Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 3a: de jonge jaren)

Zoals het in een goede sequel past, geen twee zonder drie. Dus bij deze het derde deel over muziek en de invloed ervan op mijn leven. De titel van deze sequel is heel bewust gekozen. Het is een nummer van Bryan Adams dat ik altijd heel graag gehoord heb, en eigenlijk zegt het perfect wat hier de bedoeling van is. Recht uit het hart: en dat is muziek voor mij.
Voel ik me goed of slecht: er is altijd muziek mee gemoeid. Altijd en overal kan ik wel een lied vinden dat perfect bij de situatie van het moment past. Latinomuziek bijvoorbeeld zet ik altijd gemakkelijk op. Zowel in goede als slechte tijden. In slechte tijden beurt het me altijd op, in goede tijden stimuleert het mijn geluk nog meer. Mijn favoriete zangeres: Gloria Estefan. Vooral haar Spaanse nummers zoals Santo Santo, Tres Deseos, Tres gotas de agua bendita zing ik graag uit volle borst mee. Ook aan Reach dat ze zong ter gelegenheid van de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 heb ik goede herinneringen. Het doet me denken aan onze atleten die het er ontzettend goed deden. Vooral de West-Vlamingen zorgden voor euforie. Fredje Deburgraeve en Ulla Werbrouck zorgen beiden voor een gouden medaille. En ik, net afgestudeerd, mocht naar de huldiging van de West-Vlaamse atleten in het Beaulieucenter in Waregem.
Eigenlijk zou ik een musical zoals Mamma Mia kunnen maken. Belangrijke momenten uit mijn leven gekoppeld aan muziek.
We beginnen bij het begin: mijn geboorte. Dan denk ik altijd aan Daniel (Elton John). Het was één van de hits op het moment dat ik geboren werd. En Elton John vind ik samen met Billy Joel de beste singer-songwriter ooit. Dus een rustig maar goed begin.
Rivers of Babylon (Boney M). Waarom? Hier is een leuk verhaal aan verbonden. Toen ik mijn eerste communie deed, kreeg ik van mijn dooppeter mijn eerste cassetterecordertje. Mijn ouders hadden mij twee cassettes gekocht: één met allerlei hits op en het andere was van Boney M. Zo fier als een gieter draaide ik steeds hetzelfde bandje van Boney M af. Tegen de avond was het helaas stuk. Iedereen was natuurlijk blij behalve ikzelf. Eindelijk van die ellende verlost.
Wake me up before you go-go (Wham) en The Reflex (Duran Duran). Zij moéten er bij zonder twijfel. Wham en Duran Duran waren in mijn jeugdjaren dé meisjesidolen van het moment. Dus ook voor mij. Zo hingen de posters van George Michael en Simon Lebon in mijn kamer aan de muur. En op het schoolfeest mocht een dansje op één van hun vele hits niet ontbreken.
Het apekot (Vuile Mong en zijn vieze gasten). Dit nummer was traditie voor ons groepje (Els, Ulrike, Peggy, Bianca,...) op weg naar huis op de laatste schooldag voor de grote vakantie. Luidkeels door de Beverse straten zongen we "De school dat is een apekot,..." En eerlijk gezegd vond ik dat zeker toen ik richting Waregem moest voor het lager secundair.
Dance Little Sister (Terence Trent D'Arby). Ondanks alles heb ik toch drie mooie jaren beleefd op de danshumaniora in Brugge. Zo waren er de skireis naar Obertauern (Oostenrijk) en het weekje Como-meer in het vierde jaar. De Krea- en dansshows kregen ook altijd veel bijval.
En vooral mijn vrijheid tijdens het zesde jaar vond ik wel plezant. Ik was het enige meisje van de zesdejaars op internaat. Tijdens de paasexamens mochten de jongens op hun kamer studeren en ik niet. Dat vond ik niet eerlijk en stond er op om dat ook te mogen doen. Omdat ik altijd zo voorbeeldig ben geweest ;-) , hebben ze uiteindelijk toegegeven.
Maar de uitstapjes naar de Eiermarkt op het einde van de examens waren pas echt onvergetelijk. Met de vrienden gingen we de Cool Cat of Ambiorix onveilig maken. Of trokken door naar dancing Limelight in de hoek waar Inge en ik dan lekker uit de bol gingen op ons favoriete nummer I love rock and roll (Joan Jett and the Heartbreakers).
Voetbal (Zjef Vanuytsel en Rik De Saedeleer). Als laatste nummer van dit eerste deel kan 'Voetbal' niet ontbreken. Als kind groeide ik op met twee oudere broers. Zelf heb ik dus meermaals een balletje getrapt of liever gepakt. Want steevast mocht ik het doel verdedigen.
Voetbal slaat echter ook op het feit dat ik in Brugge enkele (minder) bekende, getalenteerde voetballers (toen nog jeugdspelers bij Cercle Brugge) leerde kennen zoals Christophe Lauwers en Geoffrey Claeys. Maar, was het omdat ik zelf veel in het doel had gestaan als kind? Ik weet het niet maar enkele (ex-)keepers speelden toch een belangrijke rol in mijn Brugse periode. Zo was Pol Decoussemaeker één van de studiemeesters en kreeg ik in het vijfde jaar Nederlands van Luc Vanderschommen. En tot slot: Wim Henneman. ;-)
Wordt vervolgd...

Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 2): Musical

Wie me heel goed kent, weet dat ik een ongelooflijke passie heb voor de musical. 'The Musical Theatre' is naar mijn bescheiden mening de meest complete podiumkunst. Een musicalster moet eigenlijk alles kunnen: zingen, dansen, acteren, ... En vaak nog veel meer... Ik heb er al verschillende gezien en een aantal heb ik zelfs al meerdere keren gezien: mijn grootste favorieten: Starlight Express (3x) en Miss Saigon (2x).
Starlight Express is dé spectaculairste musical die ik ooit gezien heb. Het verhaal gaat over een wereldkampioenschap treinracen met o.a. de diesel- (Greaseball); elektrische (Elektra); stoom- (Rusty) en nog tal van andere treinen. Binnen in het theater was er een piste rond, tussen en boven het publiek gebouwd. Vooraan, boven het hoofdpodium hing een immense lichtbrug die ook effectief als brug diende. Bij de races gingen er telkens twee schermen omlaag waardoor je de race overal kon volgen. De acteurs verplaatsten zich op rolschaatsen. Kortom: het ws en is een prachtig technisch spektakel.
Maar de musical waar ik de leukste herinneringen aan heb, is Miss Saigon. Het was zo dat eind oktober 1999 de (voorlopig) laatste opvoering zou zijn in het Theatre Royal in Londen. In augustus was ik nog in Londen net voor ik aan een nieuwe job zou beginnen. Dus wou ik zeker die musical meepikken. Bij het boeken van de reis had ik meteen een ticket voor Miss Saigon besteld. Indien ik zin had om daarnaast nog een andere te gaan zien, zou ik dat wel op het moment zelf beslissen.Mijn ticket sprak op maandag. Ik heb ongelooflijk genoten van de musical en de prestaties van de acteurs. Na de show zou ik nog iets drinken, maar besloot uiteindelijk om toch maar vroeg onder de wol te kruipen. Ik had heel wat plannen gemaakt voor dinsdag.
"Maar het kan verkeren", zei Bredero. Op dinsdagvoormiddag had ik net iets te veel gestapt en tegen de middag had ik een immens pijnlijke knie. Ok, mijn programma inkorten. Even binnenwippen in 'the Dress Circle', een gezellig winkeltje met alles wat met musical te maken heeft. Je kan er uren snuisteren in de CD's, partituren, posters,... noem maar op. Terug buiten stapte ik in de richting van de theaters, of beter gezegd strompelde ik. Ineens liep ik terug door Drury Lane waar het Theatre Royal zich bevindt. "Mhm, zou ik nog eens naar Miss Saigon gaan?" dacht ik bij mezelf. Na even twijfelen besloot ik om toch terug een ticket te halen. 'k Had nog eventjes tijd en besloot het Italiaans restaurantje op de hoek binnen te stappen. Buikje rondgegeten en terug richting theater.
Opnieuw was het een leuke ervaring. Nagenietend besloot ik me in de pub rechtover een 'pint' te bestellen. Plots raakte ik in gesprek met Anthony, één van de 'redcoat butlers' die de vips in het theater hun plek toewijst. Ondertussen kwamen enkele acteurs de pub binnen. Na een halfuurtje tetteren, had ik de moed gekregen om Anthony te vragen of hij de acteurs niet kon vragen om hun handtekening te plaatsen op mijn ticket. Hij trok me mee en stelde me aan iedereen voor. Normaal ben ik niet het bedeesde type, maar het was toch even wennen. Zo'n handtekenjaagster ben ik nu ook weer niet. Het klikte wel.
Om 23 u. ging de bel voor de laatste bestelling. Ik ging mijn biezen pakken maar iedereen stelde voor om nog te blijven. Dus zo geschiedde. We zaten lekker gezellig te keuvelen op de trappen van het theater. Toen het iets kouder werd, trokken we een restaurant binnen dat nog bier serveerde. Maar ook dit sloot. Ik ging richting hotel vertrekken, maar opnieuw lieten ze me niet gaan. De laatste stop bleek op het eerste zicht een gewoon rijhuis. Maar daar bevond zich een 'green room' waar enkel acteurs elkaar ontmoetten. Ik mocht mee binnen en was blij verrast toen ik mijn naam uitsprak, de man die perfect wist te schrijven. "A dutch name, right?" was zijn commentaar. We daalden de trap af en gingen aan een tafeltje zitten. Ik bestelde limonade want het Engels bier vind ik eigenlijk niet te drinken. Tot ik met Anthony aan de bar stond en zag dat ze er Hoegaarden hadden. We droegen de drank naar ons tafeltje en kletsten nog tot een uur of 3 met David Shannon (speelde Chris). Uiteindelijk ben ik samen met Stephanie (administratief bij de productie van Miss Saigon) in een taxi gestapt en richting hotel vertrokken. De nacht was zeer kort want om 7.30 u. moest ik al uit de veren. De Eurostar richting Lille Europe vertrok om 10.30 u.Eind oktober wou ik terug maar was helaas te laat om een zitje in het theater te boeken. In de plaats ben ik dan maar naar Chicago gaan zien.
(De musicals die ik ben gaan zien met de link naar hun officiële website:) Les Misérables (Antwerpen en Londen met Hans Peter Janssens), Phantom of the Opera (Antwerpen); Kuifje en de Zonnetempel (Antwerpen); Miss Saigon (Londen); Starlight Express (Londen); Whistle down the wind (Londen); Chicago (Londen); Blood Brothers (Londen); La Cava (Londen)

Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 1)

Dit stukje wordt iets persoonlijker dan de overige commentaren zoals de titel deels doet vermoeden. Maar het hoort hier wel degelijk thuis. Ik wil het eens hebben over de invloed die muziek heeft op mijn persoonlijk leven. Nog boven de sport is muziek de belangrijkste factor in mijn leven. Ik verduidelijk even...
Zoals je eerder al hebt kunnen lezen, ben ik lid van het Bevers Harmonieorkest. En meer bepaald van de slagwerksectie. Ooit heb ik nog geprobeerd om dwarsfluit of gitaar te spelen. Maar eigenlijk kon ik mij geen beter instrument inbeelden dan slagwerk. Bij deze: 'merci broerie'.
Het is de perfecte manier om alle emoties, zowel positief als negatief, in kwijt te kunnen. Eens goed op iets kunnen kloppen of met iets kunnen meppen... man dat kan deugd doen ;-). In tijden van stress of als ik kwaad ben, merken de muzikanten dat al vlug. Jawel, dan worden de cymbalen nog net iets steviger tegen elkaar geslagen.

Maar slagwerk kan ook heel gevoelig zijn. Het klinkt vreemd, ik weet het en toch... Om net die fijne triangel-, cymbaal- of trommelslag op het juiste moment te kunnen geven... Daar hoort emotie bij. Zo vind ik 'Nimrod' uit de Enigma Variations van Edward Elgar één van de prachtigste werken die dit bewijst. Daar komt slechts één cymbaalslag in voor maar die moet er net op het juiste moment, exact op het hoogtepunt zijn. En va had hem elke keer. :-)
En zelfs als ik geen enkele slag hoef te geven, dan nog kan het orkest mij ontroeren. Enkele voorbeelden ter illustratie:

Ongeveer 8 jaar geleden stond het 'Requiem for the Captive Condor' van de Nederlandse componist Hardy Mertens op de pupiter en we hadden met het slagwerk niks te doen. Dus konden we luisteren. Het was net uit met mijn toenmalige vriend. De spanning in de muziek maakte alle emoties die ik al dagen opkropte, los. Nu nog zet ik die CD soms op als ik mij heel verdrietig voel. Wou dit laatst trouwens nog eens doen, had er echt nood aan, maar bleek de CD uitgeleend te hebben.

Of 4 jaar terug in Valencia. 'k Was toen net mijn werk kwijt en had stresserende weken achter de rug met het oog op onze deelname daar aan het Certamen de Bandas de Mùsica. Net voor de proclamatie speelde het gastorkest 'Hymno a Valencia', het Valenciaans volkslied. Kippenvel kreeg ik toen ik zo'n 2000 Spanjaarden daar in die stierenarena hoorde meezingen. Het duurde niet lang of de tranen liepen over mijn wangen.

Ronde van Frankrijk 2007 wat een 'tour'

Het is al een week geleden dat de renners de streep in Parijs hebben overschreden. En het is me wel een 'Tour' geweest.
In het begin viel alles wel goed mee. De doortocht door ons landje werd een feest zoals alle Vlaamse voorjaarsklassiekers er één zijn. Een massa volk was naar Gent afgezakt in de hoop er Tom Boonen te zien winnen en de groene trui te pakken. Maar met Gert Steegmans' prestatie was het talrijke publiek ook wel best tevreden. En 'den Boonen' was toch tweedes en had groen om de lenden.
Ook in Waregem was het een Vlaamse kermis. Tijdens de parade van de renners tussen de officieuze en de officiële start, juigde het volk onze 'groene' Tom Boonen luidkeels toe.
Maar een paar dagen later begon de dopingellende opnieuw. Eerst Sinckewitz die ondertussen na een hevige val al uit de wedstrijd verdwenen was, bleek positief getest te hebben. Wat later begon de heisa rond Rasmussen. Hij zou de UCI niet juist hebben ingelicht waar hij overal naartoe ging. Maar dit kwam vreemd genoeg maar aan het licht toen hij al enkele dagen rondreed in het gele leidersshirt.
En dan Vino! Eigenlijk hoopte ik bij het begin van de Ronde van Frankrijk dat hij eindelijk zijn talent eens zou kunnen tonen. Vinokoerov is altijd wel een favoriet van me geweest. Maar al vroeg in de rittenwedstrijd kwam hij ten val en leek de 'Tour' voor hem over. Tot de bewuste tijdrit.
Hij presteerde buitengewoon schitterend. Hij deed de hoop herrijzen dat hij opnieuw kandidaat Tourwinnaar was. Maar de dag nadien zakte hij helemaal in en dan... Het onthutsende nieuws dat hij betrapt was op bloeddoping! Een slag in het gezicht van iedere fan. Vino uit koers gezet en meteen was het volledig uit met de pret.
Ik bleef het wel nog volgen maar echt geboeid kon ik niet meer kijken. Rasmussen werd ook nog uit de wedstrijd gezet en zo kon Contador naast de witte trui als beste jongere ook nog eens het gele shirt aantrekken. Het enige wat nog overbleef was 'onze' Tom Boonen die in Parijs definitief het groen om de lenden kreeg.
Opnieuw een Ronde van Frankrijk om vlug te vergeten! Hopelijk wordt de 'Tour 2008' eindelijk opnieuw spannend maar dan terug op koersgebied.