Dames Volley en Basket blinken uit op EK

Momenteel zijn er twee Europese kampioenschappen voor dames aan de gang: volleybal en basketbal. En op beide kampioenschappen hebben we een ploeg die onze nationale eer verdedigt. Dit gebeurt respectievelijk op eigen bodem (Hasselt en Charleroi) en in Italië. En ze doen het met verve. Beide teams hebben de tweede ronde gehaald.
Voor de volleybal dames zit het EK er in eigen land wel al op. Maar voor dit zeer jonge team (gemiddelde leeftijd 20-21 jaar) zonder een klepper als Virginie De Carne hebben ze het schitterend gedaan. In de eerste ronde konden ze een set halen tegen Nederland (één van de topfavorieten), wonnen ze overtuigend tegen Slovakije en moesten nipt de duimen leggen tegen Servië. In de tweede ronde hadden ze opnieuw topploegen te bekampen. Daar konden ze Tsjechië kloppen met 3-1 cijfers. Tegen titelverdediger Polen bleken ze kansloos maar gingen zeker niet roemloos onder als je de setstanden bekijkt. En gisteren, donderdag, sloten ze hun EK af met winst tegen Bulgarije. Zo wisten de dames zich ook rechtstreeks te plaatsen voor het EK volgend jaar in Polen.
De Belgian Cats (basketbal dus) hebben tot nu toe een perfect parcours afgelegd. Ze wisten alle wedstrijden van hun eerste ronde winnend af te sluiten waardoor ze als groepsleider doorgaan naar de tweede ronde. Daar staan de dames opnieuw Duitsland en Litouwen te wachten maar ook nog Tsjechië, Letland en Turkije. Het wordt allicht een zware klus om de halve finales te halen, maar in sport weet je nooit. En zeker met een klassebak als An Wauters in de rangen zullen de andere Cats zich ook ten volle geven.Vanavond staan ze al tegenover Turkije. Je kan hun prestaties verder volgen op: sporza.be.
De officiële sites:
- Vlaanderen: Vlaamse Volleybalbond en Vlaamse Basketliga
- Nationaal: Belgische Basketbalbond

Vreemd gevoel

De kriebel om terug te beginnen schrijven was er al een tijdje. Sinds een drie, vier weken ben ik ook effectief terug aan de slag gegaan.
Mijn eerste stuk na vier jaar 'stilte' was over de Ipso Leiemarathon. Freddy Vanhoucke was er de drijvende kracht achter en het had normaal zijn 100 ste marathon moeten zijn. Dus kreeg ik de opdracht om Freddy te interviewen.
Zo gezegd, zo gedaan. Op zondag 9 september had ik afspraak bij hem thuis in Wevelgem, dus een goede week voor de marathon. Ik had er een heel gezellige babbel met Freddy en zijn echtgenote Gerda. De passie voor het marathonlopen en voor zijn projecten voor het goede doel straalden van hem af. Zo gedreven en gepassioneerd om mensen in het verre Senegal te helpen en te steunen. Het was een plezier om hem te horen vertellen. Ik kreeg er een presentatie met foto's van hun reizen naar Senegal waar ze de lokale bevolking een handje toestaken met de bouw van huizen en allerlei nutsvoorzieningen.
Zelf kon ik 's zondags niet naar de marathon gaan, maar zou wel achteraf de commentaren lezen in de kranten. Ik wenste hen het allerbeste toe.
De dag na de marathon kreeg ik echter het slechte nieuws dat Freddy gevallen was en in coma lag via mijn redacteur. Ik had even nodig om te bekomen. Wat was er gebeurd? Bleek dat hij van een quad gevallen was en op zijn hoofd terecht gekomen. Zijn toestand bleef de hele week ongeveer hetzelfde.
Het was pas gisteren (maandag) toen ik op de trein zat, dat ik het nieuws van zijn overlijden las. Hij was zaterdagmorgen bezweken aan de verwondingen.
Ik was en ben er nog stil van.

Langs deze weg wil ik mijn deelneming betuigen aan zijn lieve echtgenote Gerda en zijn familie en vrienden. Veel sterkte in deze moeilijke tijden! En hopelijk wordt zijn liefdadigheidswerk, een beetje zijn 'levenswerk' verder gezet...

Mijn 'Cinema Paradiso'

Mijn favoriete film allertijden is en blijft 'Il Nuovo Cinema Paradiso' met Philippe Noiret als Alfredo in de hoofdrol. Deze film raakte me de eerste keer al dat ik hem zag en raakt me nog steeds. Mijn favoriete films zijn er vrijwel allemaal die zeer diepgaand zijn met de nodige portie humor om het evenwicht met het dramatische te behouden.
Ik zou mezelf nooit als filmKENNER bestempelen. Dus voor een tot-in-de-details gefundeerde recensie met scores en dergelijke moet je niet bij mij zijn. Hiervoor verwijs ik je door naar 'Movienewsfromcl'. Mij mag je gerust een gewone filmLIEFHEBBER noemen. Ik zie graag films maar ik ga ze niet tot in het oneindige analyseren en de fouten opzoeken.
Bij mij gaat het zoals bij alles in mijn leven om het gevoel. En het spreekwoord zegt: Over smaak valt er niet te redetwisten. Dus hoef je het zeker niet met me eens te zijn over mijn favoriete films.
Bizar genoeg kwam ik, toen ik over mijn favoriete films nadacht, tot een verrassende ontdekking. Het zijn vrijwel allemaal Franse, Italiaanse of Frans-Italiaanse films. Zo staat naast 'Il nuovo Cinema Paradiso' ook 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain', 'La Meglio Gioventu' en 'La vita é bella' ook op mijn lijstje favorieten. En ik was ook nog Il Postino vergeten met Philippe Noiret als Pablo Neruda. De reden ligt dus voor de hand. Het zijn allemaal heel diepgaande films met heel wat humor die de dramatische gebeurtenissen enigszins verzacht. Ze dragen stuk voor stuk iets positiefs uit.
Humor in films (dus niet eender welke komedie) is dus belangrijk voor mij. De typisch Engelse droge, absurde en to-the-point humor vind ik gewoon subliem. Dan denk ik meteen aan de heren van 'Monty Python's Flying Circus'. In hun films vind je humor van de bovenste plank. Je moet het maar verzinnen, denk ik dan. Zoals bijvoorbeeld in 'Monty Python and the Holy Grail'. Je denkt dat er ridders te paard afkomen. Ineens zie je enkele 'ridders' huppelen met hun dienaars, halve kokosnoten tegen elkaar kloppend, achter hen aan. Of 'Life of Brian'! Wie komt er nu op het zotte idee om een verhaal te vertellen over iemand, Brian dus, die op dezelfde dag als Jezus wordt geboren en er dan nog zijn hele leven mee wordt verward? Het brengt in elk geval heel wat hilarische situaties met zich mee. En ook de derde 'Full Monty Python'-film wil ik je niet onthouden als suggestie: 'The Meaning of Life'.
Daarnaast heb je nog 'Erik The Viking' (Terry Jones) en 'A fish called Wanda' (John Cleese) waar je duidelijk de invloed van het Engelse gezelschap in terugvindt.
Tot slot rond ik mijn toplijstje (voorlopig) af met 'The Bourne-trilogy'. Eindelijk eens een deftige sequel. Bij de meeste 'vervolg'films heb ik enige vorm van argwaan. Bij deze had ik duidelijk het gevoel dat de drie films evenwaardig zijn aan elkaar waardoor een vierde op dit niveau ook zeker de moeite waard zou zijn.

RIP Benny Vansteelant

Vrijdagmiddag ben ik ontzettend geschrokken. Ik had nog niet zo lang mijn commentaar over 'de twee wieltjes' gepost waarin ik het nog over Benny Vansteelant had. En plots bleek hij overleden, een hartstilstand.

We zijn een groot en talentvol kampioen kwijt. Het ga je goed Benny.
Aan de familie en vrienden: mijn oprechte deelneming. Veel sterkte in deze moeilijke tijden.

Ons landje loopt op twee wieltjes

Neen, ik heb het niet over de recente politiek. Het zal nog wel zijn tijd duren eer de federale regering op wieltjes zal lopen.
De titel hier is een verwijzing naar de Belgische en zelfs nog meer bepaald de Vlaamse overmacht in de wieler- of gemotoriseerde sport. De Vlamingen hebben zich altijd al gemakkelijk op twee wielen voortbewogen.
De wegrenners hebben altijd al de meeste aandacht gekregen. Heel wat grote namen zijn al de revue gepasseerd: Eddy Merckx, Lucien Van Impe, de twee Rik's Van Steenbergen en Van Looy, de broers Eric en Roger De Vlaminck, de Planckaertdynastie, Freddy Maertens, Johan Museeuw, Tom Boonen, ... Ik noem zowat de grootste en bekendste namen op. Maar we hebben zeker nog genoeg andere goede renners gehad. En er zijn ook weer grote beloftes in aantocht.
Maar op de piste hebben we ook al heel wat talenten gehad. Denk maar aan Stan Ockers of Patrick Sercu. Recenter hebben Etienne Dewilde gehad die onder andere in '98 de wereldtitel ploegkoers binnenhaalde samen met de jongere Matthew Gilmore. OK! Die laatste is dan geen rasechte Vlaming maar heeft toch zijn sporen voor ons landje verdiend. Zijn pupil Iljo Keisse is momenteel onze belangrijkste 'piste'hoop. Hopelijk krijgen ze een goede pisteploeg bij elkaar onder leiding van Iljo om volgend jaar terug een rol van betekenis te kunnen spelen op het WK én de Olympische Spelen.
Een derde wielerdiscipline waar we grote talenten hebben rondlopen, is de Trial. Lekker kunstjes en springen over van alles en nog wat. Zo komt het natuurlijk wel over. Maar het is zeker niet te onderschatten. Kenny Belaey vertoefde dit weekend in Schotland om er te strijden met de allergrootsten voor de wereldtitel. Had hij goud behaald, dan was hij maar liefst voor de negende keer op rij wereldkampioen geworden. Helaas maakte hij een paar foutjes teveel en werd het brons. Ook broer Wesley is een getalenteerd Trialbiker maar haalde nipt de finale niet.
Natuurlijk mogen we het veldrijden niet vergeten. Ja, daar hebben we momenteel vrijwel het monopolie in handen met wereldkampioen Erwin Vervecken, Sven Nys, Bart Wellens, om er maar een paar te noemen.
En in het mountainbiken hebben Filip Meirhaeghe en Roel Paulissen al hun kunnen getoond. En ook daar zou er toch wel opvolging verzekerd zijn.
Daarnaast zijn er ook nog wielerdisciplines zoals cyclobal, bmx, ... waar we helaas te weinig over horen in de media.
Dan zijn er nog de wat ik dan noem de combinatiesporten. Waar er enerzijds nog moet gelopen of gelopen en gezwommen worden: met name de duathlon en triathlon. Ook hier kunnen we mee met de wereldtop. Ik ben de tel van het aantal titels kwijt die Bennie Vansteelant (vorige week helaas slachtoffer van een verkeersongeval geworden, veel beterschap!) al op zijn palmares heeft. En ook van hem loopt er nog een talentvolle broer, Joeri, rond. In de triathlon zijn Luc Van Lierde, Rutger Beke en nu rolstoelatleet Marc Herremans onze grootste uitgangsborden geweest.
En tot slot natuurlijk de motorcross. We hebben ook al een lange traditie van top motorcrossers: de familie Geboers met Eric op kop, André Malherbe, Georges Jobé, Roger Decoster, ... en natuurlijk Joël Smets en Stefan Everts niet te vergeten. De nieuwe generatie is ook al opgestaan. Nieuwbakken Belgisch kampioen Steve Ramon wist ook al eerder de wereldtitel in de MX1 te pakken. En ook hij heeft goede concurrentie van landgenoten zoals Ken De Dijcker en Kevin Strijbos.

Straight from the heart (recht uit het hart: deel 3b)

What’s up (4 non blondes). We zijn al in het hoger onderwijs beland. Na een tegenvallend jaartje in Gent zocht ik andere oorden op om communicatie verder te studeren. Maar ook in Antwerpen ging het niet zomaar van een leien dakje. Opnieuw had ik tijdens het eerste jaar een zware tweede zittijd. In afwachting van het resultaat ging ik een stapje zetten in Waregem. Ik kwam aan de Piet’lair (een zeer bekend jongerencafé) Ulrike tegen. Onze babbel was kort maar leuk. Terwijl we wat stonden bij te kletsen, klonk uit de boxen in het café ‘What’s up’. Wist ik veel dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar levend zou zien. Amper drie weken erna was ze er niet meer.
Nu nog krijg ik koude rillingen als ik dit nummer hoor. Het ga je goed daarboven, meid!
Girls just wanna have fun (Cindy Lauper). Op kot in Antwerpen zaten we met heel wat vrouwen samen. In ons keukentje alleen al zaten we met z’n vieren tegenover twee mannen. Met Ingrid, Kathy en Heidi zat ik in heel goed gezelschap. Dankzij hen vond ik ook mijn zelfzekerheid terug. En plezier hebben we gehad. Zoals op donderdagavond toen Jan zijn persoonlijke commentaar gaf op de horoscoop uit de Flair. Of die keer toen Frederik, mijn buur op kot, kreeft klaarmaakte voor zijn romantisch diner. Een levende kreeft op tafel? Brrr… We zijn dan toch eventjes op onze kamer gebleven tot de kreeft in het kokend water lag.
Santorini (Yanni). Ondertussen was ik ook al ingelijfd bij de slagwerksectie van het Bevers Harmonieorkest (toen nog de Leievrienden). Na de repetities bleven we al gemakkelijk eens hangen aan de toog (in feite nog steeds) maar dit mondde ook vaak spontaan uit in een ‘lokaalparty’. Zeker toen het verkeerslicht geïnstalleerd werd, creëerde dit nog eens een extra discotheeksfeertje. Eén van de topnummers op onze ‘lokaalparty’s’ was Santorini van de Griekse pianist/componist/dirigent Yanni. Jarenlang hoopten we hiervan een arrangement te vinden om op ons nieuwjaarsconcert te brengen. Eindelijk hebben we er één laten maken, speciaal voor ons, dat we zullen uitvoeren op ons komend nieuwjaarsconcert 2008.
Why don’t you try me tonight (Sarah Bettens en Frankie Miller uit: Ad Fundum) De jaren vlogen voorbij in Antwerpen. Het was er echt gezellig, ja zelfs op school. Of toch… ergens in het schoolgebouw. Al vlug sloot ik me aan bij de redactie van het studentenblad. Elke week redactievergadering in het zaaltje van De Kleine Opera bij “Franske”. En dan op reportage. Soms ging dat makkelijk, maar soms ook héél moeilijk, tenminste als je twee drukbezette acteurs voor een dubbelinterview wil strikken. Zo herinner ik me de pogingen die Nico en ik ondernamen om Tom Van Landuyt en Mathias Sercu op het zelfde moment samen te krijgen voor een interview. Tot middernacht toe hebben we de heren proberen te bellen. Na veel inspreken op hun antwoordapparaat, besloten we uiteindelijk om ons origineel idee te laten varen. Tom zijn we gaan opzoeken in de studio’s van Studio Brussel waar hij een jongerenprogramma presenteerde. Mathias troffen we in een meer romantische bui (weliswaar wegens elektrische panne) en deden het interview bij kaarslicht. Maandelijks moest er een editie verschijnen. Dus de opmaak gebeurde in het DTP-lokaal en werd daar ook kopieerklaar gemaakt. We hebben heel wat afgelachen met Sacha, Nico, ‘Den’ Hans, Wimpie, …
9 to 5 (Dolly Parton). Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. En dus ook aan het onbezorgde studentenleven. We schrijven 1996. En ik moest dus op zoek naar werk. En het lukte nogal vrij vlug, tenminste toch op redactioneel vlak had ik al vlug iets te pakken. Ik kreeg de kookrubriek voor mijn rekening bij het studentenblad GO-Student. Het leuke eraan was, dat ik niet zelf moest koken, maar bij studenten op kot langs moest om hun kookkunsten te proeven. Jammer genoeg had de uitgever ineens andere plannen met de redactie waardoor ik terug op zoek moest naar iets anders. En ik heb in de afgelopen 11 jaar wel één en ander van ervaring opgedaan in verschillende sectoren al was de inhoudelijke taak nogal vaak gelijklopend: grafische vormgeving, lay-out, communicatie en ontvangst/receptie… . Maar het waren stuk voor stuk leuke jobs.
Video killed the radiostar (The Buggles). Tussen het zoeken naar werk door begon ik ook als plaatselijk en sportmedewerkster voor Het Wekelijks Nieuws te schrijven. Ik kwam op allerlei plaatsen en evenementen waar ik anders nooit zou gekomen zijn.
En dan kwam er Radio Diamant nog bij. Ik moest voor een interview over het Bevers Harmonieorkest in de studio zijn. De sportmedewerker had net zijn ontslag gekregen en dus waren ze voor het Waregems Info Programma en voor de rechtstreekse verslagen van SV Waregem op zoek naar een nieuwe kracht. Tussen het interview door sprak Lucien er mij over aan. ‘Of ik dat niet zou zien zitten’? En ja hoor! De week erop zat ik in het regenboogstadion live commentaar te leveren bij de wedstrijd van SV Waregem. Het was een leerrijke maar ook een zeer plezante tijd. Van één ding heb ik misschien wel spijt, alhoewel. Ooit heb ik de kans om een regerend wereldkampioen te interviewen, laten schieten voor een ploegmaat. Tijdens de voorbeschouwende interviews voor toen nog Dwars door België hield ik Nico Mattan staande die samen met Johan Museeuw kwam aanrijden. Mattan gaf me nog de kans maar ja, voor mij waren de streekrenners belangrijker. Dus koos ik resoluut voor Nico.
Maar het respect en de aanmoedigingen die ik kreeg, blijven me nog steeds bij.
Ik ben ik (Sabien Tiels). Dit zegt eigenlijk al op zich wat ik bedoel. "Ik ben ik, dus wen er maar aan. Een unicum net als de zon, net als de maan. Ik ben ik, zo zijn er geen twee. Net zoals jij, net zoals hij, net als iedereen."
Ik kan nog heel wat verhalen aanhalen waar muziek aan verbonden is, of muziek die mij aan bepaalde mensen of situaties doen denken. Altijd al had ik een brede interesse in muziek. Was het nu filmmuziek van Ennio Morricone of John Williams, musicals van Webber of Schönberg, of muziek van mijn favorieten zoals Elton John, Billy Joel, Queen, Peter Gabriel, U2, Dire Straits, ... Allemaal teveel om op te noemen.
Maar één nummer echter ontbreekt hier nog: Tell me there's a heaven (Chris Rea). Mémé mag hier niet ontbreken. Ze was zowat mijn tweede moeder en hoewel ze er al 12 jaar niet meer is, mis ik haar nog elke dag. Ik hoorde dit nummer in de auto toen ik va op het werk was gaan afhalen en we richting ziekenhuis reden. Het was een paar maand voor ze stierf. We hebben het op haar begrafenis laten horen. Ze is voor mij nog altijd de persoon waar ik mijn hart bij uitstort: vreugde en verdriet. Want hoe dan ook: ik weet dat ze ergens hier nog bij me is.