Dinsdagmorgen 3 januari 2012 om 6.30 u. Het was mijn eerste dag terug werken na ruim een weekje vakantie. Maandagavond, me nog van geen kwaad bewust, ging ik met een goed gevoel slapen na een deugddoende repetitie voor ons nieuwjaarsconcert.
Maar dat goed gevoel verdween meteen toen mijn wekkerradio om 6.30 u. opsprong. Niet omwille van de gedachte terug aan het werk te moeten maar wel door een van de eerste berichten van het West-Vlaamse regionaal nieuws. Een journalist van De Krant van West-Vlaanderen was de dag voordien omgekomen in een tragisch ongeval. De beschrijving die ze gaven, deed me meteen aan Michael denken, maar ik wou het niet meteen geloven. Ik liep alle ex-collega's van KW af maar ofwel kwamen ze niet uit Roeselare of waren jonger of ouder. Het kon toch niet waar zijn.
Een bericht op nieuwsblad.be bevestigde echter dat het om Michael Cornette ging. Het liedje van Billy Joel 'Only the good die young' is helaas hier van toepassing.
Even voor ik in 1999 in Roularta aan de slag ging, was hij zijn stage gestart als journalist. Hij werkte deels bij de Krant van West-Vlaanderen en deels bij De Zondag West-Vlaanderen als editieverantwoordelijke. De Zondagen stonden toen nog in de kinderschoenen. Samen hebben we er in zekere zin aan gewerkt zodat ze wekelijks op zondag bij de bakker lagen. Ik werkte op de maquettedienst, hij op de redactie.
Maar de mensen van KW hadden zijn groot schrijftalent duidelijk goed opgemerkt en al snel trokken ze hem weg bij De Zondag om hem fulltime bij de kernredactie van De Krant van West-Vlaanderen in te lijven. Ik herinner nog goed hoe jammer het zijn toenmalige collega Steven vond, toen hij de redactie van De Zondag verliet. Hij had niet alleen een goede pen, maar als collega was hij tevens een ongelooflijke zalige kerel.
Ongeveer een jaar later werden we echter terug nauwer collega's toen ik van de gratis pers de overstap maakte naar de maquettedienst van De Krant van West-Vlaanderen. Ik vond het altijd leuk om met hem en zijn collega Nancy te werken. Als je hem bezig zag, kon je niet anders dan lachen. Michael was gewoon Michael, eigenlijk moeilijk onder woorden te brengen.
En zo was het ook als je zijn columns las of een ander leesstuk. Hoe druk, hectisch en heftig het ook in de week was geweest, mijn dag was weer goed toen de kranten 's vrijdags op mijn bureau landden en ik vooral op zoek ging naar zijn bijdrages.
Ik was altijd al jaloers op zijn schrijfstijl. Ik wou dat ik dat ook kon. Ik ken heel wat goede journalisten maar iemand zoals hij, neen, zo lopen er niet veel rond.
Wat zal ik zijn schrijfsels missen... We zagen elkaar niet zo veel meer in de voorbije acht jaar, tenzij ik nog eens op een verloren keer de redactie binnenstapte, maar wat zal ik die kerel missen.
Michael, het ga je goed daarboven, al hadden we je liever hier nog veel langer bij ons gezien.
Bij deze wens ik zijn familie en de collega's op de redactie mijn oprechte deelneming en veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Maar dat goed gevoel verdween meteen toen mijn wekkerradio om 6.30 u. opsprong. Niet omwille van de gedachte terug aan het werk te moeten maar wel door een van de eerste berichten van het West-Vlaamse regionaal nieuws. Een journalist van De Krant van West-Vlaanderen was de dag voordien omgekomen in een tragisch ongeval. De beschrijving die ze gaven, deed me meteen aan Michael denken, maar ik wou het niet meteen geloven. Ik liep alle ex-collega's van KW af maar ofwel kwamen ze niet uit Roeselare of waren jonger of ouder. Het kon toch niet waar zijn.
Een bericht op nieuwsblad.be bevestigde echter dat het om Michael Cornette ging. Het liedje van Billy Joel 'Only the good die young' is helaas hier van toepassing.
Even voor ik in 1999 in Roularta aan de slag ging, was hij zijn stage gestart als journalist. Hij werkte deels bij de Krant van West-Vlaanderen en deels bij De Zondag West-Vlaanderen als editieverantwoordelijke. De Zondagen stonden toen nog in de kinderschoenen. Samen hebben we er in zekere zin aan gewerkt zodat ze wekelijks op zondag bij de bakker lagen. Ik werkte op de maquettedienst, hij op de redactie.
Maar de mensen van KW hadden zijn groot schrijftalent duidelijk goed opgemerkt en al snel trokken ze hem weg bij De Zondag om hem fulltime bij de kernredactie van De Krant van West-Vlaanderen in te lijven. Ik herinner nog goed hoe jammer het zijn toenmalige collega Steven vond, toen hij de redactie van De Zondag verliet. Hij had niet alleen een goede pen, maar als collega was hij tevens een ongelooflijke zalige kerel.
Ongeveer een jaar later werden we echter terug nauwer collega's toen ik van de gratis pers de overstap maakte naar de maquettedienst van De Krant van West-Vlaanderen. Ik vond het altijd leuk om met hem en zijn collega Nancy te werken. Als je hem bezig zag, kon je niet anders dan lachen. Michael was gewoon Michael, eigenlijk moeilijk onder woorden te brengen.
En zo was het ook als je zijn columns las of een ander leesstuk. Hoe druk, hectisch en heftig het ook in de week was geweest, mijn dag was weer goed toen de kranten 's vrijdags op mijn bureau landden en ik vooral op zoek ging naar zijn bijdrages.
Ik was altijd al jaloers op zijn schrijfstijl. Ik wou dat ik dat ook kon. Ik ken heel wat goede journalisten maar iemand zoals hij, neen, zo lopen er niet veel rond.
Wat zal ik zijn schrijfsels missen... We zagen elkaar niet zo veel meer in de voorbije acht jaar, tenzij ik nog eens op een verloren keer de redactie binnenstapte, maar wat zal ik die kerel missen.
Michael, het ga je goed daarboven, al hadden we je liever hier nog veel langer bij ons gezien.
Bij deze wens ik zijn familie en de collega's op de redactie mijn oprechte deelneming en veel sterkte in deze moeilijke tijd.
