Dinsdagavond in de vrije cursus gebarentaal hebben we het onder andere over poëzie gehad. Poëzie door doven geschreven of vertaald en uitgebeeld. Het was prachtig. Het ontroerde me.
Gebarentaal op zich vind ik al heel boeiend en de moeite om te leren en te gebruiken. Als je dan nog poëzie in gebaren ziet, dan doet het me wel iets.
Het deed me ook denken aan een kort gedichtje dat ik maanden geleden op mijn gsm kreeg van een goede vriend. Zelf schrijf ik heel veel, maar poëzie ging me nooit goed af om zelf te schrijven ondanks dat ik zeer gevoelig en emotioneel ben. En dan zoiets moois van iemand die slechthorend is... Ik mis het wel.
Kan ik dan geen poëzie schrijven? Ik heb wel jaren voordracht achter de rug. Het is een extra lang parcours geworden. Begonnen in de Waregemse academie bij Mieke Scheldeman. Daarna even afgehaakt omwille van de middelbare studies en een leerkracht die me niet lag. Toen ik in Brugge school liep, ging ik tijdens de laatste twee jaar elke woensdag les volgen bij Rita Vandenberghe aan het Brugse conservatorium. En uiteindelijk heb ik toch mijn diploma behaald aan de Waregemse academie bij Hilde Vanderstraeten.
We kregen zowel proza als poëzie voorgeschoteld. Maar dat laatste vond ik toch wel leuker. Ik ben trouwens nog steeds op zoek naar een gedicht met de titel 'Hamlet Suite'. De eerste twee zinnen kan ik me nog herinneren: "Ik vraag me af hoever Ophelia ging met Hamlet? Wat was er meer waarover Shakespeare nooit iets schreef?". De rest ben ik helaas vergeten. Het was ook geen gedicht dat ik moest voordragen maar iemand die samen met mij les volgde aan het Brugse conservatorium.
Via Hilde Vanderstraeten ontdekte ik de dichteres Edna St. Vincent Millay. Zij had heel mooie gedichten. Ooit brachten we met onze voordrachtklas een Valentijnprogramma met heel wat gedichten van deze poëte.
Hier de Engelse tekst van het gedicht dat ik samen met een collega-voordrachtstudente heb voorgedragen, zij in het Engels en ik in het Nederlands:
What Lips My Lips Have Kissed, And Where, And Why (Sonnet XLIII)
What lips my lips have kissed, and where, and why,
I have forgotten, and what arms have lain
Under my head till morning; but the rain
Is full of ghosts tonight, that tap and sigh
Upon the glass and listen for reply,
And in my heart there stirs a quiet pain
For unremembered lads that not again
Will turn to me at midnight with a cry.
Thus in winter stands the lonely tree,
Nor knows what birds have vanished one by one,
Yet knows its boughs more silent than before:
I cannot say what loves have come and gone,
I only know that summer sang in me
A little while, that in me sings no more.
(Edna St. Vincent Millay)
Ik probeer ook nog de vertaling van dit gedicht door Herman Deconinck op te snorren en hier te plaatsen.
Gebarentaal op zich vind ik al heel boeiend en de moeite om te leren en te gebruiken. Als je dan nog poëzie in gebaren ziet, dan doet het me wel iets.
Het deed me ook denken aan een kort gedichtje dat ik maanden geleden op mijn gsm kreeg van een goede vriend. Zelf schrijf ik heel veel, maar poëzie ging me nooit goed af om zelf te schrijven ondanks dat ik zeer gevoelig en emotioneel ben. En dan zoiets moois van iemand die slechthorend is... Ik mis het wel.
Kan ik dan geen poëzie schrijven? Ik heb wel jaren voordracht achter de rug. Het is een extra lang parcours geworden. Begonnen in de Waregemse academie bij Mieke Scheldeman. Daarna even afgehaakt omwille van de middelbare studies en een leerkracht die me niet lag. Toen ik in Brugge school liep, ging ik tijdens de laatste twee jaar elke woensdag les volgen bij Rita Vandenberghe aan het Brugse conservatorium. En uiteindelijk heb ik toch mijn diploma behaald aan de Waregemse academie bij Hilde Vanderstraeten.
We kregen zowel proza als poëzie voorgeschoteld. Maar dat laatste vond ik toch wel leuker. Ik ben trouwens nog steeds op zoek naar een gedicht met de titel 'Hamlet Suite'. De eerste twee zinnen kan ik me nog herinneren: "Ik vraag me af hoever Ophelia ging met Hamlet? Wat was er meer waarover Shakespeare nooit iets schreef?". De rest ben ik helaas vergeten. Het was ook geen gedicht dat ik moest voordragen maar iemand die samen met mij les volgde aan het Brugse conservatorium.
Via Hilde Vanderstraeten ontdekte ik de dichteres Edna St. Vincent Millay. Zij had heel mooie gedichten. Ooit brachten we met onze voordrachtklas een Valentijnprogramma met heel wat gedichten van deze poëte.
Hier de Engelse tekst van het gedicht dat ik samen met een collega-voordrachtstudente heb voorgedragen, zij in het Engels en ik in het Nederlands:
What Lips My Lips Have Kissed, And Where, And Why (Sonnet XLIII)
What lips my lips have kissed, and where, and why,
I have forgotten, and what arms have lain
Under my head till morning; but the rain
Is full of ghosts tonight, that tap and sigh
Upon the glass and listen for reply,
And in my heart there stirs a quiet pain
For unremembered lads that not again
Will turn to me at midnight with a cry.
Thus in winter stands the lonely tree,
Nor knows what birds have vanished one by one,
Yet knows its boughs more silent than before:
I cannot say what loves have come and gone,
I only know that summer sang in me
A little while, that in me sings no more.
(Edna St. Vincent Millay)
Ik probeer ook nog de vertaling van dit gedicht door Herman Deconinck op te snorren en hier te plaatsen.
4 opmerkingen:
ah tof gedichtje nog .
Laat het verleden eens rusten.
Begin een nieuw leven.
@cl: Ik heb da gedichtje altijd al mooi gevonden met of zonder 'ons' verleden.
Ik denk dat CL het meer hierover had: "Het deed me ook denken aan een kort gedichtje dat ik maanden geleden op mijn gsm kreeg van een goede vriend. Zelf schrijf ik heel veel, maar poëzie ging me nooit goed af om zelf te schrijven ondanks dat ik zeer gevoelig en emotioneel ben. En dan zoiets moois van iemand die slechthorend is... Ik mis het wel." LOL
Een reactie posten