontmoet op het stadhuis van Waregem toen ze hun project kwamen voorstellen. Helaas wist ik toen nog niets van de opdracht af en was ik zelf in een andere gedaante, dus niet in mijn 'journalistenkostuum' ;-).
Het was iets na achten toen ik in Waregem arriveerde. Gelukkig was ik al eens in de buurt geweest, want het zijn nogal kleine straatjes, daar op de Happy. De training was ondertussen begonnen en het verbaasde me dat er zo veel volk was. Het was amper de eerste keer dat er getraind werd en de oproep had amper de media gehaald. "Facebook" verklapte één van de voorzitters me tijdens het interview. "Dat is een handig medium om zo snel mogelijk en zoveel mogelijk mensen te bereiken." Ik moet ze geloven.
De medewerking was in elk geval uitstekend. Omdat ik niet zou hoeven te wachten tot na 22 u. om te starten met de interviews, stuurden ze systematisch de personen die ik aangeduid had voor het interview. Enkel de trainer liet ik doorwerken tot na afloop. Het leek me enigszins logisch: wat is een training anders zonder trainer... inderdaad zoals een café zonder bier.
Ze worstelen toch nog met enkele problemen: ze zoeken nog een originele naam voor de club en hebben nog geen eigen terrein. Momenteel oefenen ze nog op een veld dat privéterrein is en helemaal nog niet regelmentair om te spelen. Daar wordt de komende weken en maanden aan gewerkt.
In september starten ze alvast met de competitie. Ik wens hen alvast veel succes.
Geïnteresseerden kunnen terecht bij Fabrice Dezwarte op tel. 0471 11 11 80.

August Rush

Het is blijkbaar al een film van 2007 (pas begin 2008 in België verschenen) maar ik heb hem pas deze middag ontdekt: August Rush. Ik wou even een middagpauze houden en het middagnieuws bekijken. Dezer dagen is het altijd wel interessant om de recentste berichten te volgen. Nadien nog even zappen en dan verderdoen, dacht ik bij mezelf... tot ik op Prime Star belandde.
Daar was net een film begonnen en de eerste beelden trokken mijn aandacht. Ik ben blijven kijken.
August Rush is het verhaal van het weesjongetje Evan Taylor. Die naam kreeg hij toen hij als baby in het weeshuis terecht kwam. Zijn ouders heeft hij nooit ontmoet maar hij is er van overtuigd dat ze allebei nog leven... en hij wil hen vinden.
Hij is gefacineerd door alle geluiden rondom hem heen: alles klinkt als muziek in zijn oren. Hij loopt weg uit het weeshuis 'de muziek volgend' tot in het centrum van New York. Daar ontmoet hij Arthur die hem bij 'Wizard', een straatmuzikant brengt. Die heeft oog en oor voor het muzikaal talent van Evan en doopt hem 'August Rush', dat volgens hem beter klinkt als artiestennaam. Na een inval van de politie in het kraakpand waar Evan/August met Wizard en de andere kinderen leven, belandt hij per toeval in een kerk waar hij een gospel koor aan het werk hoort en ziet. Hij volgt het meisje dat hij solo hoorde zingen. Met een aantal basisnoten die ze hem op de piano leert, creëert hij allerlei melodieën. De dominee stelt hem voor op de Juilliard school waar zijn talent iedereen verbaast. De directie is zelfs zo onder de indruk van zijn kunnen dat zijn pas geschreven 'August Rhapsody' op het Concert in the park zal gebracht worden. Tijdens de repetitie echter komt Wizard die zijn belangrijkste bron van inkomsten mist, hem terughalen. Uit schuldgevoel laat August zich meenemen. Terug op zijn hoekje in het park krijgt hij een mooie fooi van een voorbijganger, een muzikant. Samen 'vechten' ze een gitarenduel uit.
Tot hier mijn samenvatting van het verhaal. Helemaal wil ik het verhaal niet vertellen om voor de geïnteresseerden de plot niet te vergallen. Wel geef ik nog mee dat ik vaak met tranen in de ogen zat, en het is al een hele tijd dat een film mij echt zo ontroerde. Een aangrijpend verhaal gecombineerd met mooie muziek. Vooral het gitarenduel en het 'slotwerk' deden me kippenvel krijgen.
De cast is zeker niet van de minste: namen als Jonathan Rhys Meyers, Keri Russell, Robin Williams spreken voor zich. En ook de hoofdrolspeler Freddie Highmore heeft ondanks zijn jonge leeftijd al heel wat op zijn palmares staan (o.a. Finding Neverland en Charlie and the chocolate factory). Wat mij betreft, is August Rush dus zeker een aanrader om gezien te hebben.
Hierbij één van mijn favoriete fragmenten uit de film: het gitarenduel...

toneel en muziek => musical

Ik heb gebroken met een traditie. Geen verslag of commentaar op het WK Snooker in Sheffield. Misschien komt het omdat mijn favoriet, Stephen Hendry, na zijn 147 toch werd uitgeschakeld. Daarnaast komt het ook omdat mei superdruk is geweest... vooral in de culturele sector.
Het begon met het dovenTONEEL. Begin september hadden ze me al gevraagd of ik geen zin had om mee te helpen met het doventoneel van Niemand Perfect, de toneelgroep van de Kortrijkse dovenclub De Haerne.
Door hoofdzakelijk een gebrek aan tijd was ik al een tijd niet meer naar activiteiten van de club geweest. Het was de ideale gelegenheid om terug wat actief te gebaren. Ik was al een aantal keer naar de repetities afgezakt en zag zo het toneelstuk beetje bij beetje groeien. Begin mei vond de première plaats van NV Niepe. Het verhaal speelt zich af op een kantoor van het bedrijf NV NIEPE. Een nieuwe collega wordt aangeworven. Die wordt met gemengde gevoelens aan de groep voorgesteld. Enkele medewerkers zijn helemaal niet tevreden met haar komst en pesten haar weg met uiteindelijk dramatische gevolgen. De prestaties van de acteurs waren ongelooflijk fantastisch. Het was een plezier om met hen samen te werken. Zo plezant dat ik al toegezegd heb om mee te helpen aan hun volgende productie.
Een week na de laatste opvoering van het doventoneel was ik opnieuw druk in de weer. De vierde editie van Bailando con Mucho Gusto stond op de agenda. Samen met Katrien, de vrouw van de dirigent, kleedden we de hele zaal feestelijk aan en zorgden dat alle ingrediënten voor de exotische cocktails op tijd beschikbaar waren. Onze noeste arbeid werd duidelijk geappreciëerd. Het nieuwe programma van Mucho Gusto werkte opnieuw aanstekelijk. Zelf heb ik helaas niet veel van de MUZIEK kunnen genieten. Dat heb ik afgelopen weekend ruimschoots ingehaald op de Sinkenfeesten in Kortrijk. Mucho Gusto trad op de Grote Markt. Het zomerse weer kon op geen beter moment komen. Exotisch weer en exotische muziek: Fiësta Latina in the house.
Normaal zou ik ook nog eens afzakken naar Herzele maar was te laat weggeraakt uit Kortrijk om het slot van de tijdrit mee temaken. En zo besloot ik maar rustig thuis te blijven. Ik moest trouwens 's anderdaags vroeg uit de veren.
Ik had twee tickets op de kop getikt voor de MUSICAL Suske en Wiske en de Circusbaron. Gelukkig heb ik met Fré nog iemand in de vriendenkring die fan is van musicals. Ik zou hem om 10 u. bij hem thuis oppikken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij had zijn usb-stick vol met musical- en filmmuziek gezet. Ondertussen heb ik nog weer nieuwe muziek leren kennen en hebben we goed meegezongen (Fré) -gekweeld (ikke) met de be/gekende musicalnummers. Na een leuke wandeling, lunch en nog een leuke wandeling kwamen we bij het Cultuurcentrum in Hasselt aan.
Eerst nog wat genoten van de zon voor de voorstelling begon. Op zich had ik wat schrik omdat het eerder voor kinderen leek. Maar niets was minder waar. Dankzij een schitterende cast met onder andere een 'improviserende Lambik' konden volwassenen even goed genieten van deze musical. Een pluim trouwens voor alle acteurs en het ensemble, evenals de crew die de animaties in elkaar had gestoken en projecteerde. Doe zo voort. Alleen zal het zonder Niels Destadsbader zijn. Die heeft gisteren afscheid genomen van zijn personage Wiske. Door zijn drukke agenda besliste hij om geen derde productie 'Suske en Wiske' meer te doen.
Langs deze weg wil ik toch nog eens de cast en crew feliciteren voor de knappe prestatie en hoop jullie in één of andere productie/musical nog eens terug aan het werk te mogen zien en horen.

Knights in shining armor ;-)

Als je dacht dat ik het hier over 'mijn' ridder op witte paard zou hebben, dan moet ik je helaas teleurstellen. Toch zal ik het hier wel degelijk over twee 'ridders' hebben.
Mijn eerste ridder is 'sir Ulrich von Lichtenstein of Gelderland' (gespeeld door wijlen Heath Ledger) in A Knight's Tale. Sinds kort heb ik digitale televisie en als promotie kan ik een maand gratis genieten van een aantal betalende zenders waaronder Prime. Ik was al eens zappend op de film gebotst maar het verhaal was al te ver gevorderd. De fragmenten waren echter interessant genoeg om de film in zijn geheel te bekijken. Aangezien de films regelmatig worden heruitgezonden, kon ik die dan toch op een later tijdstip nog eens meepikken.
En ik heb het me inderdaad niet beklaagd. De manier waarop ze dit middeleeuws verhaal hebben aangepakt is gewoon hilarisch. De film leek me zelfs heel erg sterk geïnspireerd/beïnvloed door de Monty Python films.
Anderzijds doet het me ook met plezier terugdenken aan het vijfde middelbaar. We kregen toen Nederlands van Luc(as) Vanderschommen (voetballiefhebbers zullen hem nog kennen als doelman bij o.a. Cercle Brugge en KV Kortrijk). Ik kreeg er dus Nederlandse les van en onder andere stond Middeleeuwse Nederlandstalige literatuur op het programma. Hij vertelde het verhaal/gedicht van 'Karel ende Elegast' maar liet de hoofdpersonages vaak 'tijdreizen' tussen de Middeleeuwen en de 20ste eeuw waardoor hij toch iets meer onze aandacht had dan normaal. Poëzie is niet voor iedereen echt aantrekkelijk maar op een dergelijke manier hing de klas toch wel aan zijn lippen.

Ridder twee is er wel degelijk één uit de 20ste en 21ste eeuw: De 'Knight Rider'.
De eerste maal dat hij op het toneel verscheen was in het begin van de jaren '80. David Hasselhoff werd bekend als Michael Knight, de bestuurder van de hypermoderne en sprekende auto 'KITT' (Knight Industries Two Thousand). Samen met de hulp van Bonnie Barstow en Devon Miles ging hij het 'Kwaad' te lijf. Toen reed hij nog in en uit een zwarte vrachtwagen.
Anno 2008-2009 zijn KITT (Knight Industries Three Thousand) en consoorten met de technologische evolutie mee geëvolueerd. Naargelang de opdracht daalt hij af uit een vliegtuig of vertrekt hij vanuit het controlecentrum dat voorzien is van allerlei High Tech toestanden.
Ook de cast is uitgebreider dan de ruim 25 jaar oudere versie. Michael Knight wordt opgevolgd door... Michael Knight. Of eigenlijk heette hij oorspronkelijk Mike Traceur (gespeeld door Justin Bruening). Hij is een ex-militair en blijkt de zoon te zijn van de originele Michael Knight. Zijn moeder kan hem dit nog net vertellen voor ze voor zijn ogen wordt doodgeschoten tijdens de pilootaflevering. Verder zijn er Charles Graiman (Bruce Davison), de bedenker van de KITT's en zijn dochter Sarah (Deanna Russo) een even fantastisch brein als haar vader én het ex-liefje van Mike 'Michael Knight' Traceur. Carrie Rivai (Sydney Timaii Poitier, dochter van) is FBI-agente van dienst. Samen starten ze het programma van 25 jaar voordien op. Vanaf aflevering 1 krijgen we nog drie nieuwe vaste castleden: het technische computerfreakduo Billy Morgan (Paul Campbell) en Zoe Chae (Smith Cho) en FBI-agent Alex Torres (Yancey Arias).
Prime-abonnees kunnen sinds enkele weken deze afleveringen volgen. Elke woensdagavond start een nieuwe aflevering op Prime Family. Momenteel zijn er slechts 17 afleveringen gemaakt. Volgens bronnen zouden er zeker nog afleveringen volgen maar NBC houdt de beugel (omwille van de economische crisis) nog even dicht. Hopelijk komt er een vervolg.

Het wielervoorjaar

Het is hier nogal hectisch geweest. Druk, druk en nog eens druk. Soms wist ik niet eens meer waar mijn hoofd stond (maar het staat nog steeds waar het hoort te staan ;-). Gecross van hier naar daar voor de krant, het muziek, op stap met vrienden... en natuurlijk de voorjaarskoersen.
Die laatste had ik niet willen missen. De heren wielrenners hebben er een spannend en mooi wielervoorjaar van gemaakt met als grootste smaakmakers de renners van Quick Step, Cervélo, Team Columbia, Rabobank. Ook Silence Lotto toonde zich al veel in de koersen maar kon nog geen grote prijs wegkapen.
Zelf ben ik naar een aantal koersen ter plaatse gaan kijken. De eerste was Kuurne-Brussel-Kuurne. Ik ga altijd op dezelfde plaatsen kijken: 'het Molenhuis' en 'de Herder'. Het parcours is ideaal om met de fiets van de ene café naar de andere te fietsen en terug. Zo kan ik ze altijd een zestal keer voorbij zien fietsen. Pas na de laatste passage aan 'de Herder', stormen we met een grote schare toeschouwers het café binnen om de aankomst nog te kunnen meemaken. Wegens mijn iets te kleine gestalte kon ik amper de overwinning van Tom Boonen nog meepikken.
Van dan af konden we de renners meermaals door onze streek zien rijden. Ik stapte een groot stuk van het parcours af in Nokere en zag ze wel vijf keer voorbijrazen en de zesde keer aan de finish die Graeme Browne als eerste overschreed.
Normaal zou ik ook naar de start en aankomst van Dwars door Vlaanderen gaan maar door het te slechte weer besloot ik maar om bij mijn ouders voor de buis te zitten, lekker in de warmte. En daarbij, ik had ze toch al 's middags in de straat van mijn ouders zien passeren. Ik was ontzettend blij met de overwinning van Kevin Van Impe.
De E3-prijs daarentegen kon ik zeker niet laten. Ze vertrekken bijna aan mijn voordeur. Het was ook prachtig weer 's morgens. Ik ging langs de rennersbussen en kwam een aantal bekenden tegen. Na de start ging ik even weer huiswaarts. Toen mijn logées gearriveerd waren, zochten we terug het centrum op. We volgden de koers een groot stuk op TV tot de renners Harelbeke naderden. Uiteindelijk zagen we Tom Boonen op een tweede plaats strandden na Filippo Pozzato.
Van toen af heb ik de grote koersen vanuit één of andere huiskamer gevolgd. Op de Ronde van Vlaanderen was ik op bezoek bij een nicht van mij. Streekrenner Stijn Devolder boekte zijn tweede winst op rij in de RVV. Toen hij zijn vingers in de lucht stak, richting hemel, kreeg ik het wel even moeilijk. Ik wist meteen dat hij deze overwinning opdroeg aan Frederiek Nolf, die tijdens de Ronde van Quatar in zijn slaap overleed. Mooi gebaar Stijn.
En dan de week erop: de hel van Parijs-Roubaix en dat op Pasen, stel je voor. En de sterkste van het hele pak maakte het ook in schoonheid af: Tommeke Boonen, eveneens een tweede overwinning op rij in deze kasseiklassieker. Hiermee staat hij nu al op drie overwinningen en kan volgend jaar misschien Meneer Parijs-Roubaix, Roger Devlaminck bijbenen in het aantal overwinningen.
Zondag is er nog Luik-Bastenaken-Luik die definitief het klassieke voorjaar afsluit. Dan beginnen we aan de grote en kleine rondes. Ik kijk alvast uit naar de Ronde van België. Misschien zal ik daar ook wel op één of andere aankomstplaats opduiken.

De Homeless World Cup

Gisteren was het de eerste uitzending van de 'Homeless World Cup'. Ik had al enkele aankondigingsfilmpjes gezien en was wel nieuwsgierig wat het zou geven.
Het concept is: Het is gestart als een sociaal project in Antwerpen. Gilles De Bilde moet een team zien samen te stellen met mensen die dakloos zijn. Met acht spelers trekt hij dan richting Melbourne om deel te nemen aan de 'Homeless World Cup.'
De bedoeling van het project: daklozen een kans te geven zich te bewijzen dat ze vooruit willen in het leven, een kans om iets moois te laten realiseren waardoor ze terug vertrouwen krijgen.

Ex-voetballer Gilles De Bilde werd aangezocht om bondscoach te worden van de Belgische, zeg maar Antwerpse, Homeless World Cup-voetbalploeg. Hij kreeg een jaar om deze groep bij elkaar te krijgen en ze klaar te stomen.
Gisteren keerden we dus terug naar december 2007. Gilles moest op zoek naar spelers om deel te nemen aan een 'kennismakingstornooi'. Op dat tornooi kon hij dan zien wie wel en wie geen talent voor voetbal heeft, en wie erg gemotiveerd was om het tot de ploeg te schoppen die een jaar later naar Australië zou trekken.
Het bleek geen gemakkelijke klus te zijn om dakloze mensen hiervan te overtuigen. Uiteindelijk worden ze gefilmd en ze hebben ook hun trots waardoor ze liever niet met hun gezicht op TV willen komen.
Dan botste hij op Pedro en Steve. Die waren in tegenstelling tot vele anderen onmiddellijk gewonnen voor het initiatief. Ze zagen hier een kans in om te tonen aan de 'buitenwereld' dat ze hun 'slechte' verleden achter zich willen laten en een nieuw leven willen opbouwen.
Ik ben alvast gewonnen voor deze reportagereeks. Ze doet me denken aan 'Voorbij de grens' van Lieve Blancquaert die met tien personen met een handicap door het oerwoud van Nicaragua trok. Het wekt geen medelijden op maar integendeel bewondering voor hun prestaties. Deze reportages maken de mensen niet belachelijk maar schetsen een sereen beeld van hun situaties.
Ondertussen zijn al in verschillende steden dergelijke ploegen opgestart om in tornooien uit te maken wie naar de volgende World Cup mag in Italië.
Je kan de weg naar de 'Homeless World Cup 2008' volgen op één, elke maandag om 20.30 u. of surf eens naar de website: www.belgianhomelesscup.be.

ITV Dancing on Ice

Zondag ben ik zappend op ITV beland. Daar was net de halve finale van Dancing on Ice begonnen. Vier schaatsparen moesten tijdens hun kür het kijkerspubliek overtuigen hen naar de grote finale, die nu zondag plaatsvindt, te stemmen.
Alle koppels worden gecoacht door het fenomenale ijsdansduo Jane Torvill en Christopher Dean. Op de Olympische Spelen van 1984 in Sarajevo dansten ze zich de onsterfelijkheid in met hun ijsdans op de tonen van Ravel's Bolero.
De twee BB's (bekende Britten) die rechtstreeks naar de finale werden gestemd door het publiek, zijn ook de twee die het volgens mij zullen uitvechten wie de uiteindelijke winnaar zal worden. Dat is enerzijds zangeres Jessica Taylor en anderzijds zanger-danser-acteur Ray(mond) Quinn. Deze laatste maakt volgens mijn persoonlijke (bescheiden) mening het meeste kans om deze competitie te winnen.
Twee jaar geleden stond hij al in de finale van de Britse versie van X-factor en eindigde toen nog tweede na Leona Lewis (bekend van Bleeding love). Na zijn prachtprestatie van zondag, alsook de küren uit de vorige afleveringen die ik op Youtube bekeken heb, is hij torenhoog favoriet om dit keer wel te winnen. De jury gaf hem al eens vijf maal 6.0: een perfecte 30 dus.
Ik laat de beelden voor zich spreken.

Het eerste fragment is uit X-factor. Hij zingt 'You'll never walk alone'. Ray Quinn is afkomstig uit Liverpool, Merseyside en het nummer is vooral bekend als het lied van de supporters van "The Reds", Liverpool FC dus.
De supporters van Club Brugge namen dit over, maar zij geven mij zeker geen kippenvel zoals de Liverpoolaanhang dit wel doet wanneer ze het uit volle borst staat mee te zingen.
Deze versie van Ray Quinn is voor mij dan ook zo'n kippenvelmoment.

Het tweede videostukje is zijn schaatsprestatie waarvoor hij van de jury een 'perfect 30' kreeg. Hier toont hij waarom hij Dancing on Ice moet winnen. Enjoy!!

Als je het mij vraagt, zullen we Ray Quinn zeker nog meer horen en zien in het theater, de hitparade en/of de cinemazalen. Een naam om te onthouden!

Steracteur Sterartiest 2009

Mathias Sercu
Het was al wekenlang aangekondigd en hij wist ook het tot het einde uit te zingen. Mathias Sercu is de derde steracteur/sterartiest.
Toch is het met een wrang gevoel. Niet over het feit dat Mathias won: dat is ruimschoots verdiend. Maar ik had Niels Destadsbader graag naast hem in de finale gezien. Wie alle afleveringen van SaSa gezien heeft, zal het zeker met me eens zijn (tenzij de die hard-fans van Margot) dat het een fantastische finale zou geweest zijn met Mathias, Ann en Niels. Over de dertien weken staken zij er met kop en schouders bovenuit. Margot, hoe lief het kind ook mag wezen, zat er meermaals naast en kon dit nog niet eens aanvaarden toen de toch wel veel meer ervaren jury haar daar op wees.
Eigenlijk vond ik de commentaar van Mathias' moeder eigenlijk schitterend toen ze Mathias zei dat hij moest deelnemen aan SaSa als hij 1. kritiek kon verdragen en 2. op zijn bek durfde te gaan. Dit is pas een moeder die haar kinderen graag ziet: onomwonden durven zeggen waar het op staat. Het is duidelijk dat hij diezelfde nuchterheid en zin voor realiteit bezit.
Ook bij Ann Vandenbroeck, hoewel ze eigenlijk al zoveel bewezen heeft, zag je hoe ze de commentaar van de juryleden opnam en er de week nadien ook daadwerkelijk in haar act rekening mee hield.
Tot slot Niels: dit is een gast waar we in de toekomst nog veel zullen over horen. Hij heeft heel veel talent zowel op acteer- als zanggebied. En zelfs het dansen gaat hem goed af (ondanks misschien een mindere dansact in de halve finale maar op de afterparty's in Waregem bewees hij het tegendeel). Tot voor enkele weken kende ik hem niet persoonlijk maar belandde als 'toerist' in Cinestar om eens een uitzending op groot scherm mee te maken. Ik leerde er zijn familie en vrienden kennen: allemaal mensen die heel nuchter met de bekendheid van Niels omgaan net als hijzelf trouwens.
Deze drie steracteurs zijn voor mij de drie sterartiesten van dit seizoen SaSa. Ik heb me dan ook voorgenomen om hen nog eens live aan het werk te zien: Mathias in zijn productie met alterego Staf Steegmans, Ann in de musical Elisabeth waarin ze de titelrol vertolkt en Niels in de musical Suske en Wiske en de Circusbaron waar hij Suske speelt.
En als mijn droom ooit werkelijkheid wordt, zien we ze zeker alledrie nog samen aan het werk. Voor hen die al op de hoogte zijn: The Story Continues... I'll keep you informed ;-)

Daens & Het Huis Anubis

Na de films, nu de musicals
Het is alweer even geleden dat ik nog tijd had om iets neer te pennen of liever te posten op mijn weblog. Ik heb dan ook drukke tijden achter de rug.
Door deze drukte ben ik er niet in geslaagd om in het oude postgebouw van Berchem naar een voorstelling van Daens, de musical te gaan. Ik was er anders wel graag naar toe geweest. Toen de film in 1993 uitkwam, ben ik wel gaan kijken in de bioscoop. De cast en crew was er één om U tegen te zeggen: regie: Stijn Coninckx, priester Daens: Jan Decleir, Nette: Antje De Boeck en Jan: Michael Pas. Muziek was van de hand van Dirk Brossé.
Ergens diep vanbinnen was ik ook wat bang om naar de musical te gaan kijken. Het is namelijk niet zo evident om van een film een musical, en omgekeerd, van een musical een film, die minstens even goed is als het origineel, te maken.
Zo was ik ontgoocheld in de filmversies van Evita en Chicago. Evita had ik toen nog niet in het theater gezien maar kende de muziek en het verhaal wel goed en vond dat de film er op sommige vlakken er te veel van afweek. Onlangs zag ik de musical wel in het Capitool in Gent en zelfs de Nederlandse versie kon me absoluut bekoren. Bij Chicago, de film ontbrak naar mijn gevoel het overweldigende dat ik live in het theater wel had ervaren.
Bij Daens had ik diezelfde schrik alhoewel de film geen filmmusical was. Bij het zien van de DVD overviel me een gevoel van spijt dat ik toch niet naar Antwerpen ben geweest. Misschien is het bij Daens inderdaad wel het voordeel geweest dat het oorspronkelijk geen musical was. Enkel het basisverhaal is hetzelfde. De muziek en zang geven er een extra dimensie aan. De prestaties van de hoofdrolspelers Lucas Van den Eynde (Daens), Free Souffriau (Nette), Jelle Cleymans (Jan), Jo Demeyere (Stillemans), Chris Vandendurpel (Ponnet) zijn absoluut van hoog niveau. Hoewel ik de musical dus niet live heb gezien, ben ik toch blij met de versie op DVD. Iedereen die er niet kon bijzijn, raad ik dan ook aan om de DVD te kopen. Ook de extra's zijn bijzonder interessant. Het blijft dus de moeite waard.
Toch ben ik onlangs in Antwerpen beland. Tante zijn brengt enige verplichtingen met zich mee. Normaal ging ik met de kinderen van mijn broers altijd shoppen voor hun verjaardag. Dit jaar wou ik iets 'creatiever' zijn. De drie meisjes zijn grote fan van Het Huis Anubis. Na de film was er nu de musical. Op 7 februari kwamen de 'bewoners van het Huis Anubis' voor drie voorstellingen naar de Elisabethzaal in Antwerpen. Aangezien de beste plaatsen voor de twee middaguitvoeringen al vlug verkocht waren, besloot ik om kaarten te bestellen voor de voorstelling van 11 u.
's Morgens was het wel vroeg vertrekken. De jongste schoonzus zette haar twee dochters bij mij af. We namen de trein van half negen richting Gent waar we overstapten op de trein naar Antwerpen. Daar hadden we afgesproken op het stationsplein met mijn oudste schoonzus en haar dochter.
Onze zitplaatsen in het theater waren uitstekend. Alle kinderen konden het podium perfect zien. En het was meer dan de moeite om te zien. De acteurs konden stuk voor stuk goed zingen. Het verhaal bleef boeiend van begin tot eind. Ook het publiek werd in de musical betrokken wat natuurlijk een plus is als je een voorstelling voor kinderen geeft. Vooral toen enkele acteurs de zaal in kwamen, was het hek helemaal van de dam.
Wie nog beweert dat dit enkel voor kinderen is, was er in Antwerpen wellicht niet bij. Ook wij, de volwassenen bedoel ik dan, konden deze musical zeker smaken. De DVD van de film kocht ik na de voorstelling als extraatje voor de kinderen. Hun dag kon duidelijk niet meer stuk. En de mijne ook niet meer.

1 februari 2009 = N & N-dag

Vandaag was een sportieve hoogdag. Neen, zelf heb ik geen sportprestatie neergezet. Integendeel. Ik maakte het allemaal mee vanuit mijn luie zetel. Het werd de N & N-dag. De Nadal en Niels-dag.
Deze morgen werd ik na een veel te korte nachtrust gewekt met Sven Nys op Radio 2. Wetende dat hij vandaag een belangrijke cross moest rijden, vermoedde ik al dat deze uitzending opgenomen moest zijn. Af en toe viel ik terug in slaap en hoorde er dus maar flarden van.
Uiteindelijk hield ik mijn ogen wat langer open en het daagde me ineens dat de mannenfinale van de Australian Open aan de gang moest zijn. Ik zette de TV op Sporza. Ik had blijkbaar net de eerste set gemist die in het voordeel van Rafael Nadal was uitgedraaid. Het werd een wedstrijd op het scherp van de snee en vooral... met prachtig tennis. Door de spanning en de kwaliteit van het spel dat Roger Federer en Rafael Nadal brachten, had ik geen moeite om wakker te blijven. Na de halve finale Verdasco-Nadal vreesde ik dat we met die vijfsetter een prachtige wedstrijd hadden gehad die meer een finale waard was dan de eigenlijk finale zou worden. Mijn vrees bleek gelukkig ongegrond. Federer en Nadal gaven het beste van zichzelf en vochten voor elk punt. Na opnieuw een marathonwedstrijd trok 'Rafa' Nadal aan het langste eind. Hij is mogelijk aan het begin van een echte Grand Slam: het winnen van de vier Grand Slam tornooien in hetzelfde kalenderjaar. De eerste is dus alvast binnen.
Doordat de tenniswedstrijd uitliep op een vijfsetter dreigde deze de uitzending van het WK veldrijden in Hoogerheide te overlappen. Gelukkig maakte Nadal er toch nog op tijd een eind aan de wedstrijd, waardoor ik niets hoefde te missen van zowel de tennismatch als de 'cyclocross'.
De laatste weken was er nogal wat heisa geweest rond het WK veldrijden. Lars Boom had altijd laten uitschijnen dat het WK in eigen land voor hem een prioriteit was. Hij zou de te kloppen man zijn. De Belgen zouden opnieuw tegen elkaar rijden in functie van de ploegbelangen. De ploegmanagers hadden zich ook al in de debatten gemengd. Het was uiteindelijk Sven Nys die het initiatief in handen nam om alle Belgische veldrijders op één lijn te krijgen. En hij slaagde.
Zoals ze vandaag voor elkaar geknokt en gereden hebben, we mogen trots zijn op alle zeven renners maar vooral op Niels Albert. Hij plaatste een demarrage, geholpen in de achtergrond door Sven Nys die perfect het gat liet vallen, tijdens de tweede ronde. Vanaf dan was het Albert tegen een jagende Stybar. Nys en Vantournhout probeerden nog even het blok aan de Tsjech zijn been te zijn, maar moesten hem toch laten gaan. Gelukkig voor ons hield de bijna 23-jarige renner uit Tremelo stand.
Vooraf had ik twee favorieten die dit WK mochten winnen: Sven Nys, die opnieuw het volledige seizoen vrij oppermachtig was en Niels Albert, die na een fantastisch competitiebegin ongelukkig ten val kwam in Gavere en het grootste deel van het seizoen moest revalideren. Als je ziet hoe Niels nog dergelijke prestaties neerzet na zijn revalidatie: sjapoo zeg. Ik had nooit gedacht dat we hem nog aan het werk zouden zien dit seizoen (zie post over Winter-wielerseizoen deel 2, december 2008), laat staan dat we hem wereldkampioen zouden zien worden.

Ik vermoed dat er vanavond ontzettend goed gefeest zal worden zowel in Hoogerheide als in Baal-Tremelo (met hun bronzen en gouden medaille/wereldkampioen). Het is hen van harte gegund. Proficiat!! We mogen terecht fier zijn op een hecht Belgisch (eigenlijk volledig Vlaams) nationaal team en in het bijzonder op Niels Albert en Sven Nys.
Hierbij een noot aan de heer Vlaams minister van Sport Bert Anciaux: misschien moet het standpunt over het 'topsport'statuut van het veldrijden herbekeken worden. Zou het niet nuttiger zijn om mee te helpen zorgen dat deze wielerdiscipline ook eens Olympisch wordt? Kunnen we wellicht nog eens op winterspelen een gouden medaille winnen.

The show must go on II

Velofollies
Vrijdag was ik van plan om naar Velofollies te gaan. Vorig jaar was ik er niet geraakt. Dus ik wou zeker eens kunnen langs gaan dit weekend. Vrijdag bleek de enige dag dat ik het zou lukken om er een bezoekje te brengen.
Om 16 u. stond de ploegvoorstelling van Quickstep-Innergetic op het programma. Iedereen denkt dan logischerwijs aan Tom Boonen. En hij is er inderdaad nog steeds bij. Het duurde trouwens wat langer vooraleer de voorstelling kon beginnen omdat hij in een andere zaal nog een signeersessie had.
Ploegmanager Patrick Lefevere heeft opnieuw een schitterend team bij elkaar gekregen. Hij mocht dan ook zelf zijn renners één voor één voorstellen. De eerste die aan de beurt kwamen, waren de renners die aan het werk zijn in Australië in de Tour Down Under. Niet zonder trots kon de manager melden dat hun nieuwe aanwinst sinds september vorig jaar Allan Davis er opnieuw een ritzege geboekt had en kans had op de eindoverwinning. Uiteindelijk won hij vier ritten en uiteindelijk ook de eindzege.
Zelf ben ik ook wel blij voor Allan. Vorig jaar in deze periode zag het er voor hem nog heel slecht uit. Hij bleek ongewild verwikkeld in het dopingschandaal van dokter Fuentes (waarvan hij uiteindelijk werd vrijgepleit) maar daardoor had hij geen ploeg meer. Gelukkig kon en mocht hij de zesdaagse van Hasselt rijden. Daar leerde ik hem trouwens ook beter kennen. Hij fietste er zich in de kijker en kreeg een kans bij Mitsubishi-Jartazi van Jef Braeckeveldt. Uiteindelijk stapte hij in september over naar Quickstep en dat zou wel eens een goede beslissing kunnen geweest zijn. 2009 is dus veelbelovender begonnen dan 2008 voor hem. Geloof me: van deze klein-van-gestalte-zijnde Australiër zullen we nog heel veel horen. Go for it Allan!
Enkele belangrijke pionnen verlieten de ploeg (zoals onder andere Bettini die stopte, Garate, Steegmans). Die werden door enkele nieuwe jongens vervangen. Eén van de belangrijkste namen is hierbij Sylvain Chavanel, die overkwam van Cofidis. Hij bracht meteen collega-renner en oud-Quickstep gediende Kevin Van Impe terug mee naar de stal.
Toch zullen de ogen van het Vlaamse publiek op de twee kopmannen: Tom Boonen en Stijn Devolder gericht zijn. Ze zagen er allebei scherp en gemotiveerd uit. De één om met de pedalen de laatste negatieve berichten van wederwoord te dienen, de ander om te bevestigen dat hij zijn plaats als kopman zeker waard is.
Tot slot nog dit. Het wordt belangrijk om de site van de ploeg te volgen. Niet alleen werd de website vernieuwd met tal van wedstrijden waarin allerlei zaken te winnen zullen zijn. Je zal er ook de unieke foto's van de renners kunnen bewonderen die op het eind van het seizoen zullen verkocht worden. Het geld van deze verkoop gaat naar de ouders van Zita Deweghe. Zij zijn zelf doof en hun dochtertje is dat ook. Nu willen ze haar de kans geven om haar toch te laten horen via een CI of volledig Cochleair Implantaat. Zo een operatie kost echter veel geld. Het Quickstep-team wil hierbij zijn steentje bijdragen. De prachtige foto's zijn van de hand van de bekende fotograaf Henk Van Cauwenbergh. Naast de website zullen de foto's ook te bekijken zijn live op de koersen. Ga ze bekijken en help door op het eind van het seizoen één van deze kunstzinnige foto's te kopen.
Volg het op http://www.qsi-cycling.com/.
Wie durft nu nog beweren dat wielrenners geen hart hebben?

The show must go on I

Steracteur Sterartiest (SaSa)
Omwille van de gebeurtenissen in het kinderdagverblijf Fabeltjesland, werd de uitzending van Steracteur/Sterartiest van vrijdag naar zaterdag verplaatst. De opnames gingen wel door op vrijdag.
Ik heb alle begrip en zelfs veel respect voor de VRT dat ze die beslissing genomen heeft. Alleen kon de communicatie hierrond iets beter. De kijkers wisten niet hoe het nu zat met het stemmen. Moest dit op vrijdag nog gebeuren, of kon men pas op zaterdag stemmen? Het was allemaal heel onduidelijk. Wellicht ging men van een 'logische' redenering uit dat wegens het verplaatsen van de uitzending er vrijdag ook niet zou gestemd worden. Ofwel hadden ze zelf nog niet onmiddellijk een idee hoe alles geregeld zou worden. Nu goed, het is dan inderdaad uiteindelijk zaterdag duidelijker geworden en dat is het belangrijkste.
Al van bij het begin heb ik twee favorieten. Niet per definitie omdat het (vrij knappe) mannen zijn, maar het zijn West-Vlamingen. We mogen toch een beetje chauvinist zijn, niet? Ja, het gaat om Niels Destadsbader en Mathias Sercu.
De eerste is hier van bij mij in de buurt. Ik ben van Beveren-Leie en woon nu in Harelbeke: beide grenzen aan Deerlijk waar Niels vandaan komt.
Mathias ken ik al iets langer. Samen met Nico, één van mijn beste vrienden uit mijn studententijd, ging ik hem op zijn appartement/kot in Gent interviewen voor het studentenblad naar aanleiding van de film Ad Fundum. Die was op school vertoond naar aanleiding van een derdejaarsproject. Tom Van Landuyt en Mathias waren er te gast voor een debat over studentendopen. Zo haden we het idee opgevat om een dubbelinterview met de beide acteurs te regelen. Maar beide heren waren te druk bezet zodat we ze elk apart gingen bezoeken. Bij Mathias was dat dus in Gent. Toen we bij zijn appartement aankwamen, bleek de elektriciteit uitgevallen. Hij had overal kaarsjes neergezet en dat zorgde voor een aangename, speciale sfeer. Een moment om nooit te vergeten.
Maar behalve deze eerder subjectieve redenen, hebben zowel Niels als Mathias mij ook van hun zangkwaliteiten kunnen overtuigen waardoor ik hen wel gemeend steun. Jammer genoeg heeft Niels zijn tweede pijnbank niet overleefd en moeten we hem nu twee afleveringen missen. Of nu tenminste nog één. Want de kans is heel groot dat hij er na volgende week terug bij is. In het nieuwe concept van SaSa mogen de twee sterkste 'verliezers' er terug bij. Momenteel zijn dit Niels en Peter Vandevelde (ofte o.a. Piet Piraat). Hopelijk krijgt hij een deftige kans om zich opnieuw te bewijzen wat hij waard is.
En Mathias... ja momenteel is hij voor mij de gedoodverfde titelkandidaat. Hij houdt het al vol van bij de start en zat nog nooit op de pijnbank. En eerlijk toegegeven heeft hij al het meest variatie (vind ik toch) in zijn optredens gestoken. Bij deze doe ik een oproep (zeker aan alle West-Vlamingen die dit lezen): Stem Mathias op 3470!
Wordt vervolgd...

Friday 23rd

Normaal is Vrijdag de 13de een rampdag. Althans volgens de overlevering en de film(s). Sinds afgelopen vrijdag de 23ste hebben we er in België weer een traumatische ervaring bij. Wie krijgt niet de rillingen als we de beelden van het kinderdagverblijf in Dendermonde/Sint-Gillis (terug)zien. Wie doodt nu baby's, de onschuldigsten der onschuldigen?
De laatste jaren gebeuren steeds meer krankzinnige dingen. Wat er omgaat in het hoofd van dergelijke mensen? Het is een groot raadsel/mysterie. Dergelijke gebeurtenissen doen ons even stilstaan bij het hoe en waarom? Wat is de drijfveer om zoiets gruwelijks te doen?
Velen die dit hier lezen, zullen misschien denken van 'wat een moraalridder'/conservatievelinge. Maar ik merk dat het normenbesef zwaar achteruitgaat de laatste jaren. Vooral wat je op TV te zien krijgt, laat soms weinig aan de verbeelding over. Als ik soms hoor welke praat jongeren vandaag de dag verkopen, het grenst soms aan het onvoorstelbare. Je merkt dat ze dingen op TV zien die ze beter op zo een jonge leeftijd nog niet voor ogen krijgen. En als sommige volwassenen fictie van realiteit nog niet kunnen onderscheiden, hoe kunnen we dat dan van kinderen/jongeren verwachten. Het zijn de volwassen die hen het besef van goed en kwaad, de waarden en normen in het leven, moeten bijbrengen.
Helaas zijn het tragische gebeurtenissen zoals deze met het kinderdagverblijf Fabeltjesland die ons terug met de voeten op de grond brengen en ons doen nadenken over waar het met onze samenleving naar toe gaat.
Langs deze weg wil ik ook mijn medeleven betuigen aan de getroffen families en wens hen veel sterkte in deze donkere periode toe.

Muzikaal weekendje...

... met een sportief staartje
Vorig weekend stond vooral in het teken van de Hafabra-muziek. Ik hoor je al denken: Hafabra? :s Wat voor beest is dat? Het is geen beest ;-) maar de afkorting voor Harmonie, Fanfare en Brassband. Vrijdag was het harmonietijd, zaterdag brassband.
Jaarlijks hebben we met het Bevers Harmonieorkest ons nieuwjaarsconcert in de kerk van Beveren-Leie. Dat was dus vrijdagavond. Na maanden van repetities brachten we opnieuw een prachtig concert, al zeg ik het zelf. Ondanks dat er niet veel werken op het programma stonden, boden we een goedgevuld programma aan. Starten deden we op Italiaanse wijze met Banda Sucre, een typisch Italiaanse mars.
Daarna kwam Third Symphony aan de beurt. De componist James Barnes begon dit werk te componeren net nadat zijn dochtertje Nathalie gestorven was. Je hoort dus in het eerste en tweede deel de woede, het verdriet om het verlies van zijn kind. Het derde deel is het meest emotionele. Barnes wou hier het beeld scheppen van een utopie, een wereld hoe die zou zijn mocht Nathalie nog leven. Het is ook voor dirigent en muzikanten een hele opdracht om de noten om te zetten in de sfeer die de componist wou creëren. Tot slot het vierde deel. Ondertussen was Barnes terug vader geworden van een zoon toen hij aan het vierde deel begon te schrijven. Het is dan ook veel vrolijker dan de eerste twee delen. Een happy end als het ware. Dit werk heeft het orkest opgegeven als keuzewerk voor het Wereld Muziek Concours in Kerkrade komende zomer. Dirigent en muzikanten zullen er mee strijden voor de wereldtitel in de concertreeks, de hoogste categorie.
Deel twee van het concert begon met New York. Neen, niet het nummer dat bekend werd door Frank Sinatra. De componist van 'ons' New York is Nigel Hess. Hij lijkt misschien onbekend maar schreef voor Britse en Amerikaanse tv- en theaterproducties. New York komt uit zijn werk East Coast Pictures dat hij speciaal voor harmonieorkest geschreven heeft.
Tot slot van het officiële programma brachten we Pinocho van Ferrer Ferran. Dit was het plichtwerk op het Certamen de Bandas de Musica in Valencia afgelopen zomer. Het verhaal van Pinokkio, iedereen wel bekend, wordt prachtig beschreven in de muziek.
Als eerste toegift speelden we Dichter en Boer van Franz von Suppé. Dit was een eerbetoon aan voorzitter Marcel Depoortere. Hij heeft afscheid genomen als president van het orkest maar we hopen hem als ere-voorzitter nog vaak in het lokaal en op concerten te mogen verwelkomen. Santorini stond vorig jaar al op het programma. We hernamen dit ook nu als een toemaatje. En natuurlijk werd het concert passend afgesloten met de Radetsky Mars.
Zonder blasé over te komen, was het publiek opnieuw laaiend enthousiast. Opdracht volbracht dus en komende zaterdag doen we het nog eens netjes over in de Brielpoort in Deinze om 20 u. Kom gerust af.
Oorspronkelijk had ik op zaterdag niets gepland. Maar na één van de repetities hoorde ik dat de Metropole Brass Band een CD-voorstelling gaf in Buggenhout. Niets bijzonders zou je denken, ware het niet dat solist Geert De Vos, bastrombonist bij o.a. De Munt, een werk zou brengen van Wim Bex, de bastrombonist die mee was in Valencia en ook op ons nieuwjaarsconcert meespeelde. Tijdens onze babbel op het vliegtuig richting Valencia (zie post over Valenciaverslag) had Wim verteld dat hij zelf ook componeerde. Ik had hem toen gevraagd dat, indien één van zijn werken zou uitgevoerd worden, hij mij dat wel mocht laten weten. En ja, belofte maakt schuld, dus ging het zaterdag richting Buggenhout. Het was niet onmiddellijk bij de deur maar de kwaliteit die ik te horen kreeg, compenseerde dit ruimschoots. Het was vooral uitkijken naar 'Vademecum for Bass Trombone', het concerto voor bastrombone dat Wim componeerde. En het kon me zeker bekoren. Al kocht ik de CD niet ter plaatse, toch heb ik hem wel besteld. Je kan hem ook bestellen op de site van Metropole Brass Band. Het is zeker een aanrader.
Mijn weekend heb ik zondag voor de buis afgesloten, kijkend naar het BK veldrijden. En jawel. Sven Nys maakte zijn favorietenrol waar. Het was een podium om U tegen te zeggen: Sven Nys goud en Belgisch Kampioen, Niels Albert zilver en Kevin Pauwels brons: met andere woorden de koning gevolgd door de kroonprins en de prins. Dit belooft voor de komende weken. Hoogerheide, here we come.

't is godgeklaagd...

In welke wereld leven wij? Als je even terugblikt op 2008, was het weer niet veel soeps. En dan heb ik het nog niet eens over al die toestanden die buiten ons landje gebeuren. Misschien moet ik wel stellen dat het zelfs de afgelopen 18 maanden er hier in dit 'amper een paddestoelenstip groot' landje meer chaos heerstte dan we in een deftig Westers land mogen verwachten.
Het begon inderdaad in de zomer van 2007, na de memorabele verkiezingen in juni van dat jaar. Onze heren en dames politici raakten het rond de onderhandelingstafel niet eens. Madam Non negeerde volkomen het signaal dat de Vlamingen toch hadden gegeven door het Vlaams kartel samen met andere Vlaams-nationalistische partijen de verkiezingen te laten winnen. Omdat er na een half jaar nog niets uit de bus was gekomen, werd terug beroep gedaan op Verhofstadt die in maart 2008 uiteindelijk de fakkel toch doorgaf aan Yves Leterme. Ondertussen werden allerlei pogingen ondernomen om het kartel toch maar te doen springen. De band bleek steviger dan de meesten dachten. Maar toch...
Uiteindelijk, na nogmaals vruchteloze onderhandelingen en koninklijke onderhandelaars die het voorstel op tafel legden waar de Vlaamse Regering eigenlijk mee op de proppen was gekomen, sprong het kartel toch eind september vorig jaar. Uiteindelijk gingen de gesprekken van gemeenschap tot gemeenschap toch van start. Maar in hoeverre er gepraat wordt?! Het gebeurt blijkbaar in alle stilte want veel heb ik er sindsdien niet meer over opgevangen.
Er waren misschien te veel andere katten te geselen: de financiële crisis waar de overheid redding probeerde te brengen maar uiteindelijk na veel gebakkelij tot zelfs de val van de federale regering tot gevolg had.
Ben eens curieus wat het allemaal zal geven in juni, de regionale verkiezingen. 'k Vrees dat van het 'pakket staatshervorming' dat beloofd werd voor de komende verkiezingen er niet zal liggen. Palaveren over 'BHV' terwijl het eigenlijk heel simpel zou moeten zijn: splitsen!! Zo gaf het Grondwettelijk Hof toch aan. BHV is ongrondwettelijk en moet gesplitst worden. Punt. En dan moeten er ministers ontslag nemen omdat 'de wetgevende macht' zich heeft gemoeid met 'de rechterlijke macht'. Laat me niet lachen.
Nu ja wie ben ik: een onnozel garnaaltje in die grote zee. Maar misschien zet ik hier mee mensen aan het denken en werken we aan verandering in de politieke cultuur. Uiteindelijk beslissen die heren en dames parlementairen wat er met ons zuur verdiende belastingscenten 'voor ons' gedaan wordt.
Ga dus zeer bewust naar de stembus in juni!!