Sportgala 2007 - de sportieve prijsbeesten van het afgelopen jaar

Gisteren heb ik gekeken naar het Sportgala 2007. 't Was eigenlijk nog wel een leuke bedoening. Het vreemde van de zaak was wel dat het om een 'Belgisch' gebeuren ging maar dat het slechts op de VRT te zien was. De presentatie gebeurde dan ook voornamelijk in het Nederlands.
Nu ja, als je kijkt naar de genomineerden: het waren ook wel overwegend Vlaamse sporters. Bij de jongeren kregen we met Dominique Cornu, Bart Aernouts en Yanina Wickmayer een volledig Vlaams deelnemersveld. Het was de Oost-Vlaming Cornu die met de trofee ging lopen. Voor het team van het jaar ging de aflossingsploeg van de 4x100 m, die knap derde werd in Osaka, met de prijs lopen. De vier dames lieten maar liefst twee mannenploegen (het nationale hockeyteam en de nationale beloftenvoetbalploeg) achter zich.
Kimmeke Clijsters kreeg de Lifetime Achievement Award. Waarschijnlijk is ze één van de jongste, zoniet de jongste, sportster ooit die deze eer te beurt viel.
Bij de verkiezing van sportvrouw van het jaar was Justine Henin de logische winnares. Hoe mooi de prestaties van Kim Gevaert en Tia Hellebaut ook waren, het jaar 2007 was duidelijk het jaar van Justine.
De sportman van het jaar was voor mij persoonlijk toch wel Sven Nys. Zoals die vorige winter en ook deze winter heer en meester in het veldrijden is. Het is bijna niet voorstelbaar. Hij heeft misschien twee belangrijke titels laten liggen. Alhoewel 'laten' liggen?! Ik ben er nog steeds van overtuigd dat hij wereldkampioen was geworden, indien hij en Bart Wellens die smak niet hadden gemaakt als gevolg van dat wegschuivend blok. Nu ja, het zij zo. Helaas is veldrijden minder bekend in het zuiden van het land. De Ronde van Frankrijk daarentegen kennen ze er maar al te goed. En dan heeft die groene trui van 'Tommeke' Boonen meer bijklank.
Tot slot de sportpersoonlijkheid: Justine heeft het zeker verdiend. Na de privéproblemen die ze heeft moeten overwinnen, is ze sportief sterk teruggekeerd en won bijna alle grote tornooien. Al waren mijn persoonlijke favorieten toch wel An Wauters en Rutger Beke. Vooral An Wauters verdient het wel eens om een serieuze erkenning bij ons te krijgen. Ze reist de wereld rond, speelt basketbal op het hoogste niveau. Maar ze moet altijd strijden met sporters die niet aan teamsport doen.
Tussendoor hebben we nog leuke filmpjes gezien over 'Illegale Chinezen' in de auto van Sven Nys. De nachtelijke levering van 'afhaalchinees' ten huize van Nico Mattan was echt het meest hilarische van de show.
Het sportjaar 2007 is bijna geschiedenis. We kijken met spanning uit wat het sportjaar 2008 ons zal bieden. Vooral de Olympische Spelen zullen ons komende zomer weer aan de beeldbuis kluisteren.

Mijn 'band' met Sinterklaas (niet lezen onder 10 jaar ;-)

6 december. Het feest van Sinterklaas.
Ik had een aantal paar schoenen aan de haard gezet. Of liever, ze stonden er eigenlijk al een tijdje om ingepakt te worden. Het zijn mijn zomerschoenen en die heb ik niet onmiddellijk meer nodig.
Helaas toen ik zowel gisteren als eergisteren thuiskwam, vond ik niets in ook maar één van mijn paar schoenen. De Sint had eens niet aan mij gedacht ;-) Ik heb dan maar zelf voor mijn 'sinterklaas' gezorgd.
Het is misschien vreemd dat ik het over de man uit Spanje heb. En toch. Het is een belangrijke traditie in onze cultuur. Net zoals Sint-Maarten op 11 november in de streken rond Aalst en Ieper-Poperinge.
Zonder ik het besefte, speelde hij toch al een belangrijke rol in mijn leven als kind. Terwijl ik me eigenlijk niet echt interesseerde in hem en zijn helpers: de Zwarte Pieten. Voor mij telde mijn verjaardag als enige belangrijke feest. Dat de heilige man op 6 december en de Paasklokken en -haas rond pasen langskwamen met snoep en speelgoed, dat liet ik gemakkelijker aan mij voorbijgaan.
Later pas besefte ik dat ik De Sint in mijn genen had. Bleek dat mijn vader één van de vele helpers van de oude man was. Toen mijn broers ook al oud genoeg waren, mochten ze hem zelfs mee assisteren met de andere Zwarte Pieten. En tot slot heb ik een jaar of 5-6, hoe klein mijn auto was, Sint met twee van zijn zwarte helpers rond gevoerd voor zijn bezoeken aan enkele jonge gezinnen van het muziek. Dit jaar was het de tweede keer dat hij geen beroep meer deed op mij.
Dus vond ik het vorige week wel plezant om De Sint nog eens te zien, toen ik ging helpen tijdens de kinderclub van De Haerneclub.
Nu is hij terug vertrokken richting Spanje of de hemel, zo je het wilt en is het weer een jaartje wachten tot hij terug in het land is. Gelukkig komen Kerstmis en nieuwjaar er zo aan. En we hebben daarna ook nog Pasen om ons goed te doen aan snoep zodat het gemis gecompenseerd wordt ;-).

De Zesdaagse van Gent deel 2

Zondag was de finaledag op de Gentse zesdaagse. En jawel, de heren Keisse en Bartko wisten in de finale ploegkoers toch nog de eindwinst naar hun hand te zetten.
Zaterdag ben ik er samen met een goede vriendin naar toe geweest. Ik had enkele vipkaarten op de kop weten te tikken. We hadden ook afgesproken met mijn beste vriendin en haar vriend die er ook zouden zijn.
De toekomst zesdaagse was nog bezig. Ik keek er naar uit om Brian Ligneel met Kieran De Fauw aan het werk te zien, net als Tosh Van der Sande met Davy Tuytens. Tot mijn grote ontgoocheling bleek Brian op vrijdag een zware smak gemaakt te hebben en zijn sleutelbeek was gebroken. Bij deze wensen we hem een voorspoedig herstel en kijken uit naar zijn deelname volgend jaar. Tosh (amper 17) is zowat de revelatie van de toekomst zesdaagse. Tot voor zaterdag stond hij met zijn ploegmakker Tuytens aan de leiding. Helaas konden twee buitenlandse teams hen nog voorbijsteken waardoor ze op de derde plaats geëindigd zijn. Maar ze sleepten wel de groene puntentrui in de wacht. Proficiat Toshke, je hebt zeker nog een gouden toekomst op de piste.
En dan waren de 'grote' jongens aan de beurt. We konden zoals al gezegd heel wat landgenoten verwelkomen. En ze hebben het er allesbehalve slecht van af gebracht. Kenny Deketele is vierdes geworden samen met zijn Italiaanse ploegmaat Marco Villa. En ook Nicky Cockuyt wist regelmatig mooie dingen te tonen aan het talrijk opgekomen publiek. Tim Mertens verraste vriend en vijand samen met zijn Duitse ploegmakker. Enkel Steve Schets presteerde minder maar die voelde zich blijkbaar niet zo super.
Hopelijk herpakt hij zich voor de wereldbekerwedstrijden in Sydney en Bejing. Want dat zijn de volgende grote opdrachten voor hem en de ploegmaats bij de nationale selectie: Ingmar De Poortere, Kenny De Ketele, Tim Mertens en Stijn Steels (inderdaad neef van). Iljo Keisse komt er enkel bij voor de wedstrijd in Bejing.
We volgen hun prestaties op deze belangrijke ontmoetingen met argusogen op de website van wielerbond vlaanderen: www.wielerbondvlaanderen.be of op de persoonlijke site van Stijn Steels: www.stijnsteels.tk.

De zesdaagse van Gent

Ja, dinsdag is het zover. De Gentse zesdaagse beginnen weer in het Kuipke. Een belevenis op zich. Je moet er geen wielerkenner of zelfs liefhebber zijn om met de ambiance te kunnen meeleven.
Vorig jaar was het de eerste keer dat ik er bij was op de zesdaagse. Ik had de piste van 't Kuipke al gezien maar dan met onze beloftvolle jeugd. Nu ging ik de profs aan het werk zien.
Het was echt fantastisch. De sfeer die er hing, dat kom je niet vaak tegen. Ik herinner me dat ik binnenkwam en de renners waren net begonnen aan de 500m sprint. Dimitri De Fauw probeerde al dagen het baanrecord te breken. Met 'piloot' Wouter Van Mechelen en de goede muziek stak hij de lont aan in 't Kuipke. Iedereen op het middenplein en op de tribunes stond in vuur en vlam en moedigde het duo aan om sneller en sneller te gaan. Ondanks dat hij het record nog niet kon breken, reed hij opnieuw een snelle tijd.
Ook Iljo Keisse bracht zijn 'showke' tijdens de dernykoers. Je had het publiek moeten horen. Eerst hing hij een paar meter achter de rest. Maar toen hij met zijn gangmaker sneller ging, joelde het publiek hem vooruit. Het was een feest. Tot...

... het noodlot toesloeg tijdens de ploegkoers. Een licht contact tussen De Fauw en Isaac Galvez had grote gevolgen. Galvez werd de hoogte in gecatapulteerd en kwam ongelukkig tegen de afsluiting terecht. Hij liet er zijn leven bij.
Wat mij vooral is bijgebleven: de solidariteit tussen de renners en het respect dat het publiek toonde. Het leek een grote familie. En dat is het ook.

Dat zullen we vanaf dinsdag 20 november weer kunnen beleven. Keisse en De Fauw zijn opnieuw van de partij met hun respectievelijke partners Bartko en Aeschbach. Maar ook jonge talenten uit eigen land komen op de piste: zo zijn er Ingmar De Poortere en Steve Schets, Kenny De Ketele die met oude rot Italiaan Villa aantreedt, Nicky Cockuyt die met routinier Steven De Neef rijdt en Tim Mertens met de Duitser Müller een koppel vormt.
Voor de wedstrijden is ook nog de Toekomst Zesdaagse waar enkele van onze beloften aan het werk zullen zijn. Zo zullen we o.a. Dave Mertens (broer van), Gert-Jan Van Immerseel en Glenn Foubert in actie zien. Maar zeker in het oog te houden: Davy Tuytens met Tosh Van de Sande en natuurlijk mijn favorieten Brian Ligneel met Kieran De Fauw!! Go for it jongens ;-)
Kijk ook op de officiële site van de Zesdaagse (update 20/11)

Bewegende poëzie of Poëzie in beweging ?!

Dinsdagavond in de vrije cursus gebarentaal hebben we het onder andere over poëzie gehad. Poëzie door doven geschreven of vertaald en uitgebeeld. Het was prachtig. Het ontroerde me.
Gebarentaal op zich vind ik al heel boeiend en de moeite om te leren en te gebruiken. Als je dan nog poëzie in gebaren ziet, dan doet het me wel iets.
Het deed me ook denken aan een kort gedichtje dat ik maanden geleden op mijn gsm kreeg van een goede vriend. Zelf schrijf ik heel veel, maar poëzie ging me nooit goed af om zelf te schrijven ondanks dat ik zeer gevoelig en emotioneel ben. En dan zoiets moois van iemand die slechthorend is... Ik mis het wel.
Kan ik dan geen poëzie schrijven? Ik heb wel jaren voordracht achter de rug. Het is een extra lang parcours geworden. Begonnen in de Waregemse academie bij Mieke Scheldeman. Daarna even afgehaakt omwille van de middelbare studies en een leerkracht die me niet lag. Toen ik in Brugge school liep, ging ik tijdens de laatste twee jaar elke woensdag les volgen bij Rita Vandenberghe aan het Brugse conservatorium. En uiteindelijk heb ik toch mijn diploma behaald aan de Waregemse academie bij Hilde Vanderstraeten.
We kregen zowel proza als poëzie voorgeschoteld. Maar dat laatste vond ik toch wel leuker. Ik ben trouwens nog steeds op zoek naar een gedicht met de titel 'Hamlet Suite'. De eerste twee zinnen kan ik me nog herinneren: "Ik vraag me af hoever Ophelia ging met Hamlet? Wat was er meer waarover Shakespeare nooit iets schreef?". De rest ben ik helaas vergeten. Het was ook geen gedicht dat ik moest voordragen maar iemand die samen met mij les volgde aan het Brugse conservatorium.
Via Hilde Vanderstraeten ontdekte ik de dichteres Edna St. Vincent Millay. Zij had heel mooie gedichten. Ooit brachten we met onze voordrachtklas een Valentijnprogramma met heel wat gedichten van deze poëte.
Hier de Engelse tekst van het gedicht dat ik samen met een collega-voordrachtstudente heb voorgedragen, zij in het Engels en ik in het Nederlands:

What Lips My Lips Have Kissed, And Where, And Why (Sonnet XLIII)

What lips my lips have kissed, and where, and why,
I have forgotten, and what arms have lain
Under my head till morning; but the rain
Is full of ghosts tonight, that tap and sigh
Upon the glass and listen for reply,
And in my heart there stirs a quiet pain
For unremembered lads that not again
Will turn to me at midnight with a cry.
Thus in winter stands the lonely tree,
Nor knows what birds have vanished one by one,
Yet knows its boughs more silent than before:
I cannot say what loves have come and gone,
I only know that summer sang in me
A little while, that in me sings no more.
(Edna St. Vincent Millay)

Ik probeer ook nog de vertaling van dit gedicht door Herman Deconinck op te snorren en hier te plaatsen.

Kevin op het ijs

Onlangs was hij nog te gast tijdens, als ik me niet vergis, de skate-off van Sterren op het ijs (SOI): Kevin Van der Perren. Hij is onze 'hoop' bij het kunstschaatsen bij de heren.
Jaren geleden hadden we bij de dames Katrien Pauwels (nu bekend als jurylid van SOI) die top 15 en zelfs top 10 (denk ik) was in het kunstrijden bij de dames. Nu hebben we jaren later eindelijk iemand die zelfs top 5 van de wereld is. Dat bewees hij vorig weekend in Skate Canada. Na de korte kür stond hij nog vijfdes gerangschikt. Maar met een uitstekende vrije kür rukte hij nog op naar de tweede plaats in de eindstand. Met andere woorden: hij heeft zelfs de topfavoriet Brian Joubert verslagen in de vrije kür.
Ik ben altijd al fan geweest van het kunstschaatsen. Ik was amper 11 toen het 'magische' ijsdansduo Torvill en Dean hun perfecte score haalden tijdens de Olympische Spelen in Sarajevo. Hun ijsdans op de tonen van de Bolero van Ravel was vernieuwend en prachtig. Toen ze als choreografen met de Duchesnay's werkten, gooiden ze ook hoge ogen. Vernieuwend en aantrekkelijke ijsdansen. Een genot om naar te kijken.
Naast het ijsdansen heb ik ook wel een zwak voor het kunstrijden bij de heren. Tjah, wat wil je. Als vrouw zie ik ook wel eens graag mooie mannen aan het werk. En vooral als ze nog extra spektakel brengen, ben ik helemaal verkocht.
Zo waren er de twee Brian's. Brian Orser en Brian Boitano. En dan ook nog Kurt Browning. Ik had het voor de Canadezen omdat zij net iets meer spektakel brachten dan de iets 'stijvere' Boitano. 'Hun opvolger' Elvis Stojko (ook Canadees) en de Fransman Phillipe Candeloro konden mij ook erg bekoren. Vooral de Fransman slaagde er steeds in om zijn kür met bravoure te brengen. Zijn vertolking van 'The Godfather' staat nog steeds in mijn geheugen geprent. En zijn jumps... Jammer dat die nooit echt aanvaard zijn, net als zijn pirouette.
Bij de dames zijn er vooral Katharina Witt (hoe kan het ook anders), Sorya Bonaly en Denise Biellmann met haar eigen pirouette die me bijgebleven zijn.
Hopelijk kunnen we binnenkort ook Kevin Van der Perren in het rijtje van deze schaatsgrootheden zien staan als Europees of (mogen we hopen en dromen) Wereldkampioen. We wensen hem alvast het beste toe dit seizoen.

Brassed Off!

Maandag ben ik zappend op de BBC terecht gekomen waar ze een reportage uitzonden over 'Brassed Off!'. Deze film werd zo'n 11 jaar geleden gemaakt en gaat over een brass band in de jaren '80. Groot-Brittanië is bekend om zijn excellente brass bands.
De origine van heel wat Britse brass bands is vaak gelinkt aan één of andere koolmijn zoals de Grimethorpe Colliery (=kolenmijn) Band. De mijnwerkers gingen vaak na hun dagtaak samen musiceren. En zo ontstonden heel wat brass bands.
De eerste keer dat ik die film zag, was twee jaar na de release in 1996. We waren met het Bevers Harmonieorkest op weg naar Straatsburg. In het Europees Parlement gingen we er optreden voor de Vlaamse Europarlementsleden ter gelegenheid van 11 juli. Voor ons als orkest was het wel leuk om een dergelijke film te bekijken, precies of het ging ook een beetje over ons.
Het muzikale in de film, de band neemt deel aan het nationale kampioenschap, is schijnbaar het hoofdthema van de film. Maar eigenlijk is de diepliggende achtergrond de sluiting van de mijn. In de jaren '80 zijn in Engeland heel wat kolenmijnen gesloten onder het bewind van Tatcher. In de slotspeech in the Royal Alberthall komt die aanklacht nog sterker naar voor.
Deze film is een echte aanrader. Het was een low budget film maar kon toch superacteurs zoals Pete Postlewaite, Ewan Mc Gregor en Tara Fitzgerald strikken. Het is niet onmiddellijk de meest spectaculaire film met effecten en gevechten... maar een goede mengeling van humor en romantiek die de dramatisch-realistische gebeurtenissen ietwat verzachten.
Leuke quote uit de film: "It's a bloody Euphonium". Muzikanten weten wel waarom. ;-)

Number "17" has left the building

Op zaterdag 6 oktober nam Nico Mattan afscheid van het wielerpeleton. Na een mooie carrière zet hij nu definitief een punt als actief profrenner. Tijdens de voorlaatste rit van de Franco-Belge stapte hij in Poperinge af om er 's zondags in het eigen Sint-Eloois-Winkel een spetterend feest van te maken.
Eerlijk toegegeven: ik ben altijd al fan geweest van Nico. Hij zorgde altijd voor spektakel en, voor zover ik kon opmaken uit de reacties van anderen, voor de ambiance. Het deed me dan ook veel plezier toen ik bij de Waregemse lokale radio Diamant medewerker sport was, dat ik hem een aantal maal voor mijn microfoon heb kunnen halen. En zoals je hier al eerder kon lezen, heb ik zelfs toenmalig regerend wereldkampioen Johan Museeuw laten staan om hem te interviewen.
Alhoewel ik oorspronkelijk niet gepland had om er 's zondags bij te zijn, kon ik het voorstel van mijn beste vriendin Maika, verzorgster bij DFL cyclingnews (laatste ploeg waar Mattan voor reed) niet weigeren. De laatste tijd waren onze uitstapjes naar de koers (Heusden en Enecotour) altijd al heel leuk en gezellig geweest, dat ik dus onmogelijk nee kon zeggen. En wederom werd het een fantastische namiddag en avond. We hebben ontzettend veel gelachen en hoe kan het ook anders als de 'zussies' op stap zijn, onnozel gedaan.
Maar het werd voor mij persoonlijk ook een leuk weerzien met tal van renners die ik ooit in mijn beginjaren van mijn 'journalistieke' carrière als medewerker van het Wekelijks Nieuws en Radio Diamant heb geïnterviewd. Renners zoals Nico Mattan en Nico Eeckhout ben ik nog vaak tegen het lijf gelopen. Maar Chris Peers en Hendrik Van Dyck had ik al een hele tijd niet meer gezien. En het was best een heel aangenaam weerzien.
Het is een feestje tot in de vroege uurtjes geworden (naar ik heb vernomen). Maika en ik zijn het rond een uur of 00.30 'afgebold'. Na een zware namiddag en met een drukke werkdag in het verschiet, was het een goed uur om in bed te kruipen.
Tot slot heeft ook het geluksnummer van Mattan: 17 een extra tintje aan ons uitstapje. Maika heeft iets met het nummer 7 en ik met het cijfer 10 en als je dit samentelt is dit 17. ;-)

Een tussendoortje: Keppe't u gezegd

De avond voor de CD-voorstelling van Le Velo Vert in 't Folk te Dranouter, kreeg ik van mijn broerie Jan hun schijfje in de handen geduwd. Ik had al de twee singles gehoord: "Keppe't u gezegd" en "Achtbaan naar de zaligheid" (die staan trouwens ook op de full-cd) en vooral het eerste bleef in mijn oren hangen kwa tekst en muziek. In zoverre dat ik het op mijn msn als nick voorlopig staan heb. Om meerdere misverstanden te vermijden: hier de volledige tekst.

Keppe't u al onderd keer gezegd
ge moet u zo nie laten gaan
oud uw oofd koel en uw hart warm
en et zal wel overgaan
en vergeet vooral ook nie
om te vergeten da niets moet
maar alles mag en dat uiteindelijk
't er allemaal nie veel toe doet

Keppe't u al onderd keer gezegd
maar uw kop staat er nie naar
kom, kijk nu eens in mijn ogen
naar de krullen in mijn haar
laat uw oofd nie weeral angen
en oud uw rug nu ook maar recht
en als iemand da soms raar vindt
zeg dat ik et u eb gezegd

Keppe't u al onderd keer gezegd
en al zat gij twee maand lang
aan 't ander eind van de wereld
'k zou u mailen da'k verlang
om te luisteren naar mij
zijt toch geen vogel voor de kat.
waart gij een goudvis in een kom
ge zou verdrinken, weet gij dat?

Keppe't u al onderd keer gezegd
maar ge luistert weeral nie
en intussen is de kat dood
en de vogel is gaan vliegen
'k wil u altijd blijven elpen
maar alleen kan ik et nie
allez, kom, goudvis kom toch ier
da'k u weer opblink nondepie

Keppe't u al duizend keer gezegd
ge moet u zo nie laten gaan
oud uw oofd koel en uw hart warm
en et zal wel overgaan
'k zeg et nog een laatste keer
en ontou et nu maar goe
dat alles mag, dat er niets moet
't er allemaal nie veel toe doet

(tekst en muziek: Yves Bondue)
Kijk eens op: www.levelovert.be of http://www.myspace.com/levelovert

Dames Volley en Basket blinken uit op EK

Momenteel zijn er twee Europese kampioenschappen voor dames aan de gang: volleybal en basketbal. En op beide kampioenschappen hebben we een ploeg die onze nationale eer verdedigt. Dit gebeurt respectievelijk op eigen bodem (Hasselt en Charleroi) en in Italië. En ze doen het met verve. Beide teams hebben de tweede ronde gehaald.
Voor de volleybal dames zit het EK er in eigen land wel al op. Maar voor dit zeer jonge team (gemiddelde leeftijd 20-21 jaar) zonder een klepper als Virginie De Carne hebben ze het schitterend gedaan. In de eerste ronde konden ze een set halen tegen Nederland (één van de topfavorieten), wonnen ze overtuigend tegen Slovakije en moesten nipt de duimen leggen tegen Servië. In de tweede ronde hadden ze opnieuw topploegen te bekampen. Daar konden ze Tsjechië kloppen met 3-1 cijfers. Tegen titelverdediger Polen bleken ze kansloos maar gingen zeker niet roemloos onder als je de setstanden bekijkt. En gisteren, donderdag, sloten ze hun EK af met winst tegen Bulgarije. Zo wisten de dames zich ook rechtstreeks te plaatsen voor het EK volgend jaar in Polen.
De Belgian Cats (basketbal dus) hebben tot nu toe een perfect parcours afgelegd. Ze wisten alle wedstrijden van hun eerste ronde winnend af te sluiten waardoor ze als groepsleider doorgaan naar de tweede ronde. Daar staan de dames opnieuw Duitsland en Litouwen te wachten maar ook nog Tsjechië, Letland en Turkije. Het wordt allicht een zware klus om de halve finales te halen, maar in sport weet je nooit. En zeker met een klassebak als An Wauters in de rangen zullen de andere Cats zich ook ten volle geven.Vanavond staan ze al tegenover Turkije. Je kan hun prestaties verder volgen op: sporza.be.
De officiële sites:
- Vlaanderen: Vlaamse Volleybalbond en Vlaamse Basketliga
- Nationaal: Belgische Basketbalbond

Vreemd gevoel

De kriebel om terug te beginnen schrijven was er al een tijdje. Sinds een drie, vier weken ben ik ook effectief terug aan de slag gegaan.
Mijn eerste stuk na vier jaar 'stilte' was over de Ipso Leiemarathon. Freddy Vanhoucke was er de drijvende kracht achter en het had normaal zijn 100 ste marathon moeten zijn. Dus kreeg ik de opdracht om Freddy te interviewen.
Zo gezegd, zo gedaan. Op zondag 9 september had ik afspraak bij hem thuis in Wevelgem, dus een goede week voor de marathon. Ik had er een heel gezellige babbel met Freddy en zijn echtgenote Gerda. De passie voor het marathonlopen en voor zijn projecten voor het goede doel straalden van hem af. Zo gedreven en gepassioneerd om mensen in het verre Senegal te helpen en te steunen. Het was een plezier om hem te horen vertellen. Ik kreeg er een presentatie met foto's van hun reizen naar Senegal waar ze de lokale bevolking een handje toestaken met de bouw van huizen en allerlei nutsvoorzieningen.
Zelf kon ik 's zondags niet naar de marathon gaan, maar zou wel achteraf de commentaren lezen in de kranten. Ik wenste hen het allerbeste toe.
De dag na de marathon kreeg ik echter het slechte nieuws dat Freddy gevallen was en in coma lag via mijn redacteur. Ik had even nodig om te bekomen. Wat was er gebeurd? Bleek dat hij van een quad gevallen was en op zijn hoofd terecht gekomen. Zijn toestand bleef de hele week ongeveer hetzelfde.
Het was pas gisteren (maandag) toen ik op de trein zat, dat ik het nieuws van zijn overlijden las. Hij was zaterdagmorgen bezweken aan de verwondingen.
Ik was en ben er nog stil van.

Langs deze weg wil ik mijn deelneming betuigen aan zijn lieve echtgenote Gerda en zijn familie en vrienden. Veel sterkte in deze moeilijke tijden! En hopelijk wordt zijn liefdadigheidswerk, een beetje zijn 'levenswerk' verder gezet...

Mijn 'Cinema Paradiso'

Mijn favoriete film allertijden is en blijft 'Il Nuovo Cinema Paradiso' met Philippe Noiret als Alfredo in de hoofdrol. Deze film raakte me de eerste keer al dat ik hem zag en raakt me nog steeds. Mijn favoriete films zijn er vrijwel allemaal die zeer diepgaand zijn met de nodige portie humor om het evenwicht met het dramatische te behouden.
Ik zou mezelf nooit als filmKENNER bestempelen. Dus voor een tot-in-de-details gefundeerde recensie met scores en dergelijke moet je niet bij mij zijn. Hiervoor verwijs ik je door naar 'Movienewsfromcl'. Mij mag je gerust een gewone filmLIEFHEBBER noemen. Ik zie graag films maar ik ga ze niet tot in het oneindige analyseren en de fouten opzoeken.
Bij mij gaat het zoals bij alles in mijn leven om het gevoel. En het spreekwoord zegt: Over smaak valt er niet te redetwisten. Dus hoef je het zeker niet met me eens te zijn over mijn favoriete films.
Bizar genoeg kwam ik, toen ik over mijn favoriete films nadacht, tot een verrassende ontdekking. Het zijn vrijwel allemaal Franse, Italiaanse of Frans-Italiaanse films. Zo staat naast 'Il nuovo Cinema Paradiso' ook 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain', 'La Meglio Gioventu' en 'La vita é bella' ook op mijn lijstje favorieten. En ik was ook nog Il Postino vergeten met Philippe Noiret als Pablo Neruda. De reden ligt dus voor de hand. Het zijn allemaal heel diepgaande films met heel wat humor die de dramatische gebeurtenissen enigszins verzacht. Ze dragen stuk voor stuk iets positiefs uit.
Humor in films (dus niet eender welke komedie) is dus belangrijk voor mij. De typisch Engelse droge, absurde en to-the-point humor vind ik gewoon subliem. Dan denk ik meteen aan de heren van 'Monty Python's Flying Circus'. In hun films vind je humor van de bovenste plank. Je moet het maar verzinnen, denk ik dan. Zoals bijvoorbeeld in 'Monty Python and the Holy Grail'. Je denkt dat er ridders te paard afkomen. Ineens zie je enkele 'ridders' huppelen met hun dienaars, halve kokosnoten tegen elkaar kloppend, achter hen aan. Of 'Life of Brian'! Wie komt er nu op het zotte idee om een verhaal te vertellen over iemand, Brian dus, die op dezelfde dag als Jezus wordt geboren en er dan nog zijn hele leven mee wordt verward? Het brengt in elk geval heel wat hilarische situaties met zich mee. En ook de derde 'Full Monty Python'-film wil ik je niet onthouden als suggestie: 'The Meaning of Life'.
Daarnaast heb je nog 'Erik The Viking' (Terry Jones) en 'A fish called Wanda' (John Cleese) waar je duidelijk de invloed van het Engelse gezelschap in terugvindt.
Tot slot rond ik mijn toplijstje (voorlopig) af met 'The Bourne-trilogy'. Eindelijk eens een deftige sequel. Bij de meeste 'vervolg'films heb ik enige vorm van argwaan. Bij deze had ik duidelijk het gevoel dat de drie films evenwaardig zijn aan elkaar waardoor een vierde op dit niveau ook zeker de moeite waard zou zijn.

RIP Benny Vansteelant

Vrijdagmiddag ben ik ontzettend geschrokken. Ik had nog niet zo lang mijn commentaar over 'de twee wieltjes' gepost waarin ik het nog over Benny Vansteelant had. En plots bleek hij overleden, een hartstilstand.

We zijn een groot en talentvol kampioen kwijt. Het ga je goed Benny.
Aan de familie en vrienden: mijn oprechte deelneming. Veel sterkte in deze moeilijke tijden.

Ons landje loopt op twee wieltjes

Neen, ik heb het niet over de recente politiek. Het zal nog wel zijn tijd duren eer de federale regering op wieltjes zal lopen.
De titel hier is een verwijzing naar de Belgische en zelfs nog meer bepaald de Vlaamse overmacht in de wieler- of gemotoriseerde sport. De Vlamingen hebben zich altijd al gemakkelijk op twee wielen voortbewogen.
De wegrenners hebben altijd al de meeste aandacht gekregen. Heel wat grote namen zijn al de revue gepasseerd: Eddy Merckx, Lucien Van Impe, de twee Rik's Van Steenbergen en Van Looy, de broers Eric en Roger De Vlaminck, de Planckaertdynastie, Freddy Maertens, Johan Museeuw, Tom Boonen, ... Ik noem zowat de grootste en bekendste namen op. Maar we hebben zeker nog genoeg andere goede renners gehad. En er zijn ook weer grote beloftes in aantocht.
Maar op de piste hebben we ook al heel wat talenten gehad. Denk maar aan Stan Ockers of Patrick Sercu. Recenter hebben Etienne Dewilde gehad die onder andere in '98 de wereldtitel ploegkoers binnenhaalde samen met de jongere Matthew Gilmore. OK! Die laatste is dan geen rasechte Vlaming maar heeft toch zijn sporen voor ons landje verdiend. Zijn pupil Iljo Keisse is momenteel onze belangrijkste 'piste'hoop. Hopelijk krijgen ze een goede pisteploeg bij elkaar onder leiding van Iljo om volgend jaar terug een rol van betekenis te kunnen spelen op het WK én de Olympische Spelen.
Een derde wielerdiscipline waar we grote talenten hebben rondlopen, is de Trial. Lekker kunstjes en springen over van alles en nog wat. Zo komt het natuurlijk wel over. Maar het is zeker niet te onderschatten. Kenny Belaey vertoefde dit weekend in Schotland om er te strijden met de allergrootsten voor de wereldtitel. Had hij goud behaald, dan was hij maar liefst voor de negende keer op rij wereldkampioen geworden. Helaas maakte hij een paar foutjes teveel en werd het brons. Ook broer Wesley is een getalenteerd Trialbiker maar haalde nipt de finale niet.
Natuurlijk mogen we het veldrijden niet vergeten. Ja, daar hebben we momenteel vrijwel het monopolie in handen met wereldkampioen Erwin Vervecken, Sven Nys, Bart Wellens, om er maar een paar te noemen.
En in het mountainbiken hebben Filip Meirhaeghe en Roel Paulissen al hun kunnen getoond. En ook daar zou er toch wel opvolging verzekerd zijn.
Daarnaast zijn er ook nog wielerdisciplines zoals cyclobal, bmx, ... waar we helaas te weinig over horen in de media.
Dan zijn er nog de wat ik dan noem de combinatiesporten. Waar er enerzijds nog moet gelopen of gelopen en gezwommen worden: met name de duathlon en triathlon. Ook hier kunnen we mee met de wereldtop. Ik ben de tel van het aantal titels kwijt die Bennie Vansteelant (vorige week helaas slachtoffer van een verkeersongeval geworden, veel beterschap!) al op zijn palmares heeft. En ook van hem loopt er nog een talentvolle broer, Joeri, rond. In de triathlon zijn Luc Van Lierde, Rutger Beke en nu rolstoelatleet Marc Herremans onze grootste uitgangsborden geweest.
En tot slot natuurlijk de motorcross. We hebben ook al een lange traditie van top motorcrossers: de familie Geboers met Eric op kop, André Malherbe, Georges Jobé, Roger Decoster, ... en natuurlijk Joël Smets en Stefan Everts niet te vergeten. De nieuwe generatie is ook al opgestaan. Nieuwbakken Belgisch kampioen Steve Ramon wist ook al eerder de wereldtitel in de MX1 te pakken. En ook hij heeft goede concurrentie van landgenoten zoals Ken De Dijcker en Kevin Strijbos.

Straight from the heart (recht uit het hart: deel 3b)

What’s up (4 non blondes). We zijn al in het hoger onderwijs beland. Na een tegenvallend jaartje in Gent zocht ik andere oorden op om communicatie verder te studeren. Maar ook in Antwerpen ging het niet zomaar van een leien dakje. Opnieuw had ik tijdens het eerste jaar een zware tweede zittijd. In afwachting van het resultaat ging ik een stapje zetten in Waregem. Ik kwam aan de Piet’lair (een zeer bekend jongerencafé) Ulrike tegen. Onze babbel was kort maar leuk. Terwijl we wat stonden bij te kletsen, klonk uit de boxen in het café ‘What’s up’. Wist ik veel dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar levend zou zien. Amper drie weken erna was ze er niet meer.
Nu nog krijg ik koude rillingen als ik dit nummer hoor. Het ga je goed daarboven, meid!
Girls just wanna have fun (Cindy Lauper). Op kot in Antwerpen zaten we met heel wat vrouwen samen. In ons keukentje alleen al zaten we met z’n vieren tegenover twee mannen. Met Ingrid, Kathy en Heidi zat ik in heel goed gezelschap. Dankzij hen vond ik ook mijn zelfzekerheid terug. En plezier hebben we gehad. Zoals op donderdagavond toen Jan zijn persoonlijke commentaar gaf op de horoscoop uit de Flair. Of die keer toen Frederik, mijn buur op kot, kreeft klaarmaakte voor zijn romantisch diner. Een levende kreeft op tafel? Brrr… We zijn dan toch eventjes op onze kamer gebleven tot de kreeft in het kokend water lag.
Santorini (Yanni). Ondertussen was ik ook al ingelijfd bij de slagwerksectie van het Bevers Harmonieorkest (toen nog de Leievrienden). Na de repetities bleven we al gemakkelijk eens hangen aan de toog (in feite nog steeds) maar dit mondde ook vaak spontaan uit in een ‘lokaalparty’. Zeker toen het verkeerslicht geïnstalleerd werd, creëerde dit nog eens een extra discotheeksfeertje. Eén van de topnummers op onze ‘lokaalparty’s’ was Santorini van de Griekse pianist/componist/dirigent Yanni. Jarenlang hoopten we hiervan een arrangement te vinden om op ons nieuwjaarsconcert te brengen. Eindelijk hebben we er één laten maken, speciaal voor ons, dat we zullen uitvoeren op ons komend nieuwjaarsconcert 2008.
Why don’t you try me tonight (Sarah Bettens en Frankie Miller uit: Ad Fundum) De jaren vlogen voorbij in Antwerpen. Het was er echt gezellig, ja zelfs op school. Of toch… ergens in het schoolgebouw. Al vlug sloot ik me aan bij de redactie van het studentenblad. Elke week redactievergadering in het zaaltje van De Kleine Opera bij “Franske”. En dan op reportage. Soms ging dat makkelijk, maar soms ook héél moeilijk, tenminste als je twee drukbezette acteurs voor een dubbelinterview wil strikken. Zo herinner ik me de pogingen die Nico en ik ondernamen om Tom Van Landuyt en Mathias Sercu op het zelfde moment samen te krijgen voor een interview. Tot middernacht toe hebben we de heren proberen te bellen. Na veel inspreken op hun antwoordapparaat, besloten we uiteindelijk om ons origineel idee te laten varen. Tom zijn we gaan opzoeken in de studio’s van Studio Brussel waar hij een jongerenprogramma presenteerde. Mathias troffen we in een meer romantische bui (weliswaar wegens elektrische panne) en deden het interview bij kaarslicht. Maandelijks moest er een editie verschijnen. Dus de opmaak gebeurde in het DTP-lokaal en werd daar ook kopieerklaar gemaakt. We hebben heel wat afgelachen met Sacha, Nico, ‘Den’ Hans, Wimpie, …
9 to 5 (Dolly Parton). Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. En dus ook aan het onbezorgde studentenleven. We schrijven 1996. En ik moest dus op zoek naar werk. En het lukte nogal vrij vlug, tenminste toch op redactioneel vlak had ik al vlug iets te pakken. Ik kreeg de kookrubriek voor mijn rekening bij het studentenblad GO-Student. Het leuke eraan was, dat ik niet zelf moest koken, maar bij studenten op kot langs moest om hun kookkunsten te proeven. Jammer genoeg had de uitgever ineens andere plannen met de redactie waardoor ik terug op zoek moest naar iets anders. En ik heb in de afgelopen 11 jaar wel één en ander van ervaring opgedaan in verschillende sectoren al was de inhoudelijke taak nogal vaak gelijklopend: grafische vormgeving, lay-out, communicatie en ontvangst/receptie… . Maar het waren stuk voor stuk leuke jobs.
Video killed the radiostar (The Buggles). Tussen het zoeken naar werk door begon ik ook als plaatselijk en sportmedewerkster voor Het Wekelijks Nieuws te schrijven. Ik kwam op allerlei plaatsen en evenementen waar ik anders nooit zou gekomen zijn.
En dan kwam er Radio Diamant nog bij. Ik moest voor een interview over het Bevers Harmonieorkest in de studio zijn. De sportmedewerker had net zijn ontslag gekregen en dus waren ze voor het Waregems Info Programma en voor de rechtstreekse verslagen van SV Waregem op zoek naar een nieuwe kracht. Tussen het interview door sprak Lucien er mij over aan. ‘Of ik dat niet zou zien zitten’? En ja hoor! De week erop zat ik in het regenboogstadion live commentaar te leveren bij de wedstrijd van SV Waregem. Het was een leerrijke maar ook een zeer plezante tijd. Van één ding heb ik misschien wel spijt, alhoewel. Ooit heb ik de kans om een regerend wereldkampioen te interviewen, laten schieten voor een ploegmaat. Tijdens de voorbeschouwende interviews voor toen nog Dwars door België hield ik Nico Mattan staande die samen met Johan Museeuw kwam aanrijden. Mattan gaf me nog de kans maar ja, voor mij waren de streekrenners belangrijker. Dus koos ik resoluut voor Nico.
Maar het respect en de aanmoedigingen die ik kreeg, blijven me nog steeds bij.
Ik ben ik (Sabien Tiels). Dit zegt eigenlijk al op zich wat ik bedoel. "Ik ben ik, dus wen er maar aan. Een unicum net als de zon, net als de maan. Ik ben ik, zo zijn er geen twee. Net zoals jij, net zoals hij, net als iedereen."
Ik kan nog heel wat verhalen aanhalen waar muziek aan verbonden is, of muziek die mij aan bepaalde mensen of situaties doen denken. Altijd al had ik een brede interesse in muziek. Was het nu filmmuziek van Ennio Morricone of John Williams, musicals van Webber of Schönberg, of muziek van mijn favorieten zoals Elton John, Billy Joel, Queen, Peter Gabriel, U2, Dire Straits, ... Allemaal teveel om op te noemen.
Maar één nummer echter ontbreekt hier nog: Tell me there's a heaven (Chris Rea). Mémé mag hier niet ontbreken. Ze was zowat mijn tweede moeder en hoewel ze er al 12 jaar niet meer is, mis ik haar nog elke dag. Ik hoorde dit nummer in de auto toen ik va op het werk was gaan afhalen en we richting ziekenhuis reden. Het was een paar maand voor ze stierf. We hebben het op haar begrafenis laten horen. Ze is voor mij nog altijd de persoon waar ik mijn hart bij uitstort: vreugde en verdriet. Want hoe dan ook: ik weet dat ze ergens hier nog bij me is.

Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 3a: de jonge jaren)

Zoals het in een goede sequel past, geen twee zonder drie. Dus bij deze het derde deel over muziek en de invloed ervan op mijn leven. De titel van deze sequel is heel bewust gekozen. Het is een nummer van Bryan Adams dat ik altijd heel graag gehoord heb, en eigenlijk zegt het perfect wat hier de bedoeling van is. Recht uit het hart: en dat is muziek voor mij.
Voel ik me goed of slecht: er is altijd muziek mee gemoeid. Altijd en overal kan ik wel een lied vinden dat perfect bij de situatie van het moment past. Latinomuziek bijvoorbeeld zet ik altijd gemakkelijk op. Zowel in goede als slechte tijden. In slechte tijden beurt het me altijd op, in goede tijden stimuleert het mijn geluk nog meer. Mijn favoriete zangeres: Gloria Estefan. Vooral haar Spaanse nummers zoals Santo Santo, Tres Deseos, Tres gotas de agua bendita zing ik graag uit volle borst mee. Ook aan Reach dat ze zong ter gelegenheid van de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 heb ik goede herinneringen. Het doet me denken aan onze atleten die het er ontzettend goed deden. Vooral de West-Vlamingen zorgden voor euforie. Fredje Deburgraeve en Ulla Werbrouck zorgen beiden voor een gouden medaille. En ik, net afgestudeerd, mocht naar de huldiging van de West-Vlaamse atleten in het Beaulieucenter in Waregem.
Eigenlijk zou ik een musical zoals Mamma Mia kunnen maken. Belangrijke momenten uit mijn leven gekoppeld aan muziek.
We beginnen bij het begin: mijn geboorte. Dan denk ik altijd aan Daniel (Elton John). Het was één van de hits op het moment dat ik geboren werd. En Elton John vind ik samen met Billy Joel de beste singer-songwriter ooit. Dus een rustig maar goed begin.
Rivers of Babylon (Boney M). Waarom? Hier is een leuk verhaal aan verbonden. Toen ik mijn eerste communie deed, kreeg ik van mijn dooppeter mijn eerste cassetterecordertje. Mijn ouders hadden mij twee cassettes gekocht: één met allerlei hits op en het andere was van Boney M. Zo fier als een gieter draaide ik steeds hetzelfde bandje van Boney M af. Tegen de avond was het helaas stuk. Iedereen was natuurlijk blij behalve ikzelf. Eindelijk van die ellende verlost.
Wake me up before you go-go (Wham) en The Reflex (Duran Duran). Zij moéten er bij zonder twijfel. Wham en Duran Duran waren in mijn jeugdjaren dé meisjesidolen van het moment. Dus ook voor mij. Zo hingen de posters van George Michael en Simon Lebon in mijn kamer aan de muur. En op het schoolfeest mocht een dansje op één van hun vele hits niet ontbreken.
Het apekot (Vuile Mong en zijn vieze gasten). Dit nummer was traditie voor ons groepje (Els, Ulrike, Peggy, Bianca,...) op weg naar huis op de laatste schooldag voor de grote vakantie. Luidkeels door de Beverse straten zongen we "De school dat is een apekot,..." En eerlijk gezegd vond ik dat zeker toen ik richting Waregem moest voor het lager secundair.
Dance Little Sister (Terence Trent D'Arby). Ondanks alles heb ik toch drie mooie jaren beleefd op de danshumaniora in Brugge. Zo waren er de skireis naar Obertauern (Oostenrijk) en het weekje Como-meer in het vierde jaar. De Krea- en dansshows kregen ook altijd veel bijval.
En vooral mijn vrijheid tijdens het zesde jaar vond ik wel plezant. Ik was het enige meisje van de zesdejaars op internaat. Tijdens de paasexamens mochten de jongens op hun kamer studeren en ik niet. Dat vond ik niet eerlijk en stond er op om dat ook te mogen doen. Omdat ik altijd zo voorbeeldig ben geweest ;-) , hebben ze uiteindelijk toegegeven.
Maar de uitstapjes naar de Eiermarkt op het einde van de examens waren pas echt onvergetelijk. Met de vrienden gingen we de Cool Cat of Ambiorix onveilig maken. Of trokken door naar dancing Limelight in de hoek waar Inge en ik dan lekker uit de bol gingen op ons favoriete nummer I love rock and roll (Joan Jett and the Heartbreakers).
Voetbal (Zjef Vanuytsel en Rik De Saedeleer). Als laatste nummer van dit eerste deel kan 'Voetbal' niet ontbreken. Als kind groeide ik op met twee oudere broers. Zelf heb ik dus meermaals een balletje getrapt of liever gepakt. Want steevast mocht ik het doel verdedigen.
Voetbal slaat echter ook op het feit dat ik in Brugge enkele (minder) bekende, getalenteerde voetballers (toen nog jeugdspelers bij Cercle Brugge) leerde kennen zoals Christophe Lauwers en Geoffrey Claeys. Maar, was het omdat ik zelf veel in het doel had gestaan als kind? Ik weet het niet maar enkele (ex-)keepers speelden toch een belangrijke rol in mijn Brugse periode. Zo was Pol Decoussemaeker één van de studiemeesters en kreeg ik in het vijfde jaar Nederlands van Luc Vanderschommen. En tot slot: Wim Henneman. ;-)
Wordt vervolgd...

Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 2): Musical

Wie me heel goed kent, weet dat ik een ongelooflijke passie heb voor de musical. 'The Musical Theatre' is naar mijn bescheiden mening de meest complete podiumkunst. Een musicalster moet eigenlijk alles kunnen: zingen, dansen, acteren, ... En vaak nog veel meer... Ik heb er al verschillende gezien en een aantal heb ik zelfs al meerdere keren gezien: mijn grootste favorieten: Starlight Express (3x) en Miss Saigon (2x).
Starlight Express is dé spectaculairste musical die ik ooit gezien heb. Het verhaal gaat over een wereldkampioenschap treinracen met o.a. de diesel- (Greaseball); elektrische (Elektra); stoom- (Rusty) en nog tal van andere treinen. Binnen in het theater was er een piste rond, tussen en boven het publiek gebouwd. Vooraan, boven het hoofdpodium hing een immense lichtbrug die ook effectief als brug diende. Bij de races gingen er telkens twee schermen omlaag waardoor je de race overal kon volgen. De acteurs verplaatsten zich op rolschaatsen. Kortom: het ws en is een prachtig technisch spektakel.
Maar de musical waar ik de leukste herinneringen aan heb, is Miss Saigon. Het was zo dat eind oktober 1999 de (voorlopig) laatste opvoering zou zijn in het Theatre Royal in Londen. In augustus was ik nog in Londen net voor ik aan een nieuwe job zou beginnen. Dus wou ik zeker die musical meepikken. Bij het boeken van de reis had ik meteen een ticket voor Miss Saigon besteld. Indien ik zin had om daarnaast nog een andere te gaan zien, zou ik dat wel op het moment zelf beslissen.Mijn ticket sprak op maandag. Ik heb ongelooflijk genoten van de musical en de prestaties van de acteurs. Na de show zou ik nog iets drinken, maar besloot uiteindelijk om toch maar vroeg onder de wol te kruipen. Ik had heel wat plannen gemaakt voor dinsdag.
"Maar het kan verkeren", zei Bredero. Op dinsdagvoormiddag had ik net iets te veel gestapt en tegen de middag had ik een immens pijnlijke knie. Ok, mijn programma inkorten. Even binnenwippen in 'the Dress Circle', een gezellig winkeltje met alles wat met musical te maken heeft. Je kan er uren snuisteren in de CD's, partituren, posters,... noem maar op. Terug buiten stapte ik in de richting van de theaters, of beter gezegd strompelde ik. Ineens liep ik terug door Drury Lane waar het Theatre Royal zich bevindt. "Mhm, zou ik nog eens naar Miss Saigon gaan?" dacht ik bij mezelf. Na even twijfelen besloot ik om toch terug een ticket te halen. 'k Had nog eventjes tijd en besloot het Italiaans restaurantje op de hoek binnen te stappen. Buikje rondgegeten en terug richting theater.
Opnieuw was het een leuke ervaring. Nagenietend besloot ik me in de pub rechtover een 'pint' te bestellen. Plots raakte ik in gesprek met Anthony, één van de 'redcoat butlers' die de vips in het theater hun plek toewijst. Ondertussen kwamen enkele acteurs de pub binnen. Na een halfuurtje tetteren, had ik de moed gekregen om Anthony te vragen of hij de acteurs niet kon vragen om hun handtekening te plaatsen op mijn ticket. Hij trok me mee en stelde me aan iedereen voor. Normaal ben ik niet het bedeesde type, maar het was toch even wennen. Zo'n handtekenjaagster ben ik nu ook weer niet. Het klikte wel.
Om 23 u. ging de bel voor de laatste bestelling. Ik ging mijn biezen pakken maar iedereen stelde voor om nog te blijven. Dus zo geschiedde. We zaten lekker gezellig te keuvelen op de trappen van het theater. Toen het iets kouder werd, trokken we een restaurant binnen dat nog bier serveerde. Maar ook dit sloot. Ik ging richting hotel vertrekken, maar opnieuw lieten ze me niet gaan. De laatste stop bleek op het eerste zicht een gewoon rijhuis. Maar daar bevond zich een 'green room' waar enkel acteurs elkaar ontmoetten. Ik mocht mee binnen en was blij verrast toen ik mijn naam uitsprak, de man die perfect wist te schrijven. "A dutch name, right?" was zijn commentaar. We daalden de trap af en gingen aan een tafeltje zitten. Ik bestelde limonade want het Engels bier vind ik eigenlijk niet te drinken. Tot ik met Anthony aan de bar stond en zag dat ze er Hoegaarden hadden. We droegen de drank naar ons tafeltje en kletsten nog tot een uur of 3 met David Shannon (speelde Chris). Uiteindelijk ben ik samen met Stephanie (administratief bij de productie van Miss Saigon) in een taxi gestapt en richting hotel vertrokken. De nacht was zeer kort want om 7.30 u. moest ik al uit de veren. De Eurostar richting Lille Europe vertrok om 10.30 u.Eind oktober wou ik terug maar was helaas te laat om een zitje in het theater te boeken. In de plaats ben ik dan maar naar Chicago gaan zien.
(De musicals die ik ben gaan zien met de link naar hun officiële website:) Les Misérables (Antwerpen en Londen met Hans Peter Janssens), Phantom of the Opera (Antwerpen); Kuifje en de Zonnetempel (Antwerpen); Miss Saigon (Londen); Starlight Express (Londen); Whistle down the wind (Londen); Chicago (Londen); Blood Brothers (Londen); La Cava (Londen)

Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 1)

Dit stukje wordt iets persoonlijker dan de overige commentaren zoals de titel deels doet vermoeden. Maar het hoort hier wel degelijk thuis. Ik wil het eens hebben over de invloed die muziek heeft op mijn persoonlijk leven. Nog boven de sport is muziek de belangrijkste factor in mijn leven. Ik verduidelijk even...
Zoals je eerder al hebt kunnen lezen, ben ik lid van het Bevers Harmonieorkest. En meer bepaald van de slagwerksectie. Ooit heb ik nog geprobeerd om dwarsfluit of gitaar te spelen. Maar eigenlijk kon ik mij geen beter instrument inbeelden dan slagwerk. Bij deze: 'merci broerie'.
Het is de perfecte manier om alle emoties, zowel positief als negatief, in kwijt te kunnen. Eens goed op iets kunnen kloppen of met iets kunnen meppen... man dat kan deugd doen ;-). In tijden van stress of als ik kwaad ben, merken de muzikanten dat al vlug. Jawel, dan worden de cymbalen nog net iets steviger tegen elkaar geslagen.

Maar slagwerk kan ook heel gevoelig zijn. Het klinkt vreemd, ik weet het en toch... Om net die fijne triangel-, cymbaal- of trommelslag op het juiste moment te kunnen geven... Daar hoort emotie bij. Zo vind ik 'Nimrod' uit de Enigma Variations van Edward Elgar één van de prachtigste werken die dit bewijst. Daar komt slechts één cymbaalslag in voor maar die moet er net op het juiste moment, exact op het hoogtepunt zijn. En va had hem elke keer. :-)
En zelfs als ik geen enkele slag hoef te geven, dan nog kan het orkest mij ontroeren. Enkele voorbeelden ter illustratie:

Ongeveer 8 jaar geleden stond het 'Requiem for the Captive Condor' van de Nederlandse componist Hardy Mertens op de pupiter en we hadden met het slagwerk niks te doen. Dus konden we luisteren. Het was net uit met mijn toenmalige vriend. De spanning in de muziek maakte alle emoties die ik al dagen opkropte, los. Nu nog zet ik die CD soms op als ik mij heel verdrietig voel. Wou dit laatst trouwens nog eens doen, had er echt nood aan, maar bleek de CD uitgeleend te hebben.

Of 4 jaar terug in Valencia. 'k Was toen net mijn werk kwijt en had stresserende weken achter de rug met het oog op onze deelname daar aan het Certamen de Bandas de Mùsica. Net voor de proclamatie speelde het gastorkest 'Hymno a Valencia', het Valenciaans volkslied. Kippenvel kreeg ik toen ik zo'n 2000 Spanjaarden daar in die stierenarena hoorde meezingen. Het duurde niet lang of de tranen liepen over mijn wangen.

Ronde van Frankrijk 2007 wat een 'tour'

Het is al een week geleden dat de renners de streep in Parijs hebben overschreden. En het is me wel een 'Tour' geweest.
In het begin viel alles wel goed mee. De doortocht door ons landje werd een feest zoals alle Vlaamse voorjaarsklassiekers er één zijn. Een massa volk was naar Gent afgezakt in de hoop er Tom Boonen te zien winnen en de groene trui te pakken. Maar met Gert Steegmans' prestatie was het talrijke publiek ook wel best tevreden. En 'den Boonen' was toch tweedes en had groen om de lenden.
Ook in Waregem was het een Vlaamse kermis. Tijdens de parade van de renners tussen de officieuze en de officiële start, juigde het volk onze 'groene' Tom Boonen luidkeels toe.
Maar een paar dagen later begon de dopingellende opnieuw. Eerst Sinckewitz die ondertussen na een hevige val al uit de wedstrijd verdwenen was, bleek positief getest te hebben. Wat later begon de heisa rond Rasmussen. Hij zou de UCI niet juist hebben ingelicht waar hij overal naartoe ging. Maar dit kwam vreemd genoeg maar aan het licht toen hij al enkele dagen rondreed in het gele leidersshirt.
En dan Vino! Eigenlijk hoopte ik bij het begin van de Ronde van Frankrijk dat hij eindelijk zijn talent eens zou kunnen tonen. Vinokoerov is altijd wel een favoriet van me geweest. Maar al vroeg in de rittenwedstrijd kwam hij ten val en leek de 'Tour' voor hem over. Tot de bewuste tijdrit.
Hij presteerde buitengewoon schitterend. Hij deed de hoop herrijzen dat hij opnieuw kandidaat Tourwinnaar was. Maar de dag nadien zakte hij helemaal in en dan... Het onthutsende nieuws dat hij betrapt was op bloeddoping! Een slag in het gezicht van iedere fan. Vino uit koers gezet en meteen was het volledig uit met de pret.
Ik bleef het wel nog volgen maar echt geboeid kon ik niet meer kijken. Rasmussen werd ook nog uit de wedstrijd gezet en zo kon Contador naast de witte trui als beste jongere ook nog eens het gele shirt aantrekken. Het enige wat nog overbleef was 'onze' Tom Boonen die in Parijs definitief het groen om de lenden kreeg.
Opnieuw een Ronde van Frankrijk om vlug te vergeten! Hopelijk wordt de 'Tour 2008' eindelijk opnieuw spannend maar dan terug op koersgebied.

Geen EK voor Rode Duivels wel voor Deaf Devils

De laatste wedstrijden van de nationale voetbalploeg heb ik niet onmiddellijk gezien maar het resultaat was niet veelbelovend.
Onze Rode Duivels hebben het wel geprobeerd. We mogen daar toch van uit gaan aangezien het vrijwel om allemaal voltijdse profvoetballers gaat.
Wat er dan juist schort? Joost mag het weten. Te weinig met elkaar kunnen trainen? Verkeerde keuze van de bondscoach? Te lang seizoen gehad? Een hele hoop vragen waar niet onmiddellijk een antwoord op te vinden is.
OK. De laatste match tegen de Portugezen hebben ze, naar ik heb horen zeggen, toch goed gespeeld maar ja... Het mocht weer eens niet zijn.
Na de 2-0 verloren wedstrijd tegen Finland mag het nationale voetbalteam een kruis maken over het EK volgend jaar.
Wie echter wel naar een EK voetbal mag, en wel vanaf volgende week, zijn onze Deaf Devils. De selectie vertrekt komende zaterdag 9 juni en speelt al zijn eerste match op maandag 11 juni en dit tegen Rusland.
Ons nationaal team is uitgeloot in de zwaarste groep met naast Rusland ook nog Oekraïne en Ierland. "De groep des doods" zei een goede vriend van me onlangs. We hopen alvast op een goed resultaat en we duimen voor onze dappere jongens.
Wie de prestaties van de Deaf Devils wil volgen, surft best eens naar de webstek: http://www.deaffootballbelgium.be/.

West-Vlaams muziekfestival?!

We zijn er met het Bevers Harmonieorkest blijkbaar niet in geslaagd om bij de top 3 van alle West-Vlaamse ensembles te geraken. Nu ja zo'n festival met verschillende soorten instrumentale ensembles is ook wel wat appelen met peren vergelijken. Hoe moet je nu een gitaarensemble tegenover een fanfare, brass band, big band en/of een harmonie beoordelen? De bezettingen zijn vrijwel anders evenals het repertoire dat er voor geschreven wordt.
Maar goed. Er konden er maar drie door naar volgend jaar. We behoren toch tot de 15 die op een provinciale subsidie mogen blijven rekenen. Het hoofddoel ligt toch bij het Open Nederlands Kampioenschap in Kerkrade eind november.
We konden op het provinciaal muziekfestival de werken eens uitproberen die we op 24 november moeten spelen. Al bij al viel het nog mee. We moeten er wel nog aan werken maar op een half jaar moet dit wel lukken.
Ondertussen werken we tijdens de repetities ook keihard aan het programma voor het nieuwjaarsconcert 2008. En tot onze vreugde staat Santorini van de Griekse componist Yanni op het programma. Dit is een 'nummer' dat jaren geleden grijs werd gedraaid en heel wat 'ambiance' in het lokaal met zich meebracht. Nu zullen we dit zelf live kunnen uitvoeren.
Ik kijk er alvast naar uit. Evenals volgend jaar begin juli wanneer we opnieuw Valencia trekken. In het kader hiervan organiseren we eind juni, op 23 juni meer bepaald een Spaanse avond.
Wil je meer weten: surf dan naar www.beversharmonieorkest.be.

The Crucible

Snookerliefhebbers en zeker de fanaten zullen onmiddellijk weten waarop deze titel slaat. Van 21 april tot 7 mei werd in Sheffield het wereldkampioenschap snooker betwist. De 16 beste snookerspelers van het moment tekenden opnieuw present in The Crucible waar naar jaarlijkse gewoonte het WK plaats vindt.
Vorige week zondag en maandag stonden John Higgins en Mark Selby tegenover elkaar in de finale in een best of 35. Met andere woorden wie het eerst 18 frames haalde, mocht zich wereldkampioen 2007 noemen.
Na de twee zondagse sessies leek Higgins op een makkelijke zege af te steven. Het stond zondagavond namelijk al 12-4 in het voordeel van de Schot. Nog zes frames te winnen in de maandagnamiddag sessie en het zou afgelopen zijn dachten velen, en ja ook ik gaf de Engelsman niet veel kans meer om dichterbij te komen.
Toen ik 's avonds even naar de BBC zapte om er het eindresultaat te bekijken, was mijn verbazing groot toen bleek dat niet Higgins maar Selby 's namiddags zes frames op rij had gewonnen en zo tot een 12-10 stand teruggekomen was. Dus gingen we toch nog een avondsessie tegemoet.
En wat voor één! Pas om 2 u. 's nachts kon ik eindelijk mijn bed in. Na de laatste stoot waarmee John Higgins op 18-13 kwam, bleef ik nog even wakker om hem de beker in ontvangst te zien nemen en tot slot ook nog de kennerscommentaren van Steve Davis en John Parrott.
Nu weer een jaartje wachten voor het volgende WK.

Doven-Cultuur

Sinds oktober vorig jaar ben ik begonnen met een cursus Vlaamse Gebarentaal (VGT). Ik kende voordien al enkele dove en slechthorende personen en wou al lang gebarentaal leren. Nu kwam het er eindelijk van. Op de webstek van Fevlado had ik een vrije gebarencursus in Kortrijk gevonden. Die cursus bracht ook met zich mee dat ik meer en meer contact kreeg met doven en slechthorenden en inzicht in de dovencultuur.
Begin mei heb ik tweemaal kort op elkaar kunnen ervaren wat doven EN cultuur betekent. Uit de Kortrijkse dovenclub De Haerneclub groeide het toneelgezelschap Niemand Perfect. Zij brachten vorige week het toneelstuk W?W?W?W?W? Het was geïnspireerd op enerzijds de film Clue en anderzijds op het gezelschapspel Cluedo. Alles gebeurde in gebarentaal met af en toe een stemtolk die enkele zaken verduidelijkte voor de horenden.
In Oostende in een oude NMBS-loods kreeg ik dan weer een heel ander soort toneel te zien. Hand in 't oog bracht de productie Déja Vu. Zeer modern en heel abstract, zonder concrete verhaallijn. Enkel een centraal thema: sex, drugs en rock 'n roll: met andere woorden de jaren 60, 70 en 80. Soms was het wel wat moeilijk om te volgen. Zeker mensen die weinig of geen gebarentaal kennen zullen in Oostende wel enkele interessante zaken gemist hebben. Maar beide opvoeringen waren prachtig om te zien. Echte aanraders.
Afgelopen vrijdag trouwens nog een mooi staaltje gezien tijdens de openingsceremonie van het EK Volleybal voor doven. Eerst was er een groepje jongeren dat op Djembé's sloeg en er fantastische en wisselende ritmes mee naar voor bracht. Daarna ging het er iets wilder aan toe tijdens de Hip Hop van drie meisjes en een jongen. Tot slot kwam er nog een groepje dat danste op de tonen van Rood van Marco Borsato. Telkens was er iemand voor de groep die de tekst in gebaren uitbeeldde. Ik kreeg een krop in de keel.
Wie zei ooit: 'A thing of beauty is a joy forever'?
Hier hou ik jullie op de hoogte van opvoeringen van de toneelverenigingen of andere interessante optreden.

Vrouwen en sportjournalistiek

Vrouwen worden geacht niets van sport af te weten. Of toch niets van voetbal, wielrennen, motorcross en meer van die mannelijke sporten.
Als je als vrouw beweert iets van voetbal af te weten, komen de heren altijd af met de clichévraag of je hen eens kan uitleggen wat buitenspel is. Sommige gerenommeerde mannelijke sportjournalisten beweren zelfs dat vrouwen geen deftig live voetbalcommentaar kunnen leveren omdat ze niet voelen hoe het is om tussen twee tegenstanders tegen een cornervlag te worden aangedrukt.
Goed, een 10-tal jaren geleden heb ik er mij ook aan gewaagd en inderdaad het liep niet meteen van een leien dakje. Maar dat had niet onmiddellijk te maken met mijn tekort aan voetbalkennis. Ik kwam er midden het seizoen holderdebolder ingerold en dan nog in tweede klasse. Dat moment volgde ik de tweede klasse niet zo van dichtbij dus het was niet zo eenvoudig. Uiteindelijk nam ik dan maar de voorbeschouwingen én de LIVE-interviews na de wedstrijd voor mijn rekening. En ik deed het met plezier.
Nu nog denk ik vaak aan die leuke tijd bij Radio Diamant. Ik kreeg de kans om zowat alle sporttakken die in Waregem aan bod kwamen van dichtbij te volgen: de thuiswedstrijden van toen nog SV Waregem mogen bijwonen, Dwars door België (nu door Vlaanderen) gevolgd, basketbal dames Waregem die in de hoogste klasse speelden, ... Heel wat bekende en minder bekende sporters geïnterviewd. En ik kwam ook in contact met de anders-valide sporters.
Het is dan ook mijn bedoeling om enerzijds de argwanende mannen via deze blog het tegendeel te bewijzen en te laten zien dat vrouwen wel degelijk iets van sport afweten. Anderzijds wil ik mij niet beperken tot de klassieke sporten zoals voetbal en wielrennen, maar ook een pleidooi houden voor de minder bekende sporten of minder bekende takken van bepaalde sporten. En zeker niet te vergeten: ook de anders-valide sporters zullen hier ruimer aan bod komen dan gewoonlijk in de traditionele media.
Bij deze vermeld ik hier mijn eerste sportieve tip:
Het EK volleybal voor Doven in Kortrijk.

Commes & Move zegt hallo

Hallo, hier ben ik.
De bedoeling van deze blog is om hier regelmatig mijn kijk op sport en cultuur mee te geven en wat er mee te maken heeft of die twee combineert.
Daarnaast zal je hier ook vaak 'culturele en sportieve tips' kunnen meepikken.
Veel plezier
Griet
Commes & Move