Ja het is dit weekend overwegend een cultureel weekendje geworden. Vrijdagavond had ik een drietal films gehuurd en bekeken. Gisteren, zaterdag, hadden we het dubbelconcert met Belgian Brass en daarna de Spaanse afterparty met Mucho Gusto.
Maar eerst mijn filmavond dus. Zoals ik al in eerdere blogs vertelde, ben ik niet onmiddellijk de grote filmkenner en vooral geen analiste. Als ik een film bekijk, is het om te genieten en niet alle details en alle fouten in de film te gaan uitzoeken.
Film nummer 1 was Waitress. Een vriend had het op zijn blog als "ongewoon goed en een aanrader" vermeld. Eerlijk gezegd was ik toch wat ontgoocheld. Misschien na het commentaar had ik wat te hoge verwachtingen.
De tweede dvd in de reeks was "We are Marshall". Wie me goed kent, weet dat cultuur en sport heel belangrijk voor me zijn, om niet te zeggen mijn grootste passies. Deze film combineerde beide. Het verhaal speelt zich af in 1970 en handelt over een 'American Football'-ploeg uit West Virginia die omkomt in een vliegtuigcrash. Of liever over de gevolgen die deze crash op de universiteit en de gemeenschap heeft. In eerste instantie wil niemand nog een nieuw team oprichten omdat ze bang zijn dat zo de verongelukte ploegleden vergeten zouden worden. Enkele spelers die door omstandigheden niet in het vliegtuig zaten, willen ter nagedachtenis van hun teamgenoten, toch verder met een nieuwe ploeg. Een football-coach, Jack Lengyel, neemt contact op en stampt een nieuwe ploeg uit de grond. En het leven in het stadje neemt ook een nieuwe start.
Het verhaal op zich deed me denken aan het vliegtuigongeval dat de 'Busby Babes', de ploeg van Manchester United in 1958 overkwam.
Deze film met de twee Matthew's (Mc Conaughey en Fox) in de hoofdrollen is zeker een aanrader. Zeker als je liefhebber bent van 'American Football'.
Nummer drie in mijn film'trilogie' was Music and Lyrics. Hugh Grant en Drew Barrymore zetten naar mijn bescheiden mening (nog eens ik ben maar een liefhebber ;-) een goede prestatie neer. Geen hoogstaand verhaal misschien maar zeker een humoristische film en die me in zekere zin doet terugdenken aan mijn jeugd. Het groepje PoP is der eentje in het genre van Wham, Modern Talking en New Kids on the Block (weliswaar iets later dan).
Het was voor mij een perfecte afsluiter van een drukke week, een aanrader om lekker onderuit gezakt in de zetel de stress van je te laten afvallen.
Vrijdag de film, zaterdag muziek. Ik had het in mijn bijdrage over Valencia al aangekondigd: ons dubbelconcert met Belgian Brass en de afterparty met Mucho Gusto.
Onze tryout voor Valencia viel al bij al goed mee. Hier en daar nog een 'haperingetje' maar die kunnen er de komende twee weken uitgehaald worden. Het optreden van Belgian Brass was ook best te smaken. Zo'n twaalf man (als ik goed geteld heb, kunnen er ook meer geweest zijn) bracht allerlei muziek zowel typische brassmuziek als werken die speciaal herwerkt werden voor het brassensemble. 'k Moet zeggen dat het echt wel een aangename kennismaking was met die groep. Ik ken er natuurlijk een aantal muzikanten persoonlijk. Maar toch... Tof en prachtig gedaan, zeer verrassend. En natuurlijk ook de slagwerkers in de gaten gehouden (voor zover dat toch wat kon wegens geen podium).
Tot slot was er de afterparty met Mucho Gusto en dat was zoals gewoonlijk weer steengoed. De dansvloer raakte mondjesmaat gevuld. Maar ineens stond hij goed vol en het bleef zo tot het einde van het optreden. 't Was dus weer ontzettend 'hot hot hot'.
Maar eerst mijn filmavond dus. Zoals ik al in eerdere blogs vertelde, ben ik niet onmiddellijk de grote filmkenner en vooral geen analiste. Als ik een film bekijk, is het om te genieten en niet alle details en alle fouten in de film te gaan uitzoeken.
Film nummer 1 was Waitress. Een vriend had het op zijn blog als "ongewoon goed en een aanrader" vermeld. Eerlijk gezegd was ik toch wat ontgoocheld. Misschien na het commentaar had ik wat te hoge verwachtingen.
De tweede dvd in de reeks was "We are Marshall". Wie me goed kent, weet dat cultuur en sport heel belangrijk voor me zijn, om niet te zeggen mijn grootste passies. Deze film combineerde beide. Het verhaal speelt zich af in 1970 en handelt over een 'American Football'-ploeg uit West Virginia die omkomt in een vliegtuigcrash. Of liever over de gevolgen die deze crash op de universiteit en de gemeenschap heeft. In eerste instantie wil niemand nog een nieuw team oprichten omdat ze bang zijn dat zo de verongelukte ploegleden vergeten zouden worden. Enkele spelers die door omstandigheden niet in het vliegtuig zaten, willen ter nagedachtenis van hun teamgenoten, toch verder met een nieuwe ploeg. Een football-coach, Jack Lengyel, neemt contact op en stampt een nieuwe ploeg uit de grond. En het leven in het stadje neemt ook een nieuwe start.
Het verhaal op zich deed me denken aan het vliegtuigongeval dat de 'Busby Babes', de ploeg van Manchester United in 1958 overkwam.
Deze film met de twee Matthew's (Mc Conaughey en Fox) in de hoofdrollen is zeker een aanrader. Zeker als je liefhebber bent van 'American Football'.
Nummer drie in mijn film'trilogie' was Music and Lyrics. Hugh Grant en Drew Barrymore zetten naar mijn bescheiden mening (nog eens ik ben maar een liefhebber ;-) een goede prestatie neer. Geen hoogstaand verhaal misschien maar zeker een humoristische film en die me in zekere zin doet terugdenken aan mijn jeugd. Het groepje PoP is der eentje in het genre van Wham, Modern Talking en New Kids on the Block (weliswaar iets later dan).
Het was voor mij een perfecte afsluiter van een drukke week, een aanrader om lekker onderuit gezakt in de zetel de stress van je te laten afvallen.
Vrijdag de film, zaterdag muziek. Ik had het in mijn bijdrage over Valencia al aangekondigd: ons dubbelconcert met Belgian Brass en de afterparty met Mucho Gusto.
Onze tryout voor Valencia viel al bij al goed mee. Hier en daar nog een 'haperingetje' maar die kunnen er de komende twee weken uitgehaald worden. Het optreden van Belgian Brass was ook best te smaken. Zo'n twaalf man (als ik goed geteld heb, kunnen er ook meer geweest zijn) bracht allerlei muziek zowel typische brassmuziek als werken die speciaal herwerkt werden voor het brassensemble. 'k Moet zeggen dat het echt wel een aangename kennismaking was met die groep. Ik ken er natuurlijk een aantal muzikanten persoonlijk. Maar toch... Tof en prachtig gedaan, zeer verrassend. En natuurlijk ook de slagwerkers in de gaten gehouden (voor zover dat toch wat kon wegens geen podium).
Tot slot was er de afterparty met Mucho Gusto en dat was zoals gewoonlijk weer steengoed. De dansvloer raakte mondjesmaat gevuld. Maar ineens stond hij goed vol en het bleef zo tot het einde van het optreden. 't Was dus weer ontzettend 'hot hot hot'.
1 opmerking:
waitress zelf vind ik niet slecht , het is een dramatische komedie . De film is niet als echte komedie bedoeld al wordt de film door zijn luchtige uitspraken de benamingen van haar taarten licht komisch aanzien . Zelf heb ik we are marchel ng niet gezien maar de titel zegt me wel iets . Music en lyrics vond ik zelf een goeie film op zijn vlak (rom-koms). Als je van zwarte en absurde komedies houd raad ik black sheep wel ng aan . voor de rest what happens in vegas is ook erg goed .
Een reactie posten