Daens & Het Huis Anubis

Na de films, nu de musicals
Het is alweer even geleden dat ik nog tijd had om iets neer te pennen of liever te posten op mijn weblog. Ik heb dan ook drukke tijden achter de rug.
Door deze drukte ben ik er niet in geslaagd om in het oude postgebouw van Berchem naar een voorstelling van Daens, de musical te gaan. Ik was er anders wel graag naar toe geweest. Toen de film in 1993 uitkwam, ben ik wel gaan kijken in de bioscoop. De cast en crew was er één om U tegen te zeggen: regie: Stijn Coninckx, priester Daens: Jan Decleir, Nette: Antje De Boeck en Jan: Michael Pas. Muziek was van de hand van Dirk Brossé.
Ergens diep vanbinnen was ik ook wat bang om naar de musical te gaan kijken. Het is namelijk niet zo evident om van een film een musical, en omgekeerd, van een musical een film, die minstens even goed is als het origineel, te maken.
Zo was ik ontgoocheld in de filmversies van Evita en Chicago. Evita had ik toen nog niet in het theater gezien maar kende de muziek en het verhaal wel goed en vond dat de film er op sommige vlakken er te veel van afweek. Onlangs zag ik de musical wel in het Capitool in Gent en zelfs de Nederlandse versie kon me absoluut bekoren. Bij Chicago, de film ontbrak naar mijn gevoel het overweldigende dat ik live in het theater wel had ervaren.
Bij Daens had ik diezelfde schrik alhoewel de film geen filmmusical was. Bij het zien van de DVD overviel me een gevoel van spijt dat ik toch niet naar Antwerpen ben geweest. Misschien is het bij Daens inderdaad wel het voordeel geweest dat het oorspronkelijk geen musical was. Enkel het basisverhaal is hetzelfde. De muziek en zang geven er een extra dimensie aan. De prestaties van de hoofdrolspelers Lucas Van den Eynde (Daens), Free Souffriau (Nette), Jelle Cleymans (Jan), Jo Demeyere (Stillemans), Chris Vandendurpel (Ponnet) zijn absoluut van hoog niveau. Hoewel ik de musical dus niet live heb gezien, ben ik toch blij met de versie op DVD. Iedereen die er niet kon bijzijn, raad ik dan ook aan om de DVD te kopen. Ook de extra's zijn bijzonder interessant. Het blijft dus de moeite waard.
Toch ben ik onlangs in Antwerpen beland. Tante zijn brengt enige verplichtingen met zich mee. Normaal ging ik met de kinderen van mijn broers altijd shoppen voor hun verjaardag. Dit jaar wou ik iets 'creatiever' zijn. De drie meisjes zijn grote fan van Het Huis Anubis. Na de film was er nu de musical. Op 7 februari kwamen de 'bewoners van het Huis Anubis' voor drie voorstellingen naar de Elisabethzaal in Antwerpen. Aangezien de beste plaatsen voor de twee middaguitvoeringen al vlug verkocht waren, besloot ik om kaarten te bestellen voor de voorstelling van 11 u.
's Morgens was het wel vroeg vertrekken. De jongste schoonzus zette haar twee dochters bij mij af. We namen de trein van half negen richting Gent waar we overstapten op de trein naar Antwerpen. Daar hadden we afgesproken op het stationsplein met mijn oudste schoonzus en haar dochter.
Onze zitplaatsen in het theater waren uitstekend. Alle kinderen konden het podium perfect zien. En het was meer dan de moeite om te zien. De acteurs konden stuk voor stuk goed zingen. Het verhaal bleef boeiend van begin tot eind. Ook het publiek werd in de musical betrokken wat natuurlijk een plus is als je een voorstelling voor kinderen geeft. Vooral toen enkele acteurs de zaal in kwamen, was het hek helemaal van de dam.
Wie nog beweert dat dit enkel voor kinderen is, was er in Antwerpen wellicht niet bij. Ook wij, de volwassenen bedoel ik dan, konden deze musical zeker smaken. De DVD van de film kocht ik na de voorstelling als extraatje voor de kinderen. Hun dag kon duidelijk niet meer stuk. En de mijne ook niet meer.

1 februari 2009 = N & N-dag

Vandaag was een sportieve hoogdag. Neen, zelf heb ik geen sportprestatie neergezet. Integendeel. Ik maakte het allemaal mee vanuit mijn luie zetel. Het werd de N & N-dag. De Nadal en Niels-dag.
Deze morgen werd ik na een veel te korte nachtrust gewekt met Sven Nys op Radio 2. Wetende dat hij vandaag een belangrijke cross moest rijden, vermoedde ik al dat deze uitzending opgenomen moest zijn. Af en toe viel ik terug in slaap en hoorde er dus maar flarden van.
Uiteindelijk hield ik mijn ogen wat langer open en het daagde me ineens dat de mannenfinale van de Australian Open aan de gang moest zijn. Ik zette de TV op Sporza. Ik had blijkbaar net de eerste set gemist die in het voordeel van Rafael Nadal was uitgedraaid. Het werd een wedstrijd op het scherp van de snee en vooral... met prachtig tennis. Door de spanning en de kwaliteit van het spel dat Roger Federer en Rafael Nadal brachten, had ik geen moeite om wakker te blijven. Na de halve finale Verdasco-Nadal vreesde ik dat we met die vijfsetter een prachtige wedstrijd hadden gehad die meer een finale waard was dan de eigenlijk finale zou worden. Mijn vrees bleek gelukkig ongegrond. Federer en Nadal gaven het beste van zichzelf en vochten voor elk punt. Na opnieuw een marathonwedstrijd trok 'Rafa' Nadal aan het langste eind. Hij is mogelijk aan het begin van een echte Grand Slam: het winnen van de vier Grand Slam tornooien in hetzelfde kalenderjaar. De eerste is dus alvast binnen.
Doordat de tenniswedstrijd uitliep op een vijfsetter dreigde deze de uitzending van het WK veldrijden in Hoogerheide te overlappen. Gelukkig maakte Nadal er toch nog op tijd een eind aan de wedstrijd, waardoor ik niets hoefde te missen van zowel de tennismatch als de 'cyclocross'.
De laatste weken was er nogal wat heisa geweest rond het WK veldrijden. Lars Boom had altijd laten uitschijnen dat het WK in eigen land voor hem een prioriteit was. Hij zou de te kloppen man zijn. De Belgen zouden opnieuw tegen elkaar rijden in functie van de ploegbelangen. De ploegmanagers hadden zich ook al in de debatten gemengd. Het was uiteindelijk Sven Nys die het initiatief in handen nam om alle Belgische veldrijders op één lijn te krijgen. En hij slaagde.
Zoals ze vandaag voor elkaar geknokt en gereden hebben, we mogen trots zijn op alle zeven renners maar vooral op Niels Albert. Hij plaatste een demarrage, geholpen in de achtergrond door Sven Nys die perfect het gat liet vallen, tijdens de tweede ronde. Vanaf dan was het Albert tegen een jagende Stybar. Nys en Vantournhout probeerden nog even het blok aan de Tsjech zijn been te zijn, maar moesten hem toch laten gaan. Gelukkig voor ons hield de bijna 23-jarige renner uit Tremelo stand.
Vooraf had ik twee favorieten die dit WK mochten winnen: Sven Nys, die opnieuw het volledige seizoen vrij oppermachtig was en Niels Albert, die na een fantastisch competitiebegin ongelukkig ten val kwam in Gavere en het grootste deel van het seizoen moest revalideren. Als je ziet hoe Niels nog dergelijke prestaties neerzet na zijn revalidatie: sjapoo zeg. Ik had nooit gedacht dat we hem nog aan het werk zouden zien dit seizoen (zie post over Winter-wielerseizoen deel 2, december 2008), laat staan dat we hem wereldkampioen zouden zien worden.

Ik vermoed dat er vanavond ontzettend goed gefeest zal worden zowel in Hoogerheide als in Baal-Tremelo (met hun bronzen en gouden medaille/wereldkampioen). Het is hen van harte gegund. Proficiat!! We mogen terecht fier zijn op een hecht Belgisch (eigenlijk volledig Vlaams) nationaal team en in het bijzonder op Niels Albert en Sven Nys.
Hierbij een noot aan de heer Vlaams minister van Sport Bert Anciaux: misschien moet het standpunt over het 'topsport'statuut van het veldrijden herbekeken worden. Zou het niet nuttiger zijn om mee te helpen zorgen dat deze wielerdiscipline ook eens Olympisch wordt? Kunnen we wellicht nog eens op winterspelen een gouden medaille winnen.