Wie me heel goed kent, weet dat ik een ongelooflijke passie heb voor de musical. 'The Musical Theatre' is naar mijn bescheiden mening de meest complete podiumkunst. Een musicalster moet eigenlijk alles kunnen: zingen, dansen, acteren, ... En vaak nog veel meer... Ik heb er al verschillende gezien en een aantal heb ik zelfs al meerdere keren gezien: mijn grootste favorieten: Starlight Express (3x) en Miss Saigon (2x).
Starlight Express is dé spectaculairste musical die ik ooit gezien heb. Het verhaal gaat over een wereldkampioenschap treinracen met o.a. de diesel- (Greaseball); elektrische (Elektra); stoom- (Rusty) en nog tal van andere treinen. Binnen in het theater was er een piste rond, tussen en boven het publiek gebouwd. Vooraan, boven het hoofdpodium hing een immense lichtbrug die ook effectief als brug diende. Bij de races gingen er telkens twee schermen omlaag waardoor je de race overal kon volgen. De acteurs verplaatsten zich op rolschaatsen. Kortom: het ws en is een prachtig technisch spektakel.
Maar de musical waar ik de leukste herinneringen aan heb, is Miss Saigon. Het was zo dat eind oktober 1999 de (voorlopig) laatste opvoering zou zijn in het Theatre Royal in Londen. In augustus was ik nog in Londen net voor ik aan een nieuwe job zou beginnen. Dus wou ik zeker die musical meepikken. Bij het boeken van de reis had ik meteen een ticket voor Miss Saigon besteld. Indien ik zin had om daarnaast nog een andere te gaan zien, zou ik dat wel op het moment zelf beslissen.Mijn ticket sprak op maandag. Ik heb ongelooflijk genoten van de musical en de prestaties van de acteurs. Na de show zou ik nog iets drinken, maar besloot uiteindelijk om toch maar vroeg onder de wol te kruipen. Ik had heel wat plannen gemaakt voor dinsdag.
"Maar het kan verkeren", zei Bredero. Op dinsdagvoormiddag had ik net iets te veel gestapt en tegen de middag had ik een immens pijnlijke knie. Ok, mijn programma inkorten. Even binnenwippen in 'the Dress Circle', een gezellig winkeltje met alles wat met musical te maken heeft. Je kan er uren snuisteren in de CD's, partituren, posters,... noem maar op. Terug buiten stapte ik in de richting van de theaters, of beter gezegd strompelde ik. Ineens liep ik terug door Drury Lane waar het Theatre Royal zich bevindt. "Mhm, zou ik nog eens naar Miss Saigon gaan?" dacht ik bij mezelf. Na even twijfelen besloot ik om toch terug een ticket te halen. 'k Had nog eventjes tijd en besloot het Italiaans restaurantje op de hoek binnen te stappen. Buikje rondgegeten en terug richting theater.
Opnieuw was het een leuke ervaring. Nagenietend besloot ik me in de pub rechtover een 'pint' te bestellen. Plots raakte ik in gesprek met Anthony, één van de 'redcoat butlers' die de vips in het theater hun plek toewijst. Ondertussen kwamen enkele acteurs de pub binnen. Na een halfuurtje tetteren, had ik de moed gekregen om Anthony te vragen of hij de acteurs niet kon vragen om hun handtekening te plaatsen op mijn ticket. Hij trok me mee en stelde me aan iedereen voor. Normaal ben ik niet het bedeesde type, maar het was toch even wennen. Zo'n handtekenjaagster ben ik nu ook weer niet. Het klikte wel.
Om 23 u. ging de bel voor de laatste bestelling. Ik ging mijn biezen pakken maar iedereen stelde voor om nog te blijven. Dus zo geschiedde. We zaten lekker gezellig te keuvelen op de trappen van het theater. Toen het iets kouder werd, trokken we een restaurant binnen dat nog bier serveerde. Maar ook dit sloot. Ik ging richting hotel vertrekken, maar opnieuw lieten ze me niet gaan. De laatste stop bleek op het eerste zicht een gewoon rijhuis. Maar daar bevond zich een 'green room' waar enkel acteurs elkaar ontmoetten. Ik mocht mee binnen en was blij verrast toen ik mijn naam uitsprak, de man die perfect wist te schrijven. "A dutch name, right?" was zijn commentaar. We daalden de trap af en gingen aan een tafeltje zitten. Ik bestelde limonade want het Engels bier vind ik eigenlijk niet te drinken. Tot ik met Anthony aan de bar stond en zag dat ze er Hoegaarden hadden. We droegen de drank naar ons tafeltje en kletsten nog tot een uur of 3 met David Shannon (speelde Chris). Uiteindelijk ben ik samen met Stephanie (administratief bij de productie van Miss Saigon) in een taxi gestapt en richting hotel vertrokken. De nacht was zeer kort want om 7.30 u. moest ik al uit de veren. De Eurostar richting Lille Europe vertrok om 10.30 u.Eind oktober wou ik terug maar was helaas te laat om een zitje in het theater te boeken. In de plaats ben ik dan maar naar Chicago gaan zien.
(De musicals die ik ben gaan zien met de link naar hun officiële website:) Les Misérables (Antwerpen en Londen met Hans Peter Janssens), Phantom of the Opera (Antwerpen); Kuifje en de Zonnetempel (Antwerpen); Miss Saigon (Londen); Starlight Express (Londen); Whistle down the wind (Londen); Chicago (Londen); Blood Brothers (Londen); La Cava (Londen)
Starlight Express is dé spectaculairste musical die ik ooit gezien heb. Het verhaal gaat over een wereldkampioenschap treinracen met o.a. de diesel- (Greaseball); elektrische (Elektra); stoom- (Rusty) en nog tal van andere treinen. Binnen in het theater was er een piste rond, tussen en boven het publiek gebouwd. Vooraan, boven het hoofdpodium hing een immense lichtbrug die ook effectief als brug diende. Bij de races gingen er telkens twee schermen omlaag waardoor je de race overal kon volgen. De acteurs verplaatsten zich op rolschaatsen. Kortom: het ws en is een prachtig technisch spektakel.
Maar de musical waar ik de leukste herinneringen aan heb, is Miss Saigon. Het was zo dat eind oktober 1999 de (voorlopig) laatste opvoering zou zijn in het Theatre Royal in Londen. In augustus was ik nog in Londen net voor ik aan een nieuwe job zou beginnen. Dus wou ik zeker die musical meepikken. Bij het boeken van de reis had ik meteen een ticket voor Miss Saigon besteld. Indien ik zin had om daarnaast nog een andere te gaan zien, zou ik dat wel op het moment zelf beslissen.Mijn ticket sprak op maandag. Ik heb ongelooflijk genoten van de musical en de prestaties van de acteurs. Na de show zou ik nog iets drinken, maar besloot uiteindelijk om toch maar vroeg onder de wol te kruipen. Ik had heel wat plannen gemaakt voor dinsdag.
"Maar het kan verkeren", zei Bredero. Op dinsdagvoormiddag had ik net iets te veel gestapt en tegen de middag had ik een immens pijnlijke knie. Ok, mijn programma inkorten. Even binnenwippen in 'the Dress Circle', een gezellig winkeltje met alles wat met musical te maken heeft. Je kan er uren snuisteren in de CD's, partituren, posters,... noem maar op. Terug buiten stapte ik in de richting van de theaters, of beter gezegd strompelde ik. Ineens liep ik terug door Drury Lane waar het Theatre Royal zich bevindt. "Mhm, zou ik nog eens naar Miss Saigon gaan?" dacht ik bij mezelf. Na even twijfelen besloot ik om toch terug een ticket te halen. 'k Had nog eventjes tijd en besloot het Italiaans restaurantje op de hoek binnen te stappen. Buikje rondgegeten en terug richting theater.
Opnieuw was het een leuke ervaring. Nagenietend besloot ik me in de pub rechtover een 'pint' te bestellen. Plots raakte ik in gesprek met Anthony, één van de 'redcoat butlers' die de vips in het theater hun plek toewijst. Ondertussen kwamen enkele acteurs de pub binnen. Na een halfuurtje tetteren, had ik de moed gekregen om Anthony te vragen of hij de acteurs niet kon vragen om hun handtekening te plaatsen op mijn ticket. Hij trok me mee en stelde me aan iedereen voor. Normaal ben ik niet het bedeesde type, maar het was toch even wennen. Zo'n handtekenjaagster ben ik nu ook weer niet. Het klikte wel.
Om 23 u. ging de bel voor de laatste bestelling. Ik ging mijn biezen pakken maar iedereen stelde voor om nog te blijven. Dus zo geschiedde. We zaten lekker gezellig te keuvelen op de trappen van het theater. Toen het iets kouder werd, trokken we een restaurant binnen dat nog bier serveerde. Maar ook dit sloot. Ik ging richting hotel vertrekken, maar opnieuw lieten ze me niet gaan. De laatste stop bleek op het eerste zicht een gewoon rijhuis. Maar daar bevond zich een 'green room' waar enkel acteurs elkaar ontmoetten. Ik mocht mee binnen en was blij verrast toen ik mijn naam uitsprak, de man die perfect wist te schrijven. "A dutch name, right?" was zijn commentaar. We daalden de trap af en gingen aan een tafeltje zitten. Ik bestelde limonade want het Engels bier vind ik eigenlijk niet te drinken. Tot ik met Anthony aan de bar stond en zag dat ze er Hoegaarden hadden. We droegen de drank naar ons tafeltje en kletsten nog tot een uur of 3 met David Shannon (speelde Chris). Uiteindelijk ben ik samen met Stephanie (administratief bij de productie van Miss Saigon) in een taxi gestapt en richting hotel vertrokken. De nacht was zeer kort want om 7.30 u. moest ik al uit de veren. De Eurostar richting Lille Europe vertrok om 10.30 u.Eind oktober wou ik terug maar was helaas te laat om een zitje in het theater te boeken. In de plaats ben ik dan maar naar Chicago gaan zien.
(De musicals die ik ben gaan zien met de link naar hun officiële website:) Les Misérables (Antwerpen en Londen met Hans Peter Janssens), Phantom of the Opera (Antwerpen); Kuifje en de Zonnetempel (Antwerpen); Miss Saigon (Londen); Starlight Express (Londen); Whistle down the wind (Londen); Chicago (Londen); Blood Brothers (Londen); La Cava (Londen)
1 opmerking:
ah moe leuk zijn eens naar een musical gaan , kzou da ook graag eens doen nog .
Een reactie posten