Straight from the heart (recht uit het hart) (deel 3a: de jonge jaren)

Zoals het in een goede sequel past, geen twee zonder drie. Dus bij deze het derde deel over muziek en de invloed ervan op mijn leven. De titel van deze sequel is heel bewust gekozen. Het is een nummer van Bryan Adams dat ik altijd heel graag gehoord heb, en eigenlijk zegt het perfect wat hier de bedoeling van is. Recht uit het hart: en dat is muziek voor mij.
Voel ik me goed of slecht: er is altijd muziek mee gemoeid. Altijd en overal kan ik wel een lied vinden dat perfect bij de situatie van het moment past. Latinomuziek bijvoorbeeld zet ik altijd gemakkelijk op. Zowel in goede als slechte tijden. In slechte tijden beurt het me altijd op, in goede tijden stimuleert het mijn geluk nog meer. Mijn favoriete zangeres: Gloria Estefan. Vooral haar Spaanse nummers zoals Santo Santo, Tres Deseos, Tres gotas de agua bendita zing ik graag uit volle borst mee. Ook aan Reach dat ze zong ter gelegenheid van de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 heb ik goede herinneringen. Het doet me denken aan onze atleten die het er ontzettend goed deden. Vooral de West-Vlamingen zorgden voor euforie. Fredje Deburgraeve en Ulla Werbrouck zorgen beiden voor een gouden medaille. En ik, net afgestudeerd, mocht naar de huldiging van de West-Vlaamse atleten in het Beaulieucenter in Waregem.
Eigenlijk zou ik een musical zoals Mamma Mia kunnen maken. Belangrijke momenten uit mijn leven gekoppeld aan muziek.
We beginnen bij het begin: mijn geboorte. Dan denk ik altijd aan Daniel (Elton John). Het was één van de hits op het moment dat ik geboren werd. En Elton John vind ik samen met Billy Joel de beste singer-songwriter ooit. Dus een rustig maar goed begin.
Rivers of Babylon (Boney M). Waarom? Hier is een leuk verhaal aan verbonden. Toen ik mijn eerste communie deed, kreeg ik van mijn dooppeter mijn eerste cassetterecordertje. Mijn ouders hadden mij twee cassettes gekocht: één met allerlei hits op en het andere was van Boney M. Zo fier als een gieter draaide ik steeds hetzelfde bandje van Boney M af. Tegen de avond was het helaas stuk. Iedereen was natuurlijk blij behalve ikzelf. Eindelijk van die ellende verlost.
Wake me up before you go-go (Wham) en The Reflex (Duran Duran). Zij moéten er bij zonder twijfel. Wham en Duran Duran waren in mijn jeugdjaren dé meisjesidolen van het moment. Dus ook voor mij. Zo hingen de posters van George Michael en Simon Lebon in mijn kamer aan de muur. En op het schoolfeest mocht een dansje op één van hun vele hits niet ontbreken.
Het apekot (Vuile Mong en zijn vieze gasten). Dit nummer was traditie voor ons groepje (Els, Ulrike, Peggy, Bianca,...) op weg naar huis op de laatste schooldag voor de grote vakantie. Luidkeels door de Beverse straten zongen we "De school dat is een apekot,..." En eerlijk gezegd vond ik dat zeker toen ik richting Waregem moest voor het lager secundair.
Dance Little Sister (Terence Trent D'Arby). Ondanks alles heb ik toch drie mooie jaren beleefd op de danshumaniora in Brugge. Zo waren er de skireis naar Obertauern (Oostenrijk) en het weekje Como-meer in het vierde jaar. De Krea- en dansshows kregen ook altijd veel bijval.
En vooral mijn vrijheid tijdens het zesde jaar vond ik wel plezant. Ik was het enige meisje van de zesdejaars op internaat. Tijdens de paasexamens mochten de jongens op hun kamer studeren en ik niet. Dat vond ik niet eerlijk en stond er op om dat ook te mogen doen. Omdat ik altijd zo voorbeeldig ben geweest ;-) , hebben ze uiteindelijk toegegeven.
Maar de uitstapjes naar de Eiermarkt op het einde van de examens waren pas echt onvergetelijk. Met de vrienden gingen we de Cool Cat of Ambiorix onveilig maken. Of trokken door naar dancing Limelight in de hoek waar Inge en ik dan lekker uit de bol gingen op ons favoriete nummer I love rock and roll (Joan Jett and the Heartbreakers).
Voetbal (Zjef Vanuytsel en Rik De Saedeleer). Als laatste nummer van dit eerste deel kan 'Voetbal' niet ontbreken. Als kind groeide ik op met twee oudere broers. Zelf heb ik dus meermaals een balletje getrapt of liever gepakt. Want steevast mocht ik het doel verdedigen.
Voetbal slaat echter ook op het feit dat ik in Brugge enkele (minder) bekende, getalenteerde voetballers (toen nog jeugdspelers bij Cercle Brugge) leerde kennen zoals Christophe Lauwers en Geoffrey Claeys. Maar, was het omdat ik zelf veel in het doel had gestaan als kind? Ik weet het niet maar enkele (ex-)keepers speelden toch een belangrijke rol in mijn Brugse periode. Zo was Pol Decoussemaeker één van de studiemeesters en kreeg ik in het vijfde jaar Nederlands van Luc Vanderschommen. En tot slot: Wim Henneman. ;-)
Wordt vervolgd...