Mijn redacteuren weten me toch altijd te vinden voor iets 'anders'. Blijkbaar vinden ze wel genoeg correspondenten om voetbal, wielrennen te coveren, maar voor andere sporten hebben ze vaak problemen. Eén adres: bibi.
Klagen zal ik zeker niet doen. Sportjournalistiek is altijd mijn droom geweest. Na een stilte van vier jaar kriebelde het weer en ik kreeg de kans om het Waregemse volleybal te volgen. Sinds september vorig jaar kwamen daar enkele clubs bij in de regio Waregem-Kortrijk. Ondertussen kreeg ik er nog handbal, atletiek en op regelmatige tijdstippen ook al eens boks en kickboks bij.
Sinds vorige vrijdag ziet het er naar uit dat ik ook een rugbyploeg zal mogen volgen. Halverwege de week kreeg ik een telefoontje van één van mijn redacteurs. "Of ik vrijdagavond iets te doen had?" Ik moest wel naar het verjaardagsfeestje van mijn nichtje dat 10 jaar werd maar nadien kon het wel. "Ze starten daar met een rugbyploeg. We mikken op een reportage van twee pagina's. Zie je het zitten?" Tuurlijk, zoiets laat ik zeker niet liggen.
Ik had één van de twee voorzitters en één van de twee afgevaardigden (délégués, zoals we ze ook plegen te noemen) al ontmoet op het stadhuis van Waregem toen ze hun project kwamen voorstellen. Helaas wist ik toen nog niets van de opdracht af en was ik zelf in een andere gedaante, dus niet in mijn 'journalistenkostuum' ;-).
Het was iets na achten toen ik in Waregem arriveerde. Gelukkig was ik al eens in de buurt geweest, want het zijn nogal kleine straatjes, daar op de Happy. De training was ondertussen begonnen en het verbaasde me dat er zo veel volk was. Het was amper de eerste keer dat er getraind werd en de oproep had amper de media gehaald. "Facebook" verklapte één van de voorzitters me tijdens het interview. "Dat is een handig medium om zo snel mogelijk en zoveel mogelijk mensen te bereiken." Ik moet ze geloven.
De medewerking was in elk geval uitstekend. Omdat ik niet zou hoeven te wachten tot na 22 u. om te starten met de interviews, stuurden ze systematisch de personen die ik aangeduid had voor het interview. Enkel de trainer liet ik doorwerken tot na afloop. Het leek me enigszins logisch: wat is een training anders zonder trainer... inderdaad zoals een café zonder bier.
Ze worstelen toch nog met enkele problemen: ze zoeken nog een originele naam voor de club en hebben nog geen eigen terrein. Momenteel oefenen ze nog op een veld dat privéterrein is en helemaal nog niet regelmentair om te spelen. Daar wordt de komende weken en maanden aan gewerkt.
In september starten ze alvast met de competitie. Ik wens hen alvast veel succes.
Geïnteresseerden kunnen terecht bij Fabrice Dezwarte op tel. 0471 11 11 80.
Klagen zal ik zeker niet doen. Sportjournalistiek is altijd mijn droom geweest. Na een stilte van vier jaar kriebelde het weer en ik kreeg de kans om het Waregemse volleybal te volgen. Sinds september vorig jaar kwamen daar enkele clubs bij in de regio Waregem-Kortrijk. Ondertussen kreeg ik er nog handbal, atletiek en op regelmatige tijdstippen ook al eens boks en kickboks bij.
Sinds vorige vrijdag ziet het er naar uit dat ik ook een rugbyploeg zal mogen volgen. Halverwege de week kreeg ik een telefoontje van één van mijn redacteurs. "Of ik vrijdagavond iets te doen had?" Ik moest wel naar het verjaardagsfeestje van mijn nichtje dat 10 jaar werd maar nadien kon het wel. "Ze starten daar met een rugbyploeg. We mikken op een reportage van twee pagina's. Zie je het zitten?" Tuurlijk, zoiets laat ik zeker niet liggen.
Ik had één van de twee voorzitters en één van de twee afgevaardigden (délégués, zoals we ze ook plegen te noemen) al ontmoet op het stadhuis van Waregem toen ze hun project kwamen voorstellen. Helaas wist ik toen nog niets van de opdracht af en was ik zelf in een andere gedaante, dus niet in mijn 'journalistenkostuum' ;-).
Het was iets na achten toen ik in Waregem arriveerde. Gelukkig was ik al eens in de buurt geweest, want het zijn nogal kleine straatjes, daar op de Happy. De training was ondertussen begonnen en het verbaasde me dat er zo veel volk was. Het was amper de eerste keer dat er getraind werd en de oproep had amper de media gehaald. "Facebook" verklapte één van de voorzitters me tijdens het interview. "Dat is een handig medium om zo snel mogelijk en zoveel mogelijk mensen te bereiken." Ik moet ze geloven.
De medewerking was in elk geval uitstekend. Omdat ik niet zou hoeven te wachten tot na 22 u. om te starten met de interviews, stuurden ze systematisch de personen die ik aangeduid had voor het interview. Enkel de trainer liet ik doorwerken tot na afloop. Het leek me enigszins logisch: wat is een training anders zonder trainer... inderdaad zoals een café zonder bier.
Ze worstelen toch nog met enkele problemen: ze zoeken nog een originele naam voor de club en hebben nog geen eigen terrein. Momenteel oefenen ze nog op een veld dat privéterrein is en helemaal nog niet regelmentair om te spelen. Daar wordt de komende weken en maanden aan gewerkt.
In september starten ze alvast met de competitie. Ik wens hen alvast veel succes.
Geïnteresseerden kunnen terecht bij Fabrice Dezwarte op tel. 0471 11 11 80.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten