Afscheid van 2010

We zijn al midden december 2010. Nog even en we kunnen opnieuw een jaar uitwuiven. Die jaren gaan toch zo vlug voorbij. En soms mag het wel eens. Laat ons stellen dat het een zeer complex jaar was. Overwegend lastig wel en daarom hoop ik dat het snel voorbij is. Ik hoop alvast dat 2011 toch weer mooiere perspectieven zal bieden.
Toch is niet het hele jaar een ramp geworden. Zo beleefde ik heel wat interessante momenten.
Het begon al in februari. Op uitnodiging van mijn Deense naamgenote Grith Reinhardt kon ik de zesdaagse van Kopenhagen meemaken. Dit leek me iets interessanter dan het WK. Vooral ook omdat dit WK op dezelfde moment als de E3-prijs viel. Daarbij kon ik ook het definitieve afscheid van Bruno Risi van dichtbij beleven. Dat laat je dan ook niet zomaar liggen. Het werd een superweekend om zeker nooit meer te vergeten (thx again Grith)
De twee weekends in Londen dit jaar had ik ook niet willen missen. Het eerste was in mei, het tweede het eerste weekend van december.
Ondanks dat ik Zumba achter mij heb gelaten, heb ik in mei toch heel veel bijgeleerd en vooral veel leuke mensen ontmoet. En bovenal, ik verlies me altijd in die stad. Ik zou er zo kunnen wonen. Mocht ik er een interessante job vinden, ik ben onmiddellijk weg. Het weekendje begin december betekende echter veel meer voor mij. Ik heb eindelijk mijn moeder mee getroond. Jaren geleden beloofde ze me dat als de Eurostar er zou zijn, ze toch eens mee zou gaan. Tot op heden was dit nog niet gelukt of wist ze wel een reden te verzinnen om niet mee te (moeten) gaan. Toen ik mijn trip in mei had gepland, gaf de buurvrouw van mijn ouders aan dat zij anders wel eens zin zou hebben om me te vergezellen. Zo kreeg ik mijn moeder ook over de brug. Toch hing onze trip nog even aan een zijden draadje. Door het slechte weer hier werden treinen afgeschaft en hadden mijn ouders schrik dat we niet veel plezier zouden hebben. Uiteindelijk hebben we toch doorgezet en het bleek zelfs nog beter weer te zijn in Londen dan thuis. Wat een meevaller dus.
Mijn hart klopt ook nog steeds voor musical. Ik had eind april Notre Dame de Paris gezien in Antwerpen en The Phantom of the Opera in Londen. Dans der Vampieren wou ik ook zien. September werd musicalmaand. Begin september trok ik naar Dans der Vampieren in de Stadsschouwburg te Antwerpen en eind september naar Tell me on a Sunday in het Capitole te Gent. Als klap op de vuurpijl had ik tickets weten te bemachtigen voor de Vlaamse musicalprijzen in Viage in Brussel. Het werd een mooie show en mijn favoriet, Tim Driesen, haalde zijn prijs binnen, al kwam hij die niet zelf ophalen. Hij vertrok die week nog vanuit Italië met het nieuwe Cunard-cruiseschip Queen Elisabeth II. Die zullen we dus zeker tot in april volgend jaar niet op een podium in Londen of België zien staan, tenzij je genoeg geld hebt om een trip met het schip te betalen. Niet voor mij dus ;-)
Tot slot was er ook nog de zesdaagse van Gent. Op een onverwachts moment kon ik een ticket bemachtigen voor de donderdag en werd extra beloond met een boeket bloemen. Op zondag woonde ik de grote finale bij. Iljo Keisse won samen met zijn teamgenoot Peter Schep (waarmee ik in Kopenhagen nog een leuke babbel had). Na wat hij afgelopen jaar beleefd had, was dit duidelijk een fantastisch moment voor de Gentenaar en zeker verdiend. Hopelijk mag ook voor hem 2011 een beter jaar worden met een volledige vrijspraak zodat hij ons terug mooie dingen kan tonen, zowel op de weg als op de piste.