Het winter-wieler-seizoen

Afgelopen week was het weer drukte in en rond het Gentse Kuipke. Reden: De zesdaagse van Vlaanderen of beter bekend als de Gentse zesdaagse waren er aan de gang. Ik had me oorspronkelijk voorgenomen om elke avond te gaan, maar omstandigheden verhinderden deze plannen. Maar dat ik niet zou gaan, dat bestond niet. In Hasselt had ik immers beloofd om zeker in Gent te zijn en misschien nog andere zesdaagses in de nabijliggende landen.
Zo gezegd, zo gedaan. Het moest wel lukken dat we met het Bevers Harmonieorkest aan de achterkant van het Kuipke, met name in het ICC een optreden moesten geven. Traditiegetrouw is er altijd nog een repetitie op voorhand en aangezien ik al mee was met de 'slagwerkverhuizers' vond ik makkelijk plaats aan het SMAK. Vooraleer mijn handen uit de mouwen te steken, liep ik nog vlug langs het loket om me te verzekeren van een ingangsticket van de zesdaagse.
Het concert verliep goed en vlot en ik kon zelfs nog even nadien genieten van de receptie. Maar ik wou ook nog wat renners aan het werk zien. De toekomstzesdaagse was al lang voorbij maar ik zou zorgen dat ik op zondag vroeg genoeg was, zodat ik mijn favorieten Stijn Steels en Tosh Van der Sande nog zou zien rijden. Toen ik het middenplein betrad, zat de tweede ploegkoers er al op en was er al heel wat volk verdwenen. Voor mij geen probleem, had ruimte zat dan om de laatste koersen vanuit verschillende standpunten te bekijken. Tussendoor ook hier en daar nog een praatje gemaakt. Het was al vlug 2 uur en dan staken de renners meestal de strijd. Het zou trouwens ook maar een kort nachtje worden, aangezien het zondag altijd de slotdag is en die om 13 u. begint.
Voor mij was er ook niet veel slapen bij want de toekomstzesdaagse startte een uurtje vroeger dan de 'grote' jongens. Gelukkig vond ik ook nu weer vlug een parkeerplaatsje al moest ik wel iets verder stappen. Toch was ik op tijd op de afspraak om Stijn en Tosh hun beslissende ploegkoers te zien rijden. En het werd een prachtige race. Deze jonge zeer beloftvolle jongeren bewezen weer eens te meer dan de aanval de beste verdediging is. Ze stonden al twee rondes voor op hun naaste belagers, de Amerikanen East-Carroll. Telkens gingen ze in de aanval maar kregen natuurlijk telkens hun dichtste achtervolgers mee of gingen die kort daarna in de tegenaanval. Uiteindelijk slaagden Steels en Van der Sande erin om hun voorsprong van twee rondes op de Amerikanen te behouden en liepen zelfs nog een ronde verder uit op de derdes in de eindstand het Belgische duo Van Immerseel-Vlasselaar. Bij deze nogmaals proficiat en bedankt Stijn en Tosh. Ik kijk al uit naar jullie volgende zesdaagse samen. Hasselt misschien?
En dan was het natuurlijk tijd voor de meer ervaren jongens. Op zaterdag waren Risi-Aesbach en Zabel-Lampater er in geslaagd om Keisse-Bartko op een ronde te plaatsen. Het puntenaantal echter van 'onze' Belgisch-Duits duo liet vermoeden dat ze voor de belangrijke ploegkoers genoeg punten zouden sprokkelen om een extra winstronde in de wacht te slepen en zo terug de koppositie in te nemen. Mijn vermoedens werden bevestigd. Vooral tijdens de tijdrit over 166m liet Iljo Keisse zien waarom hij de nummer 1 is van onze nationale pisterenners. Zoals hij op het ovaal 'vloog'... Fantastisch gewoon. Het publiek wist het overduidelijk te smaken.
Wat het ook wist te appreciëren, was het 'showke' dat ene Tim Mertens, een jonge beloftvolle pistier, opvoerde bij het begin van de scratch. Hij jutte het publiek op om mee in de handen te klappen op het ritme van 'We will rock you', toonde samen met de collega-renners de Mexican-wave voor en tot slot nog in 'rups'-beweging over de piste. Op zaterdag deed Mertens er nog een klein schepje bovenop met een mini-stripact. "Rare jongens, die renners", zou Obelix het stellen. En hoe ze dan nog niet op hun bek gaan tijdens die zotte 'kuren', het is me een raadsel. Maar het maakt natuurlijk het pistegebeuren nog aantrekkelijker.
Tot slot wil ik ook nog even de aandacht vestigen op onze andere jonge talenten die we aan het werk zagen tijdens deze zesdaagse. Ze stonden misschien wel voornamelijk achteraan maar toch bewezen Ingmar De Poortere en Nicky Cocquyt dat ze iets in hun mars hebben. Hopelijk is bij de volgende zesdaagse geen van beiden ziek zodat ze eens goed voluit kunnen gaan. Ook om de 'oude' rotten in het vak Dimi De Fauw en Steven De Neef terug te zien, was het zeker de moeite. En natuurlijk Kenny 'Ketelke' De Ketele bewees eveneens dat hij een renner is die nog hoge toppen zal scoren.
Er zijn nog enkele leuke zesdaagses in aantocht. De Lotto-zesdaagse in Hasselt staat zeker en vast genoteerd in mijn agenda. Of er nog een ander bijkomt, valt nog met alle andere drukke activiteiten te bekijken. Al zou Rotterdam tijdens de eerste week van januari wel meegenomen zijn. We zien het nog wel.

High School Musical - Krea Show

De laatste dagen loop ik met een melancholisch gevoel, heb ik last van jeugdsentiment :s. Kortom het is weer 'die goede oude tijd'-tijd ;-)
Neen, alle gekheid op een stokje: ik heb dit weekend maar liefst de drie High School Musicals op rij gezien. De eerste twee huurde ik op DVD. De derde loopt momenteel in de bioscoop en ben deze op groot scherm gaan bekijken.
Maar wat is de link tussen mijn 'zogezegd jeugdsentiment' en High School Musical? denk je dan.
We keren terug naar de jaren waar ik nog op de 'High School' zat, mijn laatste jaren humaniora dus op het Vrij Handelsinstituut (dat nu bekend staat als het Vrij Handels- en Sportinstituut). Twee leerkrachten richtten elk jaar een Krea Show in. Zij waren de regisseurs, de leerlingen de zangers, dansers, acteurs, ... Het spektakel draaide telkens rond één centraal thema. Ik herinner me nog alle shows.
Schooljaar 1988-1989: Europa 1992. Dat speelde zich nog af in de sporthallen op het domein zelf. Kristine Perpête (fans van familie kennen haar als Els) kroop in de rol van Europa. Wendy en Gert waren haar collega's voor presentatie. Met de vierdejaars uit de danshumaniora brachten we een 'rugbywedstrijd' tussen Europa en de Wereldploeg in dansvorm. Onze groep haalde zelfs de krant. Daarnaast gaf ik nog samen met enkele andere leerlingen demonstraties van Japanse gevechtsporten onder het mom van 'gevaar dreigt van buiten Europa'.
Schooljaar 1989-1990: L'Amore, de liefde dus. Een duo (Caroline en Igor als ik me nog goed herinner) praatte het geheel aan elkaar. Alle aspecten van 'liefde' kwamen aan bod: de platonische liefde, de liefde voor een idool, de liefde voor de sport, ... Het vijfde en zesde jaar danste samen. Tijdens de tweede dans hoefde ik zelf niet veel te dansen maar speelde ik een 'bodyguard' voor de 'grote ster'. 't Was eigenlijk nog plezant ook.
Schooljaar 1990-1991: Money makes the world go round. In mijn 'senior year' was ik ook naast het podium actief. Met een aantal vrienden van het internaat waren we podiummeester. Het leuke eraan was dat we na de repetities altijd later op het internaat belandden. Zogezegd omdat we nog heel wat tijd nodig hadden om de podiumattributen terug op hun plaats te zetten voor de volgende repetitie. We speelden dan ook voor het eerst op verplaatsing, in het Cultuurcentrum De Dijk op Brugge Sint-Pieters. De presentatie gebeurde door Nico Deruwe, een klasgenoot van mij en Filip Ledeine (nu presentator op Radio 2, hij had het dus duidelijk in hem). Naast het podiummeester(es)schap mocht ik ook nog meedansen. Toen heb ik de musical 'Starlight Express' leren kennen. We dansten namelijk op 'Pumping Iron' uit die Musical. Verder herinner ik me vooral de sketsch van Delphine, een andere klasgenote, over een WC-madam, of liever ze speelde die zelf. Dat was echt een hilarisch goed stukje. Nu nog als ik een openbaar toilet bezoek, zie ik het terug voor me en moet dan binnensmonds lachen.
Dus, toen ik dit weekend de High School Musical-films zag, kreeg ik heimwee naar die tijd. Vooral de derde film bracht al die herinneringen terug naar boven. Deze is volgens mij ook wel de beste van de drie films. De acteurs zijn duidelijk gegroeid in hun rol en volwassener geworden. Ik heb gemerkt dat ze al volop met een vierde bezig zijn, maar de hoofdacteurs zijn er niet meer bij. Of dat een goed idee is? Dat is nog maar de vraag. High School Musical, Senior Year is duidelijk een climax die voortvloeit uit de vorige twee. Om nog beter te doen, lijkt me sterk. Vooral de vergelijking met Zac Efron, Vanessa Hedgens, Corbin Bleu, Monique Coleman, Lucas Grabeel, Ashley Tisdale en de rest van de 'Wildcats' zal moeilijk te vermijden zijn.
Voor wie de film al zag, mag dit hopelijk een even mooie herinnering zijn. Wie hem nog niet gezien heeft, laat dit dan een voorsmaakje zijn om dit zeker te doen.