Manchester United forever

Groot was mijn vreugde vorige week woensdag. Manchester United won de Champions League-finale van Chelsea. In een 'All-England'-finale was het best spannend. Uiteindelijk moesten strafschoppen beslissen over winst en verlies.
Gelukkig voor mij dus werd het Manchester, al was Chelsea natuurlijk ook een mooie winnaar geweest. Ik was al best tevreden dat het een volledige Engelse finale was, als groot liefhebber van het Engelse voetbal.
Terug nu naar Manchester United. In 1998 bezocht ik mijn Engelse pennevriendin, die op zo'n 20 km van Manchester woonde. Ze wist dat ik wel van voetbal hield en had een uitstapje naar Manchester gepland. Zo had ik het geluk om Old Trafford, het stadion van de club, te bezichtigen. Helaas was het enkel van de buitenkant. Ter compensatie kocht ik enkele souvenirs in de immense souvernirshop aan de zijkant van het stadion.
Het seizoen dat er op volgde, speelde de ploeg de pannen van het dak. Ze haalden 'the TREBLE' (je weet wel de tripel ;-) ) binnen. Ze wonnen de FA-cup (de Engelse beker voor voetbal-analfabeten) en het Engelse kampioenschap. Als klap op de vuurpijl haalden ze het tijdens een bloedstollende finale van Bayern München in Nou Camp (Barcelona) in de Champions League finale. Ik herinner me die wedstrijd nog als de dag van gisteren. Vrijwel de hele match keek Man United tegen een 1-0 achterstand aan. De 'jokers' Sheringham en Solskjaer kwamen in de laatste minuten nog een tandje bijsteken en duwden er elk in de toegevoegde minuten een doelpunt binnen. Resultaat: 1-2 winst en winst in alle belangrijke competities.
Ook voor die andere Engelse rood-witten uit het 'naburige' Liverpool heb ik wel een boontje. Hopelijk is het volgend jaar terug hun beurt om veel prijzen te pakken.

VIVA BRASIL

Ik heb in lange tijd niet meer zo'n gezellig multicultureel feest gehad. Vorige zondag was ik namelijk te gast op een 'babyborrel' bij mijn Braziliaanse vriendin Lia.
We leerden elkaar zo'n drie en een half jaar geleden kennen. Ze was nog niet zo lang in Vlaanderen. Maar twee babbelwaters zoals wij, dat kon niet lang duren of we raakten in een geanimeerd gesprek.
Sindsdien hebben we heel veel meegemaakt samen. En ondanks haar verhuis naar Aalst zijn we steeds vriendinnen gebleven. Het contact was weliswaar iets minder dan voorheen, maar de techniek van internet kan op zo'n momenten zeer handig zijn.
Begin maart spraken we nog eens af in Gent om lekker met z'n tweetjes te gaan shoppen: zij voor haar toekomstige baby, ik voor mijn huisje waar ik toen nog maar pas ingetrokken was. Heel veel gebabbeld (hoe kon het ook anders) en we keken allebei uit naar 18 mei, naar het feestje voor haar kindje, Bella dat op 25 april geboren werd.
Zondag was het dan zover. Het was in het begin natuurlijk wat wennen want ik kende enkel het koppel zelf, de kersverse ouders dus. Maar een beetje alcohol en een covergroepje dat goede muziek brengt kunnen wonderen doen. Hoe vreemd het ook mag lijken, maar op de dansvloer komen de gesprekken makkelijkst op gang.
Ook het cliché dat Zuid-Amerikanen dat typische temperament hebben, klopt, in positieve zin dan wel te verstaan. De hartelijkheid die van haar ouders en familie uitging... Het gaf zo'n goed gevoel. Je voelt je er onmiddellijk aanvaard. Helaas kende ik geen Portugees en zij net iets te weinig Engels om een lange conversatie te voeren. Gelukkig waren haar tante en nicht uit de States er ook zodat we toch tolken hadden zodat we elkaar toch nog enigszins konden begrijpen.
En zoals ik al zei: goede muziek is de beste taal om mensen te laten communiceren. Er werd gedanst, veel gedanst. Toen ik huiswaarts deden mijn voeten nog pijn.
En de kans dat we er nog eens toe komen om samen te dansen, is groot. Danny vroeg Lia op het einde van de avond ten huwelijk. Langs deze weg wil ik beide nog eens van harte een grote proficiat wensen.
En als het feest van zondag nog maar een voorbode was, dan hebben we het beste nog in het vooruitzicht.

Dernycriteriums... het SMA(a)KT naar meer...

Het stond al een paar weken in mijn agenda genoteerd: 11 mei 2008, dernycriterium Drongen. Tijdens de zesdaagse van Hasselt waren we op stap geweest met de gangmakers en we hadden hen beloofd ons nog wel eens op zesdaagses en als het kon op één of ander dernycriterium te laten zien. We wisten dus zeker dat we onze 'maatjes' gingen terugzien. Met de 'drie zussies' vertrokken we richting Drongen.
Het was prachtig om niet te zeggen schitterend weer. Dus we hadden ons op 'ons zomers' gekleed. En de ambiance zat er al in van bij het vertrek in Roeselare. Ik had de CD van Mucho Gusto (hint hint) opgezet en natuurlijk werd het van begin tot eind meebrullen in de auto. Vooral de 'Hot Hot Hot' was erg van toepassing. We hadden er duidelijk zin in.
Na een beetje rondrijden en zoeken, vonden we toch nog vlug een parkeerplaatsje aan het station van Drongen. Van daar was het een minuutje of vijf stappen tot aan de start/finish. De wedstrijd was al begonnen. Het werd dus even kijken en proberen uit te vissen welke renners er die eerste reeks meereden en wie bij welke gangmaker reed. Ik schat dat de deelnemers al een ronde of vier, vijf hadden afgelegd toen we eindelijk bij de startlijn aankwamen.
Het weer was te dorstig om te wachten tot de eerste reeks afgelopen was om een drankje te halen. Terwijl we onze grote dorst stonden te lessen, zagen we hoe Tim Mertens de eerste reeks op zijn naam schreef.
De gangmakers Walter, Luc en Christophe kregen ons al vlug in het visier en we werden zeer hartelijk begroet. Lang konden ze echter niet blijven om een babbeltje te slaan. Ze moesten zich alweer opmaken voor de tweede reeks met tal van kleppers op de deelnemerslijst: Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Kenny De Ketele, Philippe Gilbert, Wouter Van Mechelen en Steven De Neef. Het was dus moeilijk in te schatten wie de grote finale zou halen en wie de kleine finale zou moeten rijden. Dus we onthielden ons van elke pronostiek en besloten dan maar een toertje te wandelen en onszelf te trakteren op een ijsje.
We, en dan vooral de middelste zussie, waren zeer tevreden met de overwinning van Steven De Neef. Die zagen we dus zeker al terug in de grote finale. Met hem gingen ook Kenny De Ketele, Steve Schets, Iljo Keisse, Wouter Weilandt en Philippe Gilbert naar de grote finale. Daar kwamen dan nog Tim Mertens, Maxime Monfort, Bart Wellens, Lars Crocket, Wim Beirnaert en de Fransman Gaudillat bij.
Het duurde nog wat voor we de volgende wedstrijd zouden krijgen, en de maagjes begonnen stil te grommen. We eigenden ons een tafeltje op het terras van de plaatselijke pitabar toe en bestelden ons een klein pitabroodje. Ondertussen werd het startschot voor de kleine finale gegeven. Hier was het uitkijken naar pistier Kieran De Fauw (neef van prof Dimitri De Fauw). Tijdens de reeksen kwam hij er in de slotfase niet meer aan te pas. "Ik hou alles voor de kleine finale. Dan ga ik eens iets tonen", beloofde hij ons. Het spreekwoord zegt: belofte maakt schuld. Ik moet toegeven: de schuld werd op een schitterende manier ingelost. Enkele ronden voor het einde ging hij er vandoor, liet vriend en vijand voor wat ze waren en behaalde met lengten voorsprong de finish. We waren blij voor hem. 't Is een ontzettende lieverd, hij verdiende die overwinning.
Nu nog de grote finale. Ondertussen hadden we ons rechts (of links als je het vanuit ons standpunt bekeek) van het podium opgesteld. Naast ons stond een luidspreker waar we de wedstrijdcommentator te vaak door hoorden roepen zodat we bijna halfdoof werden.
En toen begon het... Ik vermoed een zonneslag of ze moesten iets speciaals in de pita gedaan hebben. In elk geval, we lieten onze verbeelding los op het commentaar van de speaker. Wellicht heb je de reclame nog gezien over Het Nieuwsblad waar het commentaar letterlijk werd genomen. Wel in die stijl ging het er dus aan toe. Resultaat: drie vrouwen, gierend van het lachen langs de kant van de weg. Ondergetekende kwam zelfs op een bepaald moment even niet meer bij. En het beste moest nog komen.
We hadden het er al over gehad hoe, in ons geval, Iljo Keisse, over de meet vloog. Het was uiteindelijk Wouter Weylandt die de sprint tegen Keisse en Gilbert won. Hij stak zijn arm omhoog van blijdschap maar ging met een te grote snelheid naar de bocht toe. Hij kon zich blijkbaar niet meer corrigeren en ging tegen de vlakte. Op zich niet zo'n lachwekkend feit maar het voedde onze inspiratie nog net iets meer om enkele krantenkoppen te bedenken. Tijdens de weg terug van Drongen naar Harelbeke bleef het one-liners regenen.
Ik geef hier enkele om te illustreren: "Uit respect voor gangmaker Luc, ging Weylandt strike" of "Weylandt gaat ploeggenoot Boonen achterna in reclamespot voor Quick-Step. Helaas was het beton in plaats van laminaatvloer."
Kan je ook nog dergelijke koppen bedenken? Laat ze achter in een reactie.

Reis rond de wereld

Eigenlijk droom ik er al heel lang van: een reis rond de wereld te maken. De voornaamste redenen waarom ik er nog niet aan toe kwam, zijn: ten eerste de financiële zekerheid en ten tweede zie ik het niet onmiddellijk zitten om er als vrouw alleen de aardbol rond te trekken.
Wie me als klein meisje kende, zal verbaasd opkijken als ze dit lezen. Ik was altijd al een huisduif. Op kamp met de jeugdbeweging meegaan, was niet direct mijn ding. Ik kon ook niet goed in een vreemd bed slapen.
Maar dat veranderde voor een deel toen ik op 15-jarige leeftijd op internaat ging. De voorwaarde om naar de danshumaniora te gaan, was op internaat blijven. Toen moest ik wel verplicht in een vreemd bed slapen. De echte grote ommekeer kwam er pas echt toen ik op kot ging in Antwerpen. Die zelfstandigheid deed me op alle vlakken deugd.
Toen ik een jaar werkte, ging ik op mijn dooie eentje naar Londen, en ben er sindsdien nog een aantal keer alleen geweest. Dus die angst lijkt toch ook al in zekere zin overwonnen. Ik dacht er zelfs al stiekem aan om eens een jaar in het buitenland te gaan werken. In de jobaanbiedingen keek ik vaak naar de internationale vactures.
En ineens kreeg ik een leuke aanbieding. Call-agent voor Rank Xerox worden in Dublin, Ierland. De job hield in om telefonisch technische bijstand te verlenen. Het leek me leuk om te doen en solliciteerde. Ik was bij de geselecteerden. De koffers waren bijna gepakt toen ik een jobaanbieding in eigen land vond, meer in de richting van wat ik gestudeerd had. Ik stond voor een serieus dilemma. Uiteindelijk koos ik om hier te blijven.
Maar ik ontmoette hier wel voortdurend mensen uit verre landen en streken: Chili, IJsland, Brazilië, Mexico, Cuba, ... Vooral Latijns-Amerika intrigeert me wel om ooit eens te doorkruisen. En ik zou wellicht al een aantal plekjes vinden, waar ik zonder problemen zou kunnen logeren.
Vreemder komt mijn fascinatie voor Azië over. Vooral de landen Vietnam, Cambodja, Laos spreken mij ontzettend aan. Al die films over de oorlogen daar hebben er me ergens wel toe aangezet dat ik die landen ooit eens 'in het echt' wil zien. Het klinkt misschien luguber, ik weet het.
Ook door China wil ik eens trekken. Ik las ooit in mijn 'boekenwurmperiode' (en dat is al lang geleden ;-) de trilogie van romanschrijver Paul-Loup Sulitzer over Kate Killinger, een 'erfgename' van een Amerikaans krantenmagnaat die zelf een dagblad wil beginnen. Ze wordt verliefd op HH Rourke, een Franse journalist die de hele wereld rond trekt op zoek naar de belangrijkste gebeurtenissen. Zo maakt hij o.a. de Spaanse burgeroorlog en het begin van Nazi-Duitsland mee en raakt verzeild midden in het Rode Leger dat begonnen is aan de Lange Mars. De boeken waren zo aantrekkelijk en aanstekelijk geschreven dat ik het in mijn verbeelding ook allemaal mee beleefde. Maar wie weet, overtreft de werkelijkheid wel mijn stoutste dromen en verbeelding mocht ik ooit zelf er toe komen om op wereldreis te vertrekken.
In het afgelopen jaar ontmoette ik een aantal mensen die wel al de stap hadden durven zetten om gave en goed achter te laten en er een jaar (of twee) op uit te trekken. En het misschien nog eens zouden doen... En na het kampeerweekendje van vorige week heb ik de smaak zeker terug te pakken.
Nog eventjes sparen en wie weet over een aantal jaar... wordt er toch nog eens een droom werkelijkheid.

147 WK Snooker 2008

Mijn blog bestaat nu ongeveer een jaar en het werd tijd dat ik de eerste filmpjes op mijn blog plaatste ;-) En aangezien het WK snooker één van mijn eerste onderwerpen was, vond ik het wel leuk om dit onderwerp nog eens aan te snijden.
Het zijn twee filmpjes over de fantastische prestaties van twee toppers in het snooker tijdens het WK snooker. De '147' van Allister 'Ali' Carter en Ronnie 'The Rocket' O' Sullivan.
'The Rocket' was dit jaar de eerste om een topscore neer te zetten. Als je het filmpje bekijkt, is het gewoon zalig om hem te zien spelen. Soms lijkt het wel of het niets uithaalt om een balletje te potten. Zijn bijnaam heeft hij niet voor niets te danken aan de hoge snelheid waarmee hij speelt. Tjah... een snookergenie maar soms ook een beetje te veel 'enfant terrible'. Zelf heb ik zijn 147 niet live gezien.
Die van Ali Carter daarentegen wel. Hij moest het opnemen tegen Peter Ebdon, ook geen klein bier in 't snookerwereldje. 'k Vond het dan ook heel mooi van Ebdon hoe hij Carter feliciteerde met zijn 'maximum break'.
We zijn al aan de halve finales toe. De eerste halve finale is eigenlijk al een finale waard. Stephen Hendry (mijn persoonlijke favoriet) tegen Ronnie O'Sullivan belooft zeker al een 'battle of the titans' te zijn. Ze spelen 'best of 33' frames. 't Zou best eens een lange wedstrijd kunnen worden. Een stand 16-17 of 17-16 (zoals je wilt) behoort zeker tot de mogelijkheden. In de andere halve finale treedt Ali Carter aan tegen Joe Perry, die toch nog verrassend Stephen Maguire uitschakelde.
Wie er ook de finale zal spelen, het wordt er zeker eentje om U tegen te zeggen. Ik zal alvast voor mijn scherm gekluisterd zitten.

147 - Carter en O' Sullivan