Dit stukje wordt iets persoonlijker dan de overige commentaren zoals de titel deels doet vermoeden. Maar het hoort hier wel degelijk thuis. Ik wil het eens hebben over de invloed die muziek heeft op mijn persoonlijk leven. Nog boven de sport is muziek de belangrijkste factor in mijn leven. Ik verduidelijk even...
Zoals je eerder al hebt kunnen lezen, ben ik lid van het Bevers Harmonieorkest. En meer bepaald van de slagwerksectie. Ooit heb ik nog geprobeerd om dwarsfluit of gitaar te spelen. Maar eigenlijk kon ik mij geen beter instrument inbeelden dan slagwerk. Bij deze: 'merci broerie'.
Het is de perfecte manier om alle emoties, zowel positief als negatief, in kwijt te kunnen. Eens goed op iets kunnen kloppen of met iets kunnen meppen... man dat kan deugd doen ;-). In tijden van stress of als ik kwaad ben, merken de muzikanten dat al vlug. Jawel, dan worden de cymbalen nog net iets steviger tegen elkaar geslagen.
Zoals je eerder al hebt kunnen lezen, ben ik lid van het Bevers Harmonieorkest. En meer bepaald van de slagwerksectie. Ooit heb ik nog geprobeerd om dwarsfluit of gitaar te spelen. Maar eigenlijk kon ik mij geen beter instrument inbeelden dan slagwerk. Bij deze: 'merci broerie'.
Het is de perfecte manier om alle emoties, zowel positief als negatief, in kwijt te kunnen. Eens goed op iets kunnen kloppen of met iets kunnen meppen... man dat kan deugd doen ;-). In tijden van stress of als ik kwaad ben, merken de muzikanten dat al vlug. Jawel, dan worden de cymbalen nog net iets steviger tegen elkaar geslagen.
Maar slagwerk kan ook heel gevoelig zijn. Het klinkt vreemd, ik weet het en toch... Om net die fijne triangel-, cymbaal- of trommelslag op het juiste moment te kunnen geven... Daar hoort emotie bij. Zo vind ik 'Nimrod' uit de Enigma Variations van Edward Elgar één van de prachtigste werken die dit bewijst. Daar komt slechts één cymbaalslag in voor maar die moet er net op het juiste moment, exact op het hoogtepunt zijn. En va had hem elke keer. :-)
En zelfs als ik geen enkele slag hoef te geven, dan nog kan het orkest mij ontroeren. Enkele voorbeelden ter illustratie:
En zelfs als ik geen enkele slag hoef te geven, dan nog kan het orkest mij ontroeren. Enkele voorbeelden ter illustratie:
Ongeveer 8 jaar geleden stond het 'Requiem for the Captive Condor' van de Nederlandse componist Hardy Mertens op de pupiter en we hadden met het slagwerk niks te doen. Dus konden we luisteren. Het was net uit met mijn toenmalige vriend. De spanning in de muziek maakte alle emoties die ik al dagen opkropte, los. Nu nog zet ik die CD soms op als ik mij heel verdrietig voel. Wou dit laatst trouwens nog eens doen, had er echt nood aan, maar bleek de CD uitgeleend te hebben.
Of 4 jaar terug in Valencia. 'k Was toen net mijn werk kwijt en had stresserende weken achter de rug met het oog op onze deelname daar aan het Certamen de Bandas de Mùsica. Net voor de proclamatie speelde het gastorkest 'Hymno a Valencia', het Valenciaans volkslied. Kippenvel kreeg ik toen ik zo'n 2000 Spanjaarden daar in die stierenarena hoorde meezingen. Het duurde niet lang of de tranen liepen over mijn wangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten