Ik weet het, het is veel te lang geleden dat ik nog iets heb gepost, en dit ondanks mijn goede voornemens na de zomervakantie vorig jaar om terug wat meer te bloggen. Helaas, hoewel ik materiaal genoeg had om over te schrijven (denken we maar aan de vele bekende culturele en sportieve BV en internationale vedetten van ons zijn heen gegaan, of over tal van culturele en sportieve evenementen die ik heb bijgewoond of zelf actief aan deelnam), het ontbrak me steeds aan tijd en voldoende inspiratie om het op het wereldwijde web te plaatsen. De immense drukte van de afgelopen maanden, eisten eigenlijk een beetje hun tol en dus moest ik er even uit. 'Het hoofd leeg maken', heet dat dan ;-) .
Als een geschenk uit de hemel kreeg ik het voorstel om Kopenhagen te gaan verkennen. Zo een voorstel laat ik me niet ontglippen. Als ik het dan nog kan combineren met een sportevenement, dan kan mijn geluk helemaal niet meer op.
Ik wist dat er van 4 tot 9 februari de 6-daagse van Kopenhagen was. Het WK op de piste komt net iets te laat en vooral op een heel slecht moment. Als inwoner van Harelbeke hoor ik natuurlijk hier bij de E-3 prijs te zijn. Dus de 6-daagse leek het perfecte alternatief, vooral omdat het het definitieve afscheid zou zijn van Bruno Risi als actief renner. Daar wou ik toch bij zijn. Ik had al een mooi afscheid gezien van Bruno tijdens zijn 'laatste' zesdaagse in het Kuipke van Gent.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Mijn eerste voornemen voor 2010 was gemaakt: een trip naar Kopenhagen. Omwille van mijn job kon ik er helaas niet de volle 6 dagen bij zijn. Maar ik wou er toch op zijn minst de helft meemaken. Ik boekte een vlucht op vrijdagavond heen en terug op maandagnamiddag. Zo had ik de volle zaterdag, zondag en een groot deel 's maandags de tijd om naast het sportieve evenement er ook een culturele trip met bezoek aan de stad Kopenhagen.
De laatste dagen voor het vertrek keek ik ontzettend uit naar mijn trip. En het werd een droomweekend dat werkelijkheid werd.
Na het werk op vrijdag trok ik rechtstreeks richting onze nationale luchthaven. Ruimschoots op tijd kon ik me inchecken en bleef nog wat rondkuieren in de regio van de shops. Een beetje eten hoorde daar ook bij aangezien ik pas om iets voor acht uur opsteeg. Ik wou niet met een lege maag het vliegtuig op.
Vijf voor acht: eindelijk het vertrek. Over een anderhalf uur zou ik al op mijn bestemming zijn. Of toch zo ongeveer. Ik zou blijven logeren bij mijn Deense 'naamgenote' Grith. Maar die was al in de Ballerup Super Arena, de wielerbaan van Kopenhagen waar tevens ook het WK op de piste zal doorgaan. Bij mijn aankomst moest ik dus met het openbaar vervoer tot aan Ballerup Station waar Grith me dan zou oppikken om naar de piste te rijden. Als iemand van De Lijn of de NMBS dit zou lezen: neem eens een voorbeeld aan het openbaar vervoer in Kopenhagen.
Perfect zoals afgesproken stond Grith me op te wachten en reden we samen naar de piste. Daar was de derde dag bijna afgelopen. Ik kon er echter nog de laatste ploegkoers meepikken. Ook de introductie met enkele vrienden van Grith verliep gezellig en leuk.
Na een gezellige babbel in 'Café Grith' gingen we pas vroeg in de morgen slapen. Het was pas na 10 u. toen we onze ogen opnieuw openden. Er stond heel wat op het programma. Dus een sterk en stevig ontbijt bracht ons al op krachten. Terwijl Grith 's middags naar de arena moest, zou ik even het centrum (lees: vooral de winkelstraten) eens verkennen. Zo ontdekte ik op zaterdag al hoe mooi Kopenhagen en zeker hoe eigen de gebouwen er zijn. Ik wandelde door Nyhavn, de grote winkelstraat, stond op het grote plein aan het stadhuis, ... De opsomming zou te lang worden. Je moet er gewoon geweest zijn. 's Namiddags ben ik 35 jaar na mijn vader ook in Christiania geweest. Een eigen dorp in de stad waar ze op een vrij alternatieve manier leven. Het was een hele ervaring.
's Avonds stond natuurlijk de derde avond van de zesdaagse op het programma. Ik was de arena amper betreden of ik kreeg al een overwinningsboeket in mijn handen gestopt. Jonathan Mould had met zijn Britse ploegmaat George Atkins de dagprijs bij de UIV (onder 23 jaar, of hier ook de Toekomstzesdaagse) gewonnen. Toen hij na de ereronde het middenplein opwandelde, kwam hij mijn richting uit. Plots overhandigde hij mij zijn bloemenruiker. Ik voelde me enorm trots. Het boeket heeft dan ook de reis huiswaarts mee gemaakt en is tot op vandaag (13 februari), dus bijna een week later, nog even mooi.
Op zondagmorgen waren we al vrij vroeg op. Samen met Mikkel en Celina (familie van Grith) zouden we eerst een lekker brunchen om dan tegen een uur of 12 richting Super Arena te trekken. Grith had een echte Deense brunch klaar gemaakt en ik moet zeggen: het ging er smakelijk in.
Ook in Denemarken kennen ze carnaval. Op zondag tijdens de zesdaagse mochten alle kinderen verkleed naar de arena komen. Het liep er vol met ridders, levende skeletten, prinsesjes en ik kon zelfs enkele Pipi Langkousen tellen. Tussen de races door waren er tal van randactiviteit en voor de kinderen. Er was de stand waar ze zich konden laten sminken, enkele wedstrijden, kortom heel wat animatie. Zelfs de heren profrenners zorgden voor plezier. Toen de renners op de baan werden gevraagd voor de voorstelling van de teams, verscheen ineens een kuiken op een fiets. Pas toen alle renners op de piste reden, zagen we dat het om de Amerikaan Daniel Holloway ging. Hij was ook telkens de 'ceremoniemeester' bij de 'Giant sprint' om het publiek te laten mee klappen in de handen of de Mexican Wave te doen.
Na de wedstrijden gingen we nog niet onmiddellijk huiswaarts. Omdat het mijn laatste avond in Kopenhagen was, en dus ook mijn laatste dag van de zesdaagse, gingen we eten in het restaurant waar ook de renners elke avond zitten te eten. Terwijl we onze pizza en penne naar binnen werkten, zagen we renners in en uit komen. Plots ging Sebastian Donadio, die ik al zowel als renner als entertainer aan het werk zag op de laatste zesdaagse in Hasselt, aan de keyboards zitten. Hij gaf er een leuk 'privé'concertje bijgestaan door applausmeester Franco Marvulli. Het was het begin van een superleuke avond om nooit meer te vergeten. Een gezellige babbel met enkele dernygangmakers waaronder een oude bekende: Walter Huybrechts, enkele leuke foto's met de huidige Deense wereldkampioenen en natuurlijk mocht er één met Bruno Risi niet ontbreken. Hij was bezig aan zijn laatste zesdaagse en meteen ook zijn laatste koers als actief renner. Dit wordt een foto om in te lijsten.
Het werd uiteindelijk nogal laat toen we terug thuis arriveerden en bleven 's maandags toch wat uitslapen. Toch stond er me nog een druk programma te wachten voor ik richting België vertrok. We gingen nog langs alle klassieke bezienswaardigheden, die je als toerist zeker moet gezien hebben. Zo hebben we op de middag de grote wissel van de wachten meegemaakt. Het is een heel traditioneel gebeuren met alle toeters en bellen. Zeker leuk om te zien. Daarna ging het richting Gefion fontein. Ook hier had ik terug een link met mijn vader. Voor ik vertrok, toonde hij me een foto die 25 jaar eerder was genomen van hem zittend op de boord voor deze fontein. Natuurlijk wou ik een gelijkaardige foto. Tot slot mocht ook de kleine zeemeermin niet ontbreken tijdens mijn sightseeing.
En dan was het tijd om te vertrekken. Na een laatste rit langs de Kopenhaagse kust werd ik aan de luchthaven afgezet. Met pijn in het hart moest ik huiswaarts. Maar één ding weet ik zeker: ik kom hier zeker terug.
Als een geschenk uit de hemel kreeg ik het voorstel om Kopenhagen te gaan verkennen. Zo een voorstel laat ik me niet ontglippen. Als ik het dan nog kan combineren met een sportevenement, dan kan mijn geluk helemaal niet meer op.
Ik wist dat er van 4 tot 9 februari de 6-daagse van Kopenhagen was. Het WK op de piste komt net iets te laat en vooral op een heel slecht moment. Als inwoner van Harelbeke hoor ik natuurlijk hier bij de E-3 prijs te zijn. Dus de 6-daagse leek het perfecte alternatief, vooral omdat het het definitieve afscheid zou zijn van Bruno Risi als actief renner. Daar wou ik toch bij zijn. Ik had al een mooi afscheid gezien van Bruno tijdens zijn 'laatste' zesdaagse in het Kuipke van Gent.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Mijn eerste voornemen voor 2010 was gemaakt: een trip naar Kopenhagen. Omwille van mijn job kon ik er helaas niet de volle 6 dagen bij zijn. Maar ik wou er toch op zijn minst de helft meemaken. Ik boekte een vlucht op vrijdagavond heen en terug op maandagnamiddag. Zo had ik de volle zaterdag, zondag en een groot deel 's maandags de tijd om naast het sportieve evenement er ook een culturele trip met bezoek aan de stad Kopenhagen.
De laatste dagen voor het vertrek keek ik ontzettend uit naar mijn trip. En het werd een droomweekend dat werkelijkheid werd.
Na het werk op vrijdag trok ik rechtstreeks richting onze nationale luchthaven. Ruimschoots op tijd kon ik me inchecken en bleef nog wat rondkuieren in de regio van de shops. Een beetje eten hoorde daar ook bij aangezien ik pas om iets voor acht uur opsteeg. Ik wou niet met een lege maag het vliegtuig op.
Vijf voor acht: eindelijk het vertrek. Over een anderhalf uur zou ik al op mijn bestemming zijn. Of toch zo ongeveer. Ik zou blijven logeren bij mijn Deense 'naamgenote' Grith. Maar die was al in de Ballerup Super Arena, de wielerbaan van Kopenhagen waar tevens ook het WK op de piste zal doorgaan. Bij mijn aankomst moest ik dus met het openbaar vervoer tot aan Ballerup Station waar Grith me dan zou oppikken om naar de piste te rijden. Als iemand van De Lijn of de NMBS dit zou lezen: neem eens een voorbeeld aan het openbaar vervoer in Kopenhagen.
Perfect zoals afgesproken stond Grith me op te wachten en reden we samen naar de piste. Daar was de derde dag bijna afgelopen. Ik kon er echter nog de laatste ploegkoers meepikken. Ook de introductie met enkele vrienden van Grith verliep gezellig en leuk.
Na een gezellige babbel in 'Café Grith' gingen we pas vroeg in de morgen slapen. Het was pas na 10 u. toen we onze ogen opnieuw openden. Er stond heel wat op het programma. Dus een sterk en stevig ontbijt bracht ons al op krachten. Terwijl Grith 's middags naar de arena moest, zou ik even het centrum (lees: vooral de winkelstraten) eens verkennen. Zo ontdekte ik op zaterdag al hoe mooi Kopenhagen en zeker hoe eigen de gebouwen er zijn. Ik wandelde door Nyhavn, de grote winkelstraat, stond op het grote plein aan het stadhuis, ... De opsomming zou te lang worden. Je moet er gewoon geweest zijn. 's Namiddags ben ik 35 jaar na mijn vader ook in Christiania geweest. Een eigen dorp in de stad waar ze op een vrij alternatieve manier leven. Het was een hele ervaring.
's Avonds stond natuurlijk de derde avond van de zesdaagse op het programma. Ik was de arena amper betreden of ik kreeg al een overwinningsboeket in mijn handen gestopt. Jonathan Mould had met zijn Britse ploegmaat George Atkins de dagprijs bij de UIV (onder 23 jaar, of hier ook de Toekomstzesdaagse) gewonnen. Toen hij na de ereronde het middenplein opwandelde, kwam hij mijn richting uit. Plots overhandigde hij mij zijn bloemenruiker. Ik voelde me enorm trots. Het boeket heeft dan ook de reis huiswaarts mee gemaakt en is tot op vandaag (13 februari), dus bijna een week later, nog even mooi.
Op zondagmorgen waren we al vrij vroeg op. Samen met Mikkel en Celina (familie van Grith) zouden we eerst een lekker brunchen om dan tegen een uur of 12 richting Super Arena te trekken. Grith had een echte Deense brunch klaar gemaakt en ik moet zeggen: het ging er smakelijk in.
Ook in Denemarken kennen ze carnaval. Op zondag tijdens de zesdaagse mochten alle kinderen verkleed naar de arena komen. Het liep er vol met ridders, levende skeletten, prinsesjes en ik kon zelfs enkele Pipi Langkousen tellen. Tussen de races door waren er tal van randactiviteit en voor de kinderen. Er was de stand waar ze zich konden laten sminken, enkele wedstrijden, kortom heel wat animatie. Zelfs de heren profrenners zorgden voor plezier. Toen de renners op de baan werden gevraagd voor de voorstelling van de teams, verscheen ineens een kuiken op een fiets. Pas toen alle renners op de piste reden, zagen we dat het om de Amerikaan Daniel Holloway ging. Hij was ook telkens de 'ceremoniemeester' bij de 'Giant sprint' om het publiek te laten mee klappen in de handen of de Mexican Wave te doen.
Na de wedstrijden gingen we nog niet onmiddellijk huiswaarts. Omdat het mijn laatste avond in Kopenhagen was, en dus ook mijn laatste dag van de zesdaagse, gingen we eten in het restaurant waar ook de renners elke avond zitten te eten. Terwijl we onze pizza en penne naar binnen werkten, zagen we renners in en uit komen. Plots ging Sebastian Donadio, die ik al zowel als renner als entertainer aan het werk zag op de laatste zesdaagse in Hasselt, aan de keyboards zitten. Hij gaf er een leuk 'privé'concertje bijgestaan door applausmeester Franco Marvulli. Het was het begin van een superleuke avond om nooit meer te vergeten. Een gezellige babbel met enkele dernygangmakers waaronder een oude bekende: Walter Huybrechts, enkele leuke foto's met de huidige Deense wereldkampioenen en natuurlijk mocht er één met Bruno Risi niet ontbreken. Hij was bezig aan zijn laatste zesdaagse en meteen ook zijn laatste koers als actief renner. Dit wordt een foto om in te lijsten.
Het werd uiteindelijk nogal laat toen we terug thuis arriveerden en bleven 's maandags toch wat uitslapen. Toch stond er me nog een druk programma te wachten voor ik richting België vertrok. We gingen nog langs alle klassieke bezienswaardigheden, die je als toerist zeker moet gezien hebben. Zo hebben we op de middag de grote wissel van de wachten meegemaakt. Het is een heel traditioneel gebeuren met alle toeters en bellen. Zeker leuk om te zien. Daarna ging het richting Gefion fontein. Ook hier had ik terug een link met mijn vader. Voor ik vertrok, toonde hij me een foto die 25 jaar eerder was genomen van hem zittend op de boord voor deze fontein. Natuurlijk wou ik een gelijkaardige foto. Tot slot mocht ook de kleine zeemeermin niet ontbreken tijdens mijn sightseeing.
En dan was het tijd om te vertrekken. Na een laatste rit langs de Kopenhaagse kust werd ik aan de luchthaven afgezet. Met pijn in het hart moest ik huiswaarts. Maar één ding weet ik zeker: ik kom hier zeker terug.
